จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1423

จู่ๆ ได้ยินเจียซินพูดว่า “เจอแล้ว ฉันรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของพลังทิพย์ ห่างจากที่นี่ประมาณสามพันเมตร ลึกลงไปในน้ำ ใกล้ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ”

หลินหยุนไม่รีรอ รีบมุ่งไปยังทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือทันที

หลังจากมาถึงตำแหน่งที่เจียซินบอก เขายังสัมผัสอะไรไม่ได้เลย แต่เจียซินแน่ใจว่าอยู่ลึกลงไปในน้ำ หลินหยุนจึงดำลึกลงไปอีก

หลังจากเขาดำน้ำลึกลงไปเกินห้าพันเมตร เขาก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของพลังทิพย์แบบเบาบาง

นี่ทำให้เขายิ่งดำลึกลงไปอย่างรวดเร็ว

ตอนดำลึกลงไปประมาณแปดพันเมตร ความเคลื่อนไหวของพลังทิพย์รุนแรงขึ้น แต่แรงกดดันของความลึกนี้ เหนือจินตนาการมาก

ถึงเขามีผลการฝึกตนอย่างในตอนนี้ ก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล

ชี่ทิพย์ป้องกันกายโดนกดดัน จนใกล้จะแตกสลายแล้ว

แต่หลินหยุนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง รีบดำน้ำลงไปอย่างรวดเร็ว

ตอนมาถึงความลึกเกินกว่าหมื่นเมตร เขามาถึงด้านล่างสุดแล้ว อีกทั้งความเคลื่อนไหวของพลังทิพย์ก็รุนแรงมาก

ด้านล่างของเขา เป็นโพรงลึกขนาดใหญ่ พลังทิพย์ที่เคลื่อนไหวอย่างรุนแรง ออกมาจากโพรงลึกนั่น อีกทั้งตอนนี้ในโพรงลึก ไม่ได้ดำสนิท แต่มีแสงกะพริบอยู่ช้าๆ แสงพวกนี้ มีอยู่นับไม่ถ้วน เหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า เปล่งประกายและงดงามมาก

หลินหยุนมาอยู่ข้างโพรงขนาดใหญ่ ดวงจิตค้นหาลงไปข้างล่าง หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ในใจก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

พระราชวังที่เย่เยว่ทิ้งไว้บนท้องฟ้า น่าจะมาจากตรงนี้ เดิมที ตรงนี้ไม่น่าจะมีโพรงนี้

เพราะพระราชวังออกไป ทำให้ที่นี่เป็นโพรงขนาดใหญ่

นั่นแสดงว่าแสงที่อยู่ในโพรงลึกนี้ แท้จริงแล้วล้วนเป็นสิ่งมีชีวิต เป็นเปลือกหอยขนาดใหญ่

การที่มันกะพริบ เป็นเพราะไข่มุกข้างในเปลือกหอย

แต่นอกจากเปลือกหอยพวกนี้แล้ว ก็ไม่เห็นอะไรอีก

ไม่มีลมปราณที่แข็งแกร่งอยู่

หลินหยุนถอนหายใจ เหมือนกำลังคุยกับตัวเอง และเหมือนจะพูดกับเจียซิน “ไม่ได้อยู่ที่นี่”

เจียซินพูดว่า “ไม่อยู่จริงๆ ด้วย เปลี่ยนไปหาที่อื่นเถอะ”

ความหวังในใจหลินหยุน แตกสลายลงทันที ในใจยิ่งหนาวสะท้านขึ้นไปอีก

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ออกจากตรงนี้ และไปค้นหาที่อื่น

แต่หาอยู่สองวัน ก็ยังไม่เจออะไรเลย หลินหยุนหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

ลอยตัวขึ้นบนทะเล มองทะเลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ตอนนี้สีหน้าหลินหยุนอึมครึมมาก

ขณะนั้น ลำแสงหนึ่งมาในอากาศ หลินหยุนตกใจ และรีบหันไปมองอีกฝ่าย

ลำแสงหยุดลงห่างจากเขาประมาณพันเมตร และมองมาหาเขาจากไกลๆ

แววตาหลินหยุนวูบไหว เขารู้สึกคุ้นเคยกับลมปราณของอีกฝ่าย แต่ก็ยังรู้สึกแปลกมาก

คนที่มาไม่ถือว่าตัวสูงใหญ่มากเท่าไร อยู่ภายใต้ชุดคลุมสีดำ

ทั้งสองสบตากันกลางอากาศ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

ผ่านไปนาน คนชุดดำใช้เสียงที่ไม่ใช่ผู้หญิงและไม่ใช่ผู้ชาย หัวเราะออกมา ในเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

สิ้นเสียงหัวเราะ คนชุดดำพูดออกมาว่า “หลินหยุน คิดไม่ถึงจริงๆ ว่านายจะมีวันนี้! เป็นยังไง ความรู้สึกที่คนสนิทหายตัวไป คงรับไม่ได้สินะ”

“เหอะๆๆๆ เห็นนายเป็นแบบนี้ ทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ!”

“หลินหยุน หลินชางฉอง ผลการฝึกตนสูงส่ง ไม่เคยมีใครหรืออำนาจใด ทำให้นายหวาดกลัวได้ นายอยู่อย่างหยิ่งยโส เอาแต่ใจ และน่าเคารพเลื่อมใส!”

“ทำไมตอนนี้ถึงตกต่ำขนาดนี้ล่ะ”

“ดูเหมือนขนาดสวรรค์ ยังไม่ชอบนายเลยนะ!”

“ฮ่าๆๆๆ”

คนชุดดำหัวเราะออกมาเสียงดังอีกครั้ง หัวเราะอย่างสะใจและกำเริบเสิบสานมาก

หลินหยุนขมวดคิ้ว แววตาจริงจังและแหลมคม เหมือนจะแทงลงไปในชุดคลุมดำของอีกฝ่าย