จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1304

ลมปราณบนตัวอิ่นเผิงระเบิดออกมา เหมือนไม่อยากอดทนต่อไปแล้ว จึงแตกหักกันทันที!

แววตาเย็นชาของเขาหยุดลงที่ซิงเฟย “ผู้หญิงเลวที่ไม่รู้ดีชั่ว กล้ามาเสแสร้งต่อหน้าฉัน ไม่ชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง มีอะไรให้ต้องเสแสร้ง”

“ต่อหน้าสำนักเต๋าเฉินเซียว ต่อหน้าคนอย่างอิ่นเผิง เธอมันก็แค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าเทียนซิน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ เหรอ”

“ในเมื่อฉันไว้หน้าผู้หญิงเลวอย่างเธอ แต่เธอไม่ต้องการ งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

“เทียนซิน!”

“ฉันไว้หน้านายแล้ว!”

“แต่นังนี้ไม่เอาเอง งั้นจะว่าฉันไม่ได้นะ!”

เมื่อเขาพูดจบ ก็เห็นสีหน้าอึมครึมของซิงเฟย ร่างแวบหายไปอยู่ข้างชื่อถง

ใช้มือข้างหนึ่งจับคอชื่อถงเอาไว้ ขณะที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว

มีเสียงตบดัง “เพียะ เพียะ” อย่างรุนแรง

จากนั้นใช้แรงเหวี่ยงชื่อถงออกไปอย่างแรงเหมือนถุงทราย

“พลั่กกก”

“พรวดด”

ตัวของชื่อถงกระแทกอย่างแรงกับเสาทองแดงขนาดใหญ่ในห้องโถงอีกครั้ง ร้องโอดครวญออกมาทันที

เลือดสดพุ่งออกมาอีกครั้ง

กวาดตามองชื่อถงที่น่าเวทนาอย่างไม่พอใจ ซิงเฟยรีบเดินกลับมาข้างหลินหยุน

จู่ๆ หลินหยุนพูดอะไรไม่ออก

มองซิงเฟยด้วยสายตาประหลาด แล้วถามว่า “คนที่ว่าเธอคือคนนี้ เธอไปทำร้ายคนอื่นทำไม”

ซิงเฟยเชิดคางแหลมขึ้น พูดด้วยสีหน้ายโส “ไม่มีอะไร สู้ไม่ได้ไง!”

เธอรู้ผลการฝึกตนของตัวเองเป็นอย่างดี

ตลกเหรอ

อิ่นเผิงอยู่ในยาทองระดับสอง มีผลการฝึกตนที่ใกล้ถึงยาทองระดับสามอย่างไร้ขีดจำกัด

เธอไม่มีทางจัดการได้

ส่วนชื่อถงไม่เหมือนกันสักนิด

ถึงเป็นแดนฝึกพลังระยะหลังเหมือนกับเธอ แต่เธอคือของจริงที่ขาดเพียงก้าวเดียว ก็จะสามารถหลอมยาทองได้แล้วชื่อถงจะเทียบได้หรือไง

แน่นอนว่าต้องเลือกบีบลูกพลับที่สุกนิ่มสิ

ดังนั้นหลังจากที่อิ่นเผิงด่าจบ เธอจึงเลือกจัดการชื่อถง

ไม่ต้องพูดเลย เมื่อตบหน้าเสร็จ ความโกรธในใจถูกปลดปล่อยออกมาไม่น้อย สบายใจขึ้นเยอะ

แต่การกระทำของเธอ ทำให้ทุกคนในห้องโถง ถึงกับตกใจ

“นี่......”

“นี่มันอะไรกัน”

“ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงกล้า”

“นี่ต่อหน้าคุณชายอิ่นเผิง ต่อหน้าคุณชายเทียนซินเลยนะ!”

“ตบชื่อถงขนาดนี้ ก็เหมือนกับการตบหน้าคุณชายอิ่นเผิงกับคุณชายเทียนซินด้วยไม่ใช่เหรอ”

“หรือผู้หญิงคนนี้มองออกทั้งหมด ว่าคุณชายเทียนซินคิดอะไรกับเธอ จึงไม่กลัวอะไรแบบนี้”

อันที่จริงการเป็นผู้ชม โดยเฉพาะกลุ่มคนในเมืองกวางยักษ์ ดูออกนานแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น

ก็แค่การแสดงฉากหนึ่งเท่านั้น สำหรับหลินหยุน ควรจะทำอะไร ก็ต้องทำแบบนั้น

แต่ใครก็ไม่คาดคิดว่า ถึงขนาดนี้แล้ว ซิงเฟยยังกล้าลงมือ

และไม่รู้สึกเลยสักนิด ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย

ใครๆ ก็รู้ว่าคุณชายเทียนซินมีความสามารถในการจัดการผู้หญิง

ไม่อยากใช้ไม้แข็ง ก็แค่รู้สึกว่าไม้แข็งมันน่าเบื่อเท่านั้น

ไม่อยากใช้ ไม่ได้แปลว่าใช้ไม่ได้

ตอนนี้อิ่นเผิงโมโหเป็นอย่างมาก!

แวบมาอยู่ข้างศิษย์น้องชื่อถง

ยัดยาเข้าไปในปากชื่อถงหนึ่งเม็ด ให้ชื่อถงนั่งพิงเสาทองแดงเอาไว้

อิ่นเผิงเงยหน้าอย่างรวดเร็ว มองคุณชายเทียนซิน แล้วแผดเสียงอย่างเกลียดชังว่า “เทียนซิน ตอนนี้นายยังคิดว่าฉันเกินไปหรือเปล่า ชายหญิงเลวคู่นี้ กำลังตบหน้าสำนักเต๋าเฉินเซียวของฉันต่อหน้าทุกคน!”

มีทั้งแสยะยิ้มเย็นชา โกรธ ไม่พอใจ และชั่วร้าย

ไม่ใช่เพราะอะไรอื่น คำพูดของเธอ ถึงแม้กำลังด่าคุณชายเทียนซิน แต่เหมารวมคนที่มาร่วมงานเข้าไปด้วยทั้งหมด

ตอนนี้บนหน้าฉวี่เทียนซินไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว ถูกแทนที่ด้วยความอึมครึมมากมาย

เขาสูดหายใจลึก มองซิงเฟย แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำว่า “แม่นางฉิน ผมพูดดีอย่างเต็มที่แล้ว และขอโทษพี่หลินด้วย อีกทั้งยังจะชดใช้ความผิดให้พี่หลินวันหลัง!”

“ผมเชื่อว่าตัวเองทำเท่าที่จะทำได้แล้ว”

“แต่คิดไม่ถึง!”

“ไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับคำพูดดีๆ จากคุณ!”

“หนำซ้ำคุณยังดูหมิ่นผมด้วย!”

“เมื่อกี้พี่อิ่นพูดว่าคุณกำลังตบหน้าคนทั้งสำนักเต๋าเฉินเซียว!”

“งั้นตอนนี้คุณกำลังตบหน้าเมืองกวางยักษ์ของผม!”

“ถึงสำนักกวางยักษ์ของผม ไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่าเก้าสำนักใหญ่!”

“แต่ใช่ว่าใครที่ไหนจะมารังแกดูหมิ่นได้!”

“เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว!”

“อันที่จริงไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว!”

เขาหันไปมองอิ่นเผิงแล้วพูดว่า “พี่อิ่น ไอ้กระจอกแซ่หลิน ยกให้พี่ละกัน! ส่วนผู้หญิงคนนี้ ให้ผมจัดการเอง!”

พูดจบจึงหันไปมองผู้อาวุโสที่เงียบตลอด ถึงกระทั่งที่ไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้นมา แล้วพูดว่า “คุณลุง พาตัวแม่นางฉินไป”

เมื่อผู้อาวุโสได้ยินจึงรับปาก จากนั้นหายตัวมาตรงหน้าซิงเฟยทันที

ฝ่ามือชราอันแห้งกร้าน ยืนมาคว้าซิงเฟยทันที

ความเร็วของผู้อาวุโส เร็วมากจริงๆ เร็วจนถึงขั้นไม่อยากเชื่อ

คนจำนวนมากทั้งห้องโถง ถึงกับมองไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาก็มาลงมือต่อหน้าซิงเฟยแล้ว

แต่ขณะที่ทุกคนกำลังเข้าใจว่า ซิงเฟยต้องโดนผู้อาวุโสจับเหมือนลูกไก่แน่นอน

เงาหนึ่งเคลื่อนไหว