จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1572

ทุกคนพูดคำนี้ออกมาพร้อมกัน

ทหารเฝ้าประตูสองคนนั้นก็รีบเก็บกระบี่ยาวและรีบเดินมาที่รถม้าทันที

จากนั้นก็พูดอย่างเคารพ"คารวะองค์หญิงเก้า!"

ม่านประตูค่อยๆถูกเปิดออก

มีผู้หญิงที่หน้าซีดและเย็นชามากๆ นั่งอยู่ด้านใน

"อะแฮ่มๆๆ……"

"ลุกขึ้นได้!"

เมื่อทหารเฝ้าประตูสองคนได้ยิน พวกเขาก็รีบลุกขึ้นทันที จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างๆ

ใบหน้าอันเย็นชาและสายตาอันอบอุ่นขององค์หญิงเก้ามองไปที่ทุกคนทันที หลังจากไอได้สักพัก เธอก็พูดอย่างอิดโรย"ทุกท่านยืนขึ้นเถอะ!"

"ขอบคุณองค์หญิงเก้า!"

ทุกคนรีบลุกขึ้นมาทันที แต่สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเคารพ

ผ่านไปไม่นาน สายตาขององค์หญิงเก้าก็มองไปที่หลินหยุนทันที

อย่างไรก็ตาม เธอมองหลินหยุนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น จากนั้นก็พูดกับทหารเฝ้าประตูทันที"ในเมื่อมีคนอยากจะพาเพื่อนเข้าไปด้วย ก็ให้เขาเข้าไปเถอะ วังของราชวงศ์ก็ไม่ได้เป็นสถานที่วิเศษอะไรเลย!"

"ไม่จำเป็นต้องกีดกันคนอื่นๆให้อยู่ด้านนอกเลย?"

"กฎระเบียบก็ควรแก้ไขได้แล้ว!"

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อัจฉริยะที่มาเข้าร่วมงานย่องเยาว์ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร ก็สามารถพาเพื่อนมาเข้าร่วมงานนี้ได้ไม่เกินสองคน"

เมื่อทหารเฝ้าประตูได้ยินก็ตกตะลึงทันที

หนึ่งในนั้นรีบพูดทันที"องค์หญิงเก้า คือ……"

องค์หญิงเก้าไออย่างรุนแรงอีกครั้ง เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากตัวเองเอาไว้ จากนั้นก็หันไปมองทหารเฝ้าประตู"ทำไม ฉันเปลี่ยนกฎระเบียบตรงนี้ไม่ได้เหรอ?"

เมื่อองค์หญิงเก้าพูดจบ ในขณะที่ทหารเฝ้าประตูยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ด้านในวังก็มีเสียงที่อบอุ่นดังขึ้น

"น้องสาว คุณอย่าพูดแบบนี้เลย?"

"พวกคุณสองคน!"

"ลังเลและไม่ทำตามที่องค์หญิงเก้าพูดเหรอ?"

สีหน้าของทหารเฝ้ายามสองคนเปลี่ยนไปทันที พวกเขาสองคนรีบโค้งคำนับไปยังทิศทางของวังทันที

ราวกับคนที่พูดอยู่ตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้าพวกเขาสองคน หลังจากตะคอกด่าทหารเฝ้าประตูสองคนนี้แล้ว

เขาก็หัวเราะออกมาและพูด"น้องสาว คุณมาถึงที่นี่ แต่ไม่ยอมบอกฉันก่อนเลย คุณอยากจะมาเซอร์ไพรส์ฉันเหรอ?"

"พอได้แล้ว อย่าไปถือสาคนพวกนี้เลย!"

"เดียวฉันจะสั่งสอนพวกเขาแทนเธอเอง!"

"กฎระเบียบของที่นี่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ให้ทำตามที่น้องสาวของฉันพูด!"

สีหน้าขององค์หญิงเก้าไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย สีหน้าของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ เธอก็ไออยู่สักพัก จากนั้นก็ทำความเคารพจากในรถม้าและพูด "ขอบคุณเสด็จพี่มากๆ!"

เมื่อพูดจบ เธอก็ดึงม่านประตูรถม้าลงมาทันที

เด็กผู้หญิงรีบบังคับรถม้าและตรงไปที่หน้าประตูทันที และให้องค์หญิงเก้าเดินลงมาจากรถม้า จากนั้นเธอก็ดึงรถม้าไปอยู่ข้างๆ

เมื่อมองเห็นร่างกายขององค์หญิงเก้าเดินเข้าไปในประตูใหญ่ ทุกคนที่อยู่นอกประตูต่างสนทนากันทันที

"คิดไม่ถึงจริงๆ ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ไท่จื่อมาเพียงคนเดียว องค์หญิงเก้าก็มาด้วยเช่นกัน!"

"หลังจากนี้คงมีเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!"

"ดูเหมือนว่าการต่อสู้กันในราชวงศ์จะทวีความรุนแรงมากขึ้นแล้ว และบานปลายมาถึงงานสรรเสริญเก้าสำนักและงานย่องเยาว์ด้วย!"

"เรื่องนี้ก็ไม่ได้น่าแปลกใจเลย! สมัยนั้นตอนที่ฮ่องเต้เดินทางกลับมาจากสนามรบหมื่นจักรวาล อาการบาดเจ็บของเขาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดีเลย!"

"สามารถรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ก็เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากๆแล้ว!"

"การต่อสู้ระหว่างไท่จื่อกับองค์ชายสาม ตอนนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นแล้ว!"

"ดูให้ดีๆเถอะ!"

"บางที การต่อสู้รุนแรงและศึกหนองเลือด ตอนนี้มันได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว!"

"คุณพูดได้ไม่ผิดเลย!"

เขาต่อยหมัดออกไปด้วยความรีบร้อน หลังจากสองหมัดปะทะกัน!

ร่างกายของชายวัยรุ่นปลิวออกไปจากลานเล็กๆทันที เขาถอยหลังไปสิบกว่าก้าวถึงสามารถหยุดร่างกายตัวเองไว้ได้

เลือดลมภายในตัวของชายวัยรุ่นพลุกพล่านไม่หยุด เขาโกรธมากๆและตะโกนทันที"เด็กหนุ่ม คนกล้ามากที่ลงมือกับฉัน คุณอยากตายอยู่ตรงนี้ใช่ไหม!"

หลินหยุนพูดอย่างเย็นชา"อยากจะมาข่มเหงฉันเหรอ? อยากจะมาสั่งสอนฉันเหรอ? คุณเป็นคนของไท่จื่อใช่ไหม? บางทีคุณอาจจะเป็นคนที่อยากจะประจบไท่จื่อมากๆก็ได้"

"น่าเสียดายจริงๆ!"

"ไม่ว่าคุณเป็นคนประเภทไหน !"

"ด้วยพลังที่คุณมีอยู่ในตอนนี้!"

"เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน คุณทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว!"

"ถ้าคุณยังกล้าเดินเข้ามาในลานเล็กๆนี้อีก!"

"คุณต้องยอมรับผลลัพธ์ที่ตามมาให้ได้!"

ชายวัยรุ่นโกรธมากๆ สีหน้าของเขาแย่มากๆ เขาจ้องเขม็งไปที่หลินหยุนด้วยสายตาดูถูกและพูดอย่างเคร่งขรึม"คุณคิดว่าที่นี่เป็นที่ไหนเหรอ?"

"ตรงนี้คือวังของราชวงศ์!"

"คุณกล้าฆ่าคนตรงนี้จริงๆเหรอ?"

"ถ้ากล้าทำ คุณต้องตายอย่างแน่นอน!"

หลินหยุนยิ้มอย่างเย็นและมองหน้าอีกฝ่าย ราวกับเขากำลังมองดูคนโง่"ถ้าคุณอยากตายจริงๆก็ลองดูได้เลย ดูสิว่าฉันจะกล้าสังหารคุณหรือเปล่า!"

เมื่อพูดจบ เขาก็มองหน้าฉินหลันและพูดอย่างอ่อนโยน"พี่ฉินหลัน พวกเราเข้าไปในห้องพักกันเถอะ!"

สีหน้าของฉินหลันเต็มไปด้วยความประหม่า เพราะคำพูดของชายวัยรุ่นคนนี้มันเป็นเรื่องจริง

เพราะสถานที่แห่งนี้คือวังของราชวงศ์ ถ้าลงมือต่อสู้กันจริงๆ ผลลัพธ์จะเป็นยังไง ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน เธอรีบพยักหน้าทันทีและเดินไปที่ห้องพักทันที

แต่ชายวัยรุ่นคนนี้ เขามองดูหลินหยุนเดินเข้าไปในห้องพัก เพราะเขาไม่กล้าเดินเข้ามาในลานเล็กๆแม้แต่ก้าวเดียว

สุดท้ายแล้ว เขามองห้องพักด้วยสายตาที่เคียดแค้น เขาเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาและเดินจากไปทันที