จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1488

ในฐานะที่เป็นผู้บำเพ็ญเซียน

พวกเขาก็กำลังคิดอยู่ว่าทำไมจะต้องรอจนถึงช่วงเช้าของอีกวันหนึ่งจึงจะออกเดินทาง

ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ต้องออกเดินทางเลยไม่ใช่เหรอ?

ไอ้หนุ่มนี่

คิดไม่ถึงว่าจะต้องรอให้หญิงสาวที่อยู่ในห้องตื่นขึ้นเสียก่อน จากนั้นก็ทานอาหารกันให้เรียบร้อย แล้วจึงจะออกเดินทางได้

แต่ว่า หญิงสาวคนนี้ก็ถือว่าสวยงดงามมากเลยทีเดียว

โม่หยู่เปรียบเทียบตัวเองกับฉินหลันอยู่ในใจ ฉินหลันนั้นเว้นแต่ไม่มีพลังบำเพ็ญแล้ว ด้านรูปร่างหน้าตา ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเธอเลยแม้แต่น้อย!

มิน่าล่ะ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับตัวเธอเอง

โดยตั้งแต่ครั้งแรกที่ทั้งสองคนรู้จักและใกล้ชิดกันนั้น หลินหยุนก็ไม่ได้แสดงกิริยาท่าทีอื่นใดออกมาแม้แต่น้อยเลย

ที่จริงแล้วก็มีคู่ฝึกฝนที่พราวเสน่ห์ สวยงดงามอย่างที่สุดอยู่แล้วนี้เอง

ทั้งสี่คนเดินทางออกจากเมืองโม่

หลินหยุนมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก

โดยที่ไม่ได้หยุดพักแต่อย่างใด

ครึ่งเดือนหลังจากนั้น

ณ บริเวณหนองน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ทางตอนเหนือของเมืองชิวซาน

นี่คือสถานที่ที่หลินหยุนเลือกสำหรับทำการหลอมยาทอง

บริเวณด้านข้างของหนองน้ำใหญ่ หลินหยุนหันมองไปยังโม่เทียนเจินกับโม่หยู่สองพ่อลูกนั้น และพูดว่า “ทั้งสองท่าน รบกวนช่วยดูแลพี่สาวของฉันด้วย! ฉันจะเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของหนองน้ำเพื่อทำการหลอมยาทอง! ”

โม่หยู่ได้ยินดังนั้น พลันขมวดคิ้วขึ้นและพูดว่า “นายแน่ใจเหรอว่า นายจะหลอมยาในที่แห่งนี้? ”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดว่า “แน่นอน! ฉันคิดว่าที่ตรงนี้เหมาะสมที่สุดแล้ว! ”

หยุดชะงักไปชั่วครู่ หลินหยุนก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “แม่นางโม่หยู่สามารถตามฉันเข้าไปด้านในด้วยได้เลย! ”

ขณะที่พูด เขาก็มองไปที่ฉินหลันและพูดขึ้นว่า “พี่ฉินหลัน คุณรอฉันอยู่ที่นี่ก็แล้วกันนะ! ”

แม้ว่าฉินหลันจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังคงพยักหน้า ตอบตกลงอยู่ดี

หลินหยุนไม่พูดจาพร่ำเพรื่ออีก มองไปที่โม่หยู่และพูดขึ้นว่า “แม่นางโม่หยู่ พวกเราไปกันเถอะ! ”

ขณะที่พูด ก็ก้าวเดินลงไปในหนองน้ำใหญ่!

โม่หยู่มองไปที่พ่อของตัวเองเล็กน้อย ทางโม่เทียนเจินก็พยักหน้า โม่หยู่จึงกระโดดก้าวขึ้น และตามหลังหลินหยุนไป

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังลงไปในหนองน้ำนั้น บริเวณด้านข้างของหนองน้ำ พวกหนอนชั่วที่เลวร้ายทั้งหลาย ก็อยู่กันตรงบริเวณที่ไม่ห่างไกลกับฉินหลันและโม่เทียนเจินมากนัก

แน่นอนว่าเขาอยากที่จะพาฉินหลันลงมายังใต้ทะเลสาบลึกนี้ด้วย

แต่โม่เทียนเจินคงจะไม่ยินยอมอย่างเด็ดขาด

และเขาก็ไม่สามารถที่จะพาโม่เทียนเจินไปด้วยได้อย่างแน่นอน

นั่นเพราะเขาเป็นถึงผู้บำเพ็ญเซียนขั้นแดนจิตปฐม

เขาไม่สามารถไว้วางใจฝ่ายตรงข้ามได้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจพาโม่หยู่ไป แล้วปล่อยให้ฉินหลันอยู่ตรงนี้ ซึ่งถือเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว

หลินหยุนนำพาโมหยู่ที่เดินตามหลัง มาถึงหนองน้ำใหญ่ส่วนลึกที่สุดอย่างรวดเร็ว

ในตำแหน่งที่ตั้งของประตูนั้น

เมื่อเห็นประตูบานนั้นแล้ว โม่หยู่ก็ถึงกับตกใจ และพูดขึ้นว่า “นี่......นี่คือประตูที่ทำมาจากหินหมึกเทาใช่ไหม? ”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็ตกใจเช่นกัน และพูดขึ้นว่า “ประสบการณ์ความรู้ของแม่นางโม่หยู่นั้น ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว! ”

โม่หยู่สูดหายใจลึก และพูดว่า “ก็แค่อ่านบันทึกประวัติศาสตร์โบราณมากหน่อยก็เท่านั้น! ที่นี่คือสถานที่อะไรเหรอ? ”

หลินหยุนพูดว่า “เข้าไปด้านในก็ทราบแล้ว! ”

ขณะที่พูด หลินหยุนก็กวัดแกว่งแขน โอบคลุมร่างของโม่หยู่เอาไว้

เงาร่างของทั้งสองคนกะพริบเคลื่อนไหว หายวับไปกับที่

ภายในคฤหาสน์

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “จากนี้ไป ฉันจะทำการหลอมยาทอง! แม่นางโม่หยู่พักรออยู่ที่แห่งนี้แล้วกัน! ”

ขณะที่พูด หลินหยุนก็เดินตรงเข้าไปด้านหลังของตำหนัก

เดินออกจากคฤหาสน์ เข้าไปในภูเขา

หลินหยุนได้บอกให้เจียซินปล่อยพวกหนอนชั่วนั้นออกมาจำนวนไม่น้อย และพูดขึ้นว่า “หากหล่อนมีปฏิกิริยาอะไรที่ผิดปกติ ก็ตักเตือนหล่อนไปบ้าง! หล่อนก็คงจะยับยั้งชั่งใจลงได้! ”

เจียซินพูดว่า “วางใจเถอะ! ”

หลินหยุนพยักหน้า จากนั้นก็หาตำแหน่งที่เหมาะสม แล้วก็นั่งขัดสมาธิลง