จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1427

ตั้งแต่เขาตื่นรู้ กำเนิด เดินออกมา ระยะเวลานี้ไม่นับว่านาน น่าจะประมาณสองเดือน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ

สำหรับชื่อหลินชางฉอง เขาเคยได้ยินมาหลายต่อหลายครั้ง

แต่เขาคิดว่าเป็นพวกที่ได้รับการถ่ายทอดอย่างทรงพลัง จากโบราณกาลเท่านั้น

แน่นอนว่าเพื่อกันไว้ดีกว่าแก้ เขาก็ทำความเข้าใจมาบ้าง

ยิ่งเขารู้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งไม่เห็นหลินหยุนอยู่ในสายตา

เขาคิดไม่ถึงว่าหลินหยุนจะน่าหวาดกลัวขนาดนี้!

หลินหยุนไม่สนว่าหลงอ้าวกำลังคิดอะไร แววตาของเขาเย็นยะเยือก พูดเย็นชาว่า “บอกมา หลังจากนายทำลายทะเลสาบเยว่หยา นายพาคนในทะเลสาบเยว่หยาไปที่ไหน!”

เมื่อหลงอ้าวได้ยิน ก็สูดหายใจเฮือก พูดด้วยสีหน้าผวา “พวกเขา......ฉันก็ไม่รู้! อย่ามองฉันแบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ!”

แววตาหลินหยุนน่ากลัว เกิดเสียงดังปัก บีบแขนอีกข้างของหลงอ้าวจนแตก ความเจ็บอันรุนแรง ทำให้หลงอ้าวร้องโอดครวญอีกครั้ง

เพราะผลกระทบจากความเจ็บ ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมวิชาแปลงกายได้ ทำให้เห็นรูปร่างเดิมโผล่ออกมา

หลินหยุนไม่สนใจ พูดอย่างเย็นชาว่า “นายโจมตีค่ายกลที่ทะเลสาบเยว่หยา แต่ตอนนี้นายกลับพูดว่าไม่รู้ว่าคนในทะเลสาบเยว่หยาอยู่ไหน นายคิดว่าฉันรังแกได้ง่ายๆ เหรอ หรือกังวลว่าตัวเองจะตายอย่างน่าเวทนาไม่พอ”

เมื่อหลงอ้าวได้ยิน ก็สั่นไปทั้งตัวอีกครั้ง

ส่ายหน้าเหมือนกลองป๋องแป๋ง รีบพูดว่า “ผู้อาวุโส! ฉันไม่ได้ปิดบังอะไรจริงๆ หลังจากฉันทำลายค่ายกลที่ทะเลสาบเยว่หยา ก็โกรธมากจริงๆ เพราะค่ายกลที่ผู้อาวุโสวางไว้ แข็งแกร่งมาก!”

“ถึงฉันทำลายค่ายกลไปแล้ว แต่ก็สูญเสียพละกำลังไปเยอะมาก”

“หลังจากทำลายค่ายกล อันที่จริงฉันจะฆ่าคนก่อน แล้วค่อยว่ากัน เหลือพวกยอดฝีมือที่เป็นหัวหน้าไม่กี่คน เพราะฉันชอบวิชาที่พวกเขาสืบทอดมา”

“แต่หลังจากฉันทำลายค่ายกล พวกเขาเลือกระเบิดตัวเอง ซึ่งเหนือความคาดหมายของฉัน”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลงอ้าว ลมปราณทั้งตัวหลินหยุนพลุ่งพล่าน

ในอากาศเหมือนโดนแช่แข็งเอาไว้ ลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง

หลินหยุนสูดหายใจ เค้นเสียงพูดว่า “นายจะบอกว่า พวกเขาระเบิดตัวเองไปแล้ว”

หลงอ้าวพูดว่า “เปล่าๆ ผู้อาวุโสฟังฉันพูดก่อน ถึงพวกเขาอยากจะระเบิดตัวเอง ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน แต่ผลการฝึกตนของพวกเขาอ่อนแอกว่าฉันไม่น้อย แน่นอนว่าฉันไม่มีทางให้พวกเขาระเบิดตัวเอง!”

“ถ้าพวกเขาระเบิดตัวเองจริงๆ ฉันก็ไม่ได้รับการถ่ายทอดวิชาจากพวกเขาสิ”

“ฉันขวางไม่ให้พวกเขาระเบิดตัวเอง และควบคุมพวกเขาเอาไว้ทั้งหมด”

“เดิมทีฉันคิดว่าจะเอาทะเลสาบเยว่หยาของผู้อาวุโสมาเป็นของตัวเอง......”

“สำนักที่ผู้อาวุโสวางเอาไว้ ชี่ทิพย์รุนแรงเป็นอย่างมาก!”

“เป็นสถานที่ ที่มีชี่ทิพย์รุนแรงมากที่สุด ตั้งแต่ฉันเกิดมา!”

“แน่นอนว่าฉันไม่อยากออกมา”

“แต่ฉันเพิ่งควบคุมคนในทะเลสาบเยว่หยาได้ คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกไม่รับเชิญมาในเวลานี้”

“คนนั้นแข็งแกร่งกว่าฉัน!”

“ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดังนั้นคนในทะเลสาบเยว่หยา โดนเขาพาตัวไป ฉันหนีออกมา ต่อมาหลังจากรอให้คนนั้นออกไป ฉันก็กลับไปที่ทะเลสาบเยว่หยาอีกครั้ง”

“แต่ฉันอยากอยู่ต่อ แต่คิดไปคิดมา ไม่น่าจะปลอดภัย จึงเลือกออกมา”

“หลังออกจากทะเลสาบเยว่หยา ฉันก็ไปที่ตงไห่ อยากลองเปิดพระราชวังลึกลับนั่น พระราชวังลึกลับนั่นไม่ธรรมดาเลย ถ้าเปิดได้ ต้องได้อะไรดีๆ มากมายอย่างแน่นอน!”

“แต่ตอนฉันไป บรรพบุรุษโลหิตยังอยู่ ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบรรพบุรุษโลหิต ทำอะไรไม่ได้ ฉันจึงทำได้เพียงกลับมารังเก่าของฉัน!”

เจอยอดฝีมือติดต่อกันสองคน นี่ทำให้จิตใจของหลงอ้าวได้รับการกระทบกระเทือน

นับว่าเขาเข้าใจเรื่องพวกนี้แล้ว โลกเสื่อมธรรม ดูเหมือนจะไม่ง่ายเหมือนที่เขาจินตนาการเอาไว้

ดังนั้นเขาจึงกลับมายังรังเก่าที่หนานไห่ คิดว่าอยู่เฉยๆ สักระยะ แล้วค่อยว่ากัน

เพิ่งหยุดได้ไม่กี่วัน คิดไม่ถึงว่าหลินหยุนจะมาถึงที่

อีกทั้งหลินชางฉองคนนี้ ยังน่ากลัวมากด้วย

เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ตัวเองไม่มีแรงโต้กลับแม้แต่น้อย

หลินหยุนสูดหายใจลึก ถามต่อว่า “งั้นบอกมา อีกฝ่ายใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไรสู้กับนาย เป็นผู้บำเพ็ญเซียนแบบไหน”

หลงอ้าวรีบตอบว่า “เอ่อ ผู้อาวุโส อันที่จริงอีกฝ่ายต่อสู้กับฉันเพียงกระบวนท่าเดียว ฉันก็รู้ว่าสู้ไม่ได้ หลังจากนั้นจึงรีบหนีมา......”

“ไม่ได้ต่อสู้อย่างจริงจัง!”

“ฉันรู้สึกว่าพลังทิพย์ของอีกฝ่ายประหลาดมาก ก่อนลงมือ ไม่ได้รู้สึกชัดเจน แต่ตอนลงมือกลับมีพลานุภาพไร้เทียมทาน!”

“อีกฝ่ายน่าจะฝึกวิชาพวกธาตุน้ำแข็ง”

“แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่!”

“ไม่เหมือนวิชามาร! ส่วนมันคืออะไร ฉันดูไม่ออก!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลงอ้าว สีหน้าของหลินหยุนจริงจังเป็นอย่างมาก

สูดหายใจอีกครั้ง หลินหยุนแววตาอาฆาตอย่างชัดเจน “สวะ! ฉันว่านายไม่จำเป็นต้องอยู่ต่ออีกแล้ว! ฉันจะส่งนายเป็นครั้งสุดท้ายเอง!”

หลินหยุนระเบิดผลการฝึกตนออกมา บีบหลงอ้าวจนแตกสลาย!