จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1678

ในมือของหลินหยุนถือกระบี่เฮ่าเทียนไว้ กฎเกณฑ์แห่งกระบี่ก็ระเบิดออกเสียงดังสนั่น

กฎเกณฑ์แห่งกระบี่ของเขายังคงอ่อนแอมาก แต่ในขณะนี้ปราณดาบอยู่ในแนวราบ ความอาฆาตเต็มท้องฟ้า และกวาดล้างโลก

ตรงไปห่อหุ้มวู่ซินคนนี้ไว้ในทันที

เมื่อวู่ซินเห็นเช่นนี้ เปลือกตากระตุกอย่างรุนแรง สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ปลดปล่อยสามกฎเกณฑ์ออกมาทั้งหมด

แต่ภายใต้ดาบนี้ของหลินหยุน สามกฎเกณฑ์ก็พังทลายลงทั้งหมด

ไม่มีการต่อต้านใดๆอย่างแน่นอน

วู่ซินกรีดร้อง และบินออกไปอย่างบ้าคลั่ง บาดแผลนับไม่ถ้วนถูกฟันด้วยปราณดาบทั่วร่างกาย

เลือดพุ่งออกจากปาก

หลินหยุนยืนอยู่กลางอากาศ มองไปทางวู่ซินด้วยสายตาเยือกเย็น “ตอนนี้ นายยังมีอะไรจะพูดอีกไหม? หากยังไม่พอใจ มาหาฉันภายหลังได้! หรือว่าฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง รอนายลงมือ!”

ทุกคนก็นิ่งอึ้งอีกครั้ง!

ในบรรดาลูกศิษย์ดั่งเทพรุ่นนี้ของทั่วทั้งสำนักบูรพา มีทั้งหมดมีสามสิบกว่าคน

และวู่ซินในฐานะแดนดั่งเทพตอนต้นที่ผสมผสานสามกฎเกณฑ์ ก็สามารถจัดอันดับอยู่ที่ยี่สิบกว่า ซึ่งค่อนข้างแข็งแกร่งอยู่แล้ว

แต่ในขณะนี้ ผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ ก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบให้กับหลินหยุนที่มีเพียงพลังแห่งกฎเกณฑ์ที่หนึ่ง เพิ่งจะก้าวเข้าสู่แดนดั่งเทพตอนต้น

กฎเกณฑ์แห่งกระบี่ของหลินหยุน คมเกินไปจริงๆ

ฟันหนึ่งดาบเป็นสามแผล ดูเหมือนท่าทางยังผ่อนคลายอย่างยิ่ง แต่มันแตกเป็นเสี่ยงในทันที แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ!

ในเวลานี้ หลิ่วซวี่เอ๋อก็ทนไม่ได้อีก และบินตรงลงไป

หลินหยุนแววตาสั่นไหว มองไปทางอีกฝ่าย หลิ่วซวี่เอ๋อก็มาถึงตรงหน้า

“นาย ไปกับฉัน!”

จากนั้น มองดูหลินหยุนด้วยสายตาเย็นชา และหันหลังกลับไป

หลังจากที่หลินหยุนหยุดชั่วครู่ ก็บินตามขึ้นไป และบินขึ้นไปที่เขาต้าเหอด้วยกัน

ในเวลานี้เหล่าลูกศิษย์ยอดเขาต่างๆก็มึนงง

หลังจากมองดูหลินหยุนและหลิ่วซวี่เอ๋อหายตัวอยู่บนเขาต้าเหอ ถึงได้ตั้งสติได้

ทั้งสองคนบินลงไปที่พื้น หลินหยุนจ้องมองไปที่ทั่วทั้งเขาต้าเหอ ไม่ได้สัมผัสถึงลมปราณของผู้แข็งแกร่ง สุดท้ายสายตาของหลินหยุนจ้องมองไปที่บนตัวของหลิ่วซวี่เอ๋อ

และหลิ่วซวี่เอ๋อในเวลานี้ ก็กำลังจ้องมองเขา

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “ผู้อาวุโสฉวี่เหอไม่อยู่เหรอ?”

สีหน้าของหลิ่วซวี่เอ๋อไม่พอใจในทันที

“นายรู้ไหมเมื่อกี้นี้นายมีเรื่องกับใคร? ทำไมคนอย่างนายถึงได้กล้าหาญเช่นนี้? เย่อหยิ่งเกินไปแล้วจริงๆ!”

“พวกเขาก็เป็นลูกศิษย์ของเขาจื่อหยุน และคนของเขาจื่อหยุนก็เข้าข้างกันที่สุด ตอนนี้นายมีเรื่องกับพวกเขา ยังยอมรับด้วยว่าตัวเองฆ่าเย่หยู่ นายว่าต่อไปนายจะทำยังไง!”

หลินหยุนไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ ไม่มีความรู้สึกดีใดๆต่อหญิงสาวตรงหน้านี้

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า การมาของเขา แม้ว่าฉวี่เหอไม่อยู่ ก็ต้องมีการมอบหมายคำสั่ง

และผู้หญิงคนนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉวี่เหอ

แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ปรากฏตัวทันทีที่ตัวเองมาถึง แต่กลับมองดูตัวเองต่อสู้กับลูกศิษย์หลายคนของเขาจื่อหยุน

ถึงกับหลังจากที่ตัวเองเอาชนะเย่สวินทั้งสี่คนนั้น ก่อนหน้าที่วู่ซินจะปรากฏตัว เธอมีเวลาปรากฏตัวได้นานมาก แต่เธอยังคงไม่ปรากฏตัว!

นี่ก็แสดงว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจ

หลินหยุนหันกลับมาในทันที แววตาสั่นไหว มองไปทางหลิ่วซวี่เอ๋อ ในมือถือป้ายประจำตัวบินไปทางหลิ่วซวี่เอ๋อ

หลิ่วซวี่เอ๋อยื่นมือออกไปรับ กวาดสายตาแวบหนึ่ง ก็มองไปทางหลินหยุนพูดขึ้นมาอย่างฟึดฟัดว่า “นี่เป็นป้ายประจำตัวที่ท่านอาจารย์ของฉันให้กับนายเหรอ? ของหลอกลวงคนแบบนี้นายไปเอามาจากไหนกันแน่?”

สีหน้าของหลินหยุนไม่พอในในทันที

เมื่อเห็นสีหน้าของหลินหยุนเปลี่ยนแปลงไป หลิ่วซวี่เอ๋อหัวเราะอย่างได้ใจในทันที จากนั้นเชิดหน้าขึ้น และพูดขึ้นอย่างฟึดฟัดว่า “ทำไม ไม่พอใจเหรอ? ฉันเป็นศิษย์ก้นกุฏิคนเดียวของผู้อาวุโสฉวี่ ป้ายประจำตัวท่านอาจารย์ของฉัน ฉันหลิ่วซวี่เอ๋อจะดูผิดพลาดงั้นเหรอ? ฉันบอกว่าป้ายประจำตัวนี้เป็นของปลอม งั้นก็เป็นของปลอม!”

จากนั้น หลิ่วซวี่เอ๋อกวาดสายตาไปที่หลินหยุน มองไปทางทั้งสามคนแล้วพูดขึ้นมาว่า “คนคนนี้ไม่รู้ว่าทำไม ใช้ป้ายประจำตัวปลอมมาหลอกลวงที่นี่ ศิษย์พี่ทั้งสาม พวกพี่รีบลงมือจัดการกับคนคนนี้เถอะ จะต้องจับมาลงโทษทรมาน สอบสวนว่าเขามาที่สำนักบูรพามีแรงจูงใจซ่อนเร้นอะไรกันแน่!”

“นี่…….”

ทั้งสามนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

ป้ายประจำตัวของผู้อาวุโสฉวี่ พวกเขาไม่มีทางดูผิด หลิ่วซวี่เอ๋อในฐานะลูกศิษย์ของผู้อาวุโสฉวี่ จะดูผิดได้อย่างไร!

พวกเขาไม่รู้จริงๆ ในใจของหลิ่วซวี่เอ๋อมีความคิดหรือแผนการอะไรกันแน่น

เมื่อหลิ่วซวี่เอ๋อเห็นว่าทั้งสามคนไม่ขยับเขยื้อน พูดอย่างโกรธเคืองในทันที “ศิษย์พี่ทั้งสามยังรออะไรอยู่อีก?”

เมื่อทั้งสามคนได้ยินเช่นนี้ก็ต่างคนต่างมองหน้ากัน และตะโกนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ในเมื่อศิษย์น้องหลิ่วซวี่เอ๋อแน่ใจว่าป้ายประจำตัวในมือเป็นของปลอม งั้นก็ต้องเป็นของปลอม! หลินหยุน หมดหนทางแล้ว!”

เมื่อเสียงลดลง ทั้งสามคนก็ลงมือพร้อมกัน แววตาของหลินหยุนหรี่ลง ก็ลงมือในทันที ภายใต้การสะบัดแขน ทั้งสามคนก็กระอักเลือดกระเด็นออกไปในทันที

หลินหยุนยืนอยู่ในกลางอากาศ กวาดสายตาจากทั่วเก้ายอดเขาสำนักบูรพา และภูเขาหลัก สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามก็ปรากฏขึ้นในดวงตา จากนั้นก็บินออกไปในทันที

และในเวลานี้ บนภูเขาหลัก ผู้อาวุโสสองคนก็เหมือนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

ตั้งแต่เริ่มต้น ผู้อาวุโสสองคนนี้ก็มองดูอยู่

เมื่อเห็นหลินหยุนจากไปในขณะนี้ ผู้อาวุโสหนึ่งในนั้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าฮ่าและพูดขึ้นมาว่า “ก็ปล่อยลูกศิษย์จากไปแบบนี้เหรอ? นั่นเป็นต้นกล้าที่ดี สายตาของฉวี่ค่อนข้างเฉียบแหลม!”

“ยิ่งไปกว่านั้นลูกศิษย์คนนี้ค่อนข้างอารมณ์ร้อน สำนักบูรพาของพวกเราไม่ได้มีลูกศิษย์แบบนี้ปรากฏมานานแล้ว!”