จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1573

ในเวลานี้ ในฝั่งซ้ายที่เป็นศาลาดอกไม้ที่อยู่บนตึก

มีผู้ชายที่ใส่ชุดสีทอง มีใบหน้าที่หล่อเหล่าและสง่างามมากๆ กำลังยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ผ่านไปไม่นาน มีผู้หญิงที่ผอมบางและใส่ชุดสีดำ ค่อยๆเดินเข้ามา

ชายวัยรุ่นหันหน้ากลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม "น้องสาว คุณคิดว่าคนๆนี้เป็นยังไงบ้าง ?"

ผู้หญิงคนที่ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอก็คือองค์หญิงเก้าและชายวัยรุ่นที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเธอก็คือไท่จื่อ

เรื่องที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ โดยทั่วไปทุกคนคิดว่าองค์หญิงเก้าป่วยหนักและมีโรคประจำตัว แต่องค์หญิงเก้าเป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาเลย เธอกับองค์ชายแปดเหมือนกันเลย ต่างเป็นคนสนิทขององค์ชายสาม

เพราะพวกเขาสามคนเกิดจากแม่คนเดียวกัน และตั้งแต่เล็กจนโตก็เติบโตมาพร้อมกัน มีความสนิทกันมากๆ

ผู้คนส่วนใหญ่ ร่วมถึงข้าราชสำนักต่างๆก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน ถ้าไม่มีองค์หญิงเก้าค่อยช่วยเหลือ องค์ชายสามไม่สามารถแย่งชิงบัลลังก์กับไท่จื่อได้อยู่แล้ว

แม้แต่อ๋องบุ๋นที่ยอมอยู่ข้างองค์ชายสาม ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะองค์หญิงเก้า

ทั่วราชสำนัก ทุกคนต่างอุทานด้วยความรู้สึกเสียดาย ถ้าองค์หญิงเก้าไม่ได้เป็นผู้หญิง คนที่สามารถต่อกรกับไท่จื่อได้นั้น คงไม่ใช่องค์ชายสามอย่างแน่นอน

เรื่องเหล่านี้สามารถแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน องค์หญิงเก้าคนนี้เป็นบุคคลที่อันตรายและน่ากลัวมากๆ อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคาดคิดถึงเลย

องค์ชายแปดเป็นคนขององค์ชายสามอยู่แล้ว แต่องค์หญิงเก้ากลับไม่ได้เป็นแบบนั้น

ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอก็เป็นคนของไท่จื่อ

ยิ่งไม่มีใครรู้ การที่องค์ชายสามขึ้นมามีอำนาจ เป็นเพราะได้รับความช่วยเหลือจากองค์หญิงเก้า

และพวกเขาไม่เคยมององค์ชายสามเป็นคู่ต่อสู้มาก่อนเลย

การขึ้นมามีอำนาจขององค์ชายสาม เพื่อขึ้นมาค้านอำนาจของคู่ต่อสู้ที่พวกเขาหวาดกลัว

เมื่อได้ยินคำถามของไท่จื่อ องค์หญิงไออยู่สักพัก สายตาของไท่จื่อเปล่งประกายทันที สายตาของเขามีแต่ความกังวลและห่วงใย แต่เขากลับยืนอยู่ที่เดิมและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย

เพราะเขารู้ตัวดี ถ้าตัวเองแสดงความห่วงใยออกมาแม้แต่นิดเดียว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าจะโกรธมากๆ !

เธอไม่ยอมให้เขาแสดงความห่วงใยออกมา!

เป็นอย่างนั้นจริง เมื่อเห็นการกระทำของไท่จื่อ ทำให้องค์หญิงเก้าหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาอันเย็นชาของเธอกลับเผยความอ่อนโยนออกมา

แต่ความอ่อนโยนนั้น แสดงออกมาแค่แป๊บเดียวเท่านั้น

องค์หญิงเก้าเดินไปข้างหน้าสองก้าวและมาถึงข้างๆไท่จื่อ และมองไปที่ลานเล็กๆนั่นทันที

เธอถอนหายใจและพูด"คนๆนี้ไม่เลวเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องที่หน้าประตูใหญ่จนถึงเรื่องเมื่อสักครู่ แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้ชำนาญด้านการควบคุมสถานการณ์ได้ดีมากๆ และเป็นคนที่ทำอะไรก็เด็ดขาดมากๆด้วย!"

"แต่พลังของเขาอ่อนแอไปหน่อย"

"แดนจิตปฐมตอนต้น……"

"ใบหน้าของเขาไม่คุ้นเลย น่าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีฐานะ!"

"ถ้าจะเลือกคนๆนี้จริงๆ เขาต้องมีความสามารถมากกว่าคนอื่นๆที่มีฐานะสูงศักดิ์กว่า!"

"อย่างไรก็ตาม คนๆนี้ไม่เลวจริงๆ"

"ค่อยสังเกตเขาไปสักพักแล้วค่อยตัดสินใจก็ได้!"

ในสายตาของพวกเขา เมื่อพูดถึงฐานะ อย่างน้อยคนๆนั้นต้องเป็นลูกศิษย์ของสำนักระดับสอง

ถึงแม้สำนักพวกนี้จะสู้เก้าสำนักใหญ่ไม่ได้ แต่ความแข็งแกร่งของสำนักพวกนี้ก็ไม่ควรต่างกันมากเกินไป อย่างนี้ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นคนที่มีฐานะสูงศักดิ์

ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คนของสำนักระดับสอง เมื่ออยู่ในราชวงศ์ก็คงไม่มีอำนาจอะไรเลย

คนประเภทนี้ก็คงเป็นคนที่ไม่มีฐานะอะไรเลยจริงๆ

เมื่อไท่จื่อได้ยิน เขาก็พยักหน้าทันที"โอเค ทำตามที่คุณบอกก็แล้วกัน!"

เดิมที คำพูดนี้ก็เป็นแค่คำพูดที่ดูธรรมดามากๆเท่านั้น!

แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ สีหน้าอันนิ่งสงบขององค์หญิงเก้าก็เปลี่ยนไปทันที สีหน้าของเธอแย่มากๆ

"ทำตามที่ฉันบอก คุณหมายความว่าไง ?"

"ฉันเป็นใคร

"แล้วคุณเป็นใคร?"

"คนอย่างฉัน!"

"ถ้าพูดแบบน่าฟังหน่อย!"

"ฉันก็เป็นแค่องค์หญิงเท่านั้น!"

"ถ้าพูดแบบน่าเกลียดหน่อย!"

"ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงเท่านั้น!"

"แต่คุณ?"

"เป็นไท่จื่อ!"

"ข้าน้อยคิดว่าสำนักเลือนรางอาจจะไม่มาร่วมงานสรรเสริญเก้าสำนักเหมือนครั้งก่อนๆก็ได้!"

"ไม่มาร่วมงาน!"

"ไท่จื่อ พวกเราควร……"

เมื่อไท่จื่อได้ยิน เขาก็ยกมือขึ้นมาขัดจังหวะการพูดของชายชราทันที เขาหันหน้ากลับมาและยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูด"หลายปีที่ผ่านมา สำนักเลือนรางก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับงานสรรเสริญเก้าสำนักอยู่แล้ว!"

"พวกเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าในงานสรรเสริญเก้าสำนักจะได้ลูกศิษย์อัจฉริยะกลับไป!"

"เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับวิชาที่พวกเธอฝึกฝนอยู่!"

"ครั้งนี้ไท่จื่อมาร่วมงานสรรเสริญเก้าสำนักด้วยตัวเอง ถ้าไปกล่าวโทษสำนักเลือนรางก็คงไม่ได้"

"เรื่องนี้ไม่ต้องพูดอีกแล้ว!"

"ใช่แล้ว ฉันสั่งให้คุณไปหาที่อยู่ของพิษเซียน คุณหาเจอไหม?"

เมื่อชายชราได้ยิน เขาก็โค้งคำนับอีกครั้ง"กราบเรียนไท่จื่อ ฉันได้สั่งคนทั้งหมดออกไปตามหาแล้ว ตอนนี้ได้ข่าวมาว่าพิษเซียนอาจจะเข้าไปในทะเลไม่สิ้น"

"แต่คนของเราก็ได้เดินทางไปเกาะนกนางนวลแล้ว!"

"แต่พิษเซียนไม่ได้อยู่ที่เกาะนกนางนวลเลย!"

"และหลายปีที่ผ่านมา นางฟ้าปรวนแปรกับยายเฒ่าจิวซานของสำนักเลือนรางก็ตามหาที่อยู่ของพิษเซียนด้วยตัวเองเหมือนกัน"

"ทั้งสองคนเดินทางไปที่เขตเหนือด้วยตัวเอง!"

"ตอนนี้ทั้งสองคนได้เดินทางกลับไปที่เกาะนกนางนวลแล้ว!"

"แต่ก็ยังหาพิษเซียนไม่เจอเลย!"

ไท่จื่อพยักหน้าทันที สายตาของเขาเปล่งประกายและพูด"ต้องหาพิษเซียนให้เจอก่อนนางฟ้าปรวนแปรกับยายเฒ่าจิวซานให้ได้!"

เมื่อชายชราได้ยิน เขาก็หันไปมององค์หญิงเก้าทันที จากนั้นก็พยักหน้าและพูด"รับทราบ ฉันจะทำอย่างสุดความสามารถ!"

ชายชราโค้งคำนับเสร็จก็จากไปทันที

ไท่จื่อหันหน้ากลับมาอีกครั้ง สายตาอันลึกล้ำของเขามองไปข้างหน้าทันที ราวกับจะมองทะลุเมืองซวูอู๋ให้ได้

เขากำลังสัมผัสเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในเมืองแห่งนี้เมื่อครั้งอดีต

อันที่จริง สมัยนั้นตอนที่เขาอยู่ในเมืองซวูอู๋ เขาเคยผ่านสงครามของเมืองแห่งนี้มาแล้ว