จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1315

หลินหยุนกลับคืนสู่สภาพหน้าตาดั้งเดิมของตนเองแล้ว

ชุดสีขาว พลิ้วไสวราวกับหิมะ

กอปรกับเพราะการที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้ลักษณะท่าทางของเขาค่อนข้างจะกลัดกลุ้มไม่เบิกบานใจ จึงคล้ายคลึงกับลักษณะท่าทางของนักวิชาการ

แต่แววตาของเขา ในเวลานี้ก็ยังคงเด็ดเดี่ยว ล้ำลึก และเป็นประกายเช่นเคย

เห็นว่าเขากลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว ซินเฟยก็ตกใจขึ้น และรีบพูดว่า “นายบ้าไปแล้วเหรอ? ”

หลินหยุนพูดว่า “ไม่เป็นไร เดิมทีคนที่รู้จักใบหน้าของฉันก็มีจำนวนไม่มากอยู่แล้ว! ”

ชะงักลงชั่วครู่ แล้วหลินหยุนก็สูดหายใจลึก สายตาแสดงความครั่นคร้าม และพูดขึ้นว่า “ในโลกคุนชางนั้น เหมือนว่าฉันจะถดถอยมากเกินไป! จิตใจที่สงสารเหมือนจะมากเกินไปหน่อย! ”

ซินเฟยตกใจ ไม่เข้าใจความหมายที่แฝงในคำพูดของหลินหยุน จึงได้ถามขึ้นว่า “หมายความว่าอย่างไร? ”

หลินหยุนส่ายศีรษะ โดยที่ไม่ได้อธิบาย

แต่มีเพียงแค่ตัวเขาเองที่เข้าใจเป็นอย่างดีที่สุด

ตั้งแต่ที่มาถึงโลกคุนชาง เขามีความรู้สึกเหมือนว่าถูกบีบบังคับอยู่ตลอดเวลา

การกระทำของเขา อ่อนแอมากเกินไป เหมือนจะสูญเสียความเป็นตัวตนของเขาไปแล้ว

เขาไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับชาติที่แล้วหรือไม่

การบาดเจ็บสาหัสในครั้งนี้ สถานการณ์ที่ประสบพบเจอในครั้งนี้ ทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมากแล้ว

หรือว่าจะพูดอีกอย่างหนึ่งว่า มุ่งมั่นเด็ดขาดมากขึ้น

ลำพังแค่โลกคุนชางขนาดเล็ก พวกมดแมลง พวกที่อ่อนแอ พวกที่ไม่ได้เรื่องแม้แต่จิตปฐมก็ยังไม่รู้จัก

คิดไม่ถึงว่าจะกล้าลงมือกับกษัตริย์เซียนที่ยิ่งใหญ่อย่างเขานี้ ซึ่งมันช่างเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามกษัตริย์เซียนอย่างมากที่สุด!

กษัตริย์เซียน ห้ามดูหมิ่นเหยียดหยาม!

ผู้ที่ดูหมิ่นเหยียดหยามนั้นจะต้องตาย!

ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจไปที่ทะเลกวางยักษ์

เขาอยู่ที่โลกคุนชางนี้ ไม่ใช่ช่วงเวลาแค่สั้น ๆ แล้ว

เกิดความกังวลต่อญาติสนิทที่อยู่ภายนอก และก็เป็นกังวลต่อเย่เยว่ที่ได้จากลาไปแล้ว ด้วยเช่นกัน

โดยจำเป็นที่จะต้องเร่งรีบเพิ่มขั้นพลังบำเพ็ญแล้ว

สำหรับเขาในตอนนี้ สถานที่ที่เป็นไปได้มากที่สุดนั้น ก็คือทะเลกวางยักษ์

หลังจากที่เดินทางไปยังเมืองกวางยักษ์แล้วนั้น เขาได้เกิดความสนใจกับทะเลกวางยักษ์อย่างที่สุด

เห็นว่าหลินหยุนไม่ได้ตอบ

ซินเฟยจึงพูดแทนขึ้นว่า “เวลานี้พวกเราไปที่ทะเลกวางยักษ์ มีความเสี่ยงต่ออันตรายสูงมาก เรื่องนี้ฉันคิดว่านายเองคงน่าจะรับรู้เป็นอย่างดี”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดว่า “ฉันรู้ แต่ก็ไม่เป็นไร”

ซินเฟยได้ยินดังนั้น ก็ทำปากมุ่ย เดิมทีนายเองก็พูดแบบนี้ ดังนั้นจึงพากันเข้ามาในเมืองกวางยักษ์ แล้วผลลัพธ์เป็นอย่างไรล่ะ?

แต่ว่าคำพูดนี้ไม่ได้พูดออกมาโดยตรงอย่างแน่นอน

......

ครึ่งเดือนผ่านไป บริเวณด้านข้างของทะเลกวางยักษ์

บริเวณรอบนอกในระยะที่ห่างจากทะเลกวางยักษ์ประมาณหนึ่งร้อยลี้ ก็มองเห็นตรงด้านหน้าว่ามีเมฆดำปกคลุมอยู่อย่างหนาแน่น อีกทั้งครอบคลุมขอบเขตพื้นที่กว้างขวางอย่างน่าเหลือเชื่อ และใต้ฝ่าเท้าก็ได้กลายเป็นทะเลทรายไปแล้วด้วย

เดินหน้าต่อไปอีกหนึ่งร้อยลี้ ทะเลทรายที่กว้างใหญ่ไพศาลนั้น ก็ถูกหมอกดำปกคลุมเอาไว้ทั้งหมด

เหมือนว่าเพียงแค่ก้าวย่ำเข้าไปในทะเลทรายที่มีหมอกดำปกคลุมนั้น ก็เหมือนกับได้ก้าวข้ามผ่านไปยังอีกโลกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

ต่อให้ระยะห่างยังคงมีอีกกว่าหนึ่งร้อยลี้ แต่ก็ยังคงสามารถรับรู้และสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึง ความไม่สงบสุขของโลกนั้น

เสียงสังหารดังสะเทือนเลือนลั่น ทะลุผ่านไปยังท้องฟ้าชั้นสูง

เจตนาสังหารเหมือนกับยิ่งจะแผ่กระจายออกมาอย่างไรอย่างนั้น

ต่อให้ในระยะห่างขนาดนี้ ก็ยังสามารถรับรู้และสัมผัสได้อย่างชัดเจน

อีกอย่างก็คือกลิ่นอายของพลังสังหารอันโหดเหี้ยมที่รุนแรง ซึ่งถึงขั้นที่ไม่สามารถจะรุนแรงเพิ่มขึ้นได้อีกแล้ว

ลำพังแค่กลิ่นอายของพลังสังหารอันโหดเหี้ยมนี้ ถ้าหากเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่มีพลังบำเพ็ญที่ค่อนข้างอ่อนแอ อยู่ที่บริเวณด้านนอกเป็นเวลานาน เป็นไปได้ที่สภาพจิตใจคงจะได้รับผลกระทบอย่างมาก

ซินเฟยสูดลมหายใจลึก และพูดขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้เคยได้ยินถึงทะเลกวางยักษ์มาบ้าง ซึ่งก็ถือว่าพอที่จะเข้าใจสถานที่แห่งนี้เล็กน้อย แต่หลังจากที่มาถึงที่นี่จริง ๆ แล้ว และพบเห็นด้วยตาของตนเองแล้ว จึงสามารถรับรู้ได้ถึงความตื่นตะลึงอย่างแท้จริงนี้ได้! ”