จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1667

สถานที่แห่งที่คืออาณาเขตของเขา และก็อยู่ใกล้กับอาณาเขตของเย่หยู่

เย่หยู่ ก็คือลูกศิษย์ของสำนักบูรพาคนนั้นที่หลินหยุนเคยพบเจอก่อนหน้านี้

แต่กลิ่นอายลมหายใจที่หลงเหลือในที่แห่งนี้ในเวลานี้นั้น ไม่ใช่ของเย่หยู่แต่อย่างใด

“ไม่ถูกต้อง! ”

“หรือว่าอาณาเขตบริเวณนี้ ยังจะมีคนอื่นนอกจากเย่หยู่ด้วย? ”

“แต่กลิ่นอายลมหายใจแบบนี้......”

“คือใครกัน? ”

“ถ้าหากมายึดครองอาณาเขตแห่งนี้ของเย่หยู่ เย่หยู่เองไม่มีทางที่จะไม่รับรู้? ”

“จากนิสัยอันเผด็จการและดุดันของเย่หยู่แล้ว เป็นไปได้อย่างไรที่จะปล่อยให้ผู้บำเพ็ญเซียนคนอื่น เข้ามาล่าสังหารในอาณาเขตของตนเองได้? ”

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

“แบบนี้คงจะน่าสนุกขึ้นไม่น้อยแล้ว! ”

“อยากจะเห็นจริง ๆ ว่า คนผู้นี้ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันนั้นจะมีลักษณะเช่นไร”

หลินหยุนไม่รับรู้เรื่องดังกล่าวแน่นอน เพราะเขาได้ออกไปจากที่แห่งนี้ในระยะอันไกลโพ้นแล้ว

ค้นหาตลอดทาง และสังหารไปตลอดทางด้วยเช่นกัน

เมื่อมาถึงวันที่สิบ

แก้วหินปีศาจระดับสี่ในตัวหลินหยุนนั้นไม่ได้เพิ่มจำนวนขึ้นเท่าไร แต่แก้วหินปีศาจระดับห้าเพิ่มมากขึ้นเกินกว่าหลักร้อยแล้ว

ส่วนสัตว์อสูรระดับหก หลินหยุนก็สังหารได้หนึ่งตน

ซึ่งก็คือลิงหิมะ

การสังหารลิงหิมะนั้น หลินหยุนเองก็ต้องเสียพละกำลังไปไม่น้อยเช่นกัน

อีกทั้งยังไปรบกวนสัตว์อสูรระดับหกอีกสองตัวด้วย

ถ้าหากหลบหนีได้ไม่รวดเร็วพอ เกรงว่าหลินหยุนคงจะต้องจบชีวิตลงภายในทุ่งน้ำแข็งที่อันตรายแห่งนี้เป็นแน่

แต่หลังจากที่การต่อสู้ครั้งนี้ผ่านพ้นไป หลินหยุนเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน

จึงหาสถานที่แห่งหนึ่ง เพื่อฟื้นฟูร่างกายเป็นเวลาห้าวัน ถึงจะฟื้นฟูกลับคืนมาเป็นปกติได้

วันนี้ หลินหยุนเดินออกมาจากภายใต้ชั้นน้ำแข็ง

ถอนหายใจยาว และพูดเบา ๆ กับตนเองว่า “ยังเหลือเวลาอีกครึ่งเดือน ไม่สามารถที่จะเข้าไปยังบริเวณส่วนลึกได้อีกแล้ว! ”

“จะต้องค้นหาในทิศทางแนวนอนเพื่อสังหารสัตว์อสูรให้มากขึ้น! ”

“เวลาครึ่งเดือน ถ้าหากโชคดีหน่อยล่ะก็ คงจะสามารถสังหารได้อีกหลายหมื่นตน”

ห้าวันมานี้ เสียเวลาไปมากทีเดียว

ไม่อย่างนั้น ก็คงสามารถสังหารสัตว์อสูรระดับห้าได้มากขึ้นอีก

แต่ตอนนี้หลินหยุนก็ถือว่าได้สั่งสมประสบการณ์เอาไว้บ้างแล้ว

เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายลมหายใจของสัตว์อสูรระดับหก ก็จะต้องหลบหนีไปทันที

อย่าได้เข้าใกล้เด็ดขาด

หลินหยุนกระโดดย่ำขึ้นไปในอากาศ มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก

สิบวันหลังจากนั้น

หลินหยุนก็ได้สังหารสัตว์อสูรระดับห้าไปอีกเกือบห้าร้อยตน

ถ้าหากคำนวณเป็นแก้วหินปีศาจระดับสี่ อย่างนั้นตอนนี้เขาก็จะมีแก้วหินปีศาจระดับสี่ ที่จำนวนเกือบจะสองหมื่นก้อนแล้ว

แต่ในขณะนี้

ในที่สุดก็มีคนจำนวนไม่น้อย โดยเฉพาะลูกศิษย์ของสี่สำนักใหญ่นั้น ที่ต่างก็พบว่าในอาณาเขตล่าสัตว์ของพวกเขา มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวขึ้น

แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังไม่สามารถค้นพบได้ว่าคนผู้นี้คือใครกันแน่!

ทำให้พวกเขารำคาญใจอย่างที่สุด!

แต่ก็ต้องจำใจ

เพราะว่าคนผู้นั้น ทำให้พวกเขาลดจำนวนการสังหารสัตว์อสูรระดับสูงลงไปอย่างมากทีเดียว

หลินหยุนไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ ตำแหน่งที่เขาอยู่นั้นอยู่ในทุ่งน้ำแข็งส่วนลึกเข้าไปอีก

อีกทั้งล้วนแต่สังหารสัตว์อสูรระดับห้าทั้งสิ้น

เมื่อมาถึงวันที่ยี่สิบห้า

สัตว์อสูรที่หลินหยุนสังหารไปนั้น มีจำนวนถึงหนึ่งพันตนแล้ว

จำนวนของสัตว์อสูรระดับสี่ก็เกินหนึ่งหมื่นตนไปแล้ว

วันนี้

หลังจากที่ได้สังหารสัตว์อสูรระดับห้าหนึ่งตน หลินหยุนก็เริ่มที่จะเดินทางกลับ

ต่างก็แข็งแกร่งทรงพลังเป็นอย่างมาก!

เวลานี้ ทั้งสองคนยืนลอยตัวอยู่กลางอากาศ ชายหนุ่มที่มีเพลงกระบี่ที่เก่งกาจไร้เทียมทานนั้นก็พูดขึ้นว่า “พี่เย่หยู่ หลังจากนั้นคุณก็ไม่ได้พบเจอกับคนผู้นั้นอีกเลยอย่างนั้นเหรอ? ”

เย่หยู่มีสีหน้าย่ำแย่ และพูดว่า “ไม่เลย! คิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะกล้าบุกรุกอาณาเขตล่าสัตว์ของฉัน ช่างชั่วช้าเสียจริง! รอให้ออกไปก่อนแล้วหากถูกฉันพบเจอตัวเข้า จะต้องสังหารเขาลงให้ได้! ”

ชายหนุ่มที่มีเพลงกระบี่ที่เก่งกาจไร้เทียมทานนั้นก็พูดขึ้นด้วยความแค้นว่า “ฉันเองก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน ฉันว่าคนผู้นี้ไม่เพียงแต่จะบุกรุกอาณาเขตของพวกเรา ส่วนพื้นที่ของพวกสัตว์อสูรระดับห้านั้น ก็เกรงว่าเขาคงจะช่วงชิงไปเป็นจำนวนมากแล้วด้วย! ”

เย่หยู่พูดเสียงแข็งขึ้นว่า “ฮึ! ไม่ว่าอย่างไร เขาคงจะต้องปรากฏตัวออกมาเป็นแน่! ฉันคิดว่าเขายังสามารถหลบไปที่ไหนได้อีก? บางทีอาจจะตายอยู่ด้านในแล้วก็ไม่แน่! ”

ชายหนุ่มที่มีเพลงกระบี่ที่เก่งกาจไร้เทียมทานพูดขึ้นว่า “ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้! พวกเราเพียงแค่เฝ้ารออยู่ที่ตรงนี้! ถึงอย่างไรคนที่ออกมา ต่างก็ต้องฝ่าด่านของพวกเราออกไปทั้งนั้น! ”

เย่หยู่พยักหน้าด้วยสีหน้าที่หม่นหมองอย่างที่สุด

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ทางทิศตะวันตกก็มีเงาร่างของสองยอดฝีมือกำลังเดินทางกลับมา

ทั้งสองคนนี้คือผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งต่างก็แข็งแกร่งอย่างที่สุด

หลินหยุนรู้จักสองคนนี้ คนหนึ่งคือลูกศิษย์ของสำนักดาบลอย อีกคนหนึ่งคือลูกศิษย์ของสำนักจินต์

เมื่อทั้งสี่คนมารวมตัวกัน หลังจากที่ลูกศิษย์สำนักดาบลอยกับลูกศิษย์สำนักกระบี่ ต่างก็จ้องสบตาซึ่งกันและกันแล้ว ก็พากันส่งเสียงฮึขึ้นอย่างเย็นชา

สองสำนักนี้คือคู่แค้นกัน

ลูกศิษย์ภายในสำนักก็เป็นแบบนี้เช่นเดียวกัน

หลังจากที่ทั้งสี่คนรวมตัวกัน ก็มีผู้บำเพ็ญเซียนของสำนักเล็กต่าง ๆ จำนวนไม่น้อยทยอยกันกลับออกมา

โดยทุกคน เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสี่คนนี้แล้ว ต่างก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่กันทั้งหมด

ไม่นานนัก คนของสำนักเล็กก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น

ผ่านไปเพียงชั่วครู่ก็มีจำนวนเกินกว่าสองร้อยคนแล้ว

เย่หยู่พูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า “คิดว่าพวกนายทุกคนคงจะเตรียมใจมาพร้อมแล้วสินะ คำพูดที่พร่ำเพรื่อฉันก็คงจะไม่ต้องพูดอีก! จงมอบแก้วหินปีศาจจำนวนครึ่งหนึ่งในตัวของทุกคนออกมาเถอะ! ”

ได้ยินที่เขาพูด สีหน้าของทุกคนก็ยิ่งย่ำแย่ลงไปอีก

ในจำนวนนั้นมีผู้บำเพ็ญเซียนหญิงของสำนักเล็กแห่งหนึ่ง ที่มีรูปร่างหน้าตาที่ไม่เลว ได้เดินขึ้นมาด้านหน้า พร้อมกับทำความเคารพให้กับทั้งสี่คนที่นำโดยเย่หยู่ จากนั้นก็อ้อนวอนขอร้องอย่างอ่อนโยนว่า “คุณชายทั้งสี่ ฉันมาจากสำนักเสี่ยวหลิน ครั้งนี้ไล่ล่าแก้วหินปีศาจระดับสามได้เพียงหลักร้อยเท่านั้นเอง! ”

“คุณชายทั้งสี่ แก้วหินปีศาจระดับสามนั้น ทุกท่านคงจะไม่ให้ความสนใจหรอก ปล่อยให้ฉันเก็บเอาไว้เองได้หรือไม่? ”

ได้ยินที่หญิงสาวพูด เย่หยู่ก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที แล้วก็ใช้ฝ่ามือตบผ่านอากาศไปยังอีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งไม่มีท่าทีที่จะสงสารหญิงสาวสวยเสียเลย

ฝ่ายหญิงนั้นมีพลังบำเพ็ญแดนยาทองขั้นสูงสุด จะสามารถต้านทานพลังได้ที่ไหนกัน จึงถูกตบอย่างแรงจนกระเด็นลอยออกไป และกระอักเลือดออกมา แม้ว่าจะไม่ถึงตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักเลย!

เย่หยู่หัวเราะอย่างเย็นชา “อย่าได้มาทำอะไรที่เปล่าประโยชน์เหล่านี้ต่อหน้าของฉันอีก! ”