จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1534

เรือใหญ่แล่นในทะเลมาหนึ่งเดือนแล้ว

ภายในหนึ่งเดือนนี้

หลินหยุนแทบจะอยู่ในการเก็บตัวทั้งหมด

เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้ฝึกตนเป็นระยะเวลานาน

ยาวนานที่สุดครั้งหนึ่งก็ไม่เกินสามวัน

และก็จะออกมาจากในห้องของตัวเองทันที

มองดูสถานการณ์ของฉินหลันและโม่หยู่ผู้หญิงทั้งสามคน

สำหรับบางเรื่องบนเรือใหญ่ลำนี้ เขาก็ถือว่าเข้าใจมากพอสมควรแล้ว

บนเรือไม่มีบุคคลธรรมดาเลย

อย่างน้อยชั้นนี้ที่พวกเขาอยู่ นอกจากฉินหลันและซินเอ๋อแล้ว งั้นก็ไม่มีสักคน

ส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญแดนยาทองและผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐม

และผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมก็เยอะกว่าหน่อย

แต่ว่าจิตปฐมตอนต้นมีเยอะที่สุด

รองลงมาเป็นจิตปฐมตอนกลาง

ส่วนที่ว่าผู้บำเพ็ญจิตปฐมตอนปลาย มีไม่เกินสามคน

นี่สามารถตัดสินได้จากลมหายใจในห้องได้

และผู้บำเพ็ญจิตปฐมตอนปลายทั้งสามท่านนี้

ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มขึ้นเรือมา ก็อยู่ในการฝึกตนมาตลอด ไม่ได้ออกมาเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า

ก่อนหน้านี้โม่หยู่เคยพูดว่า

ผู้ที่รับผิดชอบประจำเรือไว้อย่างน้อยต้องมีผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพสองท่าน

ตั้งแต่ต้นจนจบหลินหยุนก็ไม่เห็นเลย

บางทีอาจจะอยู่ในห้องระดับพิเศษอีกชั้นหนึ่งก็ได้นะ

วันนี้

หลินหยุนก็เก็บตัวผ่านไปสองวันแล้ว เดินออกมาจากห้องแล้ว

เขาไปยังห้องของฉินหลันก่อน

หลายวันนี้

ฉินหลันอารมณ์ไม่ค่อยดี

ไม่มีทางเลือกอื่น

ทำได้เพียงอยู่ในห้องที่ไม่ใหญ่ห้องหนึ่ง

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงรู้สึกเบื่อทั้งนั้น

ถ้าไม่มีโม่หยู่และซินเอ๋อผู้หญิงสองคนนี้อยู่ด้วย อาจจะรู้สึกแย่กว่านี้

และใช้ชีวิตแบบนี้ ไม่ใช่แค่วันสองวัน

ยังคงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปนานถึงสามปี

เห็นหลินหยุนเข้ามา

ฉินหลันลุกขึ้นยืนในความงุนงงทันที “เสี่ยวหยุน นายมาแล้ว！”

หลินหยุนพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “พี่ฉินหลัน ฉันพาพวกคุณขึ้นไปดูบนดาดฟ้าแล้วกัน อยู่แต่ในห้องจะต้องเบื่อแย่แน่！”

“ไปดูลักษณะของทะเลไม่สิ้นนี้”

“น่าจะงดงามกว่ามหาสมุทรบนโลกอีกนะ！”

ได้ฟังคำพูดของหลินหยุน ฉินหลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที

จริงๆก็อดกลั้นอยู่ในห้องมาทั้งวันแล้ว

ในใจของเธอก็มีความคิดนี้ตั้งนานแล้ว

เพียงแต่ว่า เธอเข้าใจมากยิ่งขึ้น

เวลาของหลินหยุนล้วนแต่มีค่ามาก

เธอไม่อยากให้หลินหยุนปล่อยวางเรื่องที่ตัวเองควรทำเหล่านั้น เพราะว่าข้อเรียกร้องเหล่านี้ที่ตัวเองเสนอมา

สิ้นเปลืองเวลาของหลินหยุน

แต่ในเวลานี้ หลินหยุนพูดออกมาเองกับปาก

เธอมีความสุขมาก

ฉินหลันพูดอย่างมีความสุขมากทันทีว่า “งั้นฉันไปเรียกโม่หยู่และซินเอ๋อยัยเด็กนั่นนะ พวกเราขึ้นไปดูด้วยกัน พวกเธอก็ไม่เคยเห็นมหาสมุทรจริงๆแบบนี้มาก่อนเลยนะ！”

หลินหยุนพยักหน้า พูดว่า “พวกเราไปเรียกพวกเขาด้วยกัน”

พูดแล้ว ทั้งสองออกไปจากห้อง ไปหาโม่หยู่และซินเอ๋อ

ทั้งสี่คนเดินไปยังดาดฟ้าชั้นบนสุดด้วยกัน

แต่ว่าเมื่ออยู่ที่ทางขึ้นบันได

ก็มีคนคอยคุ้มกันอยู่

สอบถามอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ก็พูดตักเตือน อารักขาถึงได้ปล่อยสี่คนไป

แน่นอนว่า ยังต้องจ่ายสี่หมื่นหินทิพย์อีก

ในห้องของหั่วหยุน

เห็นผู้อาวุโสทั้งสองท่านกลับมา หั่วหยุนรีบลุกขึ้นยืน พูดถามอย่างตื่นเต้นว่า “อาวุโสทั้งสอง เป็นอย่างไรบ้าง？”

ผู้อาวุโสถอนหายใจยาว หัวเราะเบาๆทันที พูดกล่าวว่า “คุณชายวางใจ ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้อย่างดีแล้ว ไอ้เด็กหนุ่มหลินหยุนนั่นแม้ว่าผลฝึกตนไม่ต่ำเลย แต่ก็แสดงให้เห็นว่าไม่มีประสบการณ์ออกท่องในยุทธจักรอะไร”

“แต่ตอนที่พวกเราจัดการค่ายกล ก็ค่อนข้างทำให้เกิดความผันผวนบ้างแล้ว！”

“เพียงแต่ไม่มีใครมีปฏิกิริยาใดๆเลย！”

“ผู้เก่งกาจจิตปฐมตอนปลายทั้งสามท่านนั้นก็เป็นเช่นนี้”

“แต่ว่า เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องราวยืดเยื้อออกไปจนเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ดี เผื่อไว้ ฉันว่าอย่าน้อยก็ต้องเดินดูรอบๆหน่อย”

“ผู้เก่งกาจจิตปฐมตอนต้นสามท่านนั้นไม่ต้องสนใจก็ได้ แต่ว่าอารักขาชั้นหนึ่งนี้ ต้องติดสินบนสักหน่อย ไม่เรียกร้องขออย่างอื่น ขอเพียงแค่อารักขามาถึงช้าสักหน่อย！ ”

“หรือไม่ก็สามารถเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้ นั่นจะดีที่สุด”

“พวกเราสองคนลงมือจัดการอย่างสุดความสามารถแล้ว ทันใดนั้นก็สามารถควบคุมหลินหยุนนั่นไว้ได้！”

“ไม่มีทางทำให้เกิดสถานการณ์วุ่นวายใดๆแน่！”

หั่วหยุนได้ยินพยักหน้าแล้ว แต่ว่าพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า “ผู้อาวุโสพูดถูก แต่ว่า จะติดสินบนอารักขาได้จริงๆเหรอ？หลายวันที่ผ่านมา ฉันเห็นอารักขาที่นี่ปฏิบัติตามหน้าที่อย่างเต็มที่ทั้งนั้น！”

“เหมือนว่าจะจัดการยากนะ？”

“ฉันกังวลว่าเมื่อติดสินบนไม่สำเร็จ กลับว่าเผยความคิดของพวกเราออกมาแล้ว งั้นก็ไม่ได้การแล้ว！”

ผู้อาวุโสยิ้มเล็กน้อย พูดกล่าว “คุณชายพยายามวางใจก็พอ！อารักขาดูเหมือนว่าจะปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่ แต่ความจริงพวกเขาก็ต้องการผลกำไรพิเศษ นี่ก็เป็นความลับที่ทุกคนต่างก็ทราบกันเป็นอย่างดี”

“แม้ว่าเป็นผู้เก่งกาจแดนดั่งเทพสองท่านที่ประจำเรือไว้ ！”

“จริงๆแล้วสำหรับเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่รู้อยู่แก่ใจ！”

“มีเพียงเส้นขีดจำกัดที่ไม่สามารถไปแตะต้องได้”

“นั่นก็คือเกิดการทะเลาะเบาะแว้งจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ เกิดการจลาจล！”

“นอกจากนี้ จริงๆแล้วพวกเขาก็มีความสุขที่หาพวกผลกำไรพิเศษ！”

หั่วหยุนได้ยินเข้าพยักหน้า ถอดหายใจอย่างโล่งอก พูดกล่าว “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเวลาไม่เคยคอยท่า ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย！เรื่องต่อจากนี้ก็มอบให้เป็นหน้าที่ของผู้อาวุโสทั้งสองท่านแล้ว！ ”

พูดแล้ว หั่วหยุนเดินก้าวออกไปเลย

อีกทางฝั่งหนึ่ง

หลินหยุนพาผู้หญิงทั้งสามขึ้นบนดาดฟ้าของเรือใหญ่

พื้นที่ดาดฟ้าของเรือใหญ่ลำนี้ ใหญ่เท่ากับสนามฟุตบอล2-3สนาม

หลังจากที่ขึ้นมา เดินอยู่นาน ถึงจะเดินเข้ามาใกล้กราบเรือ

กลิ่นคาวท่ามกลางอากาศนั้นฉุนมาก

นี่ยังคงเป็นผลจากตัวเรือลำใหญ่ที่อยู่ภายใต้การป้องกันของค่ายกล