สรุปตอน บทที่1570 พื้นที่แห่งความยิ่งใหญ่ – จากเรื่อง จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดย จูผาซู่
ตอน บทที่1570 พื้นที่แห่งความยิ่งใหญ่ ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดยนักเขียน จูผาซู่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ฟังคนข้างๆ พูด
เหมือนว่าทุกคนกำลังคุยกันเรื่องงานสรรเสริญเก้าสำนัก
นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่โด่งดังที่สุดในศูนย์สวรรค์ตอนนี้เลย
ฉินหลันพูดเสียงต่ำว่า “เสี่ยวหยุน งานสรรเสริญเก้าสำนักที่พวกเขาพูดถึงมันคืออะไรกัน? เป็นกิจกรรมอะไรงั้นหรือ?”
หลินหยุนก็ยิ้ม “จะว่าแบบนั้นก็ได้ ก็เหมือนกับ9บริษัทใหญ่ร่วมมือกัน แล้วจัดตั้งงานรับสมัครพนักงานใหม่!”
“เนื่องจาก9บริษัทนี้ใหญ่ที่สุดในโลก ก็เลยมีผลกระทบมาก!”
พูดแบบนี้ ฉินหลินถึงจะเข้าใจง่ายหน่อย
ฉินหลันพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้สนใจอะไร “แล้วตอนนี้พวกเรายังจะไปหาพวกแม่นางโม่หยู่อีกไหม?”
ก่อนหน้านี้ได้ยินหลินหยุนพูดไว้
ในใจของโม่หยู่กับซินเอ๋อคิดจะปลีกตัวออกจากเขาอยู่แล้ว
พอคิดดูดีๆ
เธอก็รู้สึกว่าหลินหยุนก็พูดถูกเหมือนกัน
แต่ว่าตอนนี้เธอคิดว่า
ถ้าสองคนนั้นยังรออยู่ล่ะก็ มันก็จะดูไม่ดี
ที่หลินหยุนพูดก็เป็นแค่การคาดเดา
ไม่แน่ว่าจะเป็นจริง
หลินหยุนนิ่งไป แล้วตอบว่า “ยังไม่ต้องไป ผมว่าพวกเราไปร่วมสนุกที่งานสรรเสริญเก้าสำนักดีกว่า!ถ้าเดาไม่ผิด พวกเธอไม่มีอันตรายอะไร ก็คงจะไปที่นั่นเหมือนกัน!”
ฉินหลันพยักหน้า
แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร
เดินกันอยู่ในเมืองเที่ยวหล้า
ไม่ใช่แค่ส่วนใหญ่ที่กำลังคุยกันเรื่องงานสรรเสริญเก้าสำนักเท่านั้น
ยังมีคนจำนวนมากกำลังกลับออกไป เพื่อไปยังที่ตั้งของงานสรรเสริญเก้าสำนัก
หลินหยุนก็พาฉินหลันไปด้วย
มุ่งหน้าไปยังเมืองซวูอู๋
เมืองซวูอู๋นั้น
เป็นพื้นที่อันยิ่งใหญ่ที่ราชวงศ์ถือกำเนิดขึ้นมา
ดังนั้น
เมืองซวูอู๋ในปัจจุบันนี้ ได้กลายเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งของเขตกลางฟ้า
แน่นอนว่า
ไม่ได้บอกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มีดีอะไร
หรือไม่อะไรที่ไม่ธรรมดา
มันไม่ได้เป็นแบบนั้น
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มันมีความหมายมากกว่า
ราชวงศ์จัดงานยิ่งใหญ่ มันเป็นตัวแทน เป็นเรื่องเชิงสัญลักษณ์
ส่วนใหญ่จะอยู่ในเมืองซวูอู๋
อย่างไรเสีย
นั่นก็เป็นดินแดนที่กำเนิดท่านอริยะบรรพชนว่านหลี่ซวูอู๋
ท่านอริยะบรรพชนก็ได้ตั้งรากฐานที่นี่
สุดท้ายถึงได้เป็นใหญ่เป็นโต
ดังนั้น งานสรรเสริญเก้าสำนักนี้ ก็จะต้องถูกจัดขึ้นในเมืองซวูอู๋เป็นธรรมดา
และเมืองซวูอู๋ก็ห่างจากเมืองเที่ยวหล้าไม่ไกลมาก
หลินหยุนก็พาฉินหลัน
ออกจากเมืองเที่ยวหล้าไป
พร้อมกับผู้บำเพ็ญอีกหลายร้อยคน มุ่งหน้าไปยังเมืองซวูอู๋
หลินหยุนไม่ได้มีเหตุผลอื่น
หลักๆ ก็จะไปดูสถานการณ์ของเก้าสำนัก
แล้วก็สืบดูว่าจะไปยังสนามรบหมื่นจักรวาลได้อย่างไร
ถึงแม้ตอนนี้ผลการฝึกตนของเขายังไม่เหมาะที่จะไปสนามรบหมื่นจักรวาลอย่างมาก
แต่เขาก็อยากไปถึงสนามรบหมื่นจักรวาลให้เร็วที่สุด
เพราะตลอดทางมานี้ ต่อให้ไปซื้อข่าวจากหอซิวซินมาแล้ว
แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้ข้อมูลอะไร
นั่นมันหมายความว่า
ตอนนี้เย่เยว่อาจจะไปถึงสนามรบหมื่นจักรวาลแล้ว!
แต่หลินหยุนก็เชื่อว่า เขาห่างจากเย่เยว่ไม่ไกลแล้ว!
เมืองซวูอู๋นั้น
มีสิ่งที่ให้คนสัมผัสได้สองอย่างหลักๆ
หนึ่ง คือกว้างใหญ่!สองคือ เก่าแก่!
ถึงขนาดมีส่วนที่ปรักหักพังด้วย
แต่ว่า
ก็ไม่ได้ไปซ่อมแซมอะไรมัน
แถมในเมืองก็ยังไม่มีค่ายกลอะไรไว้ปกป้องด้วย
มันเห็นได้ชัดว่า ไม่ใช่ว่าทางราชวงศ์ไม่มีความสามารถที่จะไปซ่อม
แต่อยากจะรักษาสภาพเดิมของมันไว้แบบนี้
ร่องรอยทุกอย่างที่นี่
ล้วนเป็นประวัติศาสตร์!
ล้วนเป็นเรื่องราวที่บันทึกไว้!
นี่มันก็เป็นการระลึกถึงอย่างหนึ่ง!
พอเดินเข้ามาในเมือง
ที่กลางเมือง มีลานตรวจพลพื้นที่10กิโลเมตร
การจัดงานสรรเสริญเก้าสำนักครั้งนี้
ก็จัดขึ้นที่ลานตรวจพลแห่งนี้
ในเมืองตอนนี้
บางทีจนสิ้นอายุขัย ก็ไม่แน่ว่าจะกลับไปได้!
มีความไม่แน่นอนมากเกินไป
ถ้าหากว่าไม่สามารถกลับไปยังโลกชางฉองของตนเองได้โดนเร็ว
ฉินหลันไปอยู่ที่ไหนเขาก็ไม่สบายใจ!
นี่มันเป็นเรื่องที่เลือกยากมาก
ตอนนี้เขาไม่มั่นใจแล้วว่า ตอนแรกที่พาฉินหลันมาด้วยมันจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือเปล่า
แต่ว่า ก็ยังอยากกลับไปตอนแรก
ถ้าได้กลับไปตอนนั้น ด้วยสถานการณ์แบบนั้น บางทีฉินหลันก็ยังคงติดตามออกมากับเขาด้วยเหมือนเดิม
เขาก็คงยังเลือกแบบเดิม
อย่างไรเสีย เขาก็รู้ใจของฉินหลัน
แล้วก็คำสั่งของแม่ที่ยากจะขัดได้
เดินเข้ามาในเมือง ได้ยินเสียงคนรอบๆ กำลังคุยกันเรื่องที่งานสรรเสริญเก้าสำนักจะเริ่มขึ้นแล้ว
หลินหยุนก็ได้เข้าใจอะไรมากขึ้นเรื่อยๆ
วันนี้
มีทหารกองหนึ่งเข้ามาจากฝั่งตะวันออกของเมือง
ดูยิ่งใหญ่มาก
ทุกคนก็หยุดฝีเท้าลง ตอนที่ขบวนทหารเข้ามานั้น มีคนไม่น้อย หนึ่งในนั้นก็มียอดฝีมือจิตปฐมตอนปลายจำนวนไม่น้อย ต่างพากันคุกเข่าหมอบคำนับลงกับพื้น
ขบวนรถค่อยๆ ผ่านไปช้าๆ
หลินหยุนก็หาฉินหลันมองอยู่ไกลๆ
ก็รู้สึกระทึกใจเหมือนกัน
ในหนึ่งร้อยคน
ยอดฝีมือจิตปฐมตอนปลายก็มี5คน
ผู้เก่งกาจแดนดั่งเทพก็มี2คน
และบนธงขนาดใหญ่ก็ปักด้วยลายมังกรทอง8เล็บ
เห็นได้ชัดว่าเป็นคนของราชวงศ์
มังกรมี9เล็บ
ส่วนมังกร8เล็บ อย่างน้อยก็น่าจะเป็นอ๋อง หรือไม่ก็ยศองค์ชาย
ไม่อย่างนั้นคงไม่ใหญ่โตแบบนี้
ขบวนรถค่อยๆ ผ่านไป
มุ่งหน้าไปยังพระราชวังทางเหนือของเมือง
หลังจากนั้นครึ่งวัน
ก็มีข่าวหนึ่งแพร่ไปทั่วทั้งเมือง
ไท่จื่อรับหน้าที่ดูแลงานสรรเสริญเก้าสำนักครั้งนี้เลย
อีกสามวันก็จัดงานย่องเยาว์เองเลย
เพื่อเลี้ยงต้อนรับคนรุ่นใหม่ไฟแรง
ขอเพียงมีอายุไม่เกิน30ปี มีพลังแดนจิตปฐม ก็สามารถเข้าร่วมได้หมด!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...