จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1472

จูหยู่ยิ้มเยาะอีกครั้ง พร้อมกับส่งเสียงฮึและพูดขึ้นว่า “หรือคุณชายจินเอี้ยนจะลืมไปแล้วว่า ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก นายยังหัวเราะเยาะฉันอยู่เลย อีกทั้งยอมจ่ายในราคาที่สูงกว่าฉันเพื่อต้องการได้รับสมบัติล้ำค่านี้”

“ถ้าหากตอนนั้นนายเลือกที่จะอยู่เฉย ๆ ฉันเองก็จะเป็นผู้ที่เสียหาย”

“แต่ฉันเองคงจะไม่เป็นอย่างนายแบบนี้แน่นอน เมื่อเสียหายแล้วยังคิดที่จะต้องการสิ่งของกลับคืนไปอีก! ”

“ช่างน่าขันยิ่งนัก! ”

เดิมทีคุณชายจินเอี้ยนก็โมโหมากอยู่แล้ว มาได้ยินคำพูดแบบนี้ของจูหยู่อีก ราวกับว่าตนเองถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง จึงยิ่งโกรธแค้นเดือดดาลมากขึ้นไปอีก

“จูหยู่! ”

“ได้เลย พวกนายไม่ยอมที่จะคืนสิ่งของกลับมาล่ะสิ ดีมาก! ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็อย่าได้กล่าวโทษฉันก็แล้วกัน! ”

เมื่อพูดจบลง คุณชายจินเอี้ยนที่มีสีหน้าท่าทางย่ำแย่อย่างที่สุดก็ได้ขยับตัวเคลื่อนไหว บินเหาะออกไปจากตำหนักโดยทันที!

จูหยู่เห็นเหตุการณ์ดังนั้น ก็รีบพูดขึ้นว่า “สหายทั้งสาม ห้ามปล่อยเขาไปเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะเกิดผลลัพธ์ที่ตามมาอย่างคาดไม่ถึง! ”

ทั้งสามคนต่างก็คิดในแบบเดียวกัน

ทันใดนั้น นอกจากหลินหยุนแล้ว ทั้งหมดก็ขยับตัวเคลื่อนไหว ไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว

พวกเขาทั้งสามคน ล้วนเป็นนักบู๊ที่มีพลังบำเพ็ญขั้นยาทองระดับเก้า

ความเร็วของพวกเขานั้นคุณชายจินเอี้ยนไม่สามารถที่จะเทียบเคียงได้อย่างแน่นอน

ยังไม่ทันได้ออกจากคฤหาสน์ ทั้งสามคนก็มายืนขวางอยู่เบื้องหน้าของเขาแล้ว

จูหยู่พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “จินเอี้ยน อย่าได้บังคับให้พวกเราต้องลงมือ! สำนักหั่วหลิงที่ยิ่งใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังคอยสนับสนุนนายนั้น พวกเราไม่สามารถที่จะเทียบเคียงได้อย่างแน่นอน! ”

“พวกเราเกรงกลัวสำนักหั่วหลิงมากก็จริง! ”

“แต่นายอย่าคิดว่าเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ก็สามารถที่จะบีบบังคับพวกเราได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด! ”

“เมื่อจะต้องจบชีวิตลงแม้ว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่านายก็ตาม แล้วนายยังคิดว่าพวกเราจะไม่กล้าลงมือกับนายอีกอย่างนั้นเหรอ? ”

จินเอี้ยนหัวเราะเยาะ โดยที่ไม่สนใจเลยว่าตนเองนั้นกำลังถูกยอดฝีมือขั้นยาทองระดับเก้าจำนวนสามคนโอบล้อมอยู่

เขาในตอนนี้ ไม่ได้คิดพิจารณาอะไรอีกแล้ว

เขาพลันฉีกเสื้อคลุมยาวที่สวมใส่บนร่างของเขาออก แล้วคว้าจี้หยกที่แขวนอยู่ที่ลำคอนั้นออกมาถือไว้ในมือ พร้อมกับมองไปที่พวกจูหยู่ทั้งสามคนและพูดขึ้นว่า “อย่างนั้นเหรอ? ”

“เหอะเหอะ ในเมื่อคิดที่จะลงมือ ก็ลงมือได้เลย! ”

“ฉันจะดูสักหน่อยว่าพวกนายจะลงมือจัดการฉันอย่างไร! ”

“ก็แค่ตายไม่ใช่เหรอ? ”

“ถ้าหากลงมือ อย่างมากพวกเราก็ตายไปพร้อมกันทั้งหมด! ”

“ฉันตายแล้ว ก็เพียงแค่ฉันคนเดียวที่ตายไปเท่านั้น! ”

“แต่ฉันขอรับรองกับพวกนายว่า ครอบครัวของพวกนาย รวมถึงสำนัก ก็คงไม่มีใครที่จะมีชีวิตรอดอยู่ได้”

“ไม่นานพวกเขาก็จะไปหาพวกนายแน่นอน! ”

“มาเลย! ”

“ดูนี่สิ นี่คือฟ้าร้องในมือชั้นสูงที่คุณปู่ของฉันได้หล่อหลอมขึ้นเพื่อฉันโดยเฉพาะ! ”

“เพียบพร้อมด้วยพลังการโจมตีของยอดฝีมือขั้นจิตปฐมตอนปลาย! ”

“เพียงแค่พวกนายลงมือ ฉันก็จะระเบิดมันขึ้นในทันที! ”

“ฮึ ถ้าหากพวกนายคิดว่าแม้แต่ดวงจิตของฉันก็ยังสามารถควบคุมไม่ให้เคลื่อนไหวได้แล้วล่ะก็ อย่างนั้นพวกนายก็ลงมือเลยสิ! ”

“หรือพวกนายคิดว่าตนเองสามารถต้านทานพลังการโจมตีของยอดฝีมือขั้นจิตปฐมตอนปลายได้ ก็ไม่มีปัญหา! ”

“มาสิ ลงมือได้เลย! ”

“ไม่ใช่ว่าจะฆ่าฉันหรอกเหรอ? ”

“ทำไมไม่ลงมือกันล่ะ? ”

“ถ้าหากไม่ลงมือ ก็อย่าได้มาขวางทาง! ”

“ฉันจะออกไปจากที่นี่แล้ว! ”

ทั้งสามคนต่างมีสีหน้าที่ย่ำแย่ จูหยู่สูดลมหายใจลึก และพูดขึ้นว่า “จินเอี้ยน นายไม่สามารถไปไหนได้แน่นอน! ความคิดเห็นของพวกเราคือ นายจะต้องอยู่ที่นี่ เมื่อพวกเราตรวจสอบค้นหาภายในคฤหาสน์แห่งนี้โดยรอบแล้ว ค่อยออกไปจากที่นี่พร้อมกัน! ”

จินเอี้ยนได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มเยาะและพูดขึ้นว่า “ที่แห่งนี้ก็แค่สถานที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรก็เท่านั้น แค่มองดูแล้วน่ากลัว ที่จริงก็ไม่มีสิ่งของอะไรที่เป็นประโยชน์เลยสักอย่าง! ”

“หากพวกนายต้องการที่จะสืบค้นตรวจสอบต่อไป พวกนายก็อยู่กันเองต่อไปสิ! ”

“แต่ฉันไม่ขออยู่ต่อด้วยแล้ว! ”

“ฉันขอถามพวกนายเป็นครั้งสุดท้ายว่า พวกนายจะปล่อยฉันไปหรือไม่ปล่อยฉันไปกันแน่! ”

“อย่าได้บังคับให้ฉันต้องลากพวกนายมาตายไปพร้อมกันเลย! ”

จูหยู่จ้องเขม็งไปที่จินเอี้ยน และพูดขึ้นว่า “ถ้าหากนายมีความสามารถ งั้นก็เลือกระเบิดฟ้าร้องในมือลูกนั้นในมือของนายเลยสิ! ฉันเองก็จะพูดอีกครั้งหนึ่งว่า พวกเราไม่อยากจะฆ่านาย! และก็ไม่อยากที่จะลงมือจัดการนายด้วย! ”

“แต่ว่า นายก็อย่าได้กล้าหาญบ้าบิ่นเกินไปนัก! ”

ขณะที่พวกเขากี่คนกำลังวางท่าดูสถานการณ์อยู่นั้น

ระหว่างที่พูดนั้น หลินหยุนก็ได้เหาะเหินไปยังตำหนักอีกครั้ง

แต่ในขณะเดียวกัน เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาจากใจกลางของคฤหาสน์อย่างกะทันหัน

เหมือนว่าเสียงจะดังมาจากทั่วทุกสารทิศ

และยังแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยถากถาง

“แหะแหะแหะแหะ น่าสนุกทีเดียว น่าสนุกจริง ๆ! ”

“นานหลายปีแล้ว ในที่สุดก็มีพวกเด็ก ๆ มากันที่นี่แล้ว แหะแหะแหะแหะ......”

“พวกนายต้องการสมบัติล้ำค่าสูงสุดใช่ไหม? ”

“โอสถ? ”

“วิชา? ”

“หินทิพย์? ”

“หากต้องการ ก็เข้ามาสิ เพียงแค่พวกนายเดินเข้ามาถึงเบื้องหน้าของฉันได้ ไม่ว่าพวกนายต้องการอะไร ฉันจะมอบให้พวกนายจนพึงพอใจ! ”

“มาสิ แหะแหะแหะแหะ! ”

หลังจากที่พูดจบลง ทั่วทั้งคฤหาสน์ก็สั่นสะเทือนเกิดเสียงดังตูมตามขึ้น

ราวกับพื้นดินทรุดตัวลงอย่างไรอย่างนั้น

จากนั้นก็มีพลังที่แข็งแกร่งปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณของคฤหาสน์

พวกเขากี่คนเห็นสถานการณ์ดังนั้น สีหน้าท่าทางก็ย่ำแย่ลงในทันที

“ใครกัน? ”

“ใครที่มาหลอกลวงกลั่นแกล้งกันแบบนี้? ”

“หากแน่จริงมีความสามารถก็ออกมาสิ! ”

คุณชายจินเอี้ยนตะโกนเสียงดัง แต่กลับไม่มีใครตอบเขาเลย

จูหยู่มองไปที่ลู่ซาน แล้วลู่ซานก็พยักหน้า พร้อมกับกวัดแกว่งท่อนแขนขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่ดุดัน ทันใดนั้นพลังลำแสงกระบี่ก็ได้ปลดปล่อยออกมา

แล้วก็ฟาดฟันไปยังพลังที่มองไม่เห็นที่กำลังปกคลุมอยู่ด้านบนของคฤหาสน์แห่งนี้ในทันที

พลังกลิ่นอายของลำแสงกระบี่นี้ไม่รุนแรงนัก แต่กลับมีพลังที่ทรงอานุภาพอย่างมาก

เหมือนว่าจะไม่ใช่พลังของลู่ซานเองคนเดียว