จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 141

บทที่ 140 งานสมาคมเชื่อมสายสัมพันธ์

หลินหยุนไม่สนใจหลู่สุ่ยเซิง สำหรับเขาหลู่สุ่ยเซิงเป็นเพียงมดตัวหนึ่ง สามารถบีบให้ตายได้ตลอด กุญแจสำคัญขึ้นอยู่กับว่าพี่โล่โล่พอใจหรือไม่

“พี่โล่โล่ คุณคิดยังไง?”

พี่โล่โล่หายใจเข้าลึกๆ ในวันนี้หลินหยุนทำให้เธอตกใจมาก

จนถึงตอนนี้ เธอยังรู้สึกเหมือนภาพลวงตาที่อยู่ในความฝัน

เพียงแต่ว่าเธอบังคับตัวเองให้นิ่งสงบ มองหลู่สุ่ยเซิงที่กำลังร้องขอความเมตตา เธอไม่ต้องการฆ่าใคร

พี่โล่โล่มองไปที่หลินหยุน ด้วยรอยยิ้มซาบซึ้งใจ และพูดว่า “อย่าทำเกินไปต้องใจกว้างและให้อภัย!"

หลู่สุ่ยเซิงดูเหมือนจะได้ยินเสียงที่ไพเราะที่สุดในโลก และในที่สุดเส้นประสาทที่ตึงเครียดก็เริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขาใช้วิธีโหดเหี้ยมกับพี่โล่โล่ คิดว่าครั้งนี้พี่โล่โล่จะเอาวิธีการและเหตุผลที่คนอื่นทำ นำมาฝึกฝนให้ตัวเองใช้ ไม่คาดคิดว่าพี่โล่โล่จะตอบโต้ด้วยคุณธรรม!

สิ่งนี้ทำให้หลู่สุ่ยเซิงที่อยู่ในวงการมาหลายสิบปี ชื่นชมจากใจจริง

“พี่โล่โล่ บุญคุณครั้งใหญ่นี้ไม่ตอบแทนด้วยคำพูด! ในอนาคตหากมีเรื่องต้องการให้ผมช่วยเหลือ ท่านบอกมาได้เลย!” หลู่สุ่ยเซิงซาบซึ้งใจ ใบหน้าแดงก่ำ

อะเฟิงทำท่าทางมือเคารพหลินหยุน “คุณหลิน คุณยังมีคำสั่งอะไรอีกหรือไม่?”

หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมย “จากนี้ไปสถานที่นี้ อย่าให้ใครมาก่อเรื่องอีก”

“คุณหลินไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ผมรับผิดชอบเอง!” อะเฟิงพูดอย่างมั่นใจ ในฐานะที่เป็นคนสนิทของนายท่านเจี่ยง สำหรับเขาการดูแลบาร์ เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

“ไม่มีอะไรแล้ว พวกนายไปได้ จะได้ไม่กระทบกับธุรกิจของพี่โล่โล่” หลินหยุนพูดเหมือนขับไล่แมลงวัน

อะเฟิงหมดคำจะพูด คุณหลินนี่พอเราหมดผลประโยชน์แล้วก็ถีบส่งเลยเหรอ!

แม้ว่าหลินหยุนจะใช้พวกเราจนหมดผลประโยชน์แล้วถีบส่ง อะเฟิงก็ไม่กล้าตำหนิและบ่น

“ครับ!”

“ทุกคน ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

จากนั้น อะเฟิงก็ให้บัตรเอทีเอ็ม คุณหลินนี่คือค่าชดเชยของหลู่สุ่ยเซิงสำหรับความเสียหายของโต๊ะเก้าอี้ในบาร์ ท่านโปรดรับไว้ด้วย มิฉะนั้นเขาอาจนอนไม่หลับ!”

หลินหยุนพูดเบาๆ “วางไว้ตรงนั้นแหละ!”

“ครับ!” อะเฟิงวางบัตรลงบนเคาน์เตอร์บาร์ และพาคนออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้คนยี่สิบกว่าคน ในชั่วอึดใจก็หายไปหมด

หลังจากคนเหล่านั้นจากไปแล้ว ก็มีเสียงเชียร์ดังขึ้นในบาร์!

“เยส หลินหยุน คุณน่าทึ่งมาก!”

“หลินหยุน คุณรู้จักผู้มีอิทธิพลเจี่ยงสงได้อย่างไร?”

บริกรในบาร์ ไม่ว่าจะเป็นคนเก่าแก่ที่ยังไม่จากไป หรือคนงานชั่วคราวที่มาใหม่ มองว่าหลินหยุนเป็นไอดอล

มันเหมือนเวอร์ชั่นยาจกที่ประสบความสำเร็จ!

ช่างร้อนแรงเกินไป!

พี่โล่โล่มองไปที่หลินหยุน ดวงตาซับซ้อนและพูดว่า “หลินหยุนตามฉันมา!”

ในวันนี้ เป็นครั้งที่สามที่หลินหยุนตามพี่โล่โล่เข้าไปในห้องรับรองของเธอ

และในเวลาสองปีที่หลินหยุนเข้ามาทำงาน ได้เข้าไปบ่อยที่สุด

แน่นอน คิดว่าต่อไปคงไม่ได้มาอีกแล้ว

พี่โล่โล่มองหลินหยุน ดวงตาลุกโชน ราวกับอยากจะมองให้ทะลุในใจของหลินหยุนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เพียงแต่ว่า ชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้า สีหน้านิ่งสงบ และไม่มีความสุขเหมือนคนที่ได้ชัยชนะ

พี่โล่โล่อดไม่ได้ที่จะถามตัวเอง เขาเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบปีจริงๆหรือ?

ในวัยนี้ ควรเป็นวัยที่หุนหันพลันแล่นที่สุดไม่ใช่หรือ?

“พี่โล่โล่ เรียกผมมามีเรื่องอะไรครับ?” หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย

พี่โล่โล่ถอนหายใจ และมองไปที่หลินหยุน และพูดว่า “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ที่จริงที่นายวันนี้เพื่อมาลาออกใช่ไหม?”

หลินหยุนพยักหน้า “ถูกต้อง”