จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1534

เรือใหญ่แล่นในทะเลมาหนึ่งเดือนแล้ว

ภายในหนึ่งเดือนนี้

หลินหยุนแทบจะอยู่ในการเก็บตัวทั้งหมด

เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้ฝึกตนเป็นระยะเวลานาน

ยาวนานที่สุดครั้งหนึ่งก็ไม่เกินสามวัน

และก็จะออกมาจากในห้องของตัวเองทันที

มองดูสถานการณ์ของฉินหลันและโม่หยู่ผู้หญิงทั้งสามคน

สำหรับบางเรื่องบนเรือใหญ่ลำนี้ เขาก็ถือว่าเข้าใจมากพอสมควรแล้ว

บนเรือไม่มีบุคคลธรรมดาเลย

อย่างน้อยชั้นนี้ที่พวกเขาอยู่ นอกจากฉินหลันและซินเอ๋อแล้ว งั้นก็ไม่มีสักคน

ส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญแดนยาทองและผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐม

และผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมก็เยอะกว่าหน่อย

แต่ว่าจิตปฐมตอนต้นมีเยอะที่สุด

รองลงมาเป็นจิตปฐมตอนกลาง

ส่วนที่ว่าผู้บำเพ็ญจิตปฐมตอนปลาย มีไม่เกินสามคน

นี่สามารถตัดสินได้จากลมหายใจในห้องได้

และผู้บำเพ็ญจิตปฐมตอนปลายทั้งสามท่านนี้

ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มขึ้นเรือมา ก็อยู่ในการฝึกตนมาตลอด ไม่ได้ออกมาเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า

ก่อนหน้านี้โม่หยู่เคยพูดว่า

ผู้ที่รับผิดชอบประจำเรือไว้อย่างน้อยต้องมีผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพสองท่าน

ตั้งแต่ต้นจนจบหลินหยุนก็ไม่เห็นเลย

บางทีอาจจะอยู่ในห้องระดับพิเศษอีกชั้นหนึ่งก็ได้นะ

วันนี้

หลินหยุนก็เก็บตัวผ่านไปสองวันแล้ว เดินออกมาจากห้องแล้ว

เขาไปยังห้องของฉินหลันก่อน

หลายวันนี้

ฉินหลันอารมณ์ไม่ค่อยดี

ไม่มีทางเลือกอื่น

ทำได้เพียงอยู่ในห้องที่ไม่ใหญ่ห้องหนึ่ง

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คงรู้สึกเบื่อทั้งนั้น

ถ้าไม่มีโม่หยู่และซินเอ๋อผู้หญิงสองคนนี้อยู่ด้วย อาจจะรู้สึกแย่กว่านี้

และใช้ชีวิตแบบนี้ ไม่ใช่แค่วันสองวัน

ยังคงต้องใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปนานถึงสามปี

เห็นหลินหยุนเข้ามา

ฉินหลันลุกขึ้นยืนในความงุนงงทันที “เสี่ยวหยุน นายมาแล้ว！”

หลินหยุนพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “พี่ฉินหลัน ฉันพาพวกคุณขึ้นไปดูบนดาดฟ้าแล้วกัน อยู่แต่ในห้องจะต้องเบื่อแย่แน่！”

“ไปดูลักษณะของทะเลไม่สิ้นนี้”

“น่าจะงดงามกว่ามหาสมุทรบนโลกอีกนะ！”

ได้ฟังคำพูดของหลินหยุน ฉินหลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที

จริงๆก็อดกลั้นอยู่ในห้องมาทั้งวันแล้ว

ในใจของเธอก็มีความคิดนี้ตั้งนานแล้ว

เพียงแต่ว่า เธอเข้าใจมากยิ่งขึ้น

เวลาของหลินหยุนล้วนแต่มีค่ามาก

เธอไม่อยากให้หลินหยุนปล่อยวางเรื่องที่ตัวเองควรทำเหล่านั้น เพราะว่าข้อเรียกร้องเหล่านี้ที่ตัวเองเสนอมา

สิ้นเปลืองเวลาของหลินหยุน

แต่ในเวลานี้ หลินหยุนพูดออกมาเองกับปาก

เธอมีความสุขมาก

ฉินหลันพูดอย่างมีความสุขมากทันทีว่า “งั้นฉันไปเรียกโม่หยู่และซินเอ๋อยัยเด็กนั่นนะ พวกเราขึ้นไปดูด้วยกัน พวกเธอก็ไม่เคยเห็นมหาสมุทรจริงๆแบบนี้มาก่อนเลยนะ！”

หลินหยุนพยักหน้า พูดว่า “พวกเราไปเรียกพวกเขาด้วยกัน”

พูดแล้ว ทั้งสองออกไปจากห้อง ไปหาโม่หยู่และซินเอ๋อ

ทั้งสี่คนเดินไปยังดาดฟ้าชั้นบนสุดด้วยกัน

แต่ว่าเมื่ออยู่ที่ทางขึ้นบันได

ก็มีคนคอยคุ้มกันอยู่

สอบถามอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ก็พูดตักเตือน อารักขาถึงได้ปล่อยสี่คนไป

แน่นอนว่า ยังต้องจ่ายสี่หมื่นหินทิพย์อีก