จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1498

เมื่อมีพลังชี่ค่อยป้องกันอยู่ ทำให้โม่หยู่กับฉินหลันรู้สึกดีหน่อย

พวกเธอสองคนไม่เป็นอะไรเลย แต่สีหน้าของหลินหยุนเคร่งขรึมมากๆ

เขาหายใจลึกๆและพูดกับโม่หยู่ "คุณแน่ใจนะว่าเส้นทางนี้ไม่มีปัญหา?"

โม่หยู่ก็สัมผัสได้ถึงอันตรายของสถานที่แห่งนี้ ดูเหมือนจะไม่มีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งมากๆเหมือนกับหนองน้ำใหญ่ แต่สถานที่แห่งนี้น่าจะอันตรายมากกว่า

โม่หยู่พูด "มันไม่ผิดอย่างแน่นอน!"

โม่หยู่ยืนยันอย่างหนักแน่ และพูดอีกครั้ง "ตั้งแต่เล็กจนโต ถนนเส้นนี้ ฉันจำมานับครั้งไม่ถ้วน! ไม่มีทางจำผิดอย่างแน่นอน!"

"ถนนเส้นนี้บรรพบุรุษของเราแลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิต!"

"มันเป็นเส้นทางที่ปลอดภัยมากที่สุดแล้ว!"

"ลมปีศาจอันนี้ ถ้าในบันทึกไม่ผิดละก็ ถ้าเดินไปข้างหน้าอีกสองวัน มันก็จะหายไปทันที!"

"เพราะข้างหน้ามีทางเข้าหุบเขาอันหนึ่งอยู่"

"ถ้าผ่านทางเข้าหุบเขาไปได้ ลมปีศาจก็จะหายไปทันที!"

"ด้านหลังของทางเข้าหุบเขาก็คืออาณาเขตของแดนเหมันต์!"

"แต่ระยะทางช่วงนี้ พวกเราก็ต้องระมัดระวังตัวให้มากๆ!"

"โดยเฉพาะเมื่อเดินถึงทางเข้าหุบเขาอันนั้น"

"อาจจะมียอดฝีมือของนิกายวิญญาณบริสุทธิ์อยู่ตรงนั้นก็ได้!"

ดวงตาของหลินหยุนเปล่งประกายทันที เขาพยักหน้าและถามทันที "สมัยนั้นตระกูลโม่ของพวกคุณออกมาจากแดนเหมันต์ น่าจะไม่ได้ออกมาจากเส้นทางของหุบเขานั้นใช่ไหม?"

โม่หยู่พยักหน้าและพูด "พี่หลินหยุนเป็นคนที่ฉลาดมากๆ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ!"

"สมัยนั้นตอนที่ตระกูลโม่ของเราออกมาจากแดนเหมันต์ พวกเราเดินออกมาจากอีกเส้นทางหนึ่ง ทางเส้นนั้นอันตรายมากๆและน่ากลัวมากๆ!"

"ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ!"

"พวกเราก็ไม่ควรเดินเส้นทางนั้น!"

"ถ้าสามารถผ่านเส้นทางเข้าหุบเขาไปได้ มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ!"

"จากตำราบันทึกของตระกูลโม่ อันที่จริงตระกูลที่เดินออกมาจากแดนเหมันต์ ไม่ได้มีแค่คนของตระกูลโม่เท่านั้น!"

"ยังมีอีกสองตระกูล"

"แต่ตระกูลที่โชคดีและเดินออกมาได้นั้น มีเพียงตระกูลโม่ของพวกเราเท่านั้น"

"และจากบันทึกของตระกูลโม่"

"ถึงแม้ตระกูลโม่ของพวกเราสามารถออกมาจากแดนเหมันต์ได้ แต่คนในตระกูลก็เสียชีวิตไปจำนวนมาก พวกเราโชคดีมากๆที่รอดมาได้"

"และถนนเส้นนั้น พวกเราเจอเรื่องที่น่ากลัวมากๆ!"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "ฉันรู้แล้ว!"

ขณะพูด หลินหยุนก็พาพวกเธอสองคนบินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสองวัน พวกเขาก็เห็นภูเขาขนาดใหญ่ที่อยู่สองข้างทันที

ใช่แล้ว มันไม่ใช่ภูเขาสองลูกที่ธรรมดาเลย

มันเป็นภูเขาสองลูกที่ใหญ่มากๆ จนไม่สามารถมองออกว่าภูเขาสูงเท่าไหร่

ตรงกลางของภูเขาสองลูกนี้ มีช่องว่างเล็กๆอยู่ จากช่องว่างเล็กๆอันนี้ มีลมปีศาจพัดออกมาตลอดเวลา

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับลมปีศาจ แม้แต่หลินหยุนก็รู้สึกว่าตัวเองต้านรับไม่ไหว

แต่สภาพแวดล้อมที่มองเห็น เป็นพื้นดินที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตและแห้งแล้งมากๆ

รวมถึงภูเขาสองลูกที่ใหญ่มากๆด้วย มันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

หลินหยุนหยุดอยู่กลางอากาศที่อยู่ไกลออกไป และมองดูทางเข้าหุบเขาแห่งนั้น

เขาอดไม่ได้ที่จะถามโม่หยู่ทันที "ยังไม่ถึงทางเข้าหุบเขาเลย แต่ลมปีศาจที่พัดมาก็ต้านรับไม่ค่อยไหวแล้ว!"

"ถ้าเดินเข้าไปในทางเข้าหุบเขา"

"พลังของลมปีศาจก็จะเพิ่มขึ้นหลายเท่า!"

"ฉันมองดูถนนที่เข้าสู่หุบเขาแล้ว มันคงจะยาวมากๆ!"

"อย่าพูดว่าเดินตรงๆเข้าไปเลย"

"แม้แต่เดินออกมาจากด้านใน มันก็อันตรายมากๆ!"

"บรรพบุรุษของตระกูลโม่ในสมัยนั้น การที่เขาไม่ยอมออกมาจากเส้นทางนี้ ไม่ใช่เพราะตรงนี้มียอดฝีมือของนิกายวิญญาณบริสุทธิ์ค่อยเฝ้าอยู่"

"อาจจะเป็นเพราะเขาก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองสามารถรับมือกับลมปีศาจได้ไหม?"

เมื่อโม่หยู่ได้ยิน เธอก็ส่ายหัวทันทีและพูด "จากบันทึกในตระกูล สมัยนั้นหลังจากถอยไปอยู่ส่วนลึกของแดนเหมันต์แล้ว บรรพบุรุษของฉันเสียชีวิตและบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก!"

"พวกเขาพ่ายแพ้ตลอดทาง!"

"แต่สุดท้ายแล้วก็มีแค่ตระกูลของเราที่ทำสำเร็จ"

"เดิมทีบรรพบุรุษของตระกูลโม่คิดว่า ถ้าตระกูลของเราสามารถดำรงอยู่ด้านนอกอย่างมั่นคงได้ พวกเราก็จะส่งสมบัติและสิ่งของต่างๆให้คนที่อยู่ในแดนเหมันต์"

"แต่นิกายวิญญาณบริสุทธิ์ก็ไม่ได้เป็นสำนักที่หลอกง่ายๆเลย!"

"หลายปีที่ผ่านมา ตระกูลโม่ของเราไม่เพียงแต่ไม่สามารถส่งสมบัติหรือสิ่งของเข้าไปในแดนเหมันต์ได้ แม้แต่คนในตระกูลจะทำอะไรก็ต้องระมัดระวังตัวมากๆด้วย"

"พวกเราไม่กล้าทำอะไรเลย!"

"ดังนั้น จนถึงตอนนี้ พวกเราก็ไม่เคยกลับไปที่แดนเหมันต์เลย!"

"พี่หลินหยุน ฉันจำเป็นต้องพูดความจริงออกมา!"

"ครั้งนี้ที่ฉันพาพี่หลินหยุนมาที่แดนเหมันต์ ฉันมีจุดประสงค์อย่างอื่นด้วย!"

"พี่หลินหยุนน่าจะมองออก ฉันอยากจะให้พี่หลินหยุนเข้ามามองเห็นสภาพความเป็นอยู่ในแดนเหมันต์ของคนที่มาจากดาวบรรพะ!"

"ฉันคิดว่าความคิดพวกนี้ของฉัน คงปิดบังพี่หลินหยุนไม่ได้!"

"แต่พี่หลินหยุนอาจจะไม่ทราบ ฉันยังมีจุดประสงค์อีกอย่างหนึ่ง!"

"ฉันอยากมามองเห็นกับตาตัวเองว่าชนเผ่ามนุษย์จากดาวบรรพะของพวกเรา ตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้าง"

"ฉันจะบอกพี่หลินหยุนตามตรง!"

"ถึงแม้ตั้งแต่เด็ก ฉันเคยโดนสั่งสอนมาแบบนี้ และปลูกฝั่งเรื่องเหล่านี้มา!"

"แต่ฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆ!"

"หรือพูดอีกอย่างก็คือ เรื่องที่ฉันถูกปลูกฝังมา มันมีอยู่จริงหรือเปล่า?"

"หลายครั้ง ฉันก็รู้สึกว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา!"

"ฉันคิดว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง!"

"ถ้าฉันได้มองเห็นกับตาตัวเอง ถึงสามารถทำให้จิตใจของฉันแน่วแน่มากขึ้น!"

หลินหยุนพยักหน้าทันที สำหรับคำพูดของโม่หยู่ เขาเข้าใจดี

คนรุ่นแล้วรุ่นเหล่า ต่างแบกรับเรื่องเหล่านี้เอาไว้ มันเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

ถ้าเกิดความสับสน เกิดความลังเล เกิดความหวั่นไหว มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

หลินหยุนนิ่งเงียบชั่วครู่และพูด "ทางเข้าหุบเขาด้านหน้า มียอดฝีมือแดนจิตปฐมสองคนเฝ้าอยู่ มีอยู่คนหนึ่ง กำลังหลับลึกอยู่!"