จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1429

เหมือนท่านหงจะพูดตัดบท แต่หลินหยุนโบกมือไปมา ไม่ให้เขาพูด

และพูดต่อ “หลังจากสร้างโซนปลอดภัย ส่งทหารไปคุ้มกัน แน่นอนว่าทหารทั่วไป รับมือศพโลหิตพวกนั้นไม่ได้ เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องทำอีกขั้น”

ท่านหงพยักหน้า ตั้งโซนปลอดภัย ไม่ใช่ปัญหา

รับมือศพโลหิตไม่ได้ นี่สิคือปัญหาใหญ่

หลินหยุนพูดว่า “ฉันจะให้ใบสั่งยา ใช้ยาในใบสั่งยาตามสัดส่วน ทำกระสุนเจาะเกราะออกมาจำนวนมาก”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ มีส่วนประกอบของยาเพิ่มเข้าไป จะสามารถต้านทานกับศพโลหิตพวกนั้นได้!”

ท่านหงดีใจทันที “จริงเหรอ”

หลินหยุนพยักหน้า และยังพูดอย่างจริงจัง “กระสุนที่ทำออกมาจากใบสั่งยานี้ ทำได้เพียงต้านทานเท่านั้น มีผลกับพวกศพโลหิตขั้นแรก หรือไม่ก็ศพโลหิตระดับสอง”

“ถ้าศพโลหิตเกินกว่าระดับสอง มาถึงระดับสาม หรือระดับสี่ ก็จะไม่มีผลแล้ว!”

เมื่อท่านหงได้ยิน จึงรีบถามว่า “ศพโลหิต ยังมีการแบ่งแยกระดับ สามารถวิวัฒนาการได้ด้วยเหรอ”

หลินหยุนพูดว่า “ใช่ ยิ่งพวกเขาฆ่าคนมากเท่าไร หลังจากได้ดูดเลือดสด อยู่ในระดับที่เหมาะสม ก็จะยกระดับขึ้น!”

“ดังนั้นการตั้งโซนปลอดภัย ต้องทำอย่างรวดเร็ว!”

“ฉันเดาว่าตอนนี้ ศพโลหิตส่วนใหญ่ น่าจะอยู่ในระดับสองแล้ว!”

“ใบสั่งยาของฉันยังพอมีประสิทธิภาพอยู่!”

หลินหยุนพูดพลาง เกิดแสงสว่างในมือ กระดาษและปากกา ปรากฏออกมา เขาเขียนใบสั่งยาให้ท่านหง

ท่านหงรีบยื่นมือมารับไว้ มองลวกๆ ดูเหมือนไม่ต่างจากใบสั่งยาทั่วไป แต่ในนั้นดูเหมือนมีสิ่งที่ไม่ใช่ยา

เขาไม่ได้ถามอะไรมาก เขาเชื่อหลินหยุน ในเมื่อหลินหยุนเขียนแบบนี้แล้ว งั้นก็ไม่มีปัญหาแน่นอน

ท่านหงมองหลินหยุน แล้วถามอีกครั้ง “จากที่นายพูด ศพโลหิตพวกนั้นยกระดับอย่างต่อเนื่อง งั้นน่าจะมีศพโลหิตจำนวนไม่น้อย ที่อยู่ในระดับสามแล้ว! ฉันจะรับมือยังไง”

“ถึงตั้งโซนปลอดภัยขึ้นมา ถ้าเจอศพโลหิตระดับสามมาโจมตี จะทำยังไง”

หลินหยุนถอนหายใจ สีหน้านิ่งอึมครึมเหมือนน้ำ “ฉันเขียนยันต์เอาไว้ คุณเอากลับไปก่อน จากนั้นท่านหงเรียกรวมนักกลั่นยา และยอดฝีมือบู๊ ให้พวกเขาแกะเขียนสลักตามยันต์ของฉัน ถึงพลานุภาพเทียบกับที่ฉันสลักไม่ได้ แต่สามารถรับมือศพโลหิตระดับสามได้!”

“แต่ยันต์ที่เลียนแบบก็ยากมาก!”

“ส่วนยันต์ที่ฉันเขียนสลักเอง ถ้าไม่ถึงตอนที่ช่วยไม่ได้แล้ว อย่าใช้ ค่อยใช้ตอนศพโลหิตระดับสี่ปรากฏตัวออกมา!”

“ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามากนัก ฉันต้องไปตามหาเบาะแสของปู่และแม่ฉัน......”

เมื่อท่านหงได้ยิน ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง เป็นการบอกว่าเข้าใจ

อันที่จริงก็เข้าใจได้ ตอนนี้ครอบครัวของหลินหยุน ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แน่นอนว่าไม่มีทางสนใจเรื่องอื่น!

ถ้าเป็นทหารในกองทัพ บางทีเขาอาจใช้เงื่อนไขตามกฎเกณฑ์ได้ แต่ไม่สามารถทำแบบนี้กับหลินหยุนได้ อีกอย่างอันที่จริงหลินหยุนก็ทำมามากเกินแล้ว!

ถ้าไม่มีหลินหยุน ไม่รู้ว่าตอนนี้โลกจะเป็นอย่างไร

หลินหยุนพูดจบ ก็เอากระดาษออกมาอีกครั้ง และเริ่มเขียนสลักยันต์

ผ่านไปไม่กี่นาที เขาสลักได้หลายร้อยแผ่น นี่เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขามาก

ท่านหงเก็บยันต์เอาไว้ แล้วพูดว่า “หลินหยุน เรื่องของนาย เราช่วยไม่ได้จริงๆ หวังว่านายจะหาคนในครอบครัวเจอเร็วๆ และช่วยพวกเขาออกมาได้สำเร็จ!”

หลินหยุนพยักหน้า แล้วพูดว่า “ท่านหงรู้หรือเปล่าว่าโม่เฉินไปไหน”

ท่านหงอึ้งไป ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เขาอยู่กับนายไม่ใช่เหรอ เขาไปแล้วเหรอ”

หลินหยุนสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “รบกวนท่านหงใช้มือถือของคุณโทรหาเขาหน่อย ดูว่าเขาอยู่ไหน! ฉันจะไปหาเขา!”

ท่านหงพยักหน้า แล้วพูดว่า “ได้ งั้นฉันจะโทรหาเขา!”

เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เย่เยว่ถึงทิ้งพระราชวังแบบนี้เอาไว้

อีกทั้งในจดหมายที่เธอทิ้งไว้ ไม่ได้เขียนถึงมันเอาไว้

มาตรงหน้าประตูหยกขาวของพระราชวัง

หลินหยุนยื่นมือไปลูบประตูหยกขาวเบาๆ ด้านบนไม่มีค่ายกลใดๆ แต่แข็งแกร่งทนทานมาก

หลินหยุนสัมผัสเล็กน้อย ถึงใช้ผลการฝึกตนของเขาในตอนนี้ ก็ไม่สามารถทำลายได้

พระราชวังนี้ ต้องสร้างหลังจากเย่เยว่เข้าสู่แดนจิตปฐมแน่นอน ถึงได้มีระดับแบบนี้

นี่เป็นประตูบานใหญ่ธรรมดาๆ ด้านบนมีช่องว่างเจ็ดช่อง น่าจะต้องใช้กุญแจ ถึงจะเปิดมันออกได้ ตวงจิตต์ของหลินหยุนเข้าไปในช่องว่าง ช่องว่างเจ็ดช่องนี้ เป็นของจริงทั้งหมด

งั้นแสดงว่า อยากเปิดประตูพระราชวังนี้ ต้องใช้กุญแจเจ็ดดอก ขาดไปดอกเดียว ก็ไม่สามารถเปิดได้

หลินหยุนก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ทำไมเย่เยว่ถึงทิ้งข้อกำหนดเช่นนี้เอาไว้

มองประตูหยกขาวตรงหน้า หลินหยุนถอนหายใจออกมาอย่างแรง

เป็นคนมาสองชาติแล้ว น้อยมากที่เขาจะรู้สึกทำอะไรไม่ได้แบบนี้

หลังจากกลับจากโลกคุนชาง เหมือนทั้งหมดอยู่เหนือการคาดการณ์ของเขา เหนือการควบคุมของเขาทั้งหมด

ขณะนั้น เจียซินที่อยู่ในหลิงไถ พูดช้าๆ ว่า “ฉันคิดว่าตอนนี้นายต้องใจเย็น และรีบฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของตัวเองให้เร็วที่สุด ถึงจะรับมือเรื่องต่อไปได้!”

“ตอนนี้จิตใจนายวุ่นวายเกินไป!”

“เรื่องที่สามารถคิดได้อย่างชัดเจน ก็คิดไม่ได้!”

“อย่างเช่นหลงอ้าว ฉันคิดว่านายไม่ควรฆ่าอีกฝ่ายง่ายๆ แบบนั้น ควรจะไว้ชีวิตเขาก่อน บางทีอาจมีประโยชน์ก็ได้!”

“แต่นายไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ฆ่าเขาเสียแล้ว!”