จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1316

หลินหยุนพยักหน้า

นี่ถือว่าเป็นการคาดเดาที่มีความเป็นไปได้สูง แต่ไม่น่าจะตรงตามหลักความเป็นจริงสักเท่าไร

ดวงจิตที่ทรงพลังไร้เทียมทาน......

ดวงจิตไม่ดับสูญ ดวงจิตเพียบพร้อมด้วยลักษณะพิเศษที่ยากนักต่อการอธิบาย

ถ้าหากมีความแข็งแกร่งมากเพียงพอ ก็เป็นจริงได้ที่ว่าดวงจิตจะไม่ดับสูญ

แต่ที่พูดว่านาน ๆ ครั้งจะเกิดการเคลื่อนไหวขึ้นนั้น ก็เหมือนว่าจะเกินจริงไปพอสมควร

ถ้าหากสามารถกระทำถึงขั้นนั้นได้จริง ๆ ก็แสดงว่าดวงจิตนี้ทรงพลังระดับไร้เทียมทาน สามารถที่จะครอบคลุมไปทั่วทั้งทะเลกวางยักษ์ได้เลย

หลินหยุนส่ายศีรษะ และพูดขึ้นว่า “ฉันคิดที่จะเข้าไปในทะเลกวางยักษ์ เธอ......หาสถานที่ปลอดภัยสักแห่งหนึ่ง เพื่อรอฉันออกมาแล้วกัน! ”

ได้ยินที่หลินหยุนพูด ซินเฟยคิดว่าตนเองฟังผิดไป ผ่านไปชั่วครู่ถึงตั้งสติขึ้นได้ “อะไรนะ? นายพูดอะไร? นายจะเข้าไปในทะเลกวางยักษ์อย่างนั้นเหรอ? ”

หลินหยุนพยักหน้าและพูดว่า “ถูกต้อง ฉันสนใจสถานที่แห่งนี้มาก ดังนั้นจึงอยากที่จะเข้าไปดูด้านในสักหน่อย! ”

ซินเฟยปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “ไม่ได้! นายรู้ไหมว่า ตั้งแต่อดีตเป็นต้นมา ยังไม่เคยมีใครที่จะกลับออกมาได้อย่างปกติสมบูรณ์เลยสักคนเดียว ฉันไม่ยินยอมที่จะให้นายเข้าไปแน่นอน! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ฉันรู้สึกว่า ฉันน่าจะไม่มีปัญหา ไม่ต้องกังวล เธอรอฉันก็แล้วกัน! ”

ซินเฟยยิ้มอย่างเย็นชาและพูดขึ้นว่า “ไม่ว่านายจะพูดอย่างไร ฉันก็ไม่ยินยอมเด็ดขาด! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “แต่เธอขัดขวางฉันไม่ได้! ดังนั้น รอฉันออกมาก็แล้วกัน! ”

ซินเฟยมีสีหน้าที่ย่ำแย่อย่างมาก จิตใจเต็มไปด้วยความโกรธเคืองอย่างที่สุด คู่ดวงตาที่สวยงามจ้องมองไปที่หลินหยุน “นายเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “หากว่าปฏิบัติการไม่สำเร็จ ฉันก็จะรีบออกมาโดยเร็ว”

ซินเฟยยิ้มเยาะอีกครั้ง “ตอนนั้นทุกคนที่คิดจะเข้าไปเพื่อเสี่ยงโชคดวงชะตา ต่างก็มีสภาพจิตใจแบบนี้กันทั้งหมด แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถรอดชีวิตออกมาได้เลย! ”

หลินหยุนส่ายศีรษะเล็กน้อย และพูดว่า “ไม่พูดแล้ว ฉันจะเข้าไปด้านในแล้ว! ”

ซินเฟยเห็นดังนั้น ก็รีบตะโกนเสียงดังขึ้นว่า “รอก่อน! ”

ซินเฟยหืดหอบอย่างรุนแรง “นายจะเข้าไปด้านในก็ได้ แต่ต้องพาฉันไปด้วย! ไม่อย่างนั้น นายก็ห้ามเข้าไป! ”

หลินหยุนขมวดคิ้วและพูดว่า “เป็นไปได้ที่อาจจะเกิดอันตรายที่ไม่คาดคิดขึ้น ดังนั้น......”

ซินเฟยพูดขึ้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น “ถ้าอย่างนั้นนายก็อย่าเข้าไปสิ! ”

หลินหยุนครุ่นคิดอีกครั้ง ผ่านไปชั่วครู่ ก็ส่ายศีรษะและพูดว่า “ไม่ได้! ”

เมื่อพูดจบ ร่างกายก็หายวับแล้วก็ก้าวย่ำเข้าไปยังท่ามกลางทะเลกวางยักษ์ทันที

เมื่อร่างกายของเขาสัมผัสกับหมอกดำนั้น หลินหยุนก็พลันรู้สึกได้ถึงพลังผลักดันอย่างรุนแรง

แรงพลังนี้ค่อนข้างจะแข็งแกร่งอย่างมาก อีกทั้งเจตนาสังหารที่ไร้ขอบเขตนั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น และกลิ่นอายของความโหดเหี้ยมก็พลันห่อหุ้มร่างกายของเขาเอาไว้แล้ว

หลินหยุนขมวดคิ้วขึ้น ตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็มุดเข้าไปด้านใน

แต่ในขณะนั้นเอง มือข้างหนึ่งก็ได้จับแขนของเขาไว้แน่น และแทรกตัวเข้าไปยังท่ามกลางหมอกดำพร้อมกันกับเขาด้วย

เสียงสังหารดังสะเทือนขึ้นที่ข้างหู ใต้ฝ่าเท้าก็เหนียวเหนอะหนะไปทั้งหมด

ไม่รู้ว่าคือสิ่งของอะไร หลินหยุนพลันหันหน้ากลับ มองไปที่ซินเฟย ก็เห็นถึงใบหน้าที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวอย่างที่สุดของซินเฟย

หลินหยุนถอนหายใจเบา ๆ และก็ส่ายศีรษะ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร

เพราะว่าในขณะที่เขาหันหน้ากลับไปนั้น เขาพลันเห็นว่า ตำแหน่งที่เขาเพิ่งผ่านเข้ามาเมื่อครู่นั้น ได้สูญหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว โดยได้เปลี่ยนเป็นสภาพที่ถูกหมอกดำปกคลุมไปทั้งหมด

ทะเลกวางยักษ์นี้ สนามรบโบราณกาลนี้ มีสิ่งที่แปลกประหลาดอยู่ไม่น้อยเลยจริง ๆ

ต่อให้พวกเขาเพิ่งจะเข้ามาด้านใน แต่ก็คงไม่ใช่บริเวณด้านข้างของทะเลกวางยักษ์อย่างแน่นอน ส่วนที่ว่าจะอยู่ที่ตำแหน่งใดนั้น เขาเองก็ไม่สามารถที่จะไปคาดเดาได้

หลินหยุนมองไปที่ซินเฟยอีกครั้ง และพูดขึ้นว่า “เดินตามหลังฉัน ในระยะห่างหนึ่งก้าว”

ซินเฟยเห็นว่าหลินหยุนไม่ได้ตำหนิอะไร ก็ดีใจขึ้น และพยักหน้าไม่หยุด

หลินหยุนหมุนตัวกลับมา มองไปด้านหน้า พร้อมกับใช้ดวงจิตสำรวจโดยรอบ

ด้านหน้ามืดมิดไปหมด บริเวณที่สายตาสามารถมองเห็นได้นั้น มีระยะไม่เกินหนึ่งร้อยเมตร