จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1498

เมื่อมีพลังชี่ค่อยป้องกันอยู่ ทำให้โม่หยู่กับฉินหลันรู้สึกดีหน่อย

พวกเธอสองคนไม่เป็นอะไรเลย แต่สีหน้าของหลินหยุนเคร่งขรึมมากๆ

เขาหายใจลึกๆและพูดกับโม่หยู่ "คุณแน่ใจนะว่าเส้นทางนี้ไม่มีปัญหา?"

โม่หยู่ก็สัมผัสได้ถึงอันตรายของสถานที่แห่งนี้ ดูเหมือนจะไม่มีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งมากๆเหมือนกับหนองน้ำใหญ่ แต่สถานที่แห่งนี้น่าจะอันตรายมากกว่า

โม่หยู่พูด "มันไม่ผิดอย่างแน่นอน!"

โม่หยู่ยืนยันอย่างหนักแน่ และพูดอีกครั้ง "ตั้งแต่เล็กจนโต ถนนเส้นนี้ ฉันจำมานับครั้งไม่ถ้วน! ไม่มีทางจำผิดอย่างแน่นอน!"

"ถนนเส้นนี้บรรพบุรุษของเราแลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิต!"

"มันเป็นเส้นทางที่ปลอดภัยมากที่สุดแล้ว!"

"ลมปีศาจอันนี้ ถ้าในบันทึกไม่ผิดละก็ ถ้าเดินไปข้างหน้าอีกสองวัน มันก็จะหายไปทันที!"

"เพราะข้างหน้ามีทางเข้าหุบเขาอันหนึ่งอยู่"

"ถ้าผ่านทางเข้าหุบเขาไปได้ ลมปีศาจก็จะหายไปทันที!"

"ด้านหลังของทางเข้าหุบเขาก็คืออาณาเขตของแดนเหมันต์!"

"แต่ระยะทางช่วงนี้ พวกเราก็ต้องระมัดระวังตัวให้มากๆ!"

"โดยเฉพาะเมื่อเดินถึงทางเข้าหุบเขาอันนั้น"

"อาจจะมียอดฝีมือของนิกายวิญญาณบริสุทธิ์อยู่ตรงนั้นก็ได้!"

ดวงตาของหลินหยุนเปล่งประกายทันที เขาพยักหน้าและถามทันที "สมัยนั้นตระกูลโม่ของพวกคุณออกมาจากแดนเหมันต์ น่าจะไม่ได้ออกมาจากเส้นทางของหุบเขานั้นใช่ไหม?"

โม่หยู่พยักหน้าและพูด "พี่หลินหยุนเป็นคนที่ฉลาดมากๆ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ!"

"สมัยนั้นตอนที่ตระกูลโม่ของเราออกมาจากแดนเหมันต์ พวกเราเดินออกมาจากอีกเส้นทางหนึ่ง ทางเส้นนั้นอันตรายมากๆและน่ากลัวมากๆ!"

"ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ!"

"พวกเราก็ไม่ควรเดินเส้นทางนั้น!"

"ถ้าสามารถผ่านเส้นทางเข้าหุบเขาไปได้ มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ!"

"จากตำราบันทึกของตระกูลโม่ อันที่จริงตระกูลที่เดินออกมาจากแดนเหมันต์ ไม่ได้มีแค่คนของตระกูลโม่เท่านั้น!"

"ยังมีอีกสองตระกูล"

"แต่ตระกูลที่โชคดีและเดินออกมาได้นั้น มีเพียงตระกูลโม่ของพวกเราเท่านั้น"

"และจากบันทึกของตระกูลโม่"

"ถึงแม้ตระกูลโม่ของพวกเราสามารถออกมาจากแดนเหมันต์ได้ แต่คนในตระกูลก็เสียชีวิตไปจำนวนมาก พวกเราโชคดีมากๆที่รอดมาได้"

"และถนนเส้นนั้น พวกเราเจอเรื่องที่น่ากลัวมากๆ!"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "ฉันรู้แล้ว!"

ขณะพูด หลินหยุนก็พาพวกเธอสองคนบินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสองวัน พวกเขาก็เห็นภูเขาขนาดใหญ่ที่อยู่สองข้างทันที

ใช่แล้ว มันไม่ใช่ภูเขาสองลูกที่ธรรมดาเลย

มันเป็นภูเขาสองลูกที่ใหญ่มากๆ จนไม่สามารถมองออกว่าภูเขาสูงเท่าไหร่

ตรงกลางของภูเขาสองลูกนี้ มีช่องว่างเล็กๆอยู่ จากช่องว่างเล็กๆอันนี้ มีลมปีศาจพัดออกมาตลอดเวลา

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับลมปีศาจ แม้แต่หลินหยุนก็รู้สึกว่าตัวเองต้านรับไม่ไหว

แต่สภาพแวดล้อมที่มองเห็น เป็นพื้นดินที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตและแห้งแล้งมากๆ

รวมถึงภูเขาสองลูกที่ใหญ่มากๆด้วย มันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

หลินหยุนหยุดอยู่กลางอากาศที่อยู่ไกลออกไป และมองดูทางเข้าหุบเขาแห่งนั้น

เขาอดไม่ได้ที่จะถามโม่หยู่ทันที "ยังไม่ถึงทางเข้าหุบเขาเลย แต่ลมปีศาจที่พัดมาก็ต้านรับไม่ค่อยไหวแล้ว!"

"ถ้าเดินเข้าไปในทางเข้าหุบเขา"

"พลังของลมปีศาจก็จะเพิ่มขึ้นหลายเท่า!"

"ฉันมองดูถนนที่เข้าสู่หุบเขาแล้ว มันคงจะยาวมากๆ!"

"อย่าพูดว่าเดินตรงๆเข้าไปเลย"

"แม้แต่เดินออกมาจากด้านใน มันก็อันตรายมากๆ!"

"บรรพบุรุษของตระกูลโม่ในสมัยนั้น การที่เขาไม่ยอมออกมาจากเส้นทางนี้ ไม่ใช่เพราะตรงนี้มียอดฝีมือของนิกายวิญญาณบริสุทธิ์ค่อยเฝ้าอยู่"

"อาจจะเป็นเพราะเขาก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองสามารถรับมือกับลมปีศาจได้ไหม?"

เมื่อโม่หยู่ได้ยิน เธอก็ส่ายหัวทันทีและพูด "จากบันทึกในตระกูล สมัยนั้นหลังจากถอยไปอยู่ส่วนลึกของแดนเหมันต์แล้ว บรรพบุรุษของฉันเสียชีวิตและบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก!"

"พวกเขาพ่ายแพ้ตลอดทาง!"