จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1586

แน่นอนว่า มีเพียงหลินหยุนเองเท่านั้นที่ทราบดีว่า มันยากมากที่จะสามารถรับมือกับการโจมตีครั้งนี้ของฝ่ายตรงข้ามได้

ในทุกครั้งที่เขาใช้พลังจิตญาณของเจียซินนั้นที่จริงแล้วเป็นการสิ้นเปลืองพลังในร่างกายอย่างมาก

โดยผู้ที่สิ้นเปลืองพลังมากนั้นไม่ใช่เจียซิน แต่เป็นเพราะพลังจิตญาณของเจียซินมีความแข็งแกร่งมาก เขาจึงไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์

การปะทะกันเมื่อครู่นี้ เขาได้ใช้อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์จิตญาณติดต่อกันถึงสองแบบ

นี่ถือเป็นการสร้างปัญหาที่หนักหนาให้กับเขาอย่างมาก

แต่หลินหยุนเองก็รู้สึกได้ว่า อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่ฝ่ายตรงข้ามแสดงออกมาเมื่อครู่นั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้พลังจิตญาณเพียงแค่สามส่วน

ถอนหายใจยาว

หลินหยุนยกมือทำความเคารพต่อชายชราผู้นั้นและพูดขึ้นว่า “แดนดั่งเทพก็คือแดนดั่งเทพ แม้ว่าจะเป็นเพียงแดนดั่งเทพตอนต้นก็ตาม ซึ่งตัวฉันไม่สามารถที่จะเทียบเคียงได้เลย แต่ว่าการโจมตีด้วยพลังห้าส่วนของผู้อาวุโสนั้น ก็ยังไม่สามารถจัดการอะไรฉันได้! ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็ต้องขอตัวลากลับก่อนแล้ว! ”

ขณะที่พูดก็ได้ยื่นมือออกไปจูงฉินหลัน และเดินตรงออกไปที่ด้านนอกของตำหนัก ในขณะนั้นเอง เสียงที่ค่อนข้างหนักแน่นก็ดังออกมาจากทางด้านหลังของตำหนัก

“ทำอะไรกันอยู่? ”

“พวกคนรับใช้ที่โง่เขลา! ”

“ผู้ใดเป็นคนสั่งการให้นาย ลงมือกับหลินหยุน? ”

“เขาคืออาจารย์ของซื่อจื่อทั้งสองคนในวังไท่จื่อ! ”

“ทำไมนายถึงกล้าลงมือกับหลินหยุน? ”

ชายชราได้ยินดังนั้นก็คุกเข่าลงไปทางด้านหลังของตำหนักทันที “ไท่จื่อ ข้าน้อยแค่เห็นว่าหลินหยุนคนนี้กำเริบเสิบสานมากเกินไปแล้ว จึงต้องการที่จะยับยั้งความหยิ่งผยองของเขาลงเท่านั้น โดยไม่ได้รับคำสั่งการจากผู้ใด หวังว่าไท่จื่อจะทรงเข้าใจ! ”

ไท่จื่อได้ยินดังนั้น ก็ส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา และพูดขึ้นว่า “ไอ้พวกโง่ที่คิดว่าตัวเองทำถูกต้อง! นำป้ายหยกแสดงตัวตนไปมอบกลับคืนให้ถึงมือหลินหยุน แล้วพาตัวเขามาพบฉันที่ตำหนักหลัง จากนั้นนายก็ไปรับโทษโบยแส้ยี่สิบที! ”

ชายชราพยักหน้า “รับทราบ! ฉันจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้! ”

ขณะที่พูด ก็รีบลุกขึ้นเดินนำป้ายหยกมามอบคืนให้กับหลินหยุน “คุณชายหลินหยุน เรื่องเมื่อครู่นี้ กรุณาอย่าได้ถือโทษไปเลย! ฉันจะพาคุณชายหลินหยุนไปยังตำหนักหลังเพื่อเข้าพบกับไท่จื่อเดี๋ยวนี้! ”

“ทั้งสองท่าน เชิญตามฉันมาเลย! ”

หลินหยุนไม่ปฏิเสธอะไรเป็นแน่ ขณะนั้นก็รับป้ายหยกแสดงตัวตนกลับคืนมา พร้อมกับมองไปที่ชายชราและพูดว่า “ผู้อาวุโสพูดอะไรอย่างนั้น ต่างก็เป็นเพราะฉันเองที่ไม่ยอมลดราวาศอก ทำให้ผู้อาวุโสต้องถูกดุด่าและรับโทษ ฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ! ”

“ขอเชิญผู้อาวุโสนำทางไปได้เลย! ”

ชายชราได้ยินดังนั้น ก็รีบพาหลินหยุนกับฉินหลันไปยังตำหนักหลังทันที

มองไปยังเงาร่างของกี่คนนั้นที่กำลังเดินจากไป

ภายในตำหนักหน้า

อัจฉริยะนับร้อยคนต่างก็งุนงงไปกันหมดแล้ว!

เมื่อครู่ยังคงกำเริบเสิบสานอย่างไม่ไว้หน้าใคร แต่เพียงพริบตาเดียวก็เรียกขานกันว่าผู้อาวุโสแล้ว?

มันช่างเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเกินไปแล้ว!

ส่วนหลินหยุนกับฉินหลันที่เดินตามหลังชายชราไม่นานนักก็ไล่ตามองค์หญิงเก้าที่เดินอยู่ด้านหน้าจนทันแล้ว

เมื่อเห็นสามคนเดินมาจากด้านหลัง

องค์หญิงเก้าก็หยุดฝีเท้าลง มองไปยังชายชราและพูดว่า “นายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาพวกเขาไปเอง! ”

ชายชราได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้า “ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็ต้องขอบคุณองค์หญิงเก้าด้วยแล้ว! ”

เมื่อพูดจบก็หันหลังมาเหลือบมองส่งสัญญาณให้กับหลินหยุน แล้วก็เดินจากไปโดยเร็ว

ส่วนหลินหยุนก็จูงมือของฉินหลันเดินตามองค์หญิงเก้าไปยังตำหนักหลัง

เมื่อเข้าไปในตำหนักหลัง ไท่จื่อก็กำลังเปิดดูแผ่นหยกอยู่

เห็นสามคนเดินเข้ามา ไท่จื่อก็วางแผ่นหยกในมือลงทันที จากนั้นก็มองไปที่หลินหยุนและพูดว่า “หลินหยุน เป็นอย่างไรบ้าง? เมื่อครู่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่ไหม? ไอ้พวกคนรับใช้ที่โง่เง่านี้ ช่างไม่ได้เรื่อง ทำแต่เรื่องแย่ ๆ มาให้ทั้งนั้น! ”

“ถ้าหากนายบาดเจ็บ ฉันจะให้คนรับใช้นั่นชดเชยเป็นสิบเท่าเลย! ”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย และน้อมตัวแสดงความเคารพต่อไท่จื่อ “ไท่จื่อพูดเกินไปแล้ว ก็เพียงแค่ประลองฝีมือกันเท่านั้น ผู้อาวุโสนั้นก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ฉันบาดเจ็บ! ”

“พูดกันตามตรง ฉันยังจะต้องขอบคุณผู้อาวุโสนั้นที่เมตตาด้วย! ”

ไท่จื่อยิ้มและพยักหน้า “ไม่ได้รับบาดเจ็บก็ดีไป โอเค นั่งลงก่อนสิ! น้องสาว เธอก็นั่งลงด้วย! ”

หลินหยุนพยักหน้า แล้วก็จูงฉินหลันมานั่งที่ด้านข้างของตน

สายตาของไท่จื่อได้มองไปที่ฉินหลัน และสอบถามขึ้นว่า “หลินหยุน ภรรยาของนายดูเหมือนว่าจะไม่ได้บำเพ็ญฝึกฝน เพราะอะไรเหรอ? ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “กราบทูลไท่จื่อ ภรรยาของฉันไม่มีรากทิพย์ ดังนั้นจึงไม่สามารถบำเพ็ญฝึกฝนได้! ”

ไท่จื่อพลันแสดงสีหน้าที่เสียใจขึ้น “ฟ้าไม่เป็นใจเลยจริง ๆ ภรรยาของนายนี้สวยงดงามไร้ที่ติ ถ้าหากสามารถบำเพ็ญฝึกฝนได้ คงจะอยู่ครองรักกับนายไปอย่างยาวนานเลยทีเดียว แต่กลับไม่สามารถ......”

หลินหยุนส่ายศีรษะ “ขอบคุณไท่จื่อที่เป็นห่วง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก! ”

แต่สถานที่อย่างเขตเหนือนั้น?

คือดินแดนที่แห้งแล้ง!

เป็นสถานที่ถูกปล่อยรกร้าง!

มีสภาพที่ลำบากกันดารอย่างที่สุด!

คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้เก่งกาจไร้เทียมทานอย่างหลินหยุนเกิดขึ้นได้

ช่างน่าเหลือเชื่อมากจริง ๆ!

ไม่วาหลินหยุนจะมีความอัศจรรย์แบบไหน ก็ยากที่จะทำให้ทุกคนเชื่อได้!

เพราะทางเขตเหนือนั้น มีสำนักของเขตกลางฟ้า ที่ชื่อว่านิกายวิญญาณ์บริสุทธิ์ ต่อให้อยู่ในระดับสอง แต่ก็ถูกจัดให้อยู่ในอันดับกลาง

ซึ่งถือว่ามีอิทธิพลอำนาจที่ยิ่งใหญ่

แต่ในสายตาของเขา ที่จริงมันก็แค่เท่านั้นเอง!

อัจฉริยะระดับหลินหยุนนี้

ไม่ว่าจะอยู่ในสำนักไหนของเก้าสำนักใหญ่ ก็จะต้องเป็นอัจฉริยะ ผู้เก่งกาจไร้เทียมทานอย่างแน่นอน!

ซึ่งสามารถที่จะเทียบเคียงได้กับพวกผู้เก่งกาจไร้เทียมทานชั้นสูงเหล่านั้นได้เลย

ถ้าก่อนหน้าที่จะลงมือต่อสู้นั้น

ไท่จื่อยังไม่ได้คาดหวังหลินหยุนเอาไว้สูงถึงระดับนั้นแล้ว

ถ้าอย่างนั้นหลังจากที่ต่อสู้จบลง

ก็คงไม่ต้องเกิดความสงสัยอะไรอีกแล้ว!

เพียงแต่ว่า เมื่อเปรียบเทียบกับพวกผู้เก่งกาจไร้เทียมทานเหล่านั้นอย่างจริงจังแล้ว

บางทีหลินหยุนอาจจะมีภูมิหลังและประสบการณ์ที่แตกต่างกันมากอยู่พอตัว

แต่พรสวรรค์ความสามารถ และโชคชะตา กลับไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย

ที่สำคัญที่สุดคือ มีความฉลาดหลักแหลมเป็นอย่างมาก!

ถ้าหากยังมีอะไรบางอย่างที่ไท่จื่อยังคงไม่ค่อยพอใจ นั่นก็คือลักษณะนิสัยของหลินหยุน ที่ทำให้เขาเกิดความกังวลอยู่บ้างในตอนนี้!