จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1464

เมื่อคุณชายจินเอี้ยนเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาไม่สนใจจื่อหยุนอีกและรีบหนีอย่างรวดเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของเขาช้าที่สุด

เขากังวลใจมากๆและดึงกระบี่ยาวที่อยู่ในมือออกมา เขาระเบิดกระบี่ตัวเองและอาศัยแรงระเบิด ทำให้พลังดูดอ่อนแอลง จากนั้นเขาก็เผาเลือดสารจิงและหนีอย่างสุดชีวิต

ส่วนลู่ซานนั้นนิ่งสงบมากๆ มองเห็นเขาโยนก้อนหินเล็กๆอันหนึ่งออกไป ก้อนหินอันนั้นต้านทานแรงดูดส่วนใหญ่เอาไว้ได้ ทำให้เขามีโอกาสหลบหนีไปได้

ส่วนทางด้านหลินหยุน ถึงแม้เขาจะเตรียมตัวมาก่อนแล้ว แต่เมื่อเขาสัมผัสแรงดูดที่มาจากด้านล่าง ทำให้สายตาของเขากระตุกเหมือนกัน

จากนั้นเขาก็เคลื่อนไหวทันที เขาไม่ได้หนีไป แต่กลับพุ่งลงไปด้านล่างทันที

จื่อหยุนคนนี้ยังเสียชีวิตตอนนี้ไม่ได้

หลินหยุนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาก็มาถึงด้านหน้าของจื่อหยุน และจับอีกฝ่ายไว้ทันที

ตอนนี้สีหน้าของจื่อหยุนขาวซีดมากๆ เธอปลดปล่อยพลังของตัวเองออกมาอย่างบ้าคลั่ง แต่พลังดูนั้นแข็งแกร่งมากๆ ทำให้เธอไม่สามารถหนีรอดไปได้เลย

เมื่อจื่อหยุนมองเห็นหลินหยุน สีหน้าของเธอตกตะลึงมากๆ เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆ คนที่มาช่วยเธอจะเป็นหลินหยุน

หลินหยุนจับแขนของเธอเอาไว้ เขาหันหลังและบินหนีไปทันที ตอนนี้ปากของสัตว์อสูรกำลังจะปิดลง และพลังดูดก็พยายามดึงร่างกายของพวกเขาสองคนเข้าไปในท้องของมัน

ปากของสัตว์อสูรนั้นใหญ่มากๆ หลินหยุนกับจื่อหยุนสามารถมองเห็นฟันคมๆของสัตว์อสูรได้อย่างชัดเจน

เมื่อจื่อหยุนมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอรีบพูดทันที "ไม่ต้องสนใจฉันแล้ว ถ้าคุณหนีไปได้ก็รีบหนีไปเถอะ!"

หลินหยุนนิ่งเงียบ ในเมื่อของเขามีแสงสว่างขึ้นมาทันที จู่ๆกระบี่เฮ่าเทียนก็ปรากฏตัวบนฝ่ามือของเขา จากนั้นหลินหยุนก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา มีรังสีกระบี่ที่ทรงพลังมากๆโจมตีออกไปทันที

กระบี่ที่ทรงพลัง รังสีกระบี่ฟันทะลุปากของสัตว์อสูรที่กำลังจะปิดลง ทำให้ด้านล่างของฟันโดนฟันจนทะลุเป็นรูใหญ่ๆทันที ในเวลาเดียวกัน มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

หลินหยุนจับจื่อหยุนเอาไว้ ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และพุ่งไปยังรูใหญ่ๆนั้นทันที

ในขณะที่พวกเขากำลังจะบินออกมา ปากของคางคกเลือดทองก็ปิดลงทันที เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมาทันที

หลินหยุนพาจื่อหยุนพุ่งเข้าไปด้านในอย่างบ้าคลั่ง

ตอนนี้จื่อหยุนก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา เธอหยิบถุงหอมออกมา ทำให้ถุงหอมมีกลิ่นหอมแพร่กระจายออกไปทันที

ในชั่วพริบตา ทั้งสองคนก็หนีออกไปได้พันกว่าเมตรแล้ว

ในเวลานี้ จูหยู่กับคุณชายจินเอี้ยนและลู่ซานที่เห็นทั้งสองคนหลบหนีออกมาได้ พวกเขารีบบินกลับมาทันที

เมื่อเห็นหลินหยุนพาจื่อหยุนไล่ตามมา สายตาของทั้งสามคนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

โดยเฉพาะจูหยู่ ตอนที่เขามองเห็นจื่อหยุน สีหน้าของเขาแย่มากๆ

เขาหายใจเข้าลึกๆและโค้งคำนับจื่อหยุนทันทีแล้วพูด "สหายจื่อหยุน……"

เมื่อจื่อหยุนได้ยิน สีหน้าของเธอแย่มากๆ แต่เธอหายใจเข้าลึกๆและพูดด้วยรอยยิ้ม "สหายจูหยู่ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว เมื่อเจอสถานการณ์อันตรายขนาดนั้น ถ้าจื่อหยุนเสียชีวิตเพียงคนเดียว มันดีกว่าทุกคนต้องมาเสียชีวิตด้วยกัน!"

"เรื่องนี้ฉันเข้าใจดี!"

"ถึงแม้ฉันจะรู้สึกไม่ค่อยดี แต่จื่อหยุนก็สามารถเข้าใจได้!"

"สหายจูหยู่อย่าคิดมากเลย!"

จูหยู่พยักหน้าและพูดด้วยความเสียใจ "โอเค ฉันจะไม่พูดอะไรอีก ถ้าครั้งนี้ฉันจูหยู่ได้สมบัติล้ำค่า ฉันจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้สหายจื่อหยุน!"

เมื่อจื่อหยุนได้ยิน เธอก็พูดด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง "ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันต้องขอบคุณสหายจูมากๆ!"

ขณะพูด เธอก็เอ่ยปากพูดอีกครั้ง "ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว สหายจู พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!"

จูหยู่พยักหน้า ครั้งนี้เขาไม่ได้ให้จื่อหยุนอยู่ใกล้ๆตัวเอง เขาหันหน้าและนำทางทันที