จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 159

บทที่ 158ยาอายุวัฒนะถือกำเนิด

ตลอดจนถึงสิบโมงเช้าวันรุ่งขึ้น หลินหยุนเพิ่งฝึกฝนจบ

ได้รวบรวมการซ่อมแซมร่างกาย ความแข็งแกร่งระยะปฐมภูมิตอนปลายมั่นคงอย่างสมบูรณ์

หลินหยุนลุกขึ้นยืน มองไปที่ทะเลสาบเยว่หยาด้านล่างที่เป็นประกาย ด้วยสีหน้าเย็นชา

“แดนถัดไป คือแดนที่สองของการหลอมร่าง แดนแด่เทพเจ้า”

“แด่เทพเจ้า เปิดสมบัติเซียน กำเนิดอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์!”

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์แบ่งเป็น 4 ระดับ ชั้นต้น ชั้นกลาง ชั้นสูง ไปจนถึงชั้นยอด

ชาติก่อนอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อันดับแรกของเขาก็คือตะวันจันทราขึ้นกลางแจ้ง ถ้าใช้ออกไป ก็สามารถเรียกตะวันได้ และยังมีจันทราทมิฬ ตะวันจันทราส่องทั่วปฐพี ชำระล้างให้ทุกสิ่งบริสุทธิ์

นี่ก็ต่างเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ชั้นยอดที่หาได้ยากทั้งโลกเซียน

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อันดับแรกของหลินหยุนก็ได้ปลุกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ชั้นยอดแล้ว จะเห็นได้ว่าเป็นคุณสมบัติที่ไม่ธรรมดา

แต่ทว่า ในชาตินี้เขาได้นำวิญญาณกษัตริย์เซียนไปเกิดใหม่ ซึ่งไม่รู้ว่าอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อันดับแรกสามารถปลุกพลังอะไรได้?

แน่นอนว่า แม้แต่หลินหยุนก็ไม่มีทางตัดสินใจ ท้ายที่สุดการปลุกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นั้นเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติส่วนตัว

แม้ว่าชาติก่อนคุณสมบัติของเขาจะดี แต่เมื่อเทียบกับชาตินี้ ช่างเถอะ มันไม่มีมีทางเทียบได้เลย

ชาติก่อนก็ถือว่าคุณสมบัติของเขาไม่เลว และในที่สุดก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น และในชาตินี้ ในร่างกายธรรมดาของเขาซ่อนวิญญาณกษัตริย์เซียนอยู่

จะสามารถปลุกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์แบบไหน แม้แต่หลินหยุนก็บอกไม่ได้

หรือบางทีอาจจะดีกว่าชั้นยอดเสียอีก หรืออาจจะเป็นเพียงแค่……ชั้นต้น

วันนี้หลินหยุนไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย เมื่อวานเขาบอกเทพฟ้าผ่าและคนอื่นๆ ว่าถ้าเขาขาดเรียน ก็ให้ลาแทนเขาด้วย

เมื่อเข้าระยะปฐมภูมิตอนปลาย หลินหยุนไม่จำเป็นต้องล้างหน้าบ้วนปากแล้ว พลังทิพย์ที่แข็งแกร่ง ดูเหมือนสร้างโล่ขึ้นมารอบตัวของหลินหยุนตลอดเวลา และสะอาดบริสุทธิ์

แม้ว่าบนเสื้อผ้ามีสิ่งสกปรกอยู่ ชี่ทิพย์ปัดเป่าได้ และทำความสะอาดเหมือนใหม่ทันที

หลินหยุนเปิดโทรศัพท์มือถือ เสียงเตือนข้อความดังขึ้น

บนQQมีข้อความจากเทพฟ้าผ่าและคนอื่นๆส่งมา แต่มีข้อความหนึ่งกลับเป็นของซูจื่อเหลียงส่งมา

ซูจื่อเหลียงต้องโทรไม่ติดแน่ ๆ ถึงได้ส่งข้อความมา หวังว่าหลินหยุนจะเห็นเป็นสิ่งแรก

เมื่อพูดอย่างนี้ ซูจื่อเหลียงต้องมีเรื่องอะไรที่ด่วนแน่ ๆ

เขาเปิดข้อความทันที ดวงตาของหลินหยุนสว่างขึ้นเล็กน้อย

จากนั้น หลินหยุนโทรหาซูจื่อเหลียง

“ยาอายุวัฒนะที่คุณพูดอยู่ที่ไหน?” หลินหยุนถามอย่างตรงไปตรงมา ข้อความที่ส่งให้ซูจื่อเหลียง คือทราบข่าวการกำเนิดของยาอายุวัฒนะ

เสียงที่เคารพของซูจื่อเหลียงดังมาอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “ได้ยินมาว่าอยู่ที่ภูเขาซวนโถวเมืองเหมียนหยาง……”

ซูจื่อเหลียงเห็นได้ชัดว่ายังพูดไม่จบ

“คุณกำลังกังวลอะไรอยู่?” หลินหยุนถาม

เสียงของซูจื่อเหลียงจริงจัง “ปรมาจารย์ คุณยังจำเกล็ดชิ้นนั้นได้ไหม?”

“สัตว์ร้ายนั่นอยู่ที่ภูเขาซวนโถว”

สีหน้าหลินหยุนไม่เปลี่ยน สายตาไม่นิ่ง ทันใดนั้นก็ถามขึ้นว่า “ยาอายุวัฒนะที่คุณพูดถึงนั่นเป็นยังไง?”

ซูจื่อเหลียงพูด “ฉันได้ยินจากคนเหล่านั้นที่กลับมามีชีวิตพูดว่า บนต้นไม้ต้นหนึ่งสูงสามฟุต มีผลไม้สีแดงฉานไปทั้งผล”

“พืชชนิดนั้นสีอะไร?” หลินหยุนถามต่อ สิ่งที่เดาอยู่ในใจเป็นสิ่งที่แน่นอนแล้ว

“อ๋อ จริงสิ พืชนั่นสีดำ” น้ำเสียงของซูจื่อเหลียงมีความสงสัยเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นพืชที่ไหนเติบโตขึ้นเป็นสีดำมาก่อน สีของพืชส่วนใหญ่ล้วนแล้วเป็นสีเขียวถึงจะถูกต้อง

“งั้นก็ไม่ผิดละ คือผลหลงเสียน” หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงสงบมาตลอด จู่ๆเกิดความผันผวนในใจเล็กน้อย

“ผลหลงเสียนงั้นหรือ?” ซูจื่อเหลี่ยงไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยด้วยซ้ำ แต่สามารถทำให้ปรมาจารย์ผู้น่ากลัวที่ท่านนี้ หวั่นไหวในยาอายุวัฒนะ แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งของธรรมดาแน่

ดวงตาของหลินหยุนมองลึกลงไป “ผลหลงเสียน คือมันคือยาอายุวัฒนะจากน้ำลายมังกร ดูเหมือนว่าเจียวร้ายที่คุณพูดถึง กำลังจะเป็นมังกรแล้ว!”

ซูจื่อเหลียงปลายสายโทรศัพท์ตกอยู่ในความมึนงง หลังจากนั้นนัยน์ตาก็พรั่งพรูความเกลียดชังที่อยู่ลึกๆออกมา