จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1476

ขณะที่พูด พลังบำเพ็ญของเขาก็ขับเคลื่อนอย่างบ้าคลั่ง และแสดงท่าห้ามสิ่งวายชนม์ของสิบแปดท่าต้าเต๋าขึ้นอีกครั้ง

ทันใดนั้น เงาร่างของหลินหยุนก็กะพริบหายไป

โดยก่อนที่เขาจะออกมา ต้องนำลูกปัดจิตมรณะกับหญ้าหยินหยางมาไว้ในมือให้เรียบร้อย

แต่ในขณะนั้นเอง ชี่พิฆาตก็พุ่งทะยานขึ้น แล้วทำลายท่าห้ามสิ่งวายชนม์ของหลินหยุนลงในทันที

จากนั้นเสียงหัวเราะที่แก่ชราก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไอ้พวกมดแมลงนี้ คิดไม่ถึงว่าจะมีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์พลังต้าเต๋าระดับนี้ด้วย เหอะเหอะ ทำให้ฉันตกตะลึงเลยทีเดียว”

“ดูเหมือนว่า นายกับไท่ซานไอ้คนที่สมควรตายนั้น น่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากันเป็นแน่! ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หากฉันจะจับตัวนาย ไท่ซานคงไม่มีทางที่จะทำเป็นไม่สนใจใช่ไหม? ”

เมื่อพูดจบลง ปราณพิฆาตก็เคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งไม่มีที่สิ้นสุด ทันใดนั้นใบหน้าของคนคนหนึ่งก็ลอยขึ้นมา

นั่นคือชายวัยกลางคนคนหนึ่ง

ตรงที่ระหว่างคิ้ว มีจุดสีดำราวกับว่าเป็นดวงตาอย่างไรอย่างนั้น

นี่คือสัญลักษณ์ของวิญญาณมรณะ

วิญญาณมรณะทุกตนจะต้องมีสิ่งนี้อยู่

หลินหยุนเคลื่อนสายตา และพูดขึ้นว่า “คิดที่จะจับตัวฉันเหรอ? แม้ว่านายจะเป็นวิญญาณมรณะขั้นแดนจิตปฐม แต่ก็เทียบเท่าได้กับวิญญาณมีชีวิตขั้นจิตปฐมตอนต้นเท่านั้น! ”

“ลำพังแค่นายในตอนนี้! คิดที่จะสังหารฉันอย่างนั้นเหรอ? ”

หลินหยุนหัวเราะเยาะ และขับเคลื่อนพลังบำเพ็ญอย่างสุดกำลัง เงาร่างก็พลันหายวับไป ทันใดนั้น พลังอันแข็งแกร่งที่สั่นสะเทือนไปทั้งชั้นฟ้าชั้นดิน ก็ตกหล่นทับลงมา

ตูม!

เสียงดังกึกก้อง สะเทือนเลือนลั่นไปทั่วทั้งภูเขา

ปราณพิฆาตจำนวนนับไม่ถ้วน ต่างก็แหลกสลายกระจัดกระจายออกไปในทันที

ในขณะเดียวกัน อิทธิฤทธิ์ย่ำฟ้าเก้าทีของหลินหยุน ก็ได้แสดงถึงย่ำที่สองแล้ว

วิญญาณมรณะ คือผู้ฝึกอาฆาตอย่างแท้จริง

ดังนั้นย่ำที่สองและย่ำที่สามของอิทธิฤทธิ์ย่ำฟ้าเก้าที สำหรับผู้ฝึกอาฆาตแล้วนั้น ถือว่าเป็นแรงพลังกดทับที่ค่อนข้างแข็งแกร่งมากเลยทีเดียว

ดังนั้นปราณพิฆาตทั้งหมด จึงได้แหลกสลายกระจัดกระจายไปอย่างบ้าคลั่ง

แต่เพียงพริบตาเดียว ลักษณะที่แท้จริงของหลุมศพคนนับหมื่นก็ได้ปรากฏขึ้นมาในทันที

นอกจากมีโครงกระดูกขาวโพลนแล้ว

ในส่วนที่ลึกที่สุด โครงกระดูกขาวร่างหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นที่ว่างที่ไม่มีโครงกระดูก

แต่ในตอนนี้กลับถูกอิทธิฤทธิ์ย่ำฟ้าของหลินหยุนกดทับอยู่อย่างหนักหน่วง

ขณะที่หลินหยุนย่ำที่สามออกไป โครงกระดูกก็พลันแหลกสลายไปในทันที

ในเวลาเดียวกัน ปราณพิฆาตก็เหมือนจะขาดการควบคุมลงไปโดยสิ้นเชิง

พลังที่มองไม่เห็น ได้สูญหายไปหมดสิ้นแล้ว

ในขณะนั้นเอง เงาร่างของหลินหยุนก็ปรากฏขึ้น จากนั้นก็สะบัดมือ นำหญ้าหยินหยางและลูกปัดจิตมรณะมาจัดเก็บไว้ด้านในแหวนเก็บของของตนเอง

แม้ว่าหลินหยุนจะเคยผ่านสถานการณ์ใหญ่มานับครั้งไม่ถ้วน

แต่เวลานี้ก็ยังคงมีความตื่นเต้นดีใจอยู่บ้าง

เพราะสมบัติล้ำค่าสองชิ้นนี้ล้วนเป็นสิ่งของที่หายากอย่างที่สุด

ลูกปัดจิตมรณะก็ดี หญ้าหยินหยางก็ดี ก็ล้วนแต่หายากทั้งนั้น

หลังจากที่จัดเก็บแล้ว หลินหยุนก็ลอยตัวลงมา มองไปที่จื่อหยุนและพูดขึ้นว่า “ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว ไปกันเถอะ พวกเราออกไปจากที่นี่กันได้แล้ว! ”

“เชื่อว่าพลังปิดกั้นบริเวณด้านนอกของคฤหาสน์ น่าจะสามารถทำลายลงได้แล้ว! ”

จื่อหยุนได้ยินดังนั้น ก็กลืนน้ำลาย พยักหน้า แล้วก็เหาะเหินตามหลินหยุนไป

เมื่อทั้งสองคนออกมาจากช่องทางเดินแล้ว ก็พลันพบเห็นจูหยู่กับลู่ซานทั้งสองคน