จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1477

คุณชายจินเอี้ยนโมโหอย่างมาก ทนไม่ไหวอยากจะใช้ปากกัดจูหยู่และลู่ซานให้ตายคาที่ไปเลย

แต่พวกจูหยู่ทั้งสองคนกลับแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

จื่อหยุนตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก แต่ก็สามารถที่จะพอเข้าใจได้บ้าง

อิทธิพลอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของสำนักหั่วหลิง พวกเขาต่างก็รับรู้และเข้าใจกันเป็นอย่างดี

หากให้จินเอี้ยนแจ้งไปยังสำนักหั่วหลิงเพื่อให้ยอดฝีมือมากันถึงที่นี่ แม้ว่าจินเอี้ยนจะเกิดความบาดหมางกับจูหยู่และลู่ซาน แต่เธอกับหลินหยุนเองก็คงจะต้องได้รับผลกระทบด้วยเช่นกัน

จินเอี้ยนสามารถที่จะกำแหงระราน เผด็จการกำเริบสำสานอย่างไม่เกรงกลัวไปทั่วภาคเหนือได้นั้น เหตุผลสำคัญเป็นเพราะความยิ่งใหญ่ของสำนักหั่วหลิง แต่เหตุผลหลักที่สำคัญคือ คุณปู่ของเขาเป็นถึงเจ้าสำนักรองสำนักหั่วหลิง

ไม่อย่างนั้นแล้ว ลำพังพรสวรรค์ของจินเอี้ยนเองนั้นคงไม่สามารถมีพลังบำเพ็ญอย่างทุกวันนี้ได้

นั่นคือขั้นแดนพลังบำเพ็ญที่เกิดจากการใช้ทรัพยากรมากมายนับไม่ถ้วน

จื่อหยุนไม่มีความคิดเห็นใด ๆ ส่วนหลินหยุนเองก็ยิ่งไม่อยากจะพูดจาอะไรอยู่แล้ว

ขณะนั้น ก็ได้พูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ออกไปจากที่นี่กันเถอะ! ”

ระหว่างที่พูดนั้น หลินหยุนก็เคลื่อนไหวออกไปเป็นคนแรก

เขาออกไปอย่างรวดเร็วมาก โดยที่ไม่ได้ไปสนใจอะไรกับทั้งสี่คนที่อยู่ด้านหลังเลย

ขณะที่เพิ่งออกมาจากประตูได้ไม่เท่าไรนั้น

กี่คนนั้นต่างก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายอันตรายที่แข็งแกร่งขึ้นโดยพลัน

แต่ในครั้งนี้ กี่คนนั้นต่างก็พอมีประสบการณ์อยู่บ้างแล้ว

ขณะเดียวกันก็รับรู้ได้ว่าภายในหนองน้ำนี้มีพวกสัตว์ร้ายดำรงอยู่จริง ๆ

จึงได้เหาะเหินออกมากันอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ

กี่ครั้งแล้วที่พวกสัตว์ร้ายในส่วนลึกของหนองน้ำเกิดมีลมหายใจเคลื่อนไหว

แต่ว่าพวกเขาต่างก็เคยผ่านประสบการณ์มากันแล้วครั้งหนึ่ง

จึงมีความมั่นใจอยู่บ้างแล้ว

แต่ในขณะที่ออกมาจากหนองน้ำนั้น จูหยู่กับลู่ซานทั้งสองคน ที่อยู่ด้านหลังของหลินหยุนกับจื่อหยุน ในที่สุดก็ตัดสินใจลงมือแล้ว

จื่อหยุนถูกจูหยู่ใช้กระบี่แทงทะลุหัวใจจากด้านหลัง

ส่วนหลินหยุน ก็รับมือกับพลังหมัดของลู่ซาน

แต่หลินหยุนมีปฏิกิริยาที่รวดเร็ว อาศัยจังหวะที่ลู่ซานชกหมัดไปที่ไหล่ของเขา หลินหยุนก็พลันหมุนตัว แล้วใช้กระบี่ทิ่มแทงออกไป

กระบี่ผกผัน!

แม้ว่าจะไม่ได้ใช้พลังบำเพ็ญทั้งหมด แม้ว่าจะลงมืออย่างกะทันหัน แต่อานุภาพของกระบี่ ก็ยังสั่นสะท้านปฐพี รุนแรงอย่างที่สุด

ลำแสงกระบี่พุ่งทะยาน ทะลุผ่านไหล่ซ้ายของลู่ซาน

จนทำให้เขาถึงกับกระอักเลือดออกมาในทันที

ลู่ซานคิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาของหลินหยุนจะรวดเร็วได้มากขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นคือ

ได้แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบ ภายใต้พลังหมัดที่เกือบจะสุดกำลังของเขา

ทั้งสองคนกระเด็นลอยออกไปไกล

มีเพียงจื่อหยุน ที่กระอักเลือดออกมา ลมหายใจช้าลงไปอย่างรวดเร็ว และสีหน้าขาวซีดในทันที

ถึงขนาดที่ร่างกายไม่สามารถลอยตัวอยู่กลางอากาศได้ แทบจะร่วงตกลงมาเลยทีเดียว

เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ คุณชายจินเอี้ยนที่ถูกปิดผนึกพลังบำเพ็ญนั้นก็หัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดังขึ้นอย่างดีใจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ดีมาก! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า! ”

“ไอ้สารเลวที่สมควรตาย! ”

“ฉันเคยพูดเอาไว้ก่อนแล้วว่า ไอ้จูหยู่กับลู่ซานนี้ไม่ใช่คนดีอะไรเลย! ”

“ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาจับกุมฉันเอาไว้ พวกนายไอ้หน้าโง่ทั้งสองคนคงคิดว่าทุกอย่างได้จบสิ้นลงไปแล้วล่ะสิ? ”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ”

“ตอนนี้รู้สึกอย่างไรกันบ้าง? ”

“ถ้าหากก่อนหน้านี้พวกนายทำการขัดขวางไม่ให้พวกเขาลงมือกับฉันแล้ว ตอนนี้พวกเขาจะกล้าลงมือจัดการกับพวกนายได้อย่างไรล่ะ? ”

“ถุย! สมน้ำหน้า! ”

“ไอ้หน้าโง่! ”

“พวกเขาสองคนนี้ไม่กล้าที่จะลงมือฆ่าฉัน แล้วก็คิดว่าจะไม่กล้าลงมือฆ่าพวกนายด้วยอย่างนั้นเหรอ? ”

“จูหยู่ ลู่ซาน ถ้าตอนนี้พวกนายทั้งสองปล่อยตัวฉันไป ฉันก็จะไม่ถือโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต! ”

เวลานี้จื่อหยุนมีสีหน้าที่ขาวซีดอย่างมาก

ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด

โดยได้มองไปที่จูหยู่กับลู่ซานอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หันมามองที่หลินหยุน

เหมือนว่ากำลังพยายามดิ้นรนครุ่นคิดอย่างหนัก

ผ่านไปชั่วครู่ เธอก็กัดฟันแน่น มองไปที่หลินหยุนและพูดว่า “สหายหลินหยุน ขอโทษจริง ๆ ฉันยังไม่อยากตาย! ”

เมื่อพูดจบ เธอก็ได้ขับเคลื่อนพลังบำเพ็ญทั้งหมด แล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว

หลินหยุนมีบุญคุณที่ช่วยเหลือชีวิตของเธอนั้นคือความจริง

แต่เธอเองก็ยังไม่อยากตาย

อีกทั้งตอนนี้เธอกำลังได้รับบาดเจ็บสาหัส

ต่อให้อยู่ต่อไป ภายใต้สถานการณ์สองต่อสอง เธอคิดว่ายังไงก็คงไม่สามารถรอดพ้นเงื้อมมือของจูหยู่กับลู่ซานไปได้

ในเมื่ออยู่ต่อไปก็ไร้ความหมาย ก็รีบจากไปยังจะเป็นการดีกว่าเสียอีก ซึ่งยังคงสามารถรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้ได้

นอกจากนี้ เธอเองก็หวาดกลัวขึ้นแล้วจริง ๆ

เธอรู้สึกว่าเมื่อตนเองอยู่ต่อหน้าของจูหยู่กับลู่ซาน เหมือนจะถูกวางแผนคิดร้ายอย่างหนักหน่วง

แทบจะไม่หลงเหลือให้ตอบโต้อะไรกลับได้บ้างเลย

สำหรับหลินหยุนนั้น ก็คงทำได้เพียงแค่กล่าวคำขอโทษอย่างเงียบ ๆ ในใจแล้ว!

โดยตนเองจะจัดตั้งสุสานเครื่องทรงให้กับเขา!

สำหรับการตัดสินใจของจื่อหยุน หลินหยุนเองก็ไม่ได้แปลกใจเกินคาดหมายอะไรมากนัก

แม้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองจะเคยช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ แต่ว่าระหว่างทั้งสองคนก็ไม่ได้มีมิตรภาพความสัมพันธ์อะไรต่อกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ในช่วงเวลาความเป็นความตายนี้ ต่อให้มีมิตรภาพความสัมพันธ์กัน การกระทำเช่นนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะทำให้ทุกคนรู้สึกว่าแปลกใจเกินความคาดหมายสักเท่าไร

โลกบำเพ็ญเซียนก็เป็นเช่นนี้

จะมีมิตรภาพความสัมพันธ์ที่ปรองดองหนักแน่นกันที่ไหนล่ะ

ที่ไม่ได้จำกัดคุณทิ้งไป ก็เพียงเพราะว่าเงื่อนไขหรือสถานการณ์ไม่เหมาะสมก็เท่านั้นเอง!