จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1489

โม่เทียนเจินสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก จิตใจราวกับถูกคลื่นยักษ์ซัดโหมเข้าใส่

และถึงกับสูดหายใจลึก “หรือว่า เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์นั้นจะไม่ได้มาเพราะหลินหยุน แต่เป็นเพราะผู้บำเพ็ญเซียนคนอื่น? ”

ขณะนั้น เขาเริ่มที่จะเกิดความไม่แน่ใจขึ้นแล้ว

เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ยังคงรวมตัวกันอย่างไม่หยุด

อานุภาพความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวอย่างไร้ขอบเขต ได้เพิ่มระดับความรุนแรงมากขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ฉินหลันที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าขาวซีดไปหมดแล้ว

ต่อให้มีชี่ทิพย์ป้องกันกายของโม่เทียนเจิน แต่เวลานี้ก็ยังคงวิตกหวาดกลัวอยู่เป็นอยางมาก

โม่เทียนเจินเห็นดังนั้น ก็ยื่นมือออกมาคว้าตัวของเธอ จากนั้นก็พาฉินหลันหลบหนีไป

อานุภาพที่ทรงพลังของทัณฑ์ฟ้าผ่า แม้แต่เขาเองก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุดด้วยเช่นกัน

ในขณะนั้นเอง ผู้บำเพ็ญเซียนที่อยู่บริเวณใกล้กับหนองน้ำใหญ่ และภายในขอบเขตหมื่นลี้ เวลานี้ต่างก็หยุดการกระทำทุกอย่างลงทั้งหมด

และทยอยหันมามองที่แหล่งรวมตัวกันของเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์

ในที่แห่งหนึ่ง วัยรุ่นขั้นแดนยาทองหลายคนกำลังไล่จับคางคกทองอยู่ด้านข้างหนองน้ำ ก็พลันหันหน้ามองไปยังหนองน้ำส่วนลึกในทันที

เมื่อเห็นเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ที่น่าสะพรึงกลัวยังคงรวมตัวกันอย่างบ้าคลั่ง หญิงสาวคนหนึ่งในนั้นถึงกับสูดหายใจ และหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างพร้อมกับพูดขึ้นว่า “นี่......ศิษย์พี่ คุณลองมองไปที่หนองน้ำส่วนลึกที่สุดนั่นสิ ทำไมถึงได้มีเมฆฟ้าผ่ามารวมตัวกันได้? ”

“โดยอยู่ห่างจากที่พวกเราอยู่นี้ เกรงว่าจะประมาณหมื่นลี้เห็นจะได้”

“แต่ว่าทำไมที่แห่งนี้ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของเมฆฟ้าผ่าได้ด้วย! ”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

“แต่ก็แค่เมฆฟ้าผ่าก็เท่านั้น ทำไมถึงได้น่าสะพรึงกลัวมากขนาดนี้? ”

“ฉันถึงขนาดรู้สึกสั่นเทาจากจิตวิญญาณของตนเลยทีเดียว! ”

ชายหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าที่หม่นหมองอย่างที่สุด จ้องมองไปยังเมฆฟ้าผ่าที่ยังคงรวมตัวกันอยู่อย่างไม่กะพริบตา ผ่านไปชั่วครู่ จึงพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “นี่ไม่ใช่เมฆฟ้าผ่าธรรมดา......”

หญิงสาวพลันถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ศิษย์พี่ ที่คุณพูดนี้หมายความว่าอย่างไร? เมฆฟ้าผ่าก็คือเมฆฟ้าผ่า ทำไมถึงได้พูดว่ามีแบบธรรมดาและไม่ธรรมดาด้วยล่ะ? ”

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มมีความรู้ประสบการณ์ที่มากกว่า กลืนน้ำลายและพูดขึ้นว่า “ถ้าหากฉันคาดเดาไม่ผิด นี่น่าจะเป็นเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ ที่ตรงนั้น อีกไม่นานน่าจะเกิดทัณฑ์ฟ้าผ่าขึ้นแล้ว! ”

“อีกทั้งทัณฑ์ฟ้าผ่านี้ จะต้องมีอานุภาพทรงพลังเหนือจินตนาการอย่างแน่นอน......”

“จุดที่ไกลออกมาเกินกว่าหมื่นลี้ยังคงสามารถรู้สึกได้ถึงขนาดนี้......แล้วส่วนใจกลางตรงนั้นล่ะ ช่างเหนือความคาดหมายเลยทีเดียว......”

......

หลินหยุนในตอนนี้ ก็รู้สึกได้ถึงการรวมตัวของพลังทัณฑ์ฟ้าผ่าแล้ว

เขาสูดหายใจลึก เงยหน้าขึ้น พร้อมกับลืมตาทั้งสองข้าง

สายตาของเขาราวกับว่าทะลุผ่านบริเวณหินหมึกเทา มองเห็นเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์กำลังรวมตัวกันอย่างไม่หยุดบนท้องฟ้า

“คิดไม่ถึงจริง ๆ เลยว่า การหลอมยาทองระดับฟ้า จะเกิดทัณฑ์ฟ้าผ่าขึ้นด้วย! ”

“อีกทั้งเมื่อเห็นระดับความน่าสะพรึงกลัวนี้แล้ว ต่อให้ทะลุผ่านทัณฑ์ฟ้าผ่าไปสู่ธรรมะ ก็คงจะเป็นระดับนี้แล้วนะสิ! ”

ชาติที่แล้ว หลินหยุนเป็นกษัตริย์เซียน

ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาทั้งหมด

เคยพบเจอกับทัณฑ์ฟ้าผ่ามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ในที่สุด ก็ต้องจบชีวิตลงภายใต้ภัยอัสนี

โดยระดับของเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ที่อยู่เบื้องหน้านี้ ทรงพลังอานุภาพมากกว่าในชาติที่แล้วตอนที่เขาเข้าสู่ธรรมะเสียอีก

และในขณะนั้นเอง

บนท้องฟ้าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง

ลำแสงสีทองมากมาย ได้เกิดขึ้นมาจากความว่างเปล่า

โดยลำแสงเหล่านี้ได้รวมตัวกันด้วยความเร็วสูงสุด และเหมือนว่าจะค่อย ๆ ใช้พลังต่อต้านกับเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์

หลินหยุนเองก็เห็นสถานการณ์นี้เช่นกัน ทันใดนั้น สายตาของเขาก็แปลกไป

ซึ่งคนที่อยู่ภายนอกนั้นยิ่งจะเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น

โดยเฉพาะโม่เทียนเจิน ที่อยู่ในระยะใกล้ ทำให้เขายิ่งมองเห็นได้ชัดเจนอย่างที่สุด

การปรากฏขึ้นของลำแสงสีทองนี้ ได้พันรวมเข้ากันกับเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการตอบโต้ระหว่างกัน

ในตอนแรกเริ่มนั้น เป็นเพราะว่าเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์มีจำนวนมาก และพลังอานุภาพก็แข็งแกร่งเหลือเกิน ลำแสงสีทองจึงไม่สามารถที่จะต้านทานได้ไหว แต่เมื่อลำแสงสีทองรวมตัวกันมากขึ้น

ทั้งสองจึงได้เผชิญหน้าปะทะกันขึ้นแล้ว

ในขณะที่ยาทองของหลินหยุนกำลังกลายเป็นคนร่างเล็ก ถึงขนาดที่อวัยวะรูปลักษณ์ก็เริ่มที่จะชัดเจนมากขึ้นแล้วนั้น

“ตูม----”

ก็เกิดเสียงตูมตามที่ดังสนั่นหวั่นไหว เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ได้ระเบิดขึ้นอย่างกะทันหัน

ในเวลาเดียวกัน พลังอานุภาพของสายฟ้าผ่าที่มีความหนาเท่ากับปากถ้วย และรุนแรงที่จะสามารถทำลายล้างโลก ก็ได้ฟาดฟันลงมาในทันที

และในขณะนั้นเอง ลำแสงสีทองนั้นก็ได้แบ่งแยกออกมาอีกหนึ่งเส้นลำแสง

ลำแสงสีทองเหล่านี้เหมือนจะเป็นของรางวัลที่ชั้นฟ้าชั้นดินได้มอบให้

โดยเป็นการให้รางวัล สำหรับเขาที่ทำการหลอมยาทองหวูซ่างระดับเทพได้สำเร็จโดยเฉพาะ

ซึ่งไม่ใช่เต๋าสวรรค์มอบให้อย่างแน่นอน!

กฎเกณฑ์ของเต๋าสวรรค์ มีแต่เพียงการลงโทษ!

ไม่มีการมอบรางวัลให้อย่างแน่นอน!

โดยกฎเกณฑ์การให้รางวัลนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเผชิญหน้ากับกฎเกณฑ์การลงโทษของเต๋าสวรรค์ได้ นี่มันอย่างไรกันแน่?

หลินหยุนจินตนาการไม่ออกอย่างสิ้นเชิง!

ต่อให้อาศัยความรู้ประสบการณ์ของกษัตริย์ ก็ยังเหนือกว่าจินตนาการความคาดหมายของเขาอีก

ถ้าหากว่าสิ่งนี้มีคนเป็นผู้กระทำขึ้น นั่นก็แสดงว่า ต้องเคยมียอดฝีมือผู้หนึ่งที่สามารถต่อต้านกับเต๋าสวรรค์ได้ แล้วก็ปรับเปลี่ยนกฎเกณฑ์ฟ้าดินของโลกแห่งนี้!

ดังนั้นจึงจะทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นได้

แต่ว่า......

เป็นไปได้อย่างไรที่จะมียอดฝีมือระดับนี้?

ที่สามารถต่อต้านเต๋าสวรรค์ได้......

ไม่ถูกต้อง!

ผู้ที่สามารถทำถึงขั้นนี้ได้ คงจะไม่เพียงแค่ต่อต้านเต๋าสวรรค์อย่างง่ายดายเพียงเท่านี้หรอก

จากที่เขาเข้าใจถึงการมีอยู่ของเต๋าสวรรค์ ต่อให้เป็นตัวของเต๋าสวรรค์เอง หากคิดที่จะปรับเปลี่ยนกฎเกณฑ์ที่ตนเองได้กำหนดขึ้นนั้น จำเป็นจะต้องใช้ระยะเวลายาวนานถึงจะสามารถไปแก้ไขและปรับเปลี่ยนได้

โดยการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ คงจะไม่มีผู้ใดยอมที่จะสิ้นเปลืองเวลาอันยาวนานของตนเอง แล้วไปสร้างของรางวัลแบบนี้ขึ้นมาหรอก

ดังนั้น ยอดฝีมือที่สามารถทำได้ถึงขั้นนี้ ก็คงจะต้องเหนือกว่าการดำรงอยู่ของเต๋าสวรรค์แล้ว

คิดถึงจุดนี้ หลินหยุนถึงกับรู้สึกว่า ตนเองไม่กล้าที่จะคิดจินตนาการอีกต่อไปแล้ว

โลกใบนี้ จะมียอดฝีมือหวูซ่างนั้นดำรงอยู่จริง ๆ เหรอ?

แต่ว่า ชาติที่แล้วเขาเองก็เดินทางตระเวนไปยังโลกต่าง ๆ มากมาย!

ในขณะที่อยู่ในโลกชั้นสูงสุด

ก็ยังไม่เคยพบเจอ ยอดฝีมือหวูซ่างที่แข็งแกร่งระดับนั้นมาก่อนเลยไม่ใช่เหรอ?

หลินหยุนพลันรู้สึกว่า ตนเองแทบจะไม่ค่อยเข้าใจบรรดาโลกทั้งหลาย เหมือนกับที่ตัวเขาเองเคยรับรู้และเข้าใจมาก่อนแล้ว!