จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1412

“หากว่าเป็นยอดฝีมือยาทองระดับเก้า”

“ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีผู้ใดควบคุมศูนย์ค่ายกล จำเป็นต้องมีสามคนขึ้นไป จึงจะสามารถทำให้เกิดการสั่นคลอนได้ แต่หากคิดที่จะทำลายค่ายกลนั้น มันไม่ง่าย! แต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้! ”

“ศูนย์ค่ายกลมีหกจุด! ”

“จำเป็นต้องมียอดฝีมือที่มีพลังบำเพ็ญอย่างน้อยในระดับขั้นยาทองระดับเจ็ดขึ้นไปจำนวนหกคนทำการควบคุม จึงจะสามารถขับเคลื่อนได้! ”

“เมื่อศูนย์ค่ายกลถูกควบคุมทั้งหมด และทำให้ค่ายกลเกิดการขับเคลื่อนขึ้น ต่อให้มียอดฝีมือสูงสุดขั้นยาทองระดับเก้าอย่างเจ้าสำนักอริยสัจจำนวนห้าคน ก็ยังคงไม่สามารถที่จะทำลายค่ายกลลงได้! ”

“ที่จริงแล้วค่ายกลนี้ยังจะสามารถแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ได้อีก! “

“แต่ว่าฉันไม่ได้กระทำอย่างนั้น! ”

“สำหรับเหตุผล พวกเธอลองไปคิดกันเอาเอง! ”

“พอเถอะ เรื่องสำนักของพวกเธอจบลงเพียงเท่านี้! ”

“ระหว่างพวกเธอกับพวกสี่เยว่นั้น อนาคตภาคหน้าจะเป็นอย่างไรฉันก็ไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวด้วย นี่คือการตัดสินใจของพวกเธอเอง คือเรื่องของพวกเธอกันเอง! ”

“นับตั้งแต่วันนี้ไป ฉันเองก็ไม่ใช่พระคุณเจ้าของสำนักหยุนเยว่อีกต่อไปแล้ว! ”

“ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับสำนักของเธอนั้น ก็แทบจะสิ้นสุดลงแล้ว! ”

“ในอนาคต พวกเธอก็ดูแลและจัดการเรื่องราวของตนเองให้ดีก็แล้วกัน! ”

“อนาคตของสำนักหยุนเยว่อยู่ในมือของพวกเธอแล้ว จะดี หรือจะร้าย ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของพวกเธอแล้ว! ”

“วันนี้ฉันจะออกไปจากสำนักหยุนเยว่ ผ่านไปสักระยะเวลาหนึ่ง ฉันจะกลับมาอีกครั้ง! ”

“เมื่อฉันกลับมาอีกครั้ง ก็ถึงเวลาที่ฉันจะตามหาจู่ซือของพวกเธอแล้ว! ”

ขณะที่พูด ก็มองไปที่ฉินเหมยและซิงเฟย พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ พวกเราได้เวลาไปกันแล้ว! น้าฉิน ฉันจะส่งท่านกลับไปที่เมืองมี่หยุนก่อน! ”

หญิงทั้งสองคนพยักหน้า แล้วก็ติดตามหลินหยุนออกไปจากสำนักหยุนเยว่

มองไปยังเงาร่างของหลินหยุนที่พาผู้หญิงทั้งสองคนนั้นเดินจากไป สองเยว่และคนอื่น ๆ ต่างก็คุกเข่าข้างเดียวลงเพื่อน้อมส่ง

ช่วงเวลานั้น สภาพจิตใจอึดอัดซับซ้อนมาก

ผ่านไปชั่วครู่ เงาร่างของหลินหยุนได้ลับตาไปแล้ว สองเยว่และคนอื่น ๆ จึงได้ลุกยืนขึ้น

สิบเยว่พูดขึ้นว่า “ พี่รอง......”

สองเยว่สูดหายใจลึก และพูดว่า “เจ้าพระคุณพูดได้ถูกต้อง ทุกสิ่งทุกอย่าง จะต้องขึ้นอยู่กับพวกเราเองแล้ว! สิบเยว่ ไปบอกกับสี่เยว่ ให้หล่อนกลับมายังสำนัก โดยพวกเราต้องปรึกษากันอีกครั้งว่า สำนักจะต้องพัฒนาอย่างไรต่อไปในอนาคต! ”

“ไม่ว่าอย่างไร! ”

“ก็ไม่สามารถที่จะแบ่งแยกออกจากกันได้! ”

“ไม่ว่าผู้ใด! ”

“นับตั้งแต่วันนี้ไป ถ้าคิดที่จะแบ่งแยก ก็จะต้องถูกสังหาร! ”

......

บนท้องฟ้า หลินหยุนกำลังพาฉินเหมยกับซิงเฟยเดินทางไปที่เมืองมี่หยุน

ซึ่งหลังจากที่พวกเขาออกมาได้ไม่นานนัก ข่าวสารก็ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกคุนชางแล้ว

หลินชางฉอง ออกมาจากสำนักหยุนเยว่แล้ว!

ตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ โดยที่ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดจะไปที่ไหนกันแน่ แต่เป็นทิศทางที่ไปยังสำนักอริยสัจหรือสำนักเทียนหยุนอย่างแน่นอน! ซึ่งไม่ใช่ทิศทางที่จะไปยังสำนักเต๋าเฉินเซียว และสำนักฉีซาน

ฉินเหมยมองไปที่หลินหยุน และพูดขึ้นว่า “เสี่ยวหยุน ก่อนหน้านี้ที่นายพูดขึ้นที่สำนักหยุนเยว่นั้น ล้วนเป็นความจริงทั้งหมดใช่ไหม? ”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็พูดถามขึ้นว่า “ที่น้าฉินพูดนั้นคืออะไร? คือเรื่องเกี่ยวกับหมื่นจักรวาลหรือว่าเรื่องจู่ซือของสำนักหยุนเยว่? ”

ฉินเหมยพูดขึ้นว่า “ทั้งหมดเลย! ”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “น้าฉินไม่ต้องสงสัยอะไรไปหรอก ทั้งหมดเป็นความจริง! ”

ฉินเหมยชะงักไปชั่วครู่ สีหน้าซับซ้อนขึ้นมาบ้าง และพูดว่า “อย่างนั้น......คู่ฝึกฝนของนาย ยังคงมีชีวิตอยู่จริง ๆ เหรอ? ”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดว่า “ยังมีชีวิตอยู่! แต่ว่าหล่อนน่าจะประสบกับอันตรายอันร้ายแรง จำเป็นต้องให้ฉันไปช่วยเหลือหล่อน! ”

ฉินเหมยมองไปยังซิงเฟยที่อยู่ด้านข้าง เวลานี้ซิงเฟยมีสีหน้าที่หม่นหมอง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ซึ่งไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักคำ

ฉินเหมยขยับตัวเข้ามาใกล้หลินหยุน และพูดขึ้นว่า “เสี่ยวหยุน ในเมื่อนายมีคู่ฝึกฝนแล้ว และคู่ฝึกฝนก็ยังมีชีวิตอยู่ อย่างนั้น......นายจะกระทำอย่างไรกับหญิงสาวคนนี้ล่ะ? น้าฉินไม่เชื่อหรอกว่านายจะไม่รู้ถึงจิตใจของหญิงสาวคนนี้! ”

หลินหยุนเองก็มองไปที่ซิงเฟยเล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า “น้าฉิน เรื่องนี้ ไว้ค่อยพูดกันทีหลังเถอะ! ”

เห็นว่าหลินหยุนไม่อยากที่จะพูด ฉินเหมยเองก็ไม่ได้ย้ำถามอะไรอีก

เธอเชื่อว่า หลินหยุนสามารถจัดการได้เป็นอย่างดี

เมืองมี่หยุน ตระกูลฉิน

หลินหยุนกับซิงเฟยได้พาฉินเหมยกลับมาส่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ทั้งตระกูลฉิน หรือว่าทั่วทั้งเมืองมี่หยุนต่างก็อึกทึกครึกโครมไปกันหมดแล้ว

โดยที่ตระกูลฉินนั้นได้กลายเป็นศูนย์กลางของเมืองมี่หยุนไปแล้ว