จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 160

บทที่ 159 คุณหนูเจี่ยง

หอมังกรทองชื่อเสียงที่หรูหรา จริงๆแล้วก็คือแผงลอยในที่ร่ม แม้แต่หลินหยุนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่สิ่งของในนี้ มันดีกว่าข้างนอก หลินหยุนเพิ่งจะเข้าประตูมา ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายของชี่ทิพย์ที่เข้มข้น

หลินหยุนเดินไปตามทาง ขอเพียงแค่เห็นวัตถุดิบยาที่เป็นประโยชน์สำหรับการฝึกฝน ซื้อมาทั้งหมด

และยังมีหินหยกเหล่านั้นที่ประกอบด้วยชี่ทิพย์จากฟ้าดิน สิ่งเหล่านี้ใช้เพื่อให้ง่ายต่อการจัดการรูปขบวนเชิงยุทธวิธี หลินหยุนไม่มีทางปล่อยไปแน่

ซูจื่อเหลียงเห็นวัตถุดิบยาเหล่านี้ หินหยกและวัตถุอื่นๆ ขอเพียงแค่ผ่านมือหลินหยุน ก็หายไปทันที

ซูจื่อเหลียงเห็นฉากนี้ก็รู้สึกประหลาดใจ สำหรับปรมาจารย์อายุน้อยท่านนี้ ก็น่ากลัวเกรงอย่างไม่มีใครเทียบ

เงินในบัตรของหลินหยุนใช้ไปดั่งน้ำไหล ถ้าไม่ได้เก็บชิ่งโจวจากตระกูลฉินและเจียงจงโยว ด้วยระดับความสุรุ่ยสุร่ายของหลินหยุน ก็กลัวว่าเงินไม่กี่ร้อยล้านจะอยู่ได้ไม่กี่วัน

เดินมาตลอดทาง ก็มาถึงชั้น 3 โดยไม่รู้ตัว เห็นได้ชัดว่าลูกค้าหายไปเยอะมาก

อีกอย่างส่วนใหญ่ที่ขายที่นี่ก็คืออาวุธ

กระบี่ชางเยว่ชื่อเรียกอาวุธของหลินหยุนเมื่อชาติก่อน นั่นคือใช้เหล็กนิลแห่งอุดรตีขึ้นมาจากปราณโกลาหล ระดับของมันน่าจะเป็นเครื่องรางชั้นยอด

อาวุธธรรมดาโลกเหล่านี้ เดิมทีก็ไม่ได้อยู่ในสายตาหลินหยุนอยู่แล้ว

แต่ หลินหยุนจู่ ๆ ก็พบว่ามีบางแห่งไม่ถูกต้อง แม้ลูกค้าที่นี่จะมีน้อย แต่หลินหยุนก็รู้สึกได้จากลมหายใจของเขา ว่าคนเหล่านี้ล้วนแล้วคือนักบู๊

อีกอย่างหลินหยุนได้ยินเสียงสองคนพูดคุยเสียงเบาจากด้านหลัง “ไหนบอกว่าที่นี่มีเครื่องรางล่ะ? อยู่ที่ไหน? หอมังกรทองหลอกลวงทั้งนั้น!”

“ไม่หรอก แผ่นป้ายหอมังกรทองอยู่ตรงนั้น ไม่หลอกใครหรอก เรามาหาให้ละเอียดๆหน่อย”

หลินหยุนได้ยิน ก็หลับตาลง 10 วินาทีต่อมา ดวงตาของหลินหยุนมองไปยังที่แผงขายของทางตะวันตกเฉียงใต้

ตรงนั้นคือแผงลอยของชายชรา ชายชราเกรงว่าอายุ 60 กว่าปี หัวขาว ดูเหมือนว่าไม้ใกล้ฝั่ง

หลินหยุนรู้ว่านี่ไม่ใช่การปลอมตัว ชายชราคนนี้เป็นคนแก่ธรรมดา และสุขภาพร่างกายก็ไม่ดีด้วย

หลินหยุนจับตามองไปที่คันธนูสีเทาเข้มบนแผง ลมหายใจที่เขารู้สึกได้ถูกปล่อยออกมาจากคันธนูนี้

เพียงแต่ว่า เป็นธนูไปได้ยังไงล่ะ?

สำนักโลกเซียนนับไม่ถ้วน สำนักฝึกฝนธนูกลับมีเพียง 1คน สำนักว่างเยว่

นั่นคือสำนักที่ลึกลับและน่ากลัวมาก น้อยมากที่ศิษย์จะมีคนออกมาปรากฏตัว โดยทั่วไปแล้วก็อยู่นิ่งๆไม่สุงสิงกับใคร

แต่ เคยมีสำนักบำเพ็ญเซียนออกมาดูถูกพวกเขา จนถึงขั้นตีเข้ามาจนถึงประตูภูเขาของพวกเขา

ผลลัพธ์ในชั่วข้ามคืน สำนักนั้นก็ถูกฆ่ายกครัว ไม่มีศิษย์หนีไปได้แม้แต่คนเดียว

สำนักว่างเยว่ชื่อนี้ ก็กลายเป็นสัญลักษณ์ที่ลึกลับและน่ากลัวในโลกเซียน

แต่ศิษย์ของสำนักว่างเยว่ ไม่ค่อยมีความขัดแย้งกับผู้คน แม้แต่หลินหยุนก็พบเจอน้อยมาก

แต่ ต่อมาหลินหยุนก็กลายเป็นกษัตริย์เซียน มาเยี่ยมสำนักว่างเยว่โดยเฉพาะ ยืมคัมภีร์《วิชายิงตะวัน》ของสำนักว่างเยว่มาอ่าน

ในส่วนขั้นตอนการยืมน่ะหรือ ไม่จำเป็นต้องบรรยายแล้ว

“คิดไม่ถึงว่าจะมีธนูยาวเครื่องรางหลงเหลืออยู่บนโลก? หรือบนโลกก็มีสำนักการฝึกฝนยิงธนูงั้นหรือ?”

หลินหยุนไม่สนใจอาวุธอื่นๆในแผง ชี้ไปที่ธนูยาวคันนั้นแล้วถามว่า “ขายเท่าไหร่?”

“ห้าล้าน!” ชายชราหลังแผงกล่าว

ลูกค้าไม่กี่คนข้างๆเดินผ่านมาพอดี เมื่อได้ยินก็ยิ้มเย้ยหยันทันที “ธนูคันเดียวเอาตั้งห้าล้าน! คุณหน้าเลือดเกินไปหรือเปล่า?”

ชายชราไม่สนใจ เมื่อพูดจบก็นั่งลงบนเก้าอี้และหลับตาลงพักผ่อน

“ผมเอา” หลินหยุนไม่พูดพร่ำทำเพลง จ่ายเงินเลย

ผู้คนที่เดินผ่านไป มองด้วยสายตาที่เห็นคนโง่ “บ้าไปแล้ว! ห้าล้านซื้อธนูเน่าๆคันเดียว!”

เมื่อหลินหยุนกำลังจะหยิบธนูยาว ทันใดนั้นมือเล็กๆสีขาวดั่งหยกก็ยื่นออกมาจากแนวเฉียง คว้าธนูยาวนั้นไว้ก่อน

“เจ้านาย ธนูคันนี้ฉันเอาแล้ว”