จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1587

พูดถึงการระงับความกำเริบเสิบสานเมื่อครู่นี้กันหน่อย

ที่จริงแล้วก็แค่ต้องการกำจัดยับยั้งความหยิ่งผยองของหลินหยุนลงเท่านั้น

หลินหยุนเองจะรู้ตัวหรือไม่?

ไท่จื่อมองว่า หลินหยุนเป็นคนที่เฉลียวฉลาด เขาคงน่าจะรู้ตัวอย่างแน่นอน

ไม่เพียงแต่เขาจะรู้ เขายังพูดโพล่งขึ้นมาอีกด้วยซ้ำ

เขาพูดว่าอย่างไรกัน?

“วันนี้ดูเหมือนว่าการแสดงอำนาจข่มขู่นั้นฉันเองจะต้องรับเคราะห์แล้วจริง ๆ ด้วย! ”

นี่คือคำพูดเดิมของหลินหยุน

ดังนั้นหลินหยุนเข้าใจอย่างชัดเจนว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น

ถ้าอย่างนั้นเขาต้องทำอย่างไรล่ะ?

ถ้าเป็นคนอื่น เห็นว่ายอดฝีมือแดนดั่งเทพกำลังที่จะข่มเหงรังแกตนเอง เกรงว่าคงจะไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะลงมือ!

ยินยอมแต่โดยดี!

แต่หลินหยุน ไม่ใช่อย่างนั้น!

เขาถึงขนาดที่ยั่วยุท้าทายยอดฝีมือแดนดั่งเทพเลยด้วย!

ท้ายที่สุดผู้ที่มีพลังบำเพ็ญแดนจิตปฐมตอนต้น ก็สามารถที่จะได้รับผลเสมอในการต่อสู้กับยอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนต้นได้สำเร็จ

ลักษณะนิสัยแบบนี้ คือนิสัยที่จะไม่มีทางยินยอมอ่อนข้อ

และก็ไม่ใช่นิสัยที่จะยอมถูกควบคุมจัดการได้ง่าย ๆ

จุดนี้คือสิ่งเดียวที่เขาเป็นกังวล!

แต่เมื่อคิดทบทวนดูอีกทีเขาก็โล่งใจขึ้นบ้างแล้ว

อัจฉริยะที่แท้จริงนั้นต่างก็มีนิสัยเฉพาะของตน! ต่างก็ไม่ยอมที่จะถูกใครมาควบคุมบังคับแน่นอน!

ในตอนนั้นเสด็จพ่อเองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

โดยข้างกายของเขามีพี่น้องร่วมสาบานอยู่คนหนึ่ง ที่แข็งแกร่งทรงพลังอย่างมาก ถ้าพูดกันตามคุณูปการแล้ว ที่ราชวงศ์สามารถดำรงอยู่มาจนถึงวันเวลานี้ อย่างเจริญรุ่งเรืองได้นั้น คนผู้นั้นไม่ได้ทำคุณประโยชน์น้อยไปกว่าเสด็จพ่อของเขาเลย!

โดยไม่ใช่สิ่งที่เสด็จพ่อของเขานั้นจะสามารถบังคับควบคุมบังคับอะไรได้

ซึ่งเสด็จพ่อของเขาก็ยินยอมอนุญาตให้เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น

กำเริบเสิบสาน!

หลงระเริง!

เผด็จการ!

และต่อให้จะหยาบคายเสียมารยาท!

อันที่จริงในระดับความรุนแรงของพฤติกรรมเหล่านี้ ล้วนอยู่ในขอบเขตที่เสด็จพ่อสามารถยอมรับได้ทั้งหมด

เพียงแค่ทำตามคำสั่งของฉัน อย่างนั้นทุกอย่างก็ไม่เป็นปัญหา

ในเมื่อเสด็จพ่อของเขากระทำได้ เขาเองก็กระทำได้เช่นกัน!

คิดถึงเรื่องนี้แล้ว ไท่จื่อก็หัวเราะเหอะเหอะและพูดว่า “หลินหยุน สามวันหลังจากนี้ ก็คือวันเริ่มต้นงานสรรเสริญเก้าสำนักอย่างเป็นทางการแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นนายติดตามฉันไปเข้าร่วมงานด้วย หลังจากที่งานจบลง ก็ติดตามฉันกลับไปที่พระราชวัง! ”

ขณะที่พูด ในมือของไท่จื่อก็เกิดประกายแสงขึ้น แหวนเก็บของวงหนึ่งก็ลอยเหาะมาทางหลินหยุน

หลินหยุนรีบยื่นมืออกไปรับ และก็ฟังไท่จื่อพูด “ในแหวนเก็บของวงนี้มีหินทิพย์ชั้นกลางอยู่จำนวนหนึ่งหมื่นก้อน เอาไปใช้สำหรับการบำเพ็ญฝึกฝนของนายก่อน จากนั้นเมื่อนายได้อบรมสั่งสอนซื่อจื่อทั้งสองแล้ว ในทุกเดือนจะมีค่าตอบแทนประจำให้ เมื่อเข้าไปในสถาบันราชภัฏ ก็สามารถที่จะรับภารกิจที่สถาบันราชภัฏได้มอบหมายให้ ซึ่งเมื่อดำเนินภารกิจสำเร็จแล้วก็จะได้รับทรัพยากรจำนวนมากเป็นของรางวัล! ”

“สรุปว่า เพียงแค่นายตั้งใจทำตามหน้าที่ ฉันจะไม่มีทางทำให้นายผิดหวังแน่นอน! ”

หลินหยุนไม่ได้แสดงท่าทีเกรงใจเลย จากนั้นก็เก็บแหวนเก็บของขึ้น และยกมือแสดงความเคารพต่อไท่จื่อ “ขอบคุณไท้จื่อเป็นอย่างมากเลย! ”

ดูกันสิ มิน่าล่ะที่เขาเป็นถึงไท่จื่อ!

จ่ายครั้งหนึ่งก็เป็นจำนวนที่มากถึงหินทิพย์ชั้นกลางหนึ่งหมื่นก้อนเลย!

จากที่คำนวณ จำนวนนี้เทียบเท่าได้กับหินทิพย์ชั้นล่างจำนวนหนึ่งล้านก้อนเลยทีเดียว

อีกทั้งยังบอกว่าให้มาใช้ในการบำเพ็ญฝึกฝน ที่จริงแล้วหินทิพย์ชั้นล่างหนึ่งล้านก้อน ยังเทียบเท่าไม่ได้กับหินทิพย์ชั้นกลางหนึ่งหมื่นก้อนเลยด้วยซ้ำ

ระดับความบริสุทธิ์ของชี่ทิพย์ ไม่สามารถที่จะนำมาเปรียบเทียบกันได้

หินทิพย์ชั้นกลางหนึ่งหมื่นก้อนก็เพียงพอที่จะใช้ได้ในระยะเวลาหนึ่งแล้ว

งานย่องเยาว์สิ้นสุดลง หลินหยุนก็พาฉินหลันมาพักอาศัยอยู่ในตำหนัก

ส่วนเขาก็ได้เก็บตัวบำเพ็ญฝึกฝนโดยตลอด