จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1333

สำหรับคำพูดของโจวฮ่าว ซิงเฟยก็ต้องมีท่าทีเย้ยหยันเป็นธรรมดา

นี่ก็โทษเธอไม่ได้

ไม่ว่าใครก็ตามหากมาได้ยินคนที่ยังไม่มีแม้แต่ยาทองพูดเองเออเองว่าตัวเองจะกลายเป็นเจ้าเหนือหัวแห่งโลกคุนชางในอนาคตก็คงจะเย้ยหยันไม่ต่างกัน!

ทว่าหลินหยุนกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น

ตอนที่โจวฮ่าวเอ่ยคำพูดเหล่านั้น แววตาของเขานั้นมีแสงเปล่งประกาย

มันคือแสงแห่งความหวัง

และคือแสงแห่งความแน่วแน่

นี่คือคนที่จะไม่หยุดก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อความฝันของตัวเอง

ที่สำคัญคือ คนคนนี้ไม่ใช่คนไร้สมอง

แม้ภายนอกจะดูโผงผางเหมือนคนไม่มีสมองไปหน่อย

ทว่าเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แบบนั้น

เขามีเกณฑ์ของตัวเองในการตัดสินคนและเรื่องราวอื่นๆ

จุดนี้เห็นได้จากการที่อีกฝ่ายเข้ามาทำความรู้จักกับตัวเขาและซิงเฟยก่อน

หลินหยุนค่อนข้างจะชื่นชมคนแบบนี้ด้วยซ้ำ

ครุ่นคิดไปสักพัก

หลินหยุนก็เงยหน้ามองไปที่โจวฮ่าว พลันเอ่ยถามว่า “ทำไมพวกฉันต้องเข้าไปในที่อันตรายแบบนั้นกับนายด้วย? ถ้าเพียงเพราะต้องการลบล้างคำสาปทางสายเลือดก็น่าเสียดายที่พวกฉันไม่สนใจเรื่องแบบนี้”

โจวฮ่าวได้ยินดังนั้นก็อดเผยสีหน้าไม่คาดคิดและตาเบิกโพลงไม่ได้ พลางมองหลินหยุนด้วยสายตาประหนึ่งมองสัตว์ประหลาด “ไม่จริงหรอกใช่ไหมพี่หลิน? อย่างน้อยพี่ก็เป็นผู้บำเพ็ญเซียนแดนยาทองเชียวนะ”

“ดูจากอายุของพี่หลินแล้ว มีพลังบำเพ็ญถึงขนาดนี้ได้ ก็น่าจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาไม่ผิดแน่!”

“พี่หลินไม่มีความคิดที่จะลบล้างคำสาปทางสายเลือดเลยงั้นเหรอ?”

“นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”

“พี่หลิน รู้ใช่ไหมว่านี่เป็นโอกาสที่จะทำให้เราเข้าสู่แดนจิตปฐมในตำนานได้หากเราสามารถลบล้างคำสาปทางสายเลือดได้น่ะ!”

“โอกาสหายากแบบนี้ พี่หลินไม่คิดจะคว้าไว้จริงๆเหรอ ไม่รู้สึกหวั่นไหวใจเต้นเลยงั้นเหรอ?”

หลินหยุนเอ่ยว่า “ฉันจะเอาอะไรมาเชื่อ ว่านายจะทำได้?”

“โจวฮ่าวรีบเอ่ยทันทีว่า “ก็เอาที่ตระกูลโจวบ้านฉันเป็นตระกูลที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยโบราณกาลนี่ไง เอาที่ฉันโจวฮ่าวเข้าใจเกี่ยวกับสุดหล้าทะเลนั่นมารับประกันก็ยังไม่เพียงพออีกงั้นเหรอ?”

หลินหยุนเอ่ยเสียงเรียบว่า “ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ผู้บำเพ็ญเซียนที่เคยมีความคิดแบบนี้มีมากกว่าเป็นพันเป็นหมื่นคน แต่ท้ายที่สุดก็สลายเป็นฝุ่นดินถูกกลบฝังอยู่ในส่วนลึกของสุดหล้าทะเล ตระกูลที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณกาลที่ว่าก็ไม่ได้มีแค่ตระกูลนายเพียงผู้เดียว”

“นายคิดเหรอว่านายจะทำสำเร็จแน่ ๆ?”

โจวฮ่าวชะงัก ก่อนจะเอ่ยอย่างจนใจว่า “พี่หลิน ฉันพูดแบบนี้ดีกว่า คือฉันแค่คิดว่าพลังบำเพ็ญฉันก็ต่ำไปหน่อยจริงๆนั่นแหละ ถ้าเราไปด้วยกันสามคน ก็จะได้คอยดูแลซึ่งกันและกันด้วย”

“แต่ในเมื่อพี่หลินไม่อยากไปด้วย งั้นก็ช่างเถอะ!”

“ฉันไปเองคนเดียวก็ได้!” พูดเสร็จ โจวฮ่าวก็หันไปมองซิงเฟยแล้วเอ่ยว่า “แม่นางซิง พี่หลินไม่สนใจ เธอก็ไม่สนใจด้วยงั้นเหรอ?”

ซิงเฟยแบมือเอ่ยว่า “ฉันถูกเขาจับมา ถ้าเขาไม่ตกลง ฉันก็ไปไม่ได้!”

โจวฮ่าวได้ยินดังนั้นก็อึ้งเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีกเว้นแต่ถอนหายใจยาว

ทันใดนั้น หลินหยุนก็พลันเอ่ยเสียงเรียบว่า “นายลองว่ามาดูสิ ว่านายเข้าใจเกี่ยวกับสุดหล้าทะเลนั่นมากน้อยแค่ไหน ในเมื่อจะร่วมมือกัน งั้นก็ต้องแสดงความจริงใจต่อกัน”

สิ้นเสียง โจวฮ่าวก็เบิกตากว้าง และเอ่ยทันทีว่า “ถ้าให้พูดตามตรงแบบไม่ปิดบังพี่หลิน ฉันก็พอจะเข้าใจเกี่ยวกับที่แห่งนั้นจริงๆ เพียงแต่ตอนนี้ฉันยังบอกไม่ได้ แต่ฉันเองก็มั่นใจเหมือนกันว่าจะทำได้”

“ถ้าพี่หลินยอมมุ่งหน้าไปกับฉัน ถึงที่นั่นเมื่อไหร่ฉันจะบอกเอง”

“แต่ถ้าพี่หลินไม่ยอมไป งั้นก็ไม่ต้องถามแล้วล่ะ”

หลินหยุนพยักหน้า พลันหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ เพียงแต่การเดินทางในครั้งนี้ห้ามมีใครเพิ่มมาอีก ต้องมีแค่เราสามคนเท่านั้น”

โจวฮ่าวได้ยินดังนั้นก็ดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้น พยักหน้ารัวๆและเอ่ยว่า “มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว! พี่หลินว่ายังไงก็ยังงั้น! มียอดฝีมือแดนยาทองแบบพี่หลินอยู่ทั้งคนก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้วล่ะ! ฮ่าๆๆๆ!”

พูดเสร็จ

หลินหยุนก็หลับตาลงอีกครั้ง เริ่มนั่งสมาธิต่อ

เดินทางไปด้วยกันกับโจวฮ่าว

ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี