ลู่ซานก็รีบพูดขึ้นมาทันที "สหายหลินหยุน เรื่องที่……สหายจูหยู่พูดก็มีเหตุผล พวกเราควรระมัดระวังตัวให้มากๆ! สิ่งของที่ยอดฝีมือแดนจิตปฐมหรือสูงกว่าทิ้งเอาไว้นั้น มันน่ากลัวกว่าที่พวกเราจะคาดเดาได้ !"
เมื่อหลินหยุนได้ยิน เขาก็นิ่งเงียบชั่วครู่แล้วพูด "โอเค งั้นก็ทำตามที่ทุกคนพูดละกัน"
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปข้างๆทันที
เมื่อมองเห็นหลินหยุนไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆอีก ทำให้ทุกคนโล่งอกทันที
ด้านในสมองของเขา เจียซินพูดทันที "ฉันก็มองไม่ออกเหมือนกัน สถานที่แห่งนี้แปลกมากๆ เมื่อสักครู่ คนที่ชื่อลู่ซานพูดถูกแล้ว ถ้ามีค่ายกลอยู่จริงๆ มันก็ต้องมีการเคลื่อนไหวของพลังบ้าง"
"แม้แต่พลังจิตของฉันก็ตรวจหาอะไรไม่เจอเลย……"
"หรือว่ายอดฝีมือที่ทิ้งประตูอันนี้เอาไว้ น่าจะเป็นยอดฝีมือที่เหนือกว่าแดนจิตปฐม?"
"นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้?"
"ยอดฝีมือที่เหนือกว่าแดนจิตปฐม ถึงแม้พวกเขาจะเลือกสร้างวิมานหรือทิ้งวิชาของตัวเองเอาไว้ พวกเขาก็คงไม่เลือกสถานที่แบบนี้อย่างแน่นอน!"
ด้านในของหนองน้ำขนาดใหญ่ ถ้าจะพูดว่าเป็นสถานที่อันตราย มันก็อันตรายจริงๆ
แต่สำหรับยอดฝีมือแดนจิตปฐมแล้ว มันไม่ได้อันตรายเลย ยอดฝีมือที่เหนือกว่าแดนจิตปฐมยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย
ดังนั้นเป็นไปได้ยากที่จะเป็นยอดฝีมือที่เหนือกว่าแดนจิตปฐมทิ้งเอาไว้
แต่ถ้ามันไม่ใช่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายสถานที่แห่งนี้ยังไง ดังนั้นเจียซินก็เลยรู้สึกงุนงงมากๆ
หลินหยุนไม่ได้พูดอะไรอีก สำหรับประตูสีขาวอันนี้ เขามีความคิดบางอย่างอยู่ในจิตใจแล้ว
วัสดุที่ใช้ในการสร้างประตูสีขาว มันคือหินหมึกเทา วัสดุตัวนี้หายากไหม มันก็ไม่ได้หายากขนาดนั้น
แต่นักบำเพ็ญเซียนที่รู้จักประโยชน์ของวัสดุนี้มีไม่มาก บางทีนักบำเพ็ญเซียนที่เคยเจอวัสดุนี้ก็คงมีน้อยมากๆเช่นกัน
วัสดุอันนี้มีประโยชน์มากที่สุดก็คือนำมาสร้างค่ายกล และสร้างค่ายกลข้ามมิติด้วย
หินหมึกเทาก็คือวัสดุที่นำมาสร้างแหวนเก็บของด้วย
หินหมึกเทาที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ มันก็สามารถสร้างมิติที่มีความกว้างหนึ่งร้อยตารางเมตร
และประตูสีขาวที่มีหินหมึกเทาเยอะขนาดนี้ มันสามารถสร้างมิติที่ใหญ่มากๆอย่างแน่นอน
ดังนั้นสถานที่แห่งนี้ก็เลยไม่มีการเคลื่อนไหวของพลังจากค่ายกลเลย
เพราะมันมีอย่างอื่นซ่อนอยู่ มันอยู่ด้านในของหินหมึกเทา
แต่วัสดุอย่างหินหมึกเทานั้น อันที่จริงมันไม่ได้อธิบายยากเลย เพราะมันเป็นวัสดุที่ไม่ค่อยมั่นคง
ดังนั้นตอนที่สร้างมัน จำเป็นต้องใส่วัสดุที่ทำให้มิติมั่นคงเข้าไปด้วย
เมื่อสักครู่หลินหยุนได้ตรวจดูแล้ว และมันก็เป็นอย่างที่หลินหยุนคาดคิดเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ถ้าทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์โจมตีประตูสีขาวละก็ ประตูสีขาวที่สร้างด้วยหินหมึกเทาก็คงรับไม่ไหวอย่างแน่นอน
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เมื่อเกิดการระเบิด พวกเขาทุกคนก็จะโดนแรงระเบิดจนกลายเป็นจุณ
หลินหยุนเดินไปข้างๆและพูด "ถ้าทุกคนยังอยากมีชีวิตอยู่ หรือพูดอีกอย่างก็คือถ้าอยากได้สมบัติล้ำค่าจากสถานที่แห่งนี้ ห้ามใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์โจมตีประตูสีขาวเด็ดขาด "
"ถ้าทุกคนจะโจมตีประตูสีขาวจริงๆ พวกคุณก็บอกฉันก่อน ฉันจะถอยหลังไปอยู่ที่ไกลๆ!"
"เพราะว่าฉันยังไม่อยากตาย"
เมื่อหลินหยุนพูดจบ หนังตาของจูหยู่กับคนอื่นๆกระตุกทันที พวกเขามองมาที่หลินหยุนแล้วพูด "สหายหลินหยุน คำพูดของคุณหมายความว่าไง?"
จื่อหยุนก็พูดทันที "สหายหลินหยุนมองเห็นความผิดปกติของสถานที่แห่งนี้ใช่ไหม?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...