จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1565

โม่หยู่พูดอีกว่า “ถ้าไม่ใช่คนของ30สำนักนั้น แต่ละคนใช้ค่าใช้จ่ายคนละสามแสนหินทิพย์！”

“และไม่สามารถจะใช้ตอนไหนก็ได้！”

“จะต้องรอ！”

“แล้วก็！”

“ค่ายกลเคลื่อนย้ายขนาดใหญ่แบบนี้ มันเสียพลังงานค่อนข้างมาก！”

“ฉันไปสืบมาอย่างละเอียดแล้วว่า！”

“แต่ละเดือนเคลื่อนย้ายได้แค่ครั้งเดียว！”

“ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมาก！”

“แค่ด้านหินทิพย์ ก็ถือว่าต้องใช้เยอะมากเลย.....”

เธอไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

ต้องจ่ายคนละสามแสนหินทิพย์

มี4คน ทั้งหมดก็หนึ่งล้านสองแสนหินทิพย์！

บนตัวของพวกเขา ไม่มีหินทิพย์มากมายขนาดนั้น

แต่หลินหยุนในตอนนี้ก็กำลังครุ่นคิด

พูดไป

ก็เห็นแสงในมือของหลินหยุน

แล้วก็มีแหวนเก็บของปรากฏออกมาสองอัน

นี่ก็คือข้าวของจากยอดฝีมือจิตปฐมของสำนักพญาทะเลสองคนนั้น

ของดีในนี้มีไม่มาก

แต่อสูรกายใต้น้ำไม่น้อย

แถมยังมีของวิเศษไม่ธรรมดาอีกสองอัน

ล้วนเป็นของที่มีราคาไม่เบาเลยทีเดียว

จะขายออกไปในราคาเป็นล้านก็ไม่มีปัญหา

ถือแหวนเก็บของสองอันนี้ไว้

โม่หยู่ก็พยักหน้า

ไม่นานก็เข้าไปในเมืองอีกครั้ง

อสูรกายใต้น้ำ

โดยเฉพาะอสูรกายใต้น้ำที่ระดับสูง

ล้วนได้รับความนิยม！

โดยเฉพาะอันที่มีสภาพสมบูรณ์

ทุกร้ายล้วนรับซื้อ

ดังนั้น

โม่หยู่จัดการเร็วมาก

แค่ช่วงดื่มชาหมดแก้ว ก็กลับออกมาอีกครั้งแล้ว

มองไปยังโม่หยู่ หลินหยุนก็พูดว่า “เอาอย่างนี้ พวกคุณสามคน ไปลงชื่อใช้ค่ายกลเคลื่อนย้าย！ส่วนผมจะเลือกไปข้ามเทือกปรลัยเอง！”

พอได้ยินคำพูดของหลินหยุน สองสาวฉินหลันกับโม่หยู่ก็สีหน้าเปลีย่นทันที

ฉินหลันรีบพูดขึ้นว่า “ไม่ได้！เสี่ยวหยุน มันอันตรายเกินไป！”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็พูดเสียงนุ่มนวลออกมาว่า “พี่ฉินหลันวางใจเถอะครับ เมื่อเทียบกับสัตว์อสูรแล้ว ในสายตาผม ผมว่าคนน่ากลัวกว่าอีก！ผมเข้าไปในเทือกปรลัยคงจะดีกว่าถูกยอดฝีมือของสำนักพญาทะเลตามฆ่าอยู่ที่นี่！”

พอได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้

สองสาวก็มีสีหน้าไม่ดี

ล้วนนิ่งเงียบกันไป

“แต่ว่า......”

ฉินหลันยังอยากจะพูดออกมาอีก

แต่หลินหยุนก็พูดขัดเธอไว้

“พี่ฉินหลัน วางใจเถอะครับ เรื่องที่ไม่มั่นใจ ผมไม่ไปทำมันหรอกครับ！”

ฉินหลันกลับพูดว่า “อย่างไรก็ไม่ได้！เสี่ยวหยุน ถ้านายจะทำแบบนี้จริงๆ ล่ะก็ งั้นพี่ก็จะไปด้วย！อย่างไรเสียครั้งนี้พี่ก็จะไม่แยกกับนายเด็ดขาด！”

คำพูดของฉินหลัน พูดได้อย่างเด็ดเดี่ยวมาก

ไม่ไว้หน้ากันเลยทีเดียว

พอเห็นในเบ้าตาของเธอมีน้ำตาคลอ

ในใจของหลินหยุน ก็บังเกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูกขึ้นมา

หายใจเข้าอย่างลึก หลินหยุนก็พยักหน้า จากนั้นก็พูดกับโม่หยู่ว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นพวกคุณสองคนก็ไปลงชื่อใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายแล้วกัน！ผมดูแลได้แค่คนเดียว ถ้าพวกเราเดินทางเข้าไปยังเทือกปรลัยกันหมดล่ะก็！”

“ผมคนเดียวก็จะดูแลทุกคนไม่ไหว！”

“พวกคุณไปใช้ค่ายกลเคลื่อนย้าย！”

“พอถึงศูนย์สวรรค์ ค่อยรอพวกเราก็ได้！”

“ผมคิดว่า ถ้าราบรื่นดี ไม่น่าจะถึงหนึ่งปี พวกเราก็สามารถข้ามไปด้วยแล้ว！”

โม่หยู่เยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “แต่ว่า..........”

“ตอนนี้การผนึกถูกปลดออกไปแล้ว！”

“ต่อให้ผมไม่ออกปลีกตัวออกมาจากพวกเธอ！”

“เดี๋ยวพวกเธอก็คงอยากจะปลีกตัวออกไปจากผมเอง！”

“ดังนั้น ไม่สู้ให้ผมได้ให้โอกาสนี้กับพวกเธอเองเลยก็แล้วกัน！”

พอได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้

ฉินหลันก็บืนปาก “แต่ว่า ฉันก็ไม่เห็นจะมองออกเลยว่า แม่นางโม่หยู่อยากจะปลีกตัวออกไปจากพวกเรา?”

สำหรับแม่นางโม่หยู่นั้น

ฉินหลันมีความทรงจำที่ดีกับเธอมาก

อย่างไรเสียก็อยู่ด้วยกันมาหลายปี

สองฝ่ายล้วนรู้นิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี

อย่างน้อยฉินหลันก็รู้สึกว่า

โม่หยู่ก็เป็นคนดีเหมือนกัน！

และเธอก็มั่นใจว่าเธอไม่เห็นว่าโม่หยู่คิดอยากจะปลีกตัวออกไปจากหลินหยุนเลย

หลินหยุนพยักหน้าพูดว่า “โม่หยู่คนนี้ น่าจะค่อนข้างไร้เดียงสา ค่อนข้างให้ความสำคัญกับความรู้สึก！ดังนั้นเธอไม่มีความคิดที่จะปลีกตัวออกไป นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ”

“แต่ว่า........”

“เธอไม่ได้คิด ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่คิด！”

พอได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้

ฉินหลันก็อึ้ง แล้วพูดว่า “นายหมายถึงซินเอ๋อใช่ไหม? ไม่หรอกมั้ง?”

“เสี่ยวหยุน ซินเอ๋อเพิ่งอายุเท่าไรเอง?”

“ปีนี้ก็เพิ่งอายุแค่16ปีเอง！”

“ตอนที่เธอออกมากับฉัน ก็มีอายุ11-12ขวบเท่านั้น！”

“ยังเป็นเด็กอยู่เลย！”

“เธอจะมีความคิดแบบนั้นได้อย่างไร?”

“อีกอย่าง จากที่สังเกตดูมาเป็นเวลานาน ฉันไม่เคยพบเลยว่า ซินเอ๋อจะมีอะไรที่ผิดปกติ！”

“นาย.....”

หลินหยุนยิ้ม แล้วมองไปที่ฉินหลัน “ระแวงเกินไปใช่ไหม?”

ฉินหลันยักหน้า

หลินหยุนส่ายหน้าพูดว่า “พี่ฉินหลัน ในโลกนี้จะเอาความไร้เดียงสาหรืออายุที่น้อยไปมองดูคนไม่ได้！ไม่อย่างนั้นล่ะก็ สุดท้ายเราก็จะเสียเปรียบเอง！”