จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1424

แววตาของหลินหยุนอึมครึม มองเซี่ยหยู่เวย ที่จะเป็นคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอรู้เหรอว่าปู่กับแม่ฉันอยู่ไหน”

เห็นหลินหยุนสภาพนี้ เซี่ยหยู่เวยสะใจจริงๆ

ยากมากที่จะทำให้หลินหยุนกลายเป็นอย่างในตอนนี้

เซี่ยหยู่เวยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะสะใจมาก “รู้สิ เรื่องบนโลกนี้ บางทีอาจมีหลายเรื่องที่เซี่ยหยู่เวยไม่รู้ แต่เรื่องของหลินชางฉอง ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ”

“ฉันบอกไปแล้ว นายคุกเข่าอ้อนวอนฉัน!”

“ถ้านายคุกเข่าต่อหน้าฉันเหมือนสุนัข อ้อนวอนให้ฉันบอกว่าพวกเขาอยู่ไหน บางทีถ้าฉันใจอ่อน บอกนายก็ได้ นายต้องคว้าโอกาสนี้ไว้นะ!”

“เพราะไม่แน่อีกเดี๋ยว ถึงนายยอมคุกเข่าอ้อนวอนฉัน ฉันก็ไม่บอกนายแล้ว!”

“ฉันยังไงก็ได้ แต่คนสนิทของนาย รอนายได้ไม่นานหรอก!”

“ถ้านายไม่สนใจความเป็นตายของพวกเขา ก็ช่างเถอะ ฮ่าๆๆๆ”

“หลินหยุน ยังคิดไม่ได้เหรอ”

“ฉันบอกไปแล้ว คนอย่างเซี่ยหยู่เวย จะทำให้นายรู้ว่า การที่นายทำกับฉันในตอนนั้น คือความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของนาย!”

“ฉันทุกข์ใจ ไม่มีทางให้นายมีความสุขหรอก!”

“ตอนนี้นายเสียใจไหม”

“ฮ่าๆๆๆ! น่าเสียดายนะ บนโลกนี้มียาทุกอย่าง แต่ไม่มียาแก้โรคเสียใจภายหลัง!”

แววตาของหลินหยุนเย็นยะเยือก มองไปยังเซี่ยหยู่เวย

ผ่านไปนาน จึงพรูลมหายใจออกมา พูดออกมาว่า “เซี่ยหยู่เวย เห็นแก่น้าเฟิน ฉันจะให้โอกาสเธอหนึ่งครั้ง บอกมาว่าปู่กับแม่ฉันอยู่ที่ไหน”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป อย่ามาให้ฉันเห็นอีก!”

“โชคชะตาระหว่างฉันกับเธอ สิ้นสุดลงกันแค่นี้ ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก!”

“อย่าบีบให้ฉันลงมือกับเธอ!”

แววตาเซี่ยหยู่เวยวูบไหว หัวเราะเย้ยหยัน มองหลินหยุน แล้วพูดเย็นชา “หลินหยุน นายยังอวดดีเหมือนเคย แต่ทางที่ดีนายคิดให้ดี ตอนนี้ไม่ใช่ฉันที่อ้อนวอนนาย แต่นายต้องอ้อนวอนฉัน!”

“นายไม่อยากอ้อนวอนฉันใช่ไหม”

“ยังไม่คุกเข่าใช่ไหม”

“ได้ ดูเหมือนคนสนิทของนาย คงไม่สำคัญอะไรในสายตานายสินะ!”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันจะพูดไร้สาระกับนายไปทำไม”

“แต่นายอย่าเสียใจทีหลังละกัน!”

“หลินหยุน นายคิดว่าฉันตอนนี้ ยังเหมือนฉันเมื่อก่อนเหรอ”

“นายคิดว่านายเป็นคู่ต่อสู้ของฉันเหรอ”

“ฮ่าๆๆๆ นายช่างไม่รู้ความจริงๆ!”

“นายคงจินตนาการไม่ได้เลยล่ะ ว่าฉันในตอนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน!”

“ฉันกับนายต้องสู้กันสักครั้ง!”

“แต่ไม่ใช่ตอนนี้!”

“เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากฆ่านาย!”

“ถ้าตอนนี้ให้นายตายง่ายๆ โลกนี้คงหมดสนุกไม่ใช่หรือไง”

“ฮ่าๆๆๆ ดูสภาพนายตอนนี้สิ ฉันสะใจกว่าทำให้นายตายเสียอีก!”

“ยิ่งนายทรมาน ฉันก็ยิ่งมีความสุข!”

“นายไปหาว่าพวกเขาอยู่ไหนเถอะ ฉันจะดูนายแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ!”

สิ้นเสียงหัวเราะ เซี่ยหยู่เวยหันหลัง กลายเป็นลำแสงพุ่งออกไป

เร็วกว่าตอนมาเป็นอย่างมาก

หลินหยุนตามเธอมาได้รวดเร็วขนาดนี้ ถึงจะเหนือความคาดหมาย แต่ก็ไม่เห็นเป็นอะไร

เซี่ยหยู่เวยแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “หลินหยุน นายนี่คุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย บาดเจ็บสาหัส ยังกล้าอวดดีขนาดนี้ ดีเหมือนกัน วันนี้ฉันจะสั่งสอนนาย ให้นายรู้ว่า ตอนนี้ฉันกับนาย ใครที่ต้องแหงนมองใครกันแน่!”

เมื่อพูดจบ เห็นแสงสีดำสว่างวาบขึ้นในมือ ปืนกระดูกที่มีลมปราณแห่งความตายอันน่ากลัว ปรากฏขึ้นในมือเธอ

ปืนกระดูกในมือส่องแสงสว่างไสว อุณหภูมิทั้งหมดลดลงอย่างต่อเนื่อง

เซี่ยหยู่เวยเคลื่อนไหวผลการฝึกตนอย่างบ้าคลั่ง ปืนกระดูกออกจากมือ พุ่งไปทางหลินหยุน

ทันใดนั้น ท้องฟ้ามืดสนิท เสียงร้องโหยหวนของผีนับไม่ถ้วนดังขึ้นมา และถาโถมเข้าไปหาหลินหยุน

หลินหยุนแผดเสียงอย่างเย็นชา “กล้าใช้วิชาบู๊ที่ไม่เข้าท่าต่อหน้าฉัน! บอกว่าเธอเป็นกบในกะลา ไม่ผิดเลยสักนิด!”

หลินหยุนก็เคลื่อนไหวผลการฝึกตนเช่นกัน ใช้พลิกฟ้าผ่าตะวันของสิบแปดท่าต้าเต๋า หมัดหนึ่งกระแทกออกมา เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

เงาวิญญาณนับไม่ถ้วนโดนกระแทกจนแตกสลาย ร้องโอดครวญโหยหวน

พลานุภาพทำลายล้างของปืนกระดูก ก็ถูกพลานุภาพของหมัดกระแทกจนหายไป

แต่เงาหมัดของหลินหยุน ก็สลายหายไปเหมือนกัน ทั้งสองลอยกระเด็นออกไป

เซี่ยหยู่เวยกระอักเลือดออกมา จับปืนกระดูกเอาไว้ มองหลินหยุนอย่างไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าหลินหยุนจะแข็งแกร่งจนน่ากลัวถึงขั้นนี้

ต้องรู้ว่าตอนนี้หลินหยุนยังบาดเจ็บสาหัสอยู่ด้วย

ถ้าไม่มีอาการบาดเจ็บสาหัสมาเกี่ยวข้อง ต้องยิ่งแข็งแกร่งกว่านี้ไม่ใช่หรือไง

สูดหายใจเฮือก แววตาเซี่ยหยู่เวยฉายแววตระหนกและหวาดกลัว กัดฟันพูดออกมาว่า “เป็นไปได้ยังไง ระยะเวลาเพียงสั้นๆ นายแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง นี่ไม่มีทางเป็นไปได้!”

หลินหยุนเฉยเมยเป็นอย่างมาก “ฉันบอกไปแล้ว ในสายตาของเธอ มีแค่ในกะลาเท่านั้น! เธอคิดว่าได้รับอภิเษกวิชามารที่ไม่ถูกต้อง ยกระดับผลการฝึกตนอย่างมหาศาล ภายในระยะเวลาสั้นๆ ก็มีสิทธิ์มาท้าทายฉันงั้นเหรอ”

“เธอไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!”

“และดูถูกคนอย่างหลินหยุนเกินไปแล้ว!”

“เซี่ยหยู่เวย ฉันพูดไปนานแล้ว เธอไม่มีทางรู้หรอกว่า คนอย่างหลินหยุนเป็นใครกันแน่!”