จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1647

หลินหยุนมีสีหน้าที่หม่นหมองลงไป ซินเอ๋อเห็นดังนั้นก็ไม่ได้ที่จะเกิดความเกรงกลัวแต่อย่างใด แต่กลับหัวเราะเบา ๆ ขึ้น และพูดว่า “พี่หลินหยุนอย่าได้คิดว่าจะลงมือจัดการกับพวกเราอย่างไรในที่แห่งนี้เลย! ”

“ในเมื่อพวกเรากล้าที่จะมาถึงที่นี่ แน่นอนว่าได้เตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว! ”

“ถ้าหากพวกเราเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่จริง ๆ แล้ว ประวัติความเป็นมาของพี่หลินหยุนทั้งหมด ก็จะต้องเป็นที่รับรู้ไปทั่วเขตกลางฟ้า และเป็นที่รับรู้ของทุกคนแน่นอน! ”

หลินหยุนยิ้มเยาะ และพูดขึ้นว่า “เธอลองทายสิว่าฉันสนใจเรื่องพวกนี้ไหม? ”

ซินเอ๋อพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “ฉันเคยพูดไปแล้วว่า พี่หลินหยุนอาจจะไม่สนใจตนเอง แต่จะไม่สนใจพี่ฉินหลันอย่างนั้นเหรอ? ไม่น่าจะใช่หรอก! ”

หลินหยุนพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เธอยังคงไม่เข้าใจอยู่บ้าง! ”

ซินเอ๋อพลันแปลกใจพร้อมกับหัวเราะและพูดขึ้นว่า “อย่างนั้นเหรอ? ถ้างั้นพี่หลินหยุนก็ลองพูดมาหน่อยสิ? ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “บนโลกใบนี้ ยังไม่เคยมีผู้ใดที่สามารถจะข่มขู่ฉันได้! ”

เมื่อพูดจบ

หลินหยุนกวัดแกว่งแขนขึ้น พลังที่มองไม่เห็นก็โหมกระหน่ำตรงไปที่ซินเอ๋อ

ทันใดนั้น ซินเอ๋อก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปในทันที

พลังสังหารอย่างไร้ขีดจำกัดได้โหมกระหน่ำมาที่ตนเอง ทำให้เธอเหงื่อไหลท่วมตัวไปหมด

ในขณะนั้นเอง โม่หยู่ที่อยู่ด้านข้างก็รีบตะโกนขึ้นด้วยความตกใจว่า “พี่หลินหยุน อย่า! ”

ชี่กระบี่พุ่งตรงมายังบริเวณใจกลางระหว่างคิ้วของซินเอ๋อและก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

หลินหยุนพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “อย่าได้คิดที่จะข่มขู่ฉันอีกเป็นอันขาด! ตอนนี้ รีบไสหัวไปซะ! เห็นแก่สถานะของเธอ ฉันจึงจะไม่ฆ่าเธอ! แต่นับจากวันนี้ไป เธอ รวมไปถึงเผ่ามนุษย์ดาวไกอาทั้งหมด จะไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับฉันอีกแล้ว! ”

โม่หยู่ที่อยู่ด้านข้างได้รีบพูดขึ้นว่า “พี่หลินหยุน คุณอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่ซินเอ๋อพูดเลย พวกเราไม่ได้ต้องการที่จะข่มขู่พี่หลินหยุนเลยแม้แต่น้อย......”

หลินหยุนดวงตาเบิกกว้าง และหันมองไปที่โม่หยู่ “พาหล่อนออกไป และรีบไสหัวไปพร้อมกันเดี๋ยวนี้! ”

เมื่อพูดจบ ก็หันหลังเดินขึ้นภูเขาไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามองเลย

มองไปยังเงาร่างของหลินหยุนที่เดินจากไป ซินเอ๋อก็หายใจอย่างหอบหืด ความโกรธแค้นในแววตาก็ยิ่งปรากฏเพิ่มมากขึ้น

ผ่านไปสักพัก ก็หันหลังเดินออกไปจากปลายเขาของสถาบัน และมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง โม่หยู่จึงต้องจำใจ รีบเดินตามติดไปด้วย

ขณะเดินไปพลาง ก็พูดตำหนิไปพลางว่า “ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่า พี่หลินหยุนไม่ใช่ผู้ที่เราจะไปข่มขู่ได้! การปฏิบัติกับคนที่มีนิสัยอย่างเขานี้ พวกเราทำได้แค่ขอร้องด้วยคำพูดที่ดี ๆ! ”

“แต่เธอเองกลับไม่เชื่อฟัง! ”

“ตอนนี้เกิดปัญหามาถึงขั้นนี้แล้ว! ”

ซินเอ๋อส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา และพูดว่า “ในเมื่อเขาไม่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี ถ้าอย่างนั้นก็ทำได้เพียงป่าวประกาศสถานะตัวตนที่แท้จริงของเขาให้กับทุกคนได้รับรู้! ”

“ในเมื่อพูดกันดี ๆ แล้วยังไม่ยอมทำตาม ก็จะต้องสั่งสอนกันให้รู้เสียบ้างแล้ว! ”

“นี่เป็นสิ่งที่เขารนหาเรื่องเองทั้งนั้น! ”

โม่หยู่ได้ยินดังนั้น ก็พูดขึ้นด้วยความโมโหว่า “ไม่ได้! ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด! ไม่ต้องเอ่ยถึงตอนที่พวกเราเดินทางตระเวนกันอยู่ในเขตเหนือนั้น ล้วนได้รับการปกป้องดูแลจากเขาเป็นอย่างดีถึงได้มายังเขตกลางฟ้าแห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย! ”

“ก็แค่จะเอ่ยถึงตอนที่อยู่ในเขตเหนือเท่านั้นว่า ถ้าหากไม่มีเขา ตระกูลโม่ของพวกเราคงจะตายกันอย่างอเนจอนาถ! ”

“ผู้คนที่อยู่ในแดนเหมันต์ทั้งหมด คงจะถูกนิกายวิญญาณ์บริสุทธิ์ล้อมสังหารไปหมดแล้ว! ”

“พวกเราเองก็คงจะไม่สามารถขนส่งทรัพยากรเข้าไปยังส่วนลึกของแดนเหมันต์นั้น เพื่อช่วยบรรเทาความทุกข์ยากของคนในเผ่าพันธุ์ของเราได้! ”

“ย้อนกลับมาคิดถึงตัวเองดูบ้างสิ! ”

“ถ้าหากไม่มีเขา ตอนนี้เธอจะมายืนอยู่ที่ตรงนี้ได้อย่างนั้นเหรอ? ”

“ถ้าหากไม่มีเขา ตอนนี้เธอจะสามารถปลดล็อคการผนึกสายเลือดในร่างกายของตัวเองได้เหรอ? ”

“และหลังจากที่มาถึงเขตกลางฟ้าแล้ว ก็ไม่ใช่ตัวเขาที่ได้ทอดทิ้งพวกเราสองคน! ”

“เป็นพวกเราสองคนเองต่างหากที่ไม่ยอมรอเขา ตัดสินใจที่จะจากไปเอง! ”

“แต่ตอนนี้พวกเรากลับมาทำแบบนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ตอบแทนบุญคุณต่อเขาแล้ว ยังจะเป็นการแก้แค้นเขาด้วย! การกระทำแบบนี้มันช่างไร้ยางอายยิ่งนัก! ”

ได้ยินที่โม่หยู่พูด ซินเอ๋อก็หัวเราะและแสดงสีหน้าเยาะเย้ย ”ไร้ยางอาย? บนโลกใบนี้ จะมีความไร้ยางอายที่แท้จริงด้วยเหรอ? ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนยึดถือเอาความแข็งแกร่งเป็นสิ่งสำคัญ! ”

“แม้ว่าเธอจะมีอายุมากกว่าฉันเล็กน้อย! ”

“แต่ก็แค่มีอายุมากกว่าก็เท่านั้น! ”

“เธอน่าจะรู้ดีว่า ตั้งแต่ที่ฉันเกิดมา ก็จะต้องเผชิญหน้ากับความตายอยู่ทุกวัน! ”

“ฉันไม่รู้ว่าอะไรคือบุญคุณที่ต้องตอบแทนหรือความแค้นที่ต้องชำระ! ”