จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1613

ขณะพูด เขาก็ต่อยหมัดอันทรงพลังไปที่หลินหยุนอีกครั้ง

ครั้งนี้ พลังของหมัดสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน แม้แต่ท้องฟ้าก็สั่นไหวไปด้วย

พลังของหมัดนี้แข็งแกร่งกว่าชายวัยกลางคนก่อนหน้านี้อีก

สายตาของหลินหยุนเปล่งประกายทันที เขาถือกระบี่เฮ่าเทียนไว้ในมือและบินขึ้นไปทันที เวลาต่อมา มีร่างรางเทพเซียนใหญ่มากๆปรากฏตัวขึ้นมาทันที

ร่างรางเทพเซียนถือดาบยักษ์อยู่ในมือ มันดูน่ากลัวมากๆ แม้แต่ชิงเฟิงกับเว่ยหลีที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

จากนั้นพวกเขาก็มองเห็น หลินหยุนแทงกระบี่อันแข็งแกร่งออกมา

พลังอันแข็งแกร่งของกระบี่นี้ สามารถทำลายฟ้าดินได้

กระบี่แทงทะลุร่างกายของชายวัยกลางคนชุดดำทันที และทำลายโลกกำลังภายในตัวของอีกฝ่ายภายในชั่วพริบตา ร่างกายของชายวัยกลางคนชุดดำแตกเป็นเสี่ยงๆทันที

จิตปฐมของเขาปรากฏตัว และหนีเข้าไปส่วนลึกของภูเขาอย่างสุดชีวิต

หลินหยุนไม่ได้ไล่ตามไป ร่างกายของเขาปรากฏตัวที่ท้องฟ้าอีกครั้ง และในเวลานี้ จากการล้อมโจมตีของทั้งสามคน ทำให้อีกฝ่ายโดนสังหารไปอีกหนึ่งคน

ชายวัยกลางคนคนสุดท้ายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาปล่อยพลังทั้งหมดออกมา จากนั้นก็หนีทันที

แต่ชิงจื้อลงมือแล้ว ทำให้ลวดทองพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และมัดตัวชายวัยกลางคนทันที

สีหน้าของชายวัยกลางคนแย่มากๆ เขาหายใจเข้าลึกๆและพูดอย่างจำใจ"ดูเหมือนเขากุยหยวนของพวกเราคงจะรอดยากแล้ว!"

ชิงเฟิงเปล่งเสียงเย็นชาออกมาและพูด"ถ้าฉันดูไม่ผิดละก็ คนที่ลงมือคนสุดท้าย น่าจะไม่ใช่หนึ่งในสี่จตุรเทพ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ชายวัยกลางคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ยิ้มอย่างขมขื่น เขาพยักหน้าและพูด"ใช่แล้ว คุณชายมีสายตาที่เฉียบแหลมจริงๆ มองครั้งเดียวก็สามารถมองออกเลย!"

เว่ยหลีพูดทันที"ถ้าเป็นแบบนี้ก็แปลว่าหัวหน้าโจรของพวกคุณได้รับบาดเจ็บสาหัส และหนึ่งในสี่จตุรเทพเสียชีวิตไปแล้ว มันไม่ใช่แค่ข่าวลือแต่เป็นเรื่องจริง!"

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง เขาพยักหน้าและพูด"ใช่แล้ว มันเป็นเรื่องจริง หลังจากประมุขได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ได้กลับมาที่เขากุยหยวน เพราะว่าประมุขรู้ตัวดี ถ้าเขากลับมาต้องมีคนมาสังหารเขาอย่างแน่นอน"

"เพราะมีคนเยอะมากๆที่อยากจะสังหารประมุข!"

"ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้กลับมา!"

"เขาแค่ส่งข่าวมาบอกพวกเรา ให้รักษาเขากุยหยวนเอาไว้ให้ได้!"

"ดังนั้น ฉันก็เลยคิดวิธีหนึ่งขึ้นมา และเชิญเพื่อนสนิทที่ฝึกฝนถึงแดนจิตปฐมตอนปลายคนหนึ่งมาที่นี่!"

"ให้เขาปลอมตัวเป็นจตุรเทพที่เสียชีวิตไปแล้ว"

"ถ้าเป็นอย่างนี้ ถึงแม้จะมีคนกล้ามาหาเรื่อง ด้วยพลังของพวกเราที่ฝึกฝนถึงแดนจิตปฐมตอนปลายทั้งหมดสี่คน ถ้าไม่มียอดฝีมือแดนดั่งเทพมาหาเรื่องด้วยตัวเอง พวกเราสามารถรับมือได้อยู่แล้ว!"

"แต่ว่า……"

ชิงเฟิงเปล่งเสียงเย็นชาออกมาทันที เดิมทีจิตใจที่สั่นไหวของเขา ตอนนี้ได้สงบลงแล้ว เขาพูด"แต่ว่าพวกคุณคาดคิดไม่ถึงใช่ไหมว่าจะกลายเป็นแบบนี้ นั่นเป็นเพราะพวกคุณประเมินตัวเองสูงเกินไป!"

ชายวัยกลางคนส่ายหัวและพูด"ไม่ใช่พวกเราประเมินตัวเองสูงเกินไป แต่เป็นเพราะพวกคุณ……แข็งแกร่งเกินไปต่างหาก!"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่แล้วพูด"ถ้าฉันดูไม่ผิดละก็ ฐานะของพวกคุณจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน พวกคุณน่าจะเป็นลูกศิษย์ของสถาบันราชภัฏใช่ไหม?"

ชิงเฟิงพูด"สายตาของคุณไม่เลวเลย!"

เมื่อชายวัยกลางคนได้ยิน เขาก็หัวเราะเยาะตัวเองและพูด"ฉันรู้ตัวดีไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีวันนี้ ฉันรู้ดีว่า การมีอยู่ของพวกเรา ก็เพื่อเป็นหินลับมีดให้กับลูกศิษย์ของสถาบันราชภัฏมีจิตใจที่แข็งแกร่งมากขึ้น!"

"อันที่จริง ฉันเคยพูดกับประมุขมานานแล้ว พวกเราไม่ควรหยุดอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานานๆ!"

"ถ้าอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานานๆ ถึงแม้คนของสถาบันราชภัฏจะไม่มา หน่วยกำกับดูแลก็ไม่ยอมปล่อยพวกเราไปง่ายๆอย่างแน่นอน!"

หลินหยุนพูดเบาๆ"ไม่เป็นไร บนโลกใบนี้ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าเรามีพลังที่แข็งแกร่งมากพอ ไม่มีใครกล้าดูถูกอยู่แล้ว!"

ชิงเฟิงรู้สึกเขินอายทันที เขาพยักหน้าและพูด"คำพูดของคุณนั้น มันเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่แข็งแกร่งพอ หรือยังไม่ได้แสดงพลังอันแข็งแกร่งออกมา ถ้าโดนคนอื่นดูถูกก็เป็นเรื่องปกติ! ศิษย์น้องเข้าใจก็ดีแล้ว!"

ตอนนี้คนที่ดีใจที่สุดก็คือเว่ยหลี เมื่อเห็นชิงเฟิงยอมรับหลินหยุนแล้ว เธอก็พูดกับหลินหยุนด้วยรอยยิ้ม"ศิษย์น้องหลินหยุน คุณอย่าไปถือโทษโกรธศิษย์พี่ชิงเฟิงเลย นิสัยของศิษย์พี่ชิงเฟิงก็เป็นแบบนี้แหละ เขาเป็นคนที่ตรงไปตรงมา! แต่ตอนนี้เขายอมรับความสามารถของคุณแล้ว มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ศิษย์น้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดาจริงๆ!"

ก่อนหน้านี้เพราะเรื่องของหลินหยุน อันที่จริงเว่ยหลีสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน

ชิงเฟิงรู้สึกกังวลใจและไม่พอใจเล็กน้อย

ดังนั้นเธอจึงอาศัยโอกาสครั้งนี้ พูดคำเหล่านี้ออกมาเพื่อให้ทุกคนรู้สึกดี

ตอนนี้เขาหัวเราะออกมาและพูด"โอเค พวกเรากำจัดซ่องโจรแห่งนี้ให้สิ้นซากก่อน จากนั้นพวกเราก็สามารถกลับไปที่สถาบันราชภัฏได้เลย คิดไม่ถึงจริงๆว่าครั้งนี้พวกเราจะทำภารกิจได้อย่างราบรื่น!"

ขณะพูด ทั้งสี่คนก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที และตรงไปยังส่วนลึกของเขากุยหยวน

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ จู่ๆชายวัยกลางคนก็เอ่ยปากพูดทันที"รอเดี๋ยวก่อน!"

ทั้งสี่คนหยุดบินทันที เว่ยหลีขมวดคิ้วทันทีและพูดอย่างเย็นชา"คุณมีอะไรจะพูดอีกเหรอ?"

ชายวัยกลางคนรีบพูดทันที"ถ้าพวกคุณยังไม่อยากตาย หรือไม่อยากบาดเจ็บสาหัส ก็อย่าเข้าไปด้านในโดยพลการ ตรงเขากุยหยวนนี้ ประมุขเขาของพวกเราสร้างมันขึ้นมาอย่างยากลำบากมาสามปีแล้ว ด้านในมีกับดักเต็มไปหมด!"

"ถึงแม้พวกคุณจะแข็งแกร่งมากๆ แต่ฉันขอเตือนพวกคุณ ถ้าให้ดีที่สุดอย่าเข้าไปด้านในโดยพลการ!"

"ถ้า……"

เมื่อเว่ยหลีได้ยิน เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม"ถ้าอะไร?"

ชายวัยกลางคนพูด"ถ้าพวกคุณยอมปล่อยฉันไป ฉันจะพาพวกคุณเข้าไปด้านใน!"