จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 158

บทที่ 157 ระยะปฐมภูมิตอนปลาย

รอจนหลินหยุนและเพื่อนร่วมหอพักสามสี่คนไปแล้ว จางเหมิงพูดด้วยสีหน้าที่ดูถูกว่า “ฮึ พี่เสวเหวิน ช่วยฉันเอาตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลมนั่นของคนจนๆคนนั้นไปทิ้งให้หน่อยนะ！”

จางเหมิงยังขยิบตาให้กับเหยียนเสวเหวิน นี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการฉวยโอกาสใช้ให้เหยียนเสวเหวินออกไป เพื่อหลบหลีกความรับผิดชอบที่พ่อเอ่ยถาม

เหยียนเสวเหวินอึ้งอยู่ครู่นึงก่อน เห็นจางเหมิงขยิบตาให้กับเขา นี่ถึงจะเข้าใจขึ้นมาได้โดยฉับพลัน

“อ้อ ได้สิ！”

พูดแล้ว เหยียนเสวเหวินก็ถือตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลมที่หลินหยุนเอามา เดินออกไปข้างนอกเลย

เพื่อนๆที่เหลือ ส่วนใหญ่ล้วนแต่ขมวดคิ้วแน่น ที่จางเหมิงทำแบบนี้มันช่างเกินไปแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะยังไง หลินหยุนก็มาเยี่ยมเธอ ไล่คนเขาออกไปก็ถือว่าช่างเถอะ ยังจะเอาของที่คนเขานำมาเยี่ยมไปทิ้งอย่างกับเป็นขยะยังไงอย่างนั้น

แต่ว่าความคิดนี้ก็ทำได้เพียงคิดในใจเท่านั้น ไม่มีใครพูดออกมาขัดใจจางเหมิง

โดยเฉพาะตอนนี้พ่อของจางเหมิงยืนยันด้วยตัวเองแล้ว เหยียนเสวเหวินเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือครอบครัวของพวกเขาไว้

เหยียนเสวเหวินมีความสามารถพอที่จะเป็นคนสั่งการท่านเจี่ยงได้ ใครจะกล้าล่วงเกินแฟนของเขาล่ะ？

มองเหยียนเสวเหวินที่กำลังเกินจากไป นัยน์ของจางเหมิงก็สาดส่องความภูมิใจ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากพ่อของเขาได้แล้ว

“ช้าก่อน！”

ตอนที่ขาข้างหนึ่งของเหยียนเสวเหวินกำลังย่างก้าวออกจากประตูไป จู่ๆพ่อของจางเหมิงก็พูดตะโกนด้วยเสียงต่ำทันที

“เอาตะกร้านั้นกลับมา！” สายตาพ่อของจางเหมิงจับจ้องไปยังตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลมที่หลินหยุนมอบให้อย่างไม่ละสายตา สีหน้าแสดงออกถึงความสงสัยออกมา

จางเหมิงและเหยียนเสวเหวินมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆพ่อของเธอก็ให้ความสนใจกับตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลม

“พ่อ ก็แค่ตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลมที่คนอื่นกินเหลือ คุณจะดูมันทำไมกัน？” จางเหมิงกังวลว่าพ่อของตัวเองจะมองความคิดเจ้าเล่ห์นี้ออกหรือเปล่า จงใจหาข้ออ้างให้เหยียนเสวเหวินอยู่ต่อ

“เอามานี่！” น้ำเสียงพ่อของจางเหมิงค่อนข้างหงุดหงิด เหมือนกับตึงเครียดยังไงอย่างนั้น

ในเวลานี้จางเหมิงไม่กล้าพูดจาอะไรแล้ว ส่งซิกสายตาให้เหยียนเสวเหวิน ‘รีบเอาเข้ามา’

เหยียนเสวเหวินพูดเสียงอ๋อ รีบก้าวเท้าเข้ามา นำตะกร้าผลไม้ส่งมอบให้พ่อของจางเหมิง

พ่อของจางเหมิงถือตะกร้าผลไม้นั่น ดูอย่างละเอียด หลังจากนั้นสีหน้าก็จริงจังขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังพ่อของจางเหมิง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้ปฏิบัติกับตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลมที่คนอื่นกินเหลืออย่างระมัดระวังเช่นนี้

“พ่อ พ่อเป็นอะไรไปเหรอ？หรือว่าผลไม้นี้มียาพิษ？” จู่ๆจางเหมิงก็มีความคิดที่กล้าหาญนี้ คงไม่ใช่เพราะเธอโจมตีหลินหยุน หลินหยุนเกลียดแค้นในใจ อยากจะใช้โอกาสนี้ทำร้ายเธอใช่ไหม？

พ่อของจางเหมิงหันหน้ามองจางเหมิง พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “เหมิงเหมิง ถ้าพ่อไม่ได้ดูผิด ผลไม้พวกนี้ไม่ใช่ผลไม้ที่ธรรมดานะ น่าจะเป็นผลไม้แก้วมังกรจากอเมริกาใต้！”

“ผลไม้แบบนี้สามารถเก็บไว้ได้เพียงเจ็ดวัน หลังจากเจ็ดวันก็จะเน่าเสีย ดังนั้น ผลไม้เหล่านี้จะต้องบินมาทางอากาศจากอเมริกาใต้ด้วยความเร็วที่สูงสุดภายในเจ็ดวัน”

“ต้องผ่านการคิดก่อนถึงจะรู้ ผลไม้แบบนี้ล้ำค่ามากแค่ไหน ส่วนตะกร้าครึ่งวงกลมนี้ คาดว่าอย่างต่ำๆก็ประมาณสามสี่แสน แถมมีเงินก็ใช่ว่าจะซื้อได้ เพราะว่าผลไม้เหล่านี้จะใช้เพื่อมอบให้คนใหญ่คนโตระดับสูงเหล่านั้น”

กลุ่มคนต่างก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ

จางเหมิงพูดพร้อมขำออกมา “พ่อคะ จะเป็นไปได้ยังไง！หลินหยุนไอ้คนจนๆคนนั้น จะมีปัญญาซื้อผลไม้แบบนั้นที่พ่อพูดได้ยังไงกัน？”

“พ่อต้องจำผิดแล้วแน่นอน！”

“และพ่อก็บอกแล้ว ผลไม้ชนิดนั้นมีราคาแต่ไม่มีขายตามท้องตลาด หลินหยุนจะซื้อได้ยังไง？”

จางเหมิงเชื่อว่า พ่อตัวเองต้องมองผิดไปแน่นอน

พ่อของจางเหมิงถือตะกร้าขึ้นมา ชี้ไปที่มุมล่างซ้ายพร้อมพูดว่า “แกดูที่ป้ายชื่อ นี้เป็นป้ายชื่อของDiluficโดยเฉพาะ ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด ตะกร้าผลไม้ครึ่งวงกลมนี้นำออกมาจากDilufic”

จางเหมิงเบิกตามองกว้างทันที อุทานอย่างตกใจว่า “Dilufic！โรงแรมที่ลึกลับมากที่สุดในหลินโจว ว่ากันว่าเป็นโรงแรมที่ไว้รองรับคนใหญ่คนโตระดับสูงโดยเฉพาะ！”

“หลินหยุนไอ้คนจนคนนั้น จะเข้าไปยังDiluficได้อย่างไรกัน！”

เหยียนเสวเหวินและพวกก็มีสีหน้าเซ่อซ่า Dilufic มันยิ่งจะลึกลับมากกว่าอิมพีเรียลคอร์ทอีกนะ มีความสุดยอดมากกว่าอีก！