จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1673

ลมปราณบนตัวของฉวี่เหอก็ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นมา

ลมปราณของเขาแผ่ขยายออกไป แม้แต่ผู้ฝึกตนในเมืองเบื้องล่าง ก็ยังรู้สึกกดดันอย่างหนัก แค่คิดก็รู้แล้ว หลินหยุนที่อยู่ตรงข้าม แรงกดดันจะมากไปถึงขั้นไหน

หลินหยุนหายใจเร็ว สีหน้าก็ค่อยๆซีดเซียวขึ้นมา

ยังไม่ได้เริ่ม ในเวลานี้ก็ฝืนทนเช่นนี้แล้ว

ฉวี่เหอตะโกนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เด็กน้อย ถ้าหากนายเสียใจตอนนี้ ยังทันนะ!”

หลินหยุนสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างยากลำบากขึ้นมา “ผู้อาวุโส ลงมือเถอะ!”

ฉวี่เหอพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “ได้! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็จะทำให้นายสมหวัง!”

เห็นเพียงมือทั้งสองข้างของฉวี่เหอกำแน่นอย่างช้าๆ ต่อจากนั้นกวาดล้างไปทางหลินหยุนอย่างกะทันหัน

หมัดนี้ชกไป ฟ้าดินเปลี่ยนสี

ไร้เทียมทาน!

ทั่วทั้งกลางอากาศอยู่ภายใต้หมัดนี้ ก็ดูไม่ค่อยสู้ดี และสั่นเทาอย่างรุนแรง

ก็เป็นหมัดแบบนี้ กลืนกินหลินหยุนเข้าไปในทันที

หลินหยุนไม่ได้ทำการต่อต้านเลยแม้แต่น้อย

และในกลางอากาศ ลมปราณของหลินหยุนก็หายไปอย่างสมบูรณ์

“แข็งแกร่งเกินไปแล้ว! นี่ก็คือผู้อาวุโสฉวี่! ดั่งเทพตอนปลาย เพียงอีกก้าวเดียวก็จะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนสู่ธรรมะก็จะสำเร็จ!”

“หึหึ ไอ้เด็กหลินหยุนนั้น ต้องการที่จะรับการโจมตีด้วยพลังทั้งหมดของผู้อาวุโสฉวี่ สมองมีปัญหาชัดๆ!”

“ไม่มีเรื่องที่จะประสบความสำเร็จได้เลย เขากล้าจริงๆ!”

“เสียชีวิตตอนนี้แล้ว ชีวิตหนึ่งชีวิต!”

“รนหาที่ตายเอง ใครจะทำอะไรได้?”

ฉวี่เหอก็นิ่งอึ้ง เพราะว่าพลังปราณของเขาติดอยู่กับบนตัวของหลินหยุนเสมอ แต่หลังจากที่เขาชกหมัดนี้ออกไป ก็ดูเหมือนว่าหลินหยุนจะถูกทุบจนแตกเป็นผงอย่างสมบูรณ์

เสียชีวิตอย่างสมบูรณ์

แต่ว่า ไม่ว่ายังไง หลินหยุนก็เป็นผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมระยะหลังบริบูรณ์

ไม่มีทางง่ายดายขนาดนี้หรอก!

ตายจริงเหรอ?

แต่ว่าเมื่อทุกคนกำลังคิดว่า หลินหยุนเสียชีวิตจริงๆ ร่างของหลินหยุนปรากฏขึ้นใหม่ในกลางอากาศ

หลินหยุนในเวลานี้ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

เสื้อผ้าฉีกขาดไม่เป็นรูปเป็นร่าง

ตรงที่เห็นกระดูก ก็ปรากฏให้เห็นหลายสิบแห่ง

เสื้อเกราะอ่อนบนตัวของหลินหยุน ก็ปรากฏให้เห็น

วินาทีที่หลินหยุนปรากฏตัว

ทุกคนก็เบิกตาทั้งสองข้างกว้าง และตกตะลึงอย่างต่อเนื่อง

ใครก็คาดไม่ถึงว่า หลินหยุนไม่ตาย

ในเวลานี้ ฉวี่เหอก็เป็นเหมือนกัน จากนั้นหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดังขึ้นมา “เด็กดี ที่แท้มีชุดเกราะอ่อนที่มีพลังป้องกันที่น่าทึ่งมากแบบนี้นี่เอง แต่ว่า แม้ว่าจะมีชุดเกราะอ่อนแบบนี้อยู่ นายสามารถรองรับท่านี้ของข้าได้ ก็เป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยากในจักรวาลอย่างแน่นอน!”

“แบบนี้ เด็กน้อย ตอนนี้ของสิ่งนี้เป็นของนาย!”

“ยังมีป้ายประจำตัวนี้ด้วย ก็รับเอาไว้ หายจากอาการบาดเจ็บแล้ว มาเมืองบูรพา มาหาข้าที่สำนักบูรพา!”

“ส่วนสิ่งรองรับอันดับของนาย นายน่าจะไม่ได้ใช้!”

“รอนายมาถึงสำนักบูรพา สามารถใช้สิ่งรองรับนั้นได้ สามารถแลกเปลี่ยนเป็นทรัพยากรที่ต้องการได้!”

หลังจากที่พูดจบ ฉวี่เหอก็ก้าวขึ้นไปในอากาศและจากไป

และหลินหยุนก็หายใจออกนำอากาศที่ไม่สะอาดออกไป

อาการบาดเจ็บนี้ หนักที่สุดครั้งหนึ่ง ตั้งแต่ที่เขาเข้าสู่ฉองหลง แล้วค่อยไปยังสนามรบหมื่นจักรวาล!

แต่ผลตอบแทนที่ได้ก็ยังมหาศาล!

หินรองรับกฎเกณฑ์ชิ้นใหญ่เช่นนี้ นี่ได้ผลตอบแทนที่มากมายเกินไป!

แม้ว่าหลินหยุนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนี้ ในเมื่อรู้สึกว่ามันคุ้มค่าอย่างยิ่ง

เมื่อรับหินรองรับกฎเกณฑ์และป้ายประจำตัวไว้ หลินหยุนรีบออกไป

ขาดสิ!

ชาติก่อน เย่เยว่ให้ความรู้สึกแบบนั้นกับเขา แต่ชาตินี้ คนแรกที่ให้เขาความรู้สึกแบบนี้ ก็คือฉินหลัน

อันที่จริงเขาต้องการไปที่สำนักบูรพาทันที

เพราะว่าสำนักบูรพา เป็นสำนักที่ควบคุมดาวดวงนี้ และเขาเข้าร่วมด้วยฐานะอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ ก็จะต้องได้รับความสำคัญอย่างแน่นอน

แน่นอนว่า สิ่งของพวกนี้ หลินหยุนไม่มีทางสนใจ เขาก็ให้ความสำคัญที่ว่าสำนักบูรพาจะมีทรัพยากรฝึกตนมาแค่ไหน!

แต่ว่ากอดฉินหลันไว้ในอ้อมกอดในเวลานี้

หลินหยุนก็เปลี่ยนความคิดในใจ

ในเมื่อได้หินรองรับกฎเกณฑ์มาอยู่ในมือแล้ว ก็ทะลวงขั้นแดนดั่งเทพก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ถึงเวลาผลการฝึกตนก้าวเข้าสู่ดั่งเทพ ค่อยจัดวางค่ายกลที่นี่ใหม่ ตราบใดที่ไม่ใช่แดนสู่ธรรมะถึงเอง ก็ไม่มีอะไร!

พูดคุยกับฉินหลันเป็นเวลานาน

หลินหยุนเริ่มเก็บตัวอีกครั้ง ไปทะลวงขั้นแดนดั่งเทพ

ในห้องลับ หลินหยุนหยิบหินรองรับกฎเกณฑ์ออกมา เจียซินก็พูดขึ้นมาว่า “ตอนนี้นายควบคุมกฎเกณฑ์กี่กฎ? ฉันดูอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่นายใช้ก่อนหน้านี้ นายสามารถนำกฎเกณฑ์ออกมาได้ไม่น้อย และก็ปะปนไม่บริสุทธิ์มาก แต่ว่าทะลวงดั่งเทพนี้ หรือว่าจะเลือกระดับที่มีความชำนาญสูงสุดก่อน”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “เดิมทีฉันอยากสลักกฎเกณฑ์ห้าธาตุก่อน เพราะว่าพลังกฎเกณฑ์ที่มองไม่เห็นเป็นกฎเกณฑ์ทั่วไป แข็งแกร่งที่สุด ถ้าเกิดกฎเกณฑ์ที่มองไม่เห็นสลักสำเร็จ โจมตีและป้องกัน ก็จะมีการเปลี่ยนแปลงพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!”

“แต่ว่า ตอนนี้ฉันกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น!”

“นี่เป็นกฎเกณฑ์ที่หนึ่ง ก็เลือกมัน!”

เสียงของหลินหยุนลดลง กลืนกินหินรองรับกฎเกณฑ์ขนาดเท่าศีรษะของเด็ก เข้าไปในคำเดียวสู่โลกกำลังภายในตัว

ในเวลาเดียวกัน ผู้ทรงพลังไร้ขอบเขต ด้วยความอาฆาตแค้นที่ท่วมท้น กฎเกณฑ์แห่งกระบี่อยู่บนหัวของหลินหยุน และหลอมรวมอย่างไม่หยุด

ปราณกระบี่น่าทึ่ง ราวกับดาบคมโบราณเล่มหนึ่ง เปลี่ยนจากจินตนาการไปสู่ความเป็นจริงในกลางอากาศ

ไม่รู้ว่ามันใช้เวลานานเท่าไหร่

พลังกฎเกณฑ์ที่กระจัดกระจายทั้งหมด ถูกดาบคมโบราณทั้งหมดดูดซับ กฎเกณฑ์แห่งกระบี่หลอมรวมออกมาอย่าสมบูรณ์

หลินหยุนก็ลืมตาขึ้นทันใด และกลืนกินกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ในคำเดียว