จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1520

“นั่นก็คือนั่งเรือข้ามฟากระยะไกล! ”

หลินหยุนดวงตาเป็นประกาย “เรือข้ามฟากระยะไกล? ”

โม่หยู่พยักหน้า และพูดว่า “ถูกต้อง! เรือข้ามฟากระยะไกล นั่นคือเรือข้ามฟากที่พวกยอดฝีมือ ที่อยู่ทางตอนเหนือของเขตกลางฟ้าบริเวณที่ใกล้กับทะเลไม่สิ้น ได้จัดสร้างขึ้นเอาไว้”

“โดยขณะที่สร้างนั้นมียอดฝีมือขั้นแดนดั่งเทพเป็นผู้ที่คอยควบคุมดูแลอยู่! ”

“และในทุกครั้งที่เดินทาง ก็จะมียอดฝีมือขั้นแดนดั่งเทพอย่างน้อยสองคนติดตามไปด้วย! ”

“แน่นอนว่า ใครก็ไม่รับประกันว่าจะมีชีวิตรอดไปจนถึงเขตกลางฟ้านั่น! ”

“หากเกิดอุบัติเหตุหรือเรื่องที่คาดไม่ถึงก็ถือเป็นเรื่องของตนเอง! ”

“และต้องรับผิดชอบผลกระทบที่ตามมาด้วยตนเอง! ”

“แต่เมื่อเปรียบเทียบกับการข้ามผ่านไปด้วยตนเอง หรือว่าการใช้ของวิเศษที่ใช้เหาะเหินแล้ว”

“ความปลอดภัยในการนั่งเรือข้ามฟากนั้นก็ค่อนข้างสูงมากกว่าเลยทีเดียว! ”

“แทบจะไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้น! ”

“เพราะว่าเรือข้ามฟากที่พวกเขาใช้นั้น ล้วนก่อสร้างขึ้นมาจากสมบัติล้ำค่าระดับสูงทั้งหมด! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ในเมื่อยากลำบากเช่นนี้ ถึงขนาดที่การเดินทางในทุกครั้งจะต้องยอดฝีมือขั้นแดนดั่งเทพคอยควบคุมไปด้วย คิดว่าค่าใช้จ่ายคงจะสูงไม่น้อยเลยล่ะสิ? ”

โม่หยู่พยักหน้า และพูดว่า “ค่าใช้จ่ายไม่ต่ำเลยจริง ๆ! ราคาค่าตั๋วของแต่ละคน คือหินทิพย์ชั้นล่างจำนวนหนึ่งแสนก้อน! ไม่มีการต่อรองราคา! ต่อให้จะเป็นราคานี้ ก็ยากที่จะหาซื้อตั๋วได้! ”

“อีกทั้งราคาหนึ่งแสนนี้ ยังเป็นที่นั่งที่แย่ที่สุด อยู่ชั้นล่างใต้ท้องเรือซึ่งไม่สามารถบำเพ็ญฝึกฝนได้”

“ถ้าหากต้องการจะเลือกที่นั่งในตำแหน่งที่ดีกว่านี้! ”

“หรือจะมีความปลอดภัยมากขึ้นแล้วนั้น! ”

“จะมีราคาอยู่ที่สองแสน สามแสน หรือห้าแสนก็ยังมี! ”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า “ราคาที่แพงมากขนาดนี้ ยังจะมีคนที่สามารถนั่งได้ด้วยเหรอ? อีกทั้ง หากเป็นผู้บำเพ็ญเซียนทั่วไป คงน่าจะไม่ต้องการที่จะไปเขตกลางฟ้าหรอกไม่ใช่เหรอ? ”

โม่หยู่ส่ายศีรษะและพูดว่า “พี่หลินคิดผิดแล้ว! ผู้บำเพ็ญเซียนที่ต้องการไปเขตกลางฟ้านั้น มีอยู่จำนวนมาก! หรือจะบอกว่าผู้บำเพ็ญเซียนทั้งเขตเหนือเลยก็ว่าได้ ซึ่งใครบ้างล่ะที่ไม่อยากไปที่เขตกลางฟ้านั่น? ”

“เพราะว่า เขตกลางฟ้าเป็นศูนย์กลางของดาวนกขาวแห่งนี้”

“หากเป็นไปได้ ใครก็ไม่อยากที่จะอาศัยอยู่ในเขตเหนือที่มีทรัพยากรแห้งแล้ง และถูกขนานนามว่าดินแดนรกร้างแห่งนี้แน่นอน”

“เพียงแต่มีผู้คนจำนวนมาก ไม่มีวิธีที่จะเดินทางไปได้ก็เท่านั้น! ”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดว่า ”ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูด เขตเหนือนี้คงจะไม่มีผู้ใดที่สามารถมีหินทิพย์จำนวนหนึ่งแสนก้อนหรอกใช่ไหมล่ะ? สำหรับเขตเหนือนี้ จำนวนหินทิพย์มากขนาดนั้นคงจะไม่ใช่จำนวนที่เล็กน้อยอย่างเด็ดขาด! ”

เป็นเรื่องตลกน่าขันยิ่งนัก

ผู้บำเพ็ญเซียนจิตปฐมตอนกลางคนหนึ่ง หากจะนับจำนวนของหินทิพย์แล้ว คงจะมีไม่ถึงหนึ่งหมื่นก้อน

ขั้นแดนจิตปฐมตอนกลางนี้ ไม่ได้ถือว่าเป็นชั้นยอดในเขตเหนือแห่งนี้

แต่ถือว่าเป็นระดับที่มีพลังการต่อสู้ขั้นสูงสุดแล้ว

แม้แต่ผู้บำเพ็ญเซียนระดับนี้ก็ยังเป็นแบบนี้เลย

ส่วนผู้บำเพ็ญเซียนคนอื่น เพียงแค่คิดก็ทราบดีกันอยู่แล้ว!

แต่โม่หยู่กลับพูดขึ้นว่า “ผู้ที่สามารถมีหินทิพย์จำนวนหนึ่งแสนก้อนนั้น มีอยู่ไม่น้อย พี่หลินลองดูตระกูลโม่ของฉันได้ ตระกูลโม่ของฉัน ภายในแคว้นน้ำแดงก็ถือว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง”

“แต่หากกวาดตามองไปยังดินแดนทั่วทั้งเขตเหนือแล้ว”

“ที่จริงแล้วก็ไม่ถือว่ามีชื่อเสียงอะไรเลย! ”

“แต่ถึงแม้ตระกูลโม่ที่เป็นตระกูลระดับนี้ ก็มีพลังอำนาจของผู้บำเพ็ญเซียนแดนจิตปฐมคอยปกป้องอยู่ ไม่เพียงแค่หนึ่งแสน ต่อให้เป็นหลายแสน ก็สามารถนำออกมาได้โดยไม่เป็นอุปสรรคเท่าไร! ”

“ดังนั้นผู้ที่สามารถจ่ายในราคานี้ได้นั้น ถือว่ามีอยู่จำนวนมาก! ”

หลินหยุนเข้าใจอย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าเขาจะอุปาทานไปเองแล้ว

ก่อนหน้านี้ได้ยินโม่หยู่พูดว่า เทือกเขาทิพย์จำนวนมากในเขตเหนือ ต่างก็อยู่ภายใต้การปกครองของสามสำนักใหญ่

จากนั้นก็สังหารผู้บำเพ็ญเซียนแดนจิตปฐมตอนกลางคนนั้น

แล้วมองดูถุงเก็บของของฝ่ายตรงข้าม

เขาก็นึกคิดไปเองว่า คนที่สามารถมีหินทิพย์หนึ่งแสนก้อนนั้นจะมีจำนวนน้อยมาก

กลับกลายเป็นว่าเขาคิดผิดไปแล้ว

ครุ่นคิดชั่วครู่ หลินหยุนก็มองไปที่โม่หยู่และพูดว่า “เธอสามารถซื้อตั๋วเรือได้ไหม? ”

โม่หยู่พูดว่า “เพียงแค่ยอมที่จะจ่ายหินทิพย์ ก็น่าจะหาซื้อได้! อีกอย่างหนึ่ง เรือทะเลอยู่ที่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเขตเหนือ ที่นั่นมีชื่อว่าเหนือขอบฟ้า”

“ในเดือนสิบสองของทุกปีจะออกเดินเรือ! ”

“โดยมีเวลาห่างจากตอนนี้ อยู่ประมาณหกเดือน”