จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1566

“พี่ว่าตั้งแต่ที่เราพาเธอออกมาจากแดนเหมันต์！”

“พี่ลองหวนคิดดู เด็กผู้หญิงคนนี้ ทำอะไรที่เหมาะสมกับอายุของเธอบ้าง?”

“ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอรู้จักรุกรู้จักถอย！”

“รู้ความเหมาะสม！”

“และอีกอย่าง！”

“จริงๆ แล้วคนคนหนึ่ง ไม่ว่าจะมีอายุเท่าไร ความเป็นผู้ใหญ่นั้น จะมีความสัมพันธ์กับประสบการณ์ที่เผชิญมาตั้งแต่เด็ก！”

“ต่อให้เธออายุน้อยที่สุด แต่จิตใจเธอเติบโตแล้ว โม่หยู่ไม่อาจจะเทียบได้แล้ว！”

“ก่อนหน้านี้ ที่ผมบอกว่าให้โม่หยู่พาเธอไปใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายไปยังศูนย์สวรรค์นั้น”

“พี่ก็น่าจะเห็นแล้ว！”

“ว่าโม่หยู่อยากจะปฏิเสธ！”

“แต้เด็กคนนั้นยืนอยู่ข้างหลังโม่หยู่ แล้วก็มาแอบกระตุกๆ ชายเสื้อของโมหยู่”

“ทำให้โม่หยู่เปลี่ยนใจไป！”

“ถึงแม้สิ่งที่พวกเธอทำจะสังเกตไม่เห็น！”

“แต่ก็ไม่อาจหลบสายตาของผมไปได้！”

“ก็แสดงว่า”

“ระหว่างโม่หยู่กับเด็กผู้หญิงคนนั้น！”

“คนที่เป็นคนออกความเห็น ไม่ใช่โม่หยู่ แต่เป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น！”

“ลองคิดดูสิ！”

“เด็กผู้หญิงอายุ10กว่าปีคนหนึ่ง！”

“ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยพบหน้ากับโม่หยู่มาก่อน！”

“แต่กลับสามารถทำให้โม่หยู่ยอมฟังความคิดเห็นของเธอได้！”

“ให้ตัวเธอเป็นจุดศูนย์กลาง！”

“พี่ฉินหลัน พี่ยังคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ธรรมดาอีกไหมล่ะ?”

ฉินหลันได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้

เธอก็ไม่เคยกลับไปคิดอย่างละเอียดจริงๆ

แต่ตอนนี้ถูกหลินหยุนพูดให้ฟังแบบนี้

พอลองคิดๆ ดูก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ！

เพราะว่าตอนที่ได้ออกมาจากแดนเหมันต์ใหม่ๆ

ท่าทางที่โมหยู่ปฏิบัติกับซินเอ๋อ

มันไม่เหมือนกันอย่างเห็นได้ชัด

ตอนนั้น

สามารถสัมผัสได้ว่า

บนตัวของโม่หยู่

มีกลิ่นอายของการทำตามหน้าที่

แต่ว่า

ไม่รู้ว่าตอนไหน

มันได้ค่อยๆ เปลี่ยนไป

เหมือนว่า....

ตั้งแต่ที่ได้เข้าไปในทะเลไม่สิ้น

โม่หยู่ก็เหมือนจะเริ่มค่อยๆ ให้ซินเอ๋อเป็นจุดศูนย์กลางของเธอโดยไม่รู้ตัว

ในวันปกติที่คุยกัน

ก็จะถามความเห็นจากซินเอ๋อโดยไม่รู้ตัว

พอหวนคิดรายละเอียดเรื่องที่ผ่านมา

ฉินหลันก็หายใจเข้าอย่างลึก แล้วพูดว่า “พอคิดๆ ดูแล้ว ก็เหมือนจะเป็นแบบนี้จริงๆ ！”

หลินหยุนหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก็ใช้นิ้วลูกไปที่สันจมูกของฉินหลันอย่างเอ็นดู พร้อมพูดว่า “เข้าใจแล้วใช่ไหม?”

ฉินหลันก็เขิน แล้วก็มองบนใส่หลินหยุน ใบหน้าเรียวๆ ก็แดงระเรื่อ “ยังไม่เข้าใจ！ ฉันยังไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอต้องปลีกตัวออกจากพวกเราด้วย！จะว่าไปผลการฝึกตนของพวกเธอก็ไม่ได้แข็งแกร่งมาก！”

“ต่อให้โม่หยู่บรรลุแดนจิตปฐมแล้วก็ตาม น่าจะยังขาดอีกไกลเลยนะ?”

“ถ้ามีนายอยู่ด้วยล่ะก็！”

“อย่างน้อยก็จะปลอดภัยกว่าถึงจะถูกสิ！”

“แต่ว่า พวกเธอรีบร้อนจะปลีกตัวออกไป มันจะเป็นผลดีอะไรกับพวกเธอล่ะ?”

หลินหยุนยิ้มเบาๆ ส่ายหัวพูดว่า “เรื่องนี้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน！บอกได้เพียงว่าความคิดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางทีพวกเธออาจจะคิดว่า มีผมอยู่ด้วย เรื่องบางเรื่องอาจจะจัดการไม่ได้ล่ะมั้ง?”

“ถึงแม้พวกเธอจะถูกบีบบังคับให้เข้าไปดำรงชีวิตในแดนเหมันต์หลายปี！”

“แต่อย่างไรเสียพวกเธอก็ยังมีประวัติที่รุ่งโรจน์！”

“ในฐานะที่เป็นลูกหลานของยอดฝีมือ！”

“การที่จะมีความคิดเป็นของตนเอง ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ！”

ฉินหลันพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ

จากนั้นก็พูดอย่างสงสัยว่า “เสี่ยวหยุน แล้วพวกเราเดินทางไปเทือกปรลัย จะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”

หลินหยุนยิ้มเบาๆ แล้วพูดปลอบใจว่า “วางใจเถอะ！มีผมอยู่ ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก！”

ถึงแม้หลินหยุนจะรอบคอบมาก

แต่ก็ไม่คิดว่า

เรื่องตำนานในเทือกปรลัยนั้น

จะทำอะไรเขาได้

มีความมั่นใจนี้อยู่เหมือนกัน

ชาติที่แล้ว

สถานที่ที่อันตรายมากกว่านี้

เขายังผ่านไปได้ตั้งมากมาย

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น

แค่ที่สนามรบหมื่นจักรวาล

เรียกได้ว่ามีแต่อันตรายถึงชีวิต

ไม่อันตรายกว่าเทือกปรลัยที่ว่านี้หรอกหรือ?