จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1615

หลังจากเดินมาหนึ่งก้านธูป ในที่สุดทั้งห้าคนก็เดินทางมาถึงตีนเขาด้วยความปลอดภัย

ชายวัยกลางคนหยุดเดินทันทีและมองไปยังภูเขา

ตรงกลางภูเขามีตำหนักที่งดงามมากๆเรียงรายอยู่

มีหมอกควันสีขาวรายรอบตำหนัก ยังมีนกกระเรียนสีขาวหลายๆตัวบินอย่างอิสระ ราวกับสถานที่แห่งนี้เป็นสวรรค์เลย

ชายวัยกลางคนเอ่ยปากพูด"เมื่อถึงตรงนี้ พวกเราก็ปลอดภัยแล้ว! ทางขึ้นภูเขาเหลือแค่ค่ายกลสองอันเท่านั้น! แต่มันก็เป็นค่ายกลที่สามารถหลบหลีกได้ง่ายๆ!"

"พวกคุณมองเห็นสิ่งปลูกสร้างที่อยู่กลางหุบเขาไหม!"

"ถ้าถึงตรงนั้น พวกเราก็จะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์!"

"อย่างไรก็ตามพวกคุณต้องระมัดระวังเฮยมู่ด้วย ตอนนี้เขาน่าจะรู้ว่าพวกเราได้มาถึงตรงนี้แล้ว!"

"เขาเป็นคนที่ลงมือโหดเหี้ยมมากๆ พวกเราคาดเดาไม่ได้เลยว่าเขาจะลงมือตอนไหน!"

ขณะพูดอยู่ เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระอีก เขาพาหลินหยุนและคนอื่นๆขึ้นไปทันที

ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินหยุนก็เดินอย่างเงียบๆอยู่ด้านหลังสุด เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย

แต่เขากลับมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น ราวกับข้างหน้ามีเรื่องอันตรายมากๆรอพวกเขาอยู่!

ถ้ามีเขาเพียงคนเดียว ตอนนี้เขาคงหยุดเดินและออกจากซ่องโจรแห่งนี้ทันที

เพียงแต่ตอนนี้ยังมีชิงเฟิงกับเว่ยหลีและชิงจื้ออยู่ด้วย

ถึงแม้ตอนนี้เขาพูดว่าตัวเองไม่อยากขึ้นภูเขาอีก สามคนที่เหลือก็คงไม่เห็นด้วย

ภารกิจครั้งนี้ เมื่อมาถึงตอนนี้ก็เหลือแค่นิดเดียวก็จะทำสำเร็จแล้ว ถ้าให้สามคนนี้ยอมแพ้และล้มเลิกภารกิจ ?

มันคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ถ้าเขาเลือกที่จะจากไปเพียงคนเดียว มันก็ไม่ค่อยปลอดภัย! และอันตรายมากๆ!

ดังนั้น ถึงแม้ตอนนี้จิตใจของหลินหยุนจะมีความรู้สึกที่ชัดเจนมากๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขาส่งเสียงเบาๆเตือนเว่ยหลีทันที"ศิษย์พี่ ฉันสัมผัสได้ว่ามีเรื่องอันตรายมากๆกำลังจะเกิดขึ้น ถ้าศิษย์พี่เชื่อใจฉันก็ระมัดระวังตัวด้วย!"

เมื่อเว่ยหลีได้ยินก็อึ้งไปเลย เธอหยุดเดินทันที

ชิงจื้อรีบถามทันที"ศิษย์พี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?"

เว่ยหลีรีบส่ายหัวทันที"ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย"

ตอนนี้เธอมองหน้าชิงจื้อและพูด"ศิษย์น้อง อีกสักครู่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ภารกิจของคุณก็คือสังหารคนๆนั้นทันที!"

ชิงจื้อพยักหน้าทันที

เว่ยหลีพูดกับชิงเฟิงอีกครั้ง"ศิษย์พี่ ระมัดระวังตัวด้วย!"

ชิงเฟิงก็พยักหน้าทันที อันที่จริงเขาระมัดระวังตัวมาโดยตลอด ตอนนี้เขามองบริเวณโดยรอบอย่างละเอียด

เมื่อได้ยินคำพูดของทุกคน สายตาของชายวัยกลางคนเปล่งประกายชั่วครู่และหายไปทันที จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ"ทุกท่านโปรดวางใจ ค่ายกลสองอันที่อยู่ทางขึ้นภูเขา มันอันตรายน้อยกว่าค่ายกลที่อยู่ด้านล่างมากๆ! ทุกท่านเดินตามหลังฉัน ฉันรับประกันได้เลยว่าปลอดภัยอย่างแน่นอน!"

เมื่อเว่ยหลีได้ยิน เธอก็เปล่งเสียงเย็นออกมาและพูด"หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ!"

ทั้งสามคนเดิมตามชายวัยกลางคนและเดินขึ้นไปยังกลางภูเขาทันที

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป พวกเขาเดินด้วยความระมัดระวังและใกล้กลางภูเขาเรื่อยๆ และมาถึงพื้นที่โล่งๆอันหนึ่ง ด้านหน้าก็คือตำหนักแล้ว

ชายวัยกลางคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาหันหน้ากลับไปมองทั้งสี่คนและพูด"ทุกท่าน ฉันทำสำเร็จแล้ว! เมื่อเดินมาถึงตรงนี้ พวกเราก็ผ่านค่ายกลพวกนั้นมาแล้ว! หลังจากนี้ก็คงไม่ต้องระมัดระวังตัวอีกแล้ว!"

"หลังจากทุกท่านสังหารหรือจับตัวเฮยมู่ได้แล้ว ฉันหวังว่าพวกคุณจะทำตามสัญญาที่พวกเราตกลงกันไว้! ส่งตัวฉันให้กับหน่วยกำกับดูแล!"

เว่ยหลีพูดอย่างเย็นชา"พวกเราทำตามสัญญาอยู่แล้ว! อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลาปล่อยคุณออกไป!"

ชายวัยกลางคนพูด"เรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้ว!"

เขาหายใจเข้าลึกๆและพูดอีกครั้ง"ทุกท่าน ฉันคิดว่าเฮยมู่น่าจะอยู่บนยอดเขา เพราะสถานที่ตรงนั้นเป็นที่ที่ประมุขเขาของพวกเราเก็บตัวฝึกฝน"

"ด้านในมีสมบัติมากมายที่ประมุขเขาของพวกเราเหลือเอาไว้!"

"ไม่ต้องพูดถึงพวกเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปี!"

"แกเคยพูดมาหลายครั้งแล้ว ประมุขเขาดีกับแกมากๆ! ถ้าไม่มีประมุขเขา ก็คงไม่มีหลินซูในทุกวันนี้!"

"ตอนที่แกเชิญฉันมา แกก็พูดแบบนี้เหมือนกัน!"

"แกพูดว่าเพื่อรักษาเขากุยหยวนที่ประมุขเขาสร้างขึ้น!"

"นี่คือสิ่งที่แกควรทำเหรอ?"

"หลินซู ฉันแค้นแกมากๆและอยากจะกินเลือดกินเนื้อของแกจริงๆ!"

สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปทันที เขาหายใจลึกๆและพูดกับวิมานทันที "สหายเฮยมู่ ฉันก็จนปัญญาจริงๆ คุณก็มองเห็นว่าสี่คนนี้เป็นลูกศิษย์อัจฉริยะของสถาบันราชภัฏ ฉันสู้พวกเขาไม่ไหว!"

"ในเมื่อฉันจนปัญญาแล้ว ฉันก็จำเป็นต้องทำแบบนี้!"

"สำหรับนักบำเพ็ญเซียนอย่างพวกเรา ไม่ว่าเวลาไหน ชีวิตของตัวเองก็สำคัญที่สุด!"

"ฉันคิดแบบนี้ หรือว่าสหายเฮยมู่ไม่ได้คิดแบบนี้เหรอ?"

"ดังนั้นฉันทำแบบนี้ มันก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย!"

"ดั่งคำที่พูดว่า มดตัวเล็กๆยังรักชีวิตของตัวเองเลย!"

"ฉันเชื่อว่าถ้าประมุขเขาอยู่ตรงนี้ เขาก็คงไม่โกรธฉันอย่างแน่นอน!"

หลินซู!

เป็นชื่อที่ไม่เลวเลย !

และเขาก็แซ่เดียวกับหลินหยุนด้วย!

เมื่อเฮยมู่ได้ยิน เขาก็หัวเราะอย่างดูถูก"แกก็เป็นพวกสถุลและน่ารังเกียจ ฉันเชื่อคำพูดของแก มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือแก! ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจมากๆ! ที่มองไม่ออกว่าแกเป็นคนประเภทนี้!"

หลินซูพูด"ทำไมสหายเฮยมู่ต้องพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้ พวกเราก็แค่อยากหาโอกาสรอดชีวิตเท่านั้น!"