จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1524

เปล่งประกายแสงขึ้น กระดาษและปากกาก็ปรากฏขึ้นมา

หลิ่วหมิงนั่งลงและเขียนรายละเอียดขึ้นในทันที

ผ่านไปชั่วครู่ หลิ่วหมิงก็เขียนเสร็จ แล้วนำสัญญาส่งมอบให้กับหลินหยุน พร้อมกับพูดขึ้นว่า “สหายลองดูนะ สัญญาฉบับนี้ได้ระบุเอาไว้แล้วว่า ค่าธรรมเนียมสำหรับตัวแทนการประมูลในครั้งนี้คือสิบเปอร์เซ็นต์”

“นี่ก็เป็นกฎเกณฑ์ที่มีมาอย่างยาวนานของหอซิวซิน! ”

“ถ้าหากสหายหลินหยุนคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว อย่างนั้นทางเราก็จะดำเนินการต่อไปได้เลย! ”

หลินหยุนพยักหน้า แสดงความเห็นด้วย และพูดว่า “อย่างนั้นก็รบกวนทางเถ้าแก่หลิ่วด้วยแล้ว! ”

หลิ่วหมิงยิ้มพร้อมกับส่ายมือไปมาและพูดว่า “ที่ไหนกันล่ะ สหายหลินหยุนเกรงใจกันเกินไปแล้ว! สหายหลินหยุนเต็มใจที่จะเชื่อมั่นทางหอซิวซินของเรา นี่ถือเป็นเกียรติของทางหอซิวซินของพวกเราต่างหากล่ะ! ”

หลินหยุนขอลากลับ แล้วก็เดินออกไปจากหอซิวซิน

เมื่อกลับมาถึงที่โรงเตี๊ยมแล้ว ฉินหลันกับโม่หยู่ต่างก็กำลังรอเขาอยู่ในห้อง

เห็นหลินหยุนกลับมาถึง ฉินหลันก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที

หลินหยุนจึงพูดขึ้นว่า “พี่ฉินหลันเป็นอะไรไปเหรอ? ”

ฉินหลันส่ายศีรษะ และพูดขึ้นอย่างเสียใจว่า “เมื่อครู่นี้ขณะที่นอนพักอยู่ในห้อง ก็ได้ฝันขึ้น โดยฝันถึงท่านประธานกรรมการแล้ว”

ฉินหลันติดตามอยู่ข้างกายแม่ของหลินหยุนมาโดยตลอด

แม่ของหลินหยุน ก็คือคนที่เธอสนิทสนมมากที่สุด

พวกหล่อนทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันดั่งแม่ลูก

และแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยที่จะแยกจากกัน

ครั้งนี้ น่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้แยกจากกัน

อีกทั้งยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะสามารถพบเจอกันได้อีกครั้ง

คำกล่าวที่ว่านึกคิดถึงอยู่ตลอดทั้งวัน

เมื่อฝันก็จะฝันเห็นนั้นถือว่าเป็นเรื่องปกติ

หลินหยุนโอบกอดฉินหลันไว้ในอ้อมอก

เนื่องจากว่าโม่หยู่ก็อยู่ตรงนั้นด้วย จึงทำให้เธอเกิดความเขินอายขึ้นบ้างเล็กน้อย

แต่หลังจากที่ทำการสะบัดขัดขืนเชิงสัญลักษณ์สักเล็กน้อย ก็ได้ซบลงไปที่อ้อมกอดของหลินหยุนอย่างแน่น ไม่สะบัดขัดขืนอีกต่อไป

หลินหยุนพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ก่อนที่พวกเราจะจากกันมา ฉันได้ดำเนินการจัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว พวกหล่อนไม่มีทางเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้หรอก รอหลังจากที่พวกเราตามหาตัวของซิงเฟยกับเย่เยว่พบแล้ว ฉันก็จะพาพวกเธอกลับไปพร้อมกัน! ”

ฉินหลันพยักหน้าอย่างตื่นเต้นดีใจ

หลินหยุนตีเบา ๆ ไปที่แผ่นหลังของเธอ แล้วจึงปล่อยฉินหลันออกมา

จากนั้นก็มองไปที่โม่หยู่และพูดขึ้นว่า “แม่นางโม่หยู่ออกไปซื้อของใช้ที่จำเป็นสักเล็กน้อย แล้วพรุ่งนี้เช้า พวกเธอก็ออกเดินทางไปจากเมืองเทียนเอินก่อนได้เลย! ”

ได้ยินที่หลินหยุนพูด โม่หยู่ก็พูดขึ้นทันทีว่า “พี่หลินหมายความว่าอย่างไร? ”

หลินหยุนพูดว่า “การประมูลในครั้งนี้ คงจะต้องมีผู้คนมากันจำนวนมากซึ่งก็มีทั้งคนดีและคนไม่ดี อีกทั้งเหมือนอย่างที่เธอพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า เมืองเทียนเอินนี้คือพื้นที่ที่ไม่มีการปกครอง! ดังนั้นหากจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด! ”

“เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น พวกเธอทั้งสามคนออกเดินทางไปจากที่นี่กันก่อน โดยมุ่งหน้าไปยังเหนือขอบฟ้า”

“จากนั้นเมื่อฉันเสร็จธุระจากที่ตรงนี้แล้ว ก็จะรีบไล่ตามพวกเธอไปโดยเร็ว! ”

โม่หยู่ได้ยินดังนั้นก็เข้าใจถึงความหมายของหลินหยุนแล้ว จึงพยักหน้า และพูดว่า “ตกลง ตอนนี้ฉันก็จะออกไปซื้อของใช้ที่จำเป็นก่อน! ”

ขณะที่พูด ก็ก้าวเดินออกไปจากห้อง

เมื่อโม่หยู่เดินจากไป ฉินหลันก็มองไปที่หลินหยุนและพูดว่า “เสี่ยวหยุน นายจะต้องระมัดระวังตัวเองให้มาก! หากยังไม่หมดหนทางจนปัญญาจริง ๆ แล้ว ก็อย่าได้ทะเลาะสร้างความขัดแย้งกับคนอื่นเด็ดขาด! ”

เธอเฉลียวฉลาด ซึ่งสามารถเข้าใจได้อย่างแน่นอน

การที่หลินหยุนดำเนินการจัดแจงอย่างนี้ก็เพราะต้องการรักษาความปลอดภัยของพวกเธอทุกคน

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “พี่ฉินหลันวางใจได้ จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน! ”

เขารู้สึกได้ว่า ตอนนี้ฉินหลันขาดความรู้สึกปลอดภัย และขาดความรู้สึกถูกยอมรับจากทุกคน

ทุกวันทุกเวลาที่ในตอนนี้เธอได้เผชิญอยู่นั้น สำหรับเธอแล้วถือว่าไม่คุ้นเคยอย่างมาก

อีกทั้งเธอก็ยังไม่สามารถบำเพ็ญฝึกฝนได้

เรื่องนี้ทำให้จิตใจของเธอนั้น นำมาซึ่งความกดดันอันมหาศาล

คิดถึงตรงจุดนี้

หลินหยุนกลับนึกถึงเรื่องราวบางอย่างขึ้นได้

ชาติที่แล้วเขาได้เสียชีวิตลงไปบนสวรรค์

สิ่งของทุกอย่างที่เขาหลงเหลือเอาไว้นั้น ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ถ้าหากสามารถกลับไปยังหมื่นจักรวาลได้

และถ้าทุกอย่างยังคงมีเหลืออยู่ ก็ถือว่ายังมีบ้านอยู่อีกหลังหนึ่ง

โดยที่ไม่รู้ว่าเย่เยว่นั้นได้เคยกลับไปแล้วบ้างหรือไม่!

......

วันรุ่งขึ้นโม่หยู่ก็ได้พาฉินหลันและสาวน้อยซินเอ๋อ เดินทางออกไปจากเมืองเทียนเอินตามลำพัง

หลินหยุนเพียงแค่ส่งที่ด้านนอกของโรงเตี๊ยม

โดยที่ไม่ได้ส่งหญิงสาวทั้งสามคนออกไปนอกเมือง

ตอนนี้ภายในเมืองเทียนเอินมีผู้คนจำนวนมากมายจึงเกรงว่าจะถูกคนอื่นพบเห็นเข้า

อีกทั้งตัวหลินหยุนเอง ก็เคยได้พบปะกับทางหอซิวซินมาแล้วด้วย

เขาจึงไม่อยากที่จะให้คนอื่นมุ่งความสนใจไปที่หญิงสาวสามคนนี้

เห็นว่าเงาร่างของหญิงทั้งสามคนจากไปไกลแล้ว

หลินหยุนก็หันหลังเดินกลับเข้าโรงเตี๊ยม

สาวน้อยซินเอ๋อคนนี้ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาจงใจที่จะไม่ไปสนใจอะไรเธอ

เขาต้องการที่จะดูว่า สาวน้อยคนนี้จะทำอย่างไร