จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1303

จากแววตาของคุณชายเทียนซิน ทุกคนมองไปยังหลินหยุนกับซิงเฟยอีกครั้ง

ตอนนี้ คนที่ยืนหลังคุณชายเทียนซินอย่างอิ่นเผิงกับชื่อถง เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เพราะได้รับบาดเจ็บ สีหน้าของเขายังซีดมาก

แต่ตอนนี้เขายังคงโมโหเป็นอย่างมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

“คุณชายเทียนซิน คนนี้เลยครับ ลงมือที่นี่เมื่อกี้!”

“ไม่เพียงแต่จะทำร้ายผม จนบาดเจ็บสาหัส!”

“แถมยังจะลงมือกับศิษย์พี่ผมด้วย!”

“แต่ศิษย์พี่ของผมกับคุณชายเป็นเพื่อนกัน ที่นี่เป็นจวนของคุณชาย วันนี้คุณชายยังจัดงานเลี้ยงขึ้นด้วย”

“ดังนั้นศิษย์พี่ของผมจึงไม่ลงมือ!”

“คนคนนี้ไร้มารยาทขนาดนี้ ไม่เห็นคุณอยู่ในสายตาเลยครับ!”

“หวังว่าคุณชายจะช่วยตัดสินด้วยครับ!”

สีหน้าของคุณชายเทียนซินไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลง

ตรงมุมปากยังคงมีรอยยิ้มบางๆ

พูดขึ้นมา รูปร่างของเขาดูอ้วนเล็กน้อย แต่ใบหน้าดูมีน้ำมีนวลไปสักหน่อย อีกทั้งยังมีเหนียงใต้คางด้วย

ทำให้คนรู้สึกว่าเป็นกันเอง มีมนุษยสัมพันธ์มาก ดูสดใส ไม่มีความคิดร้าย

ทำให้คนเป็นเพื่อนกับเขาได้อย่างสบายใจ

สายตาของเขาหยุดลงที่หลินหยุนกับซิงเฟย มองอย่างประเมินไม่กี่ครั้ง

จากนั้นจึงเดินไปหาซิงเฟย ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม

“แม่นางฉิน ผมชื่อฉวี่เทียนซิน!”

“แม่นางฉินมาร่วมงานวันนี้ได้ ถือเป็นหน้าเป็นตาของผมจริงๆ!”

“ทุกคนต่างรู้ดี”

“คนอย่างฉวี่เทียนซินไม่มีความคิดร้าย ชอบทำความรู้จักกับเพื่อนเป็นที่สุด!”

“การได้เป็นเพื่อนกับแม่นางฉิน ถือเป็นเกียรติของผม!”

ดวงตาสวยของซิงเฟยวูบไหว เธอยืนขึ้น แล้วพูดอย่างราบเรียบ “คุณชายเทียนซินเกรงใจเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้เพื่อนของฉัน ทำให้เพื่อนของคุณชายเทียนซินบาดเจ็บ!”

“แต่เหตุที่ทำให้เกิดเรื่องคืออะไร”

“คนในที่นี้เยอะมาก เชื่อว่าคุณชายเทียนซิน คงไม่ฟังความข้างเดียวใช่ไหมคะ”

ฉวี่เทียนซินยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว! คนที่มาล้วนเป็นแขกทั้งนั้น ผมต้องปฏิบัติให้เหมือนกัน ทุกคนยังอายุน้อย เชื่อว่าคงไม่มีอะไรขัดแย้งกันมาก”

“วันนี้ผมจะตัดสินให้เอง!”

“พี่อิ่นเผิง ไว้หน้าฉันหน่อย ทั้งสองฝ่าย ไม่ต้องถือสาหาความกันเรื่องนี้ เปลี่ยนจากการทะเลาะเบาะแว้งเป็นสันติภาพ เป็นยังไง”

“แม่นางฉิน พี่อิ่นเผิง ไว้หน้าผมหน่อยได้หรือเปล่า”

เมื่อซิงเฟยได้ยิน อดพูดเบาๆ ออกมาไม่ได้ว่า “ในเมื่อคุณชายเทียนซินพูดขนาดนี้แล้ว แน่นอนว่าฉันเห็นด้วย ฉันกับเพื่อนคนนี้ ไม่ได้เป็นคนชอบสร้างความวุ่นวาย หรือแสดงว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น แต่ตอนโดนคนอื่นรังแกดูหมิ่น ก็จำเป็นต้องตอบโต้กลับเท่านั้น!”

ขณะนี้ สายตาของทุกคนมองไปยังอิ่นเผิง

อิ่นเผิงมีสีหน้าอึมครึม สายตาจ้องไปที่ซิงเฟยกับหลินหยุน

ชื่อถงรีบพูดว่า “ศิษย์พี่......”

เมื่อชื่อถงเอ่ยปาก ก็โดนอิ่นเผิงสะบัดมือตัดบท

สูดหายใจลึก จากนั้นสีหน้าค่อยๆ ผ่อนคลายลง

มองคุณชายเทียนซิน แล้วพูดว่า “ในเมื่อเทียนซินพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าฉันยังถือสาเอาความต่อไป ก็จะเห็นได้ชัดว่าฉันใจแคบ!”

เมื่อฉวี่เทียนซินได้ยิน ก็หัวเราะร่าออกมา หันไปทำมือคำนับให้อิ่นเผิง“พี่อิ่น ขอบคุณมากที่ไว้หน้าผม! ผมขอบคุณมาก!”

พูดพลาง ฉวี่เทียนซินหันมาอย่างดีใจ กำลังจะประกาศเริ่มงานเลี้ยง

แต่ขณะนั้น อิ่นเผิงกลับแผดเสียงออกมา “เดี๋ยวก่อน!”

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูไม่เป็นมิตรของเขา ฉวี่เทียนซินถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “พี่อิ่น เมื่อกี้เพิ่งรับปากว่าจะไม่ถือสาเอาความเรื่องนี้ พี่อิ่นจะกลับคำพูดเหรอ”

ตอนพูดประโยคนี้ สีหน้าของฉวี่เทียนซินอึมครึมเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าดูไม่ค่อยพอใจ

อิ่นเผิงพูดอย่างเย็นชา “คำพูดที่คนอย่างอิ่นเผิงพูดออกไป นับว่ามีผลอยู่แล้ว!”

“พี่อิ่นกับแม่นางฉิน เป็นคนที่เทียนซินเชิญมา แน่นอนว่าจะดูแลไม่ทั่วถึงไม่ได้!”

“มีเพียงพี่หลิน ที่เทียนซินไม่ได้เชิญมา!”

“ตอนนี้เทียนซินก็ไม่สามารถทนดูพี่อิ่นกับพี่หลินลงไม้ลงมือกันที่นี่ได้!”

“ดังนั้น......ขอให้พี่หลินจำใจสักหน่อย กลับไปก่อนได้หรือเปล่า”

“วันหลัง”

“เทียนซินจะจัดงานเลี้ยงเพื่อชดเชยความผิด!”

“หวังว่าพี่หลินจะให้อภัย ว่ายังไง”

“อันที่จริงเทียนซินก็ครุ่นคิดเพื่อพี่หลิน”

“พี่อิ่นมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่ง!”

“เป็นศิษย์อัจฉริยะคนสำคัญของสำนักเต๋าเฉินเซียวโดยตรง!”

“เมื่อกี้ผมได้ยินมาแล้ว ผลการฝึกตนของพี่หลินแข็งแกร่งมาก!”

“แต่อย่ามีเรื่องไม่ดีกับยักษ์ใหญ่อย่างสำนักเต๋าเฉินเซียวเลย”

“ไม่งั้นคนที่เสียเปรียบจะเป็นตัวพี่หลินเอง”

“พี่หลิน วันนี้เห็นแก่หน้าเทียนซิน เชิญกลับไปก่อนเถอะ”

ไม่รอให้หลินหยุนพูด ซิงเฟยที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน จีงพูดอย่างเย็นชาว่า “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันว่าคงไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ที่นี่ต่อแล้วล่ะ!”

“หลินหยุน เราไปกันเถอะ!”

เธอเพิ่งพูดจบ ฉวี่เทียนซินรีบพูดว่า “แม่นางฉิน ผมให้พี่หลินกลับไป เพราะไม่มีวิธีอื่น คุณอย่าโกรธเลยครับ!”

“คุณอยู่ต่อ จะได้ผ่อนคลายความสัมพันธ์กันสักหน่อยไม่ใช่เหรอ”

ซิงเฟยแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “ฉันว่าช่างเถอะ! ที่นี่คงไม่ค่อยเหมาะกับคนที่ไร้เบื้องหลังอย่างเรา คุณชายเทียนซินไปปลอบใจคุณชายอิ่นเผิงเถอะ!”

พูดพลาง เธอกำลังจะก้าวออกไป

อิ่นเผิงพูดอย่างเย็นชาว่า “อุตส่าห์ไว้หน้าก็ไม่เอา!”