จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1391

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงตะโกนคำว่าสำนักมารดังลั่นทะลุหมอกเมฆ

ภาพลักษณ์ของสำนักหยุนเยว่ที่อยู่ในใจของทุกคนเองก็พลันเปลี่ยนไป

ทว่าแววตาสีหน้าของสองเยว่กลับยังคงหนักแน่นดังเดิม

เธอมองไปยังฝูงคนที่อยู่ตรงหน้า พลางปริปากเอ่ยเสียงเรียบว่า “ทุกท่าน นอกจากคนที่มาดูเอาสนุก หรือพวกที่ต้องการจะฉวยโอกาส หากมีใครที่มีหนี้แค้นกับเจ้าพระคุณของสำนักเราจริงๆ ก็ให้ก้าวออกมาซะ!”

“แสดงตัวออกมาให้ฉันดูว่าพวกท่านคือใครกันแน่!”

“พวกท่านเองก็ลองมาอธิบายอย่างละเอียด ว่าเพราะเหตุผลอะไร ถึงได้มีหนี้แค้นกับเจ้าพระคุณของเรา!”

“ต่อหน้าสหายมากมายขนาดนี้ เรามาลองดูกันดีๆ ว่าตกลงใครถูกใครผิดกันแน่!”

พูดเสร็จ สายตาของเธอก็จับจ้องไปยังสำนักเทียนหยุน พลันเอ่ยเสียงเย็นว่า “ก่อนหน้านี้ ที่โลกภายนอกเล่าลือกันอย่างอื้ออึง ก็คือหนี้แค้นระหว่างเจ้าพระคุณสำนักเราและสำนักเทียนหยุน!”

“สหายของสำนักเทียนหยุนเล่ามาก่อนเถอะ!”

เธอไม่รีบ

ตอนนี้ ไม่ว่าจะสำนักหยุนเยว่ หรือหลินหยุน

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขาก็คือเวลา

หลินหยุนเข้าไปในหอว่างหยุน ยังไงก็ต้องหล่อหลอมยาทองต่อเพื่อทวีพลังบำเพ็ญแน่ ๆ

ก่อนที่จะเข้าไปในหอว่างหยุน พลังบำเพ็ญของหลินหยุนก็พอที่จะสู้รบกับสี่เยว่ได้อย่างสูสี

แค่นี้ก็สามารถบ่งบอกถึงพลังที่แท้จริงของหลินหยุนได้แล้ว

หากหลินหยุนสามารถบรรลุไปอีกขั้นได้

งั้นก็ยังมีโอกาสแน่นอน!

โอกาสนี้ ไม่ใช่การพลิกผันสถานการณ์ แต่คือโอกาสรอดชีวิตไปจากที่นี่!

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!

เพียงแค่ท่านเจ้าพระคุณมีชีวิตรอด สามารถหนีไปจากที่นี่ได้ งั้นเธอก็ไม่ใช่คนบาป!

สี่เยว่เองก็พาคนส่วนหนึ่งและของล้ำค่าสามสิ้นหนีไปแล้ว!

สำนักหยุนเยว่ก็จะยังไม่ถือว่าสูญสิ้น!

ดังนั้น แม้ว่าพวกเธอจะต้องตายที่นี่ แต่มันก็คุ้มค่าแล้ว

ดังนั้นในใจเธอตอนนี้มีเพียงความกังวลเล็กน้อยเท่านั้น

ทว่ากลับไม่ได้เกรงกลัว

ยืดเยื้อเวลาได้อีกนานเท่าไหร่ ก็ยืดเยื้อเวลาให้นานได้เท่านั้น

ได้ยินเธอกล่าวดังนั้น รองเจ้าสำนักเทียนหยุนก็ก้าวออกมาหนึ่งก้าว เอ่ยเสียงเย็นว่า “สหายสองเยว่ เรื่องพวกนี้ ยังต้องอธิบายละเอียดอีกงั้นเหรอ? หลินชางฉองนั่นมาที่เมืองเทียนหยุนของเรา เพียงแค่มีเรื่องผิดใจกับศิษย์ของสำนักเราเล็กน้อย เลยถือตัวว่าตนเป็นยอดอัจฉริยะ มีพลังบำเพ็ญอันแกร่งกล้า แล้วลงมือฆ่าเจียงเฉิง ศิษย์อัจฉริยะสำนักเรา!”

“เรื่องนี้ใครๆก็รู้!”

“จากนั้นผู้อาวุโสไม่กี่ท่านของสำนักเรา ก็หาคนผู้นี้จนพบเพื่อจะถามไถ่ต้นตอ ทว่ามันกลับคลุ้มคลั่ง จิตใจอำมหิต!”

“ใช้กลอุบายหลอกล่อผู้อาวุโสของสำนักเรา!”

“ทำให้ผู้อาวุโสเหล่านั้นต้องถึงแก่ความตาย!”

“จากนั้นฉันก็ออกตามจับมันด้วยตัวเอง เพื่อจะถามไถ่ว่าสำนักเรามีเรื่องอาฆาตแค้นอะไรกับมันกันแน่!”

“ทว่าคนผู้นี้กลับร้ายกาจและเจ้าเล่ห์เป็นที่สุด ดันหนีไปเสียก่อน!”

“ตอนนั้น เรายังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเจ้าคนอมิตรนี่กับสำนักหยุนเยว่ และยิ่งไม่มีทางรู้ ว่ามันจะมีตำแหน่งสูงส่งในสำนักหยุนเยว่ถึงเพียงนี้!”

“ตอนนี้เป็นฉันเสียมากกว่าที่อยากถามสหายสองเยว่!”

“เจ้ามารร้ายหลินชางฉองนั่น ที่ลงมือกับสำนักเทียนหยุนของเราบ่อยครั้งขนาดนี้ ฆ่าศิษย์อัจฉริยะของเราไม่พอ ยังฆ่าเหล่าผู้อาวุโสของสำนักเราอีก!”

“ตกลงนี่เป็นการกระทำส่วนตัวของหลินชางฉอง หรือเป็นความต้องการของสำนักหยุนเยว่กันแน่?”

“สำนักเทียนหยุน ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับสำนักหยุนเยว่มาก่อน แต่สำนักหยุนเยว่กลับลงมือกับสำนักเทียนหยุนของเรา!”