จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1672

หลินหยุนคืออัจฉริยะเหรอ?

นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว!

อายุน้อยเช่นนี้ ก็บรรลุถึงแดนจิตปฐมตอนปลาย!

คนแบบนี้ถ้าหากไม่ใช่อัจฉริยะ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีใครเป็นอัจฉริยะแล้ว!

แต่ว่า ต้องบอกว่าสำนักบูรพาก็ไม่มีอัจฉริยะแบบนี้ นั่นมันก็ช่างน่าอับอายเกินไปจริงๆ!

ใครก็รู้ดีว่า อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้หลายคนของสำนักบูรพา ก่อนอายุสามสิบ ก็เข้าสู่ขั้นแดนดั่งเทพแล้ว

หลินหยุนคนคนนี้ เอาอะไรมาเทียบกับสุดยอดอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้?

อัจฉริยะที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน!

มันช่างตลกเหลือเกิน!

แต่สีหน้าของหลินหยุนนั้นจริงจัง แต่กลับไม่ได้มีท่าทางล้อเล่นเลยสักนิด

หลังจากที่ฉวี่เหอหัวเราะอยู่สักพัก มองไปทางหลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “เด็กน้อย นายพูดเกินไปแล้ว อย่างนาย ในวัยนี้ ก็เป็นคนที่บรรลุถึงแดนจิตปฐมบริบูรณ์ ในลูกศิษย์สำนักบูรพา ไม่ถึงสามสิบ ก็มียี่สิบ!”

“นายประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว!”

หลินหยุนกลับพูดว่า “ท่านผู้นี้ สำนักมีสิ่งรองรับที่บริสุทธิ์โดยฟ้ากำเนิดหรือไม่? ถ้าหากมี และสามารถที่จะนำออกมาได้ งั้นผมจะพิสูจน์เอง ว่าสิ่งที่ผมพูดนั้น เป็นจริงหรือเท็จกันแน่!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน สายตาของฉวี่เหอก็เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “สิ่งรองรับที่บริสุทธิ์โดยฟ้ากำเนิด เด็กน้อย โลภมากนะ! สิ่งรองรับแบบนี้ ก็คือสำนักบูรพา แม้ว่าจะมองสำรวจจักรวาล ก็ยังหาได้ยากอยู่”

“ถึงกับทุกครั้งที่ปรากฏสิ่งรองรับแบบนี้ ก็จะทำให้เกิดพายุนองเลือด!”

“นายกลับต้องการสิ่งรองรับแบบนี้?”

หลินหยุนพยักหน้าพูดขึ้นมาว่า “ถูกต้อง!”

ฉวี่เหอครุ่นคิดอยู่นาน ต่อจากนั้นยิ้มจางๆ และพูดขึ้นมาว่า “สำนักบูรพาไม่มีสิ่งรองรับที่บริสุทธิ์โดยฟ้ากำเนิด แต่ว่า กลับมีอีกชิ้นหนึ่ง”

ขณะที่พูด มือของฉวี่เหอส่องแสง มีชิ้นส่วนสีดำ เป็นหลุมเป็นบ่อ ก็ไม่รู้ว่าเป็นวัสดุอะไร ก็ปรากฏขึ้นมา

มีขนาดเท่าศีรษะเด็ก

ฉวี่เหอพูดขึ้นมาว่า “สิ่งนี้ไม่ได้เป็นของสำนัก เป็นสิ่งที่ข้าได้มาโดยบังเอิญในสนามรบ สิ่งนี้แข็งแกร่งอย่างยิ่ง คุณสมบัติก็ไม่ชัดเจน!”

“เดิมทีข้าต้องการหลอมมันเป็นอาวุธ!”

“แต่ของสิ่งนี้แข็งแกร่งอย่างยิ่ง แม้ว่าข้าจะใช้กำลังทั้งหมด ก็ไม่สามารถทิ้งร่องรอยใดไว้ด้านบนได้!”

“ดังนั้น ของสิ่งนี้ก็ถูกข้าเก็บรักษามาโดยตลอด!”

“หากใช้เป็นสิ่งรองรับ ความแข็งแกร่งรองรับก็เพียงพอแล้ว ระดับความแข็งของสิ่งนี้ นายจะรองรับกฎเกณฑ์ได้มากเท่าที่ต้องการก็ไม่มีปัญหา!”

“เพียงแต่ว่าข้าได้ลองแล้ว ของสิ่งนี้ยากมากที่จะหลอมรวมกฎเกณฑ์ใดๆ!”

“แต่มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ต้องใช้เวลานานมาก ไปสลัก ด้วยพลังของกฎเกณฑ์ ถึงสามารถที่จะทำได้สักที!”

“ถ้าหากนายสามารถที่จะพิสูจน์ให้ข้าเห็นได้ว่า นายเป็นสุดยอดอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้จริงๆ งั้นข้าก็อาจจะมอบของสิ่งนี้ให้กับนายได้!”

“นายคิดว่าอย่างไร?”

และทันทีที่เห็นสิ่งนั้นในมือของฉวี่เหอ สายตาของหลินหยุนก็เปล่งประกายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เพราะว่าของสิ่งนี้ เขาเหมือนเคยเห็นมาก่อน

ในเวลานี้ ในหัว เสียงที่เร่งรีบของเจียซินก็ดังขึ้นมาในทันที “หลินหยุน นี่คือ……นี่คือหินรองรับกฎเกณฑ์! ถูกต้อง ฉันเคยเห็นมันครั้งหนึ่งในเผ่า หินรองรับกฎเกณฑ์ชิ้นนั้นของเผ่าฉัน ถึงกับมีขนาดเท่ากับลูกตา แต่กลับเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างหนึ่ง!”

“รับปากกับเขา! รีบรับปากเขาเร็วเขา!”

“หินรองรับกฎเกณฑ์ชิ้นใหญ่เช่นนี้!”

“ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องได้มันมา!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียซิน หลินหยุนก็นึกออกในทันที

ถูกต้อง คือหินรองรับกฎเกณฑ์จริงๆ!

หินรองรับกฎเกณฑ์แบบนี้ ไม่ได้รองรับกฎเกณฑ์ง่ายดายขนาดนั้นอย่างแน่นอน แต่เป็นต้าเต๋าอย่างแท้จริง

ในโลกของผู้ฝึก ต้าเต๋าสามพัน ต้าเต๋านี้กลับไม่ใช่กฎเกณฑ์ และเป็นต้าเต๋าอย่างแท้จริง