จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1671

เมื่อเห็นอันดับสำนักยีเจี้ยนของตัวเอง ชายชราของสำนักยีเจี้ยนนั้น ก็หายใจเร็วอย่างยิ่งในทันที แทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองจริงๆ

นี่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ!

ยังมีซ่งจื่อเหลียงและฉิงเอ๋อร์ทั้งสองคนอยู่ข้างๆ ก็ไม่อยากเชื่อเลย

ผู้ชายที่หน้าแผนกต้อนรับ คือหลินหยุน?

แต่ว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ต้องรู้ว่า ตอนที่เขาออกไป คุณชายเย่หยู่ทั้งสี่คน แต่กำลังรอผู้ชายคนนี้อยู่!

เมื่อชายวัยกลางของสำนักบูรพาคนนั้นถามไถ่เย่หยู่ เขาก็รู้สึกแปลกมากมาโดยตลอด

มิน่าล่ะทำไมคุณชายเย่หยู่ถึงไม่ออกมา

แต่ว่ามีสำนักจินต์ สำนักดาบลอย และลูกศิษย์ทั้งสามคนของสำนักกระบี่ แต่เขากลับไม่ได้คิดมากเกินไป

เขาเดาว่าเย่หยู่น่าจะไม่ได้รอให้หลินหยุนปรากฏตัว ต่อจากนั้นก็ย้อนกลับไปค้นหาที่ส่วนลึกของทุ่งน้ำแข็งอีกครั้ง

แต่ว่าตอนนี้หลินหยุนกลับมาแล้ว

แต่เย่หยู่กลับไม่ได้กลับมา

หรือว่าหลินหยุนซ่อนตัวไว้ เย่หยู่ทั้งสี่คนไม่ได้อยู่รอ สุดท้ายรอจนทั้งสี่คนจากไป ถึงได้ออกมาเป็นคนสุดท้ายเหรอ

มันน่าจะเป็นแบบนี้นะ

ไอ้ผู้ชายเจ้าเล่ห์!

แต่ว่า…….

ผู้ชายคนนี้จะฆ่าสัตว์อสูรมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร!

แก้วหินปีศาจหนึ่งหมื่นสามพัน กลับอยู่ในอันดับต้นๆของการจัดอันดับบุคคล มันน่าเชื่อเกินไปจริงๆ

ผู้ชายคนนี้ เป็นแดนจิตปฐมตอนปลายสูงสุดอย่างแน่นอน!

ก่อนหน้านี้ตัวเองกลับมีเรื่องกับคนที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าไอ้อาจารย์แก่ตายยากของตัวเองแบบนี้

อันตรายเกินไปจริงๆ!

ผู้ชายคนนี้จะไม่หาเรื่องตัวเองใช่มั้ย?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ภายในใจของซ่งจื่อเหลียงเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา และพูดกับชายชราที่อยู่ข้างหน้าอย่างแผ่วเบาว่า “อาจารย์ครับ จู่ๆลูกศิษย์ก็นึกขึ้นมาได้ ว่ามีเรื่องบางอย่างต้องไปจัดการ ดังนั้นลูกศิษย์ขอตัวก่อน อาจารย์วางใจได้ ลูกศิษย์จะพยายามกลับไปที่สำนัก!”

ชายชราและฉิงเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะตะลึง ฉิงเอ๋อร์ไม่เข้าใจทำไมจู่ๆศิษย์พี่ก็พูดแบบนี้ ชายชรากลับเข้าใจอย่างชัดเจน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “งั้นก็ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แกก็กลับไปก่อนเถอะ!”

เมื่อซ่งจื่อเหลียงได้ยินเช่นนี้ ก็มองลึกไปที่หลินหยุนที่อยู่บนเวทีแวบหนึ่ง และออกไปจากเมืองล่าบูรพาอย่างรวดเร็ว

ไม่ไปตอนนี้ ใครจะรู้ว่าหลินหยุนจะแก้แค้นหรือไม่เมื่อเจอเขาภายหลัง?

ถ้าเกิดเขาอยากฆ่าตัวเอง นั่นเป็นคนที่แม้แต่อาจารย์ของตัวเองก็ไม่สามารถต้านทานได้

และในเวลานี้ ทุกคนมองไปทางหลินหยุนอย่างเหลือเชื่อ

หลินหยุนคนนี้คือใครกัน?

สำนักยีเจี้ยน ก็เป็นสำนักอะไรอีก?

คนส่วนใหญ่ไม่เคยได้ยินชื่อสำนักยีเจี้ยนมาก่อนด้วยซ้ำ

กลับมีลูกศิษย์แบบนี้ปรากฏตัว?

นี่มันทำให้คนเหลือเชื่อจริงๆ!

ได้รับการจัดอันดับที่หนึ่งของการจัดอันดับบุคคลในทันที

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนจากสำนักบูรพา มองไปทางหลินหยุน สีหน้ากลับไม่พอใจในทันที

แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

หลังจากที่มองดูสักพัก แววตาก็มองไปทางสำนักกระบี่ สำนักดาบลอย ยังมีลูกศิษย์ทั้งสามคนนั้นของสำนักจินต์

ส่วนทำไมเย่หยู่จะต้องย้อนกลับไปที่ส่วนลึกของทุ่งน้ำแข็ง ก็มีการคาดเดาอยู่บาง

ก็เข้าใจว่าเหตุผลทำไมครั้งนี้พวกเขาทั้งสามคนนี้ของสำนักจินต์ ถึงได้ล่าแก้วหินปีศาจได้จำนวนน้อยขนาดนี้ในครั้งนี้

ก็เป็นเพราะว่าปรากฏเด็กน้อยที่ชื่อหลินหยุนคนนี้ปรากฏตัว

เด็กน้อยคนนี้ ต้องครอบครองพื้นที่ล่าสัตว์ของพวกเขา

แต่เย่หยู่ทั้งสี่คนไม่คิดจะฆ่าคนคนนี้งั้นเหรอ?

ไม่หรอก น่าจะคิดแล้ว เพียงแต่ว่าเด็กน้อยคนนี้เจ้าเล่ห์อย่างยิ่ง ไม่สามารถที่จะตามหาคนคนนี้ได้

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนก็มึนงง!

สายตาที่มองไปทางหลินหยุน ก็เหมือนกับการมองคนโง่

“หา? ฉันได้ยินอะไรน่ะ?”

“หลินหยุนคนนี้……เขากลับปฏิเสธคำเชิญของสำนักบูรพา?”

“คนคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่า? เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่”

“ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า! แม้แต่โอกาสเข้าสู่สำนักบูรพาก็ไม่เอา?”

“พระเจ้า! น่าเหลือเชื่อจริงๆ!”

ทุกคนต่างพูดไม่ออกในทันที

ชายวัยกลางคนก็คาดไม่ถึง อยู่ที่ดาวบูรพานี้ กลับยังมีคนปฏิเสธคำเชิญของสำนักบูรพา!

การเข้าร่วมสำนักบูรพา นี่เป็นเป็นความใฝ่ฝันของผู้บำเพ็ญตนหนึ่ง

แต่ว่า เขากลับไม่ได้คิดมากเกินไป ส่วนเรื่องที่บอกว่ารำคาญ ก็ไม่ถึงขั้นนั้น แค่ผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมตอนปลายเท่านั้นเอง!

ในไม่ช้าจะเข้าสู่แดนดั่งเทพ

อัจฉริยะจริงๆ

แต่ว่าสิ่งที่สำนักบูรพาไม่ขาดแคลนที่สุด ก็คืออัจฉริยะ!

แต่ในเวลานี้ ก็ได้ยินหลินหยุนพูดต่อว่า “ผู้อาวุโสน่าจะมองออก แม้ว่าผมจะเข้าสู่ดั่งเทพ ตอนนี้กลับขาดสิ่งรองรับที่เหมาะสม! ถ้าหากสำนักบูรพาสามารถที่จะสนองความต้องการนี้ของผมได้ มอบสิ่งรองรับที่เหมาะสมให้ชิ้นหนึ่ง งั้นผมก็ยินดีเข้าร่วม!”

เมื่อชายวัยกลางได้ยินคำพูดนี้ ก็หัวเราะเสียงดังลั่นออกมา ชายวัยกลางคนข้างๆสำนักบูรพากลับโกรธเคืองในทันที “เด็กน้อย กำเริบเสิบสานจริงๆ! ท่านฉวี่เหอเป็นคนเชิญนายเข้าสู่สำนักบูรพาก่อน ก็นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับนายแล้ว!”

“นายไม่เพียงแต่มองข้ามความหวังดีของผู้อื่น ตอนนี้กลับยังมีข้อเรียกร้องกับท่านฉวี่เหอ?”

ดั่งเทพตอนปลายของฉวี่เหอนั้น ในฐานะสำนักบูรพาต้องดีมากๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็โบกมือ ต่อจากนั้นมองไปทางหลินหยุนพูดขึ้นมา “สิ่งรองรับของสำนักบูรพา ก็ย่อมมีไม่น้อย แต่ถึงแม้จะมอบให้กับลูกศิษย์ในสำนัก นั่นก็เป็นอัจฉริยะสุดยอดอัจฉริยะ หรือว่าได้ทำผลงานมากมายมากต่อสำนัก!”

“นายมีสิทธิ์อะไรที่เพิ่งเข้าร่วมสำนัก ก็ขอให้สำนักมอบสิ่งรองรับให้กับนายด้วย?”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “สิทธิ์ที่ผมเป็นอัจฉริยะที่พวกคุณไม่เคยพบเห็นมาก่อน ก็ง่ายดายเช่นนี้!”

เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้ ไม่เพียงแต่ชายวัยกลางคนเท่านั้น แต่ยังมีผู้คนนับพันที่มาร่วมงานด้วย ต่างก็พากันหัวเราะเสียงดังออกมา