จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1610

ถ้าเป็นไปตามที่เว่ยหลีพูดทั้งหมด หากไม่มีความคลาดเคลื่อนหรือการเปลี่ยนแปลงใดๆ จะใช้ 4 คนนี้ได้ยังไงล่ะ?

จิตปฐมตอนปลาย 3 คนเท่านั้น

เขาและเว่ยหลี 2 คน ก็เพียงพอแล้ว!

อย่ามองว่าเขาเองก็เป็นจิตปฐมตอนปลาย เว่ยหลีเป็นจิตปฐมตอนกลาง

แต่ศิษย์ของสถาบันราชภัฏ ก็ไม่ธรรมดาเลย

แทบจะทุกคนก็สามารถก้าวกระโดดได้

เว่ยหลีต่อกรกับจิตปฐมตอนปลายคนหนึ่งไม่มีปัญหาใดๆเลย

ส่วนตัวเขาเอง เผชิญหน้ากับแดนดั่งเทพตอนต้นอย่างแท้จริง ล้วนแล้วก็สามารถถอยกลับโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลย

ด้วยหนึ่งต่อสอง จัดการจิตปฐมตอนปลาย 2 คน นั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้เลยจริงๆ

อย่างน้อยเขาก็มีความมั่นใจในตัวเอง

ตอนนี้เว่ยหลีหาคนมาเพิ่มอีก 2 คน

ชิงจื้อก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

เพื่อรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด หรือรับมือกับพวกโจรระดับล่างของภูเขากุยหยวน กลับว่าสมเหตุสมผล ยังไงซะการบำเพ็ญตนของชิงจื้อ แม้ว่าไม่สู้เว่ยหลี แต่ระหว่างทั้งสองคนก็พอๆกัน

นอกจากนี้ แม้ว่าดั่งเทพที่บาดเจ็บสาหัสจะกลับมา พวกเขาทั้ง 3 คนก็อยู่ด้วยกัน และก็สามารถต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์

ดังนั้นเรียกชิงจื้อมา เขาไม่มีอะไรเลย

แต่ยังเรียกหลินหยุนคนนี้มาแล้ว ก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมาก

หลินหยุนเสร็จสิ้นขั้นตอนของภารกิจของรังมดแดง ทั่วทั้งสถาบันราชภัฏ ต่างก็กระจายกันไปทั่ว

เขาไม่มีทางที่จะไม่ได้ข่าว

แต่หลังจากที่เขาดูกระบวนการทั้งหมดแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกว่าหลินหยุนจะมีอะไรจริงๆเลยสักหน่อย

วิธีการมีไม่น้อยเลย พูดตรงๆ ก็เป็นอย่างนั้นแหละ! สุดท้ายก็มีชีวิตรอดทำภารกิจสำเร็จกลับมาได้ ขึ้นอยู่กับดวงเป็นหลัก

แน่นอนว่า สถานการณ์เช่นนั้นถ้าหากเป็นเขา เขามั่นใจว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาจะไม่มีทางมีปัญหาใดๆแน่นอน อีกอย่างไม่มีทางเป็นอันตรายขนาดนั้นแน่นอน

ในตอนนี้เขาไม่ได้ให้ความเคารพหลินหยุนเลยจริงๆ

ดังนั้นพอเว่ยหลีพูดจบ ชิงเฟิงก็กวาดสายตาไปมองหลินหยุน จากนั้นก็หันมามองที่เว่ยหลีและกล่าวว่า “ศิษย์น้อง ศิษย์น้องหลินหยุนมีเพียงการบำเพ็ญตนเล็กน้อยในจิตปฐมตอนต้น ฉันมองว่าภารกิจนี้ยังคงมีขนาดใหญ่มาก ศิษย์น้องหลินหยุนก็ไม่ต้องไปด้วยกันแล้วมั้ง??”

“อีกอย่าง ศิษย์น้องหลินหหยุนยังไงก็เป็นคนของไท่จื่อ!”

“ตอนนี้หากเรามุ่งหน้าไปปราบโจรที่ภูเขากุยหยวน เมื่อเกิดเหตุการณ์อะไรไม่คาดฝันขึ้น”

“งั้นเราก็ไม่มีทางที่จะอธิบายให้ไท่จื่อฟังได้เลย!”

คำพูดของชิงเฟิงสุภาพมาก และไม่มีเจตนาเยาะเย้ยหรือดูถูกใดๆเลย

แต่ทำไมกลับทำให้คนฟังรู้สึกไม่รื่นหู

หลินหยุนนับว่าเป็นใครกัน?

แน่นอน ไม่มีทางฟังคำแนะนำที่ดูสุภาพของเขาแน่นอน

แต่เขาก็ไม่ได้รีบเอ่ยปาก

เรื่องนี้ เว่ยหลีเป็นคนริเริ่ม ดังนั้นสิทธิ์ในการตัดสินใจก็อยู่ที่เว่ยหลี

และความคิดในใจของเว่ยหลีก็ง่ายมากๆ

ระดับพลังของเธอที่อยู่เบื้องหลังมีไม่สูงมากนัก

ตอนแรกสามารถเข้าสู่สถาบันราชภัฏได้ ในความเป็นจริงมันเป็นความโชคดีไม่มากก็น้อย

ตอนนี้เธออายุ 30 ปีแล้ว

การบำเพ็ญตนยังอยู่ที่จิตปฐมตอนกลาง

ที่จริงก็ไม่น้อยแล้ว!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเธอ!

แต่ถ้าใช้ 1000 คะแนนภารกิจเพื่อผูกมิตรกับผู้มีพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างหลินหยุน ผู้มีพรสวรรค์คนหนึ่งที่ถูกไท่จื่อยกย่องอย่างสูง งั้นสำหรับเธอแล้ว ก็ถือว่าคุ้มค่า!

เธอก็รู้ด้วยว่าชิงเฟิงต้องมีความเห็นแน่นอน ดังนั้นจึงยิ้มและรีบพูดว่า “ศิษย์พี่ชิงเฟิง ศิษย์น้องหลินหยุนแม้ว่าอยู่เพียงแค่ดินแดนจิตปฐมตอนต้น แต่เขาก็มีกลวิธีมากมาย และก็ไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน สู้รบจิตปฐมตอนกลางไม่มีปัญหาแน่นอน!”

“งั้นสถานการณ์รังโจรในภูเขากุยหยวนเป็นอย่างไรบ้าง พวกเรายังไม่รู้เลย มีคนมาเพิ่มอีกคนหนึ่งก็มีโอกาสสำเร็จมากขึ้น! ศิษย์พี่ พวกเราทำแบบนี้ดีไหม ภารกิจนี้ ถึงเวลาพวกเราใครออกแรงมากกว่า คนนั้นก็รับคะแนนภารกิจมากกว่าเป็นยังไง?”

ชิงเฟิงคิดไม่ถึงว่าเว่ยหลีจะพาหลินหยุนไปด้วย ยอมสละคะแนนภารกิจของตัวเองที่จะได้มาไม่น้อยอย่างไม่เสียดายเลย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว สุดท้ายแล้วภารกิจนี้ ยังมีข้อมูลภูเขากุยหยวนที่เกี่ยวข้อง ล้วนแล้วอยู่ในมือของเว่ยหลีทั้งหมด

ตอนนี้พยักหน้า กล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ทำตามที่เว่ยหลีพูดทั้งหมด! แต่ศิษย์น้องหลินหยุน หลังจากที่คุณไปกับเรา ฉันอาจจะดูคุณในหลายๆด้านได้ไม่ดี ดังนั้นเมื่อเกิดอันตราย ศิษย์น้องต้องระวังเองล่ะ!”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็พูดเบาๆว่า “มันก็เป็นธรรมชาติอยู่ละ ศิษย์พี่ชิงเฟิงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันเลย แค่ทำเหมือนว่าฉันไม่อยู่ตรงนั้น ฉันเชื่อว่า ศิษย์พี่เว่ยหลีจะดูแลฉันแน่นอน!”

ได้ยินหลินหยุนพูดเช่นนี้ ชิงเฟิงก็อึ้ง จากนั้นพยักหน้าด้วยสีหน้าไม่ดีนัก และก็ไม่ได้พูดอะไร

เว่ยหลีก็พูดขึ้นว่า “โอเค ในเมื่อไม่มีปัญหาอะไรแล้ว งั้นศิษย์พี่ชิงเฟิง ศิษย์น้องหลินหยุน ศิษย์น้องชิงจื้อ พวกเราออกเดินทางไปภูเขากุยหยวนเดี๋ยวนี้เลย!”

ทั้งสี่คนออกจากสถาบันราชภัฏ

เว่ยหลีมองไปที่ชิงจื้อ ชิงจื้อพยักหน้า จากนั้นก็หยิบของวิเศษที่ใช้เหาะเหินที่เป็นรูปของนกบินออกมา

ทั้งสี่คนขึ้นไปบนของวิเศษ ตรงไปทางทิศตะวันออกและทิศเหนือเล็กน้อย

ของวิเศษที่ใช้เหาะเหินนี้ความเร็วไวสุดขีด หลินหยุนรู้สึกได้ เร็วกว่าการเดินขึ้นไปในอากาศโดยตรง หลายเท่า

หากผลักให้ถึงขีดสุด ก็สามารถวิ่งได้อย่างน้อยห้าหมื่นลี้ต่อวัน

หลินหยุนไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของภูเขากุยหยวน หลังจากตรวจสอบหนังสือหยกถึงได้รู้ ว่ามันอยู่ที่ศูนย์สวรรค์จริงๆด้วย

สิ่งนี้ทำให้หลินหยุนงงงวยมาก อดไม่ได้ที่จะถามเว่ยหลีว่า “ศิษย์พี่ ภูเขากุยหยวนอยู่ที่ศูนย์สวรรค์ เป็นสถานที่ที่อยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของราชวงศ์ คิดไม่ถึงว่าจะก่อเกิดการปะทะกับโจรได้ด้วยหรือ?”