จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1619

และในเวลานี้ ชิงจื้อกับเว่ยหลีนั่งลงกับพื้นทันที

ชิงเฟิงก็นั่งลงกับพื้นเหมือนกัน สีหน้าของเขาขาวซีดมากๆ

มองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากระบี่สองเล่มรวมเป็นหนึ่ง ทำให้เขาสูญเสียพลังไปเยอะมากๆ

แต่ร่างกายของเขายังดูโอเคหน่อย เพราะเขาไม่ได้เผาผลาญเลือดสารจิงเลย

สำหรับหลินหยุนนั้น เขาแก่ชราไปมากๆ

เขาในตอนนี้เหมือนคนอายุหกสิบปีและเป็นชายชราผมหงอก

เว่ยหลีหายใจเข้าลึกๆ และรีบเดินมาหาหลินหยุนทันที

"หลินหยุน คุณเป็นยังไงบ้าง?"

"ฉันไม่เป็นไร!"

หลินหยุนส่ายหัวทันที นอกจากเผาผลาญอายุขัยไปสองร้อยปีแล้ว เขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย

ดังนั้นจึงทำให้เขาไม่เป็นอะไรเลย

และในเวลานี้ ชิงเฟิงมองหลินหยุนด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมมากๆ

ผ่านไปสักพัก เขาก็เอ่ยปากพูดทันที"เดิมทีฉันคิดว่าฉันรู้จักความสามารถของคุณ รู้ว่าคุณมีพลังมากแค่ไหน แต่ฉันคาดคิดไม่ถึงจริงๆ คุณจะน่ากลัวได้ถึงขนาดนี้!"

ขณะพูด มือของเขาก็มีแสงสว่างทันที จากนั้นเขาก็โยนขวดยานัตถุ์หยกให้หลินหยุน"นี่คือโอสถเพิ่มอายุขัย! เป็นโอสถที่สามารถแลกจากสถาบันราชภัฏ!"

"ราคาห้าร้อยคะแนนภารกิจ!"

"แต่มันเพิ่มอายุขัยได้ไม่มาก มันเพิ่มได้แค่สิบปีเท่านั้น!"

"บางทีคุณอาจจะต้องการใช้มัน!"

หลินหยุนยื่นมือออกไปรับ เขามองโอสถครั้งเดียวแล้วพูด"ความหวังดีของศิษย์พี่ชิงเฟิง ฉันขอรับด้วยใจ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องใช้โอสถอันนี้!"

ขณะพูด หลินหยุนก็โยนขวดยานัตถุ์กลับไปทันที!

ชิงเฟิงเข้าใจทันที หลินหยุนไม่อยากรับน้ำใจจากเขา!

แต่เขาก็สามารถเข้าใจได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ชิงเฟิงเก็บขวดยานัตถุ์กลับมาทันที เขามองหน้าหลินหยุนและพูดทันที"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมื่ออยู่ในสถาบันราชภัฏ ไม่ว่าคุณมีเรื่องอะไรให้ช่วย คุณก็มาหาฉันได้ตลอดเวลา!"

"ครั้งนี้ฉันเป็นหนี้คุณครึ่งชีวิต!"

คำพูดเหล่านี้ สำหรับเขาแล้วมันหนักหนามากๆ

การที่เขาไม่ได้พูดว่าเป็นหนี้หนึ่งชีวิต แต่พูดแค่ครึ่งชีวิต!

มันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้พูดโกหก

อันที่จริงถ้าไม่มีพวกเขาค่อยลงมือต่อสู้กับประมุขเขากุยหยวน ถ้าหลินหยุนอยากจะใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่ร้ายกาจขนาดนั้นออกมา มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม หลินหยุนไม่ได้มีปัญหาอะไรและไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้อยู่แล้ว

ทั้งสี่คนกินโอสถบางส่วนเข้าไป จากนั้นสั่งให้ลูกน้องหลายร้อยคนที่อยู่ในซ่องโจรออกมารวมตัวกัน

หลังจากผ่านไปสองวัน หน่วยกำกับดูแลก็มาถึง จากนั้นพวกเขาก็จัดการปัญหาของซ่องโจรในเขากุยหยวนทันที

ภารกิจครั้งนี้ถือว่าทำสำเร็จ และในสองวันที่ผ่านมา นอกจากหลินหยุนแล้ว อาการบาดเจ็บของสามคนนั้นก็ฟื้นฟูได้พอสมควรแล้ว

พวกเขาออกจากเขากุยหยวนและกลับไปที่สถาบันราชภัฏทันที

เดิมทีหลินหยุนก็ไม่ได้อยากเปลี่ยนแปลงหน้าตาของตัวเองเลย แต่เขาไม่อยากกลายเป็นจุดสนใจ หลังจากกลับมาถึงสถาบันราชภัฏแล้ว เขาก็ได้เปลี่ยนแปลงหน้าตาอันแก่ชราของตัวเองทันที

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอายุขัยลดลงไปเยอะมากๆ แต่พลังของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย

หลังจากเว่ยหลีส่งมอบภารกิจแล้ว เธอก็มาถึงวิมานพร้อมกับหลินหยุน

เมื่อมองหน้าหลินหยุนอีกครั้ง ทำให้เว่ยหลีรู้สึกผิดมากๆ

"ศิษย์น้อง ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะฉันพาคุณไปด้วย……"

"ศิษย์น้องก็คงไม่ต้องเผาผลาญอายุขัยเยอะขนาดนี้……"

เมื่อหลินหยุนได้ยิน เขาก็หัวเราะทันที จากนั้นก็ส่ายหัวและพูด"ฉันรู้ดีว่าศิษย์พี่หวังดีกับฉัน! ใครก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น!"

"ดังนั้นศิษย์พี่อย่าโทษตัวเองเลย!"

"นี่ไม่ใช่ความผิดของศิษย์พี่!"

ถึงแม้หลินหยุนจะพูดแบบนี้ แต่สายตาของเว่ยหลีก็มีแต่ความรู้สึกผิด

เว่ยหลีนิ่งเงียบไปสักพักแล้วพูด"ศิษย์น้อง ครั้งนี้ศิษย์พี่รู้สึกผิดต่อคุณจริงๆ ก็เหมือนกับที่ศิษย์พี่ชิงเฟิงเคยพูดไว้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะอยู่ในสถาบันราชภัฏหรือด้านนอก ถ้ามีอะไรที่อยากให้ฉันช่วย ศิษย์น้องก็พูดออกมาได้เลย!"