จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1663

นั่นก็คือทางตอนเหนือของดาวบูรพา ล้วนเป็นทุ่งน้ำแข็งที่กว้างขวาง ภายในทุ่งน้ำแข็ง มีสัตว์อสูรอยู่เป็นจำนวนมาก ส่วนผู้บำเพ็ญเซียนทั้งหมด ต่างก็จะไล่ล่าพวกสัตว์อสูร เพื่อที่จะนำเอาแก้วหินปีศาจของสัตว์อสูรมาใช้ในการบำเพ็ญฝึกฝน

นี่ก็คือทรัพยากรที่ใช้ในการบำเพ็ญฝึกฝนโดยปกติทั่วไปอย่างที่สุดของพวกเขา

สำหรับที่ว่าจะมีผู้ใดออกจากดาวบูรพา เพื่อไปแสวงหาความท้าทายในจักรวาลนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่มีกลุ่มคนเหล่านี้ เพียงแต่มีจำนวนน้อยมาก เพราะว่าเมื่อบรรลุถึงขั้นแดนดั่งเทพแล้ว ก็จะถูกจำกัด ไม่ให้ไปยังทุ่งน้ำแข็งเพื่อไล่ล่าสัตว์อสูร แต่จะต้องแสวงหาทรัพยากรบำเพ็ญฝึกฝน ภายในอากาศเท่านั้น

ในเวลานี้ที่ตัวของหลินหยุน ยังคงหลงเหลือทรัพยากรของชายวัยกลางคนแดนดั่งเทพแห่งวงศ์สกุลน้ำดำนั้น รวมถึงผู้บำเพ็ญเซียนแดนดั่งเทพของสำนักมู่เหมียน เพียงแต่ว่าก็ได้ใช้งานไปอย่างพอสมควรแล้ว

การซื้อของวิเศษที่ใช้ในการเหาะเหิน ก็ได้ใช้หินทิพย์ชั้นสูงไปจำนวนไม่น้อย

เมื่อมาถึงเมืองบูรพาแล้ว ก็ยังได้เช่ายอดเขาแห่งหนึ่ง อีกทั้งยังได้ซื้อโอสถและพวกวัตถุดิบอีกจำนวนหนึ่งด้วย

ดังนั้นในตัวของเขาก็แทบจะไม่หลงเหลือทรัพยากรอะไรอีกแล้ว

ในส่วนของหินทิพย์ชั้นกลางนั้น ก็ถือว่าใช่ แต่ก็ถูกเขาใช้ไปในการจัดวางค่ายกลรวมพลัง จึงหมดไปพอสมควรแล้ว

ขณะนี้ ต่อให้พบเจอกับสิ่งรองรับที่เหมาะสมในตลาด เขาเองก็คงจะไม่สามารถทำการซื้อได้

อีกทั้ง สิ่งรองรับที่เขาต้องการนั้น คงจะต้องมีราคาสูงอย่างแน่นอน

ซึ่งจะต้องใช้ทรัพยากรในจำนวนมหาศาล จึงจะซื้อมาครอบครองได้

และเมื่อเขาบรรลุเข้าสู่แดนดั่งเทพแล้ว เขาก็ยิ่งจะต้องใช้ทรัพยากรที่มากขึ้นอีกด้วย!

เห็นได้ชัดว่า การบำเพ็ญฝึกฝนจากนี้ต่อไปเขาจะต้องแสวงหาทรัพยากรที่ใช้ในการบำเพ็ญฝึกฝนจำนวนมาก

ดังนั้นในช่วงที่ผ่านมาขณะที่เขาเดินเล่นอยู่ในเมืองบูรพา เขาเองก็กำลังคิดถึงปัญหานี้อยู่ด้วย

อาศัยช่วงจังหวะนี้ที่พลังบำเพ็ญของเขาอยู่ในขั้นแดนจิตปฐมระยะหลังบริบูรณ์ ยังไม่บรรลุถึงขั้นแดนดั่งเทพ ซึ่งก็สามารถที่จะไปยังทุ่งน้ำแข็งทางตอนเหนือเพื่อไล่ล่าสัตว์อสูรได้

นี่ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีเลย!

ถ้าหากตรงกับสิ่งที่เขาได้ไปสอบถามและรับรู้มานั้นว่า ในท่ามกลางทุ่งน้ำแข็งมีสัตว์อสูรอยู่มากมายนับไม่ถ้วนแล้ว ก็ถือว่าไม่เลวเลย!

วันนี้ หลินหยุนบอกลาฉินหลัน แล้วก็ออกไปจากเมืองบูรพา เดินทางมุ่งหน้าไปยังทุ่งน้ำแข็งในเขตเหนือโดยเร็ว

เหาะเหินอยู่กลางอากาศกว่าครึ่งเดือน ในระหว่างการเดินทางหลินหยุนก็ได้พบกับผู้บำเพ็ญเซียนในจำนวนที่มากขึ้น

และในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงบริเวณที่ใกล้กับทุ่งน้ำแข็งแล้ว

สามวันหลังจากนั้น ก็สามารถมองเห็นหิมะขาวโพลน!

สีขาวทั้งแถบ ราวกับว่าได้ทอดยาวไปในอากาศอย่างไร้จุดสิ้นสุด

พื้นที่ของทุ่งน้ำแข็งนี้กว้างใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตจริง ๆ

เบื้องหน้าของหลินหยุนปรากฏอำเภอแห่งหนึ่งที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่เหมือนจะมีทุกสิ่งทุกอย่างครบครัน

อำเภอแห่งนี้มีชื่อว่าอำเภอทักษิณ

โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งอยู่ในทุ่งน้ำแข็งแบบนี้ แล้วจะยังใช้ชื่อแบบนี้อยู่อีก

หรือว่าในส่วนลึกของทุ่งน้ำแข็งนั้น ยังจะมีอำเภออุดรที่อยู่ตรงข้าม ทิศตะวันออกมีอำเภอบูรพา และทิศตะวันตกก็มีอำเภอประจิมอย่างนั้นเหรอ?

หลังจากที่เข้าไปสอบถามในอำเภอแล้ว ผลลัพธ์ก็ตรงกับที่เขาคาดเดาเอาไว้ทุกอย่างจริง ๆ ด้วย

ในบริเวณพื้นที่ส่วนลึกนับหมื่นลี้ของทุ่งนำแข็ง ยังจะมีอำเภอแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับอำเภอแห่งนี้ โดยมีชื่อว่าอำเภออุดร

เพียงแต่ไม่มีอำเภอบูรพากับอำเภอประจิมตามที่เขาคาดเดาเอาไว้

เขตแดนของทุ่งน้ำแข็งทอดยาวอย่างไร้จุดสิ้นสุด แทบจะเป็นลักษณะแบบครึ่งต่อครึ่งกับพื้นที่อบอุ่นในแถบนั้นเลย

ดังนั้นในบริเวณเขตแดนแห่งนี้ ก็จะมีอำเภอขนาดเล็กจำนวนมากมาย

ไม่เพียงแต่จะมีสำนักใหญ่ต่าง ๆ ซึ่งรวมไปถึงสำนักบูรพา และสามสำนักใหญ่ที่รองลงมา อีกทั้งสำนักเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน จนกระทั่งผู้ฝึกฝนอิสระที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง ต่างก็มีทางเข้าไปยังทุ่งน้ำแข็งของตนเองโดยเฉพาะ

ควบคุมช่องทางเข้าไปยังทุ่งน้ำแข็ง ก็เท่ากับว่าควบคุมทรัพยากรที่ใช้ในการบำเพ็ญฝึกฝนแล้ว!

สำนักบูรพาครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ที่สุด

รองลงมาคือสามสำนักใหญ่เหล่านั้น

จากนั้นก็เป็นพวกสำนักขนาดเล็ก

ถัดมาอีกก็เป็นกลุ่มอิทธิพลของผู้ฝึกอิสระ

ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใดก็ตาม หากจะเข้าไปด้านใน ก็จะต้องมีป้ายอนุญาตให้เข้าไปโดยเฉพาะ

ไม่อย่างนั้นแล้ว ตอนที่เข้าไปนั้นไม่เป็นไร

แต่ตอนที่ออกมาจะถูกตรวจสอบอย่างเคร่งครัด หากไม่มีป้ายอนุญาตให้เข้า ไม่เพียงแต่จะถูกยึดคืนสิ่งของทุกอย่างที่ได้มาจากในทุ่งน้ำแข็งแล้ว แม้แต่ชีวิตก็อาจจะไม่ปลอดภัยกลับออกมาด้วย!

โดยในเวลานี้ ทุ่งน้ำแข็งอยู่ในสถานะที่ถูกปิดเอาไว้

เพราะว่าสำนักบูรพา รวมถึงสำนักสำนักจินต์ สำนักกระบี่ และสำนักดาบลอย กำลังร่วมมือกัน จัดงานล่าสัตว์ประจำปีขึ้น