จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1293

เมื่อซิงเฟยได้ยิน ก็อดอึ้งไม่ได้

ไอ้สามจางเหรอ

ตามใจชอบขนาดนี้เลยเหรอ

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าโกหกแน่นอน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซิงเฟยส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “ถึงขนาดนี้แล้ว ยังทำลับๆ ล่อๆ อยู่ได้ ไม่ใช่คนดีตามคาด! ขนาดชื่อแท้จริงของตัวเอง ยังไม่กล้าเปิดเผยออกมา”

ชายชุดดำหัวเราะหึหึ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ชื่อก็แค่คำเรียกขาน จะจริงหรือปลอม มีความหมายอะไรล่ะ ฉันชื่อไอ้สามจาง ถ้าพูดให้ถูก คนในชนบทล้วนเรียกฉันว่าเจ้าสาม”

“ตอนนั้น......”

“ช่างน่าคิดถึงจริงๆ......”

ชายชุดดำถอนหายใจ ทำท่าหวนคิดถึงอดีต

จู่ๆ ซิงเฟยรู้สึกว่าไอ้หมอนี่ เหมือนจะสติไม่ปกติ

แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้

ตอนนี้เธอคิดเพียงว่าต้องยื้อเวลาให้นานหน่อย หวังว่าไอ้เวรหลินหยุน จะรีบมาช่วยเธอ

ไม่งั้น ไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมาเลย

ขณะนั้น จู่ๆ ชายชุดดำหัวเราะออกมา

เก็บสายตาที่หวนคิดถึงอดีต แล้วพูดว่า “เธอรู้หรือเปล่า เธอเหมือนเสี่ยวฮัวที่เล่นกับฉันตั้งแต่เล็กจนโตมาก ดวงตาของเสี่ยวฮัวเหมือนเธอ มีชีวิตชีวาแบบนี้ตลอดเวลา”

“และนิสัยเสียตลอดด้วย!”

“ตอนนั้นฉันเกลียดเธอมาก”

“เพราะเสี่ยวฮัวอายุมากกว่าฉันอยู่หลายปี”

“ดังนั้นแรงของเธอจึงมากกว่าฉัน”

“ชอบรังแกฉันเสมอ”

“ในชนบท เดิมทีฉันควรเป็นหัวหน้าในกลุ่มเด็กๆ”

“แต่เพราะมีเสี่ยวฮัวอยู่”

“เธอจึงกลายเป็นหัวหน้าพวกเด็ก”

“จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง พ่อฉันบอกว่า”

“ตอนโตให้แต่งเสี่ยวฮัวเข้าบ้าน”

“เมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะได้รังแกเธอได้”

“ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เสี่ยวฮัวรังแกฉัน ฉันจะพูดกับเธอว่า รอให้ฉันโต จะแต่งงานกับเธอ ฉันจะรังแกเธอ!”

“หึหึ......”

“เดิมทีฉันคิดว่าจะมีโอกาสแต่งกับเธอ”

“น่าเสียดาย ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด......”

ดวงตาสวยของซิงเฟยวูบไหว รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น นายไม่ได้แต่งกับเสี่ยวฮัวเหรอ”

ยื้อเวลาได้สักหน่อยก็ยังดี

ซิงเฟยหมายมั่นปั้นมือเอาไวว้

ใครจะไปรู้ว่าไอ้สมควรตายตรงหน้า ไม่ปกติสักนิด

เธอกำลังจะพูด จู่ๆ ชายชุดดำส่งเสียงหึอย่างเย็นชา

แสยะยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดว่า “เธอกำลังคิดจะพยายามยื้อเวลา แล้วจะมีคนมาช่วยใช่ไหม”

ซิงเฟย “......”

จิตใจของเธอแตกสลาย

ชายชุดดำพูดอย่างราบเรียบ “เธอรู้หรือเปล่าว่าทำไมฉันยังไม่ลงมือกับเธอ”

ซิงเฟยส่ายหัวเหมือนหุ่นยนต์ เธอไม่รู้จริงๆ

ชายชุดดำพูดว่า “ง่ายมาก เพราะมีคนจะช่วยเธอจริงๆ ถ้าไม่จัดการคนคนนี้ ฉันคงพาเธอไปไม่ได้!”

เมื่อซิงเฟยได้ยิน ตาเธอเป็นประกายทันที

ในที่สุดก็มีความมั่นใจ พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันบอกนายนานแล้ว ถ้านายกล้าแตะต้องฉัน จะเกิดปัญหาใหญ่! ศิษย์พี่ของฉันอยู่แถวนี้!”

ชายชุดดำส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ หันไปมองป่าทึบด้านหลัง

“ถ้ายังไม่ออกมา”

“งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

“ฉันเป็นคนที่ชอบพูดกับคนอื่นด้วยเหตุผล”

“ฉันให้พวกนายออกมา”

“แต่พวกนายยังไม่ออกมา”

“งั้นก็ไม่อยากพูดด้วยเหตุผลแล้ว”