จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1680

ในเวลาต่อมา หลินหยุนเริ่มเสริมความแข็งแกร่งให้กับพลังแห่งกระบี่ที่ผสมผสานรวมกันอย่างต่อเนื่องแล้ว ก็เริ่มใช้สิ่งรองรับชิ้นนั้นสามารถที่จะรองรับกฎเกณฑ์ห้าอย่างได้ ทำการทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

กฎเกณฑ์แห่งกระบี่ยาว กฎเกณฑ์แห่งกระบี่สั้น กฎเกณฑ์แห่งมีด กฎเกณฑ์แห่งดาบยาว กฎเกณฑ์แห่งดาบสั้นเหล่านี้ ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เขาเข้าใจเมื่อชาติก่อนตั้งนานแล้ว ดังนั้นในเวลานี้ก็ไม่จำเป็นต้องเริ่มทำความเข้าใจใหม่

หลังจากกฎเกณฑ์แห่งมีด รองรับกฎเกณฑ์แห่งดาบสั้น สิ่งนี้สำเร็จ อยู่ในสิ่งรองรับชิ้นเดียวกัน ไม่ได้ปรากฏสถานการณ์แยกตัว

หลินหยุนเดินออกมาจากก้าวแรกได้อย่างราบรื่น

จากนั้นเขานำสิ่งปกคลุมกฎเกณฑ์เหล่านี้ออกทั้งหมด เหลือเพียงกฎเกณฑ์แห่งดาบยาว จากนั้นเริ่มผสมผสานกฎเกณฑ์แห่งหอกยาว

ก็ประสบความสำเร็จเช่นกัน

เมื่อกฎเกณฑ์แห่งหอกยาว กฎเกณฑ์แห่งหอกสั้น และกฎเกณฑ์แห่งหอกคู่ ก็ผสมผสานเข้าด้วยกันอย่างต่อเนื่องได้สำเร็จ ตอนที่หลินหยุนทำการเลือกขั้นต่อไป ก็รู้สึกลำบากใจ

แต่ว่าคิดไปคิดมา เขายังเลือกที่จะจัดเรียงไว้ด้านหลังหอก

แต่ว่า หลังจากที่จัดเรียงแถวกันแล้ว แม้ว่าจะไม่เกิดสถานการณ์แยกตัวเช่นกัน

แต่ยังทำให้หลินหยุนรู้สึกถึงความแตกต่าง

เพราะว่าเมื่อจัดเรียงมีดและหอก และกระบี่และมีดที่จัดเรียงอันดับแรก ยังมีหอกและทวน เกิดการเปลี่ยนแปลงและความแตกต่างที่ละเอียดมาก

หลินหยุนรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ว่า ก็คิดไม่ออก

เขามีความรู้สึกคลุมเครืออย่างหนึ่ง ก็คือการจัดลำดับของตัวเอง เกิดปัญหา

เพราะว่าตอนที่มีดและหอกผสมผสานกัน ง่ายดายเกิดไป!

แต่ว่ากระบี่และมีดก็ไม่ใช่ แต่หอกและทวนก็ไม่ใช่

กฎเกณฑ์แห่งอาวุธทั้งสี่อย่างเมื่อกี้นี้ ก็เกิดสถานการณ์แบบนี้ และกฎเกณฑ์แห่งอาวุธก็มากมายเช่นนี้ นับร้อยชนิดขึ้นไป และยังไม่รู้ว่าจะเกิดสถานการณ์ผิดพลาดอีกมากเพียงใดในภายหลัง

หลินหยุนไม่กลัวเกิดข้อผิดพลาด แต่กลัวไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน

หลินหยุนก็นำสิ่งปกคลุมด้านบนของสิ่งรองรับออกไป

ต่อจากนั้นดำเนินการจัดเรียงใหม่เป็นคู่

ครั้งนี้เขาได้ทำการผสมผสานกฎเกณฑ์แห่งหอกก่อน ต่อจากนั้นผสมผสานกฎเกณฑ์แห่งกระบี่

ตอนที่กฎเกณฑ์สองอย่างผสมผสานกัน ตอนที่มีดและหอกผสมผสานกันแบบนั้นก่อนหน้านี้ ความรู้สึกกลมกลืนที่ไม่ความขุ่นเคืองแบบนั้นก็ปรากฏขึ้นอีก

แม้ว่าจะไม่ชัดเจน แต่ยังถูกหลินหยุนจับกุมได้

มีดและหอก หอกและกระบี่ ก็เหมือนกัน

หลินหยุนหวั่นไหวในใจ รีบเอาสิ่งปกคลุมออกใหม่ เหลือกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ไว้ จากนั้นเริ่มผสมผสานกฎเกณฑ์แห่งทวน

แน่นอนว่า ตอนที่กฎเกณฑ์แห่งกระบี่และกฎเกณฑ์แห่งทวนผสมผสานเข้าสิ่งรองรับ ความรู้สึกกลมกลืนแบบนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง

คราวนี้ หลินหยุนเข้าใจอย่างสมบูรณ์

มีด ปืน กระบี่ ทวน

การจัดเรียงที่ถูกต้อง คือลำดับแบบนี้

ตอนที่คิดถึงเรื่องนี้ หลินหยุนก็อดตกใจไม่ได้อีกครั้ง

“ดาบ หอก กระบี่ ทวน ขวาน ขวานศึก ตะขอ สามง่าม หอกง่าม พลอง แหลนยาว กระบอง…….”

“อาวุธสิบแปดชิ้นนี้ แพร่กระจายได้อย่างไรกันแน่?”

“เป็นใครอีก จัดเรียงตามคำสั่งแบบนี้ขึ้นมาเหรอ?”

“หรือว่าเพียงแค่เพื่อความสะดวกจริงๆเหรอ?”

“ไม่แน่เหรอ!”

หลินหยุนรู้สึกอย่างคลุมเครือว่าตัวเองค้นพบอะไร แต่ไม่กล้ายืนยัน

การจัดวางอาวุธสิบแปดชิ้นนี้ ดูเหมือนจะมีมาตั้งแต่สมัยโบราณนานแล้ว

แต่หลินหยุนไม่กล้าที่จะตัดสินตามอำเภอใจ

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน ตัดสินใจทำการทดลองต่อไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาต้องการจะผสมผสานกฎเกณฑ์แห่งขวาน แม้ว่าจะประสบความสำเร็จ แต่สิ่งรองรับในมือชิ้นนี้ กลับแตกเป็นเสี่ยงๆเสียงดังสนั่น

ผสมผสานกฎเกณฑ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นำสิ่งปกคลุมกฎเกณฑ์ออกมา สิ่งรองรับชิ้นนี้ในที่สุดก็ไม่สามารถรองรับได้

จบภารกิจสั้นๆของมันลง

เมื่อหลินหยุนเห็นเช่นนี้ ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

นี่ต้องใช้เวลามาก

ส่วนผสมผสานกฎเกณฑ์แห่งทวน สิ่งที่หลินหยุนพิจารณาคือ หลังจากที่กฎเกณฑ์ทั้งเก้าของเขาผสมผสานกัน ราวกับปรากฏความรู้สึกบริบูรณ์ขึ้น

ไม่ถึงขีดจำกัด

ก็เป็นบริบูรณ์อย่างหนึ่ง

เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้

เมื่อชาติก่อน เขาก็ก้าวเดินมาจากขั้นนี้ เพียงแต่ว่ากฎเกณฑ์ที่ผสมผสาน ไม่ได้ผ่านการจัดเรียงอย่างระมัดระวังเท่านั้นเอง

แต่กลับไม่มีความรู้สึกบริบูรณ์เช่นนี้

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเกิดความรู้สึกอย่างนั้น

ดังนั้น แม้ว่ากฎเกณฑ์แห่งทวนไม่จำเป็นต้องทำความเข้าใจใหม่ หลินหยุนก็ไม่ได้ทำการผสมผสานอย่างบุ่มบ่าม

เขาต้องรู้ให้ได้ ทำไมถึงได้มีความรู้สึกบริบูรณ์ที่อธิบายไม่ได้แบบนี้

เมื่อถามไถ่เจียซิน เจียซินก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น

ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้

แต่ว่า กฎเกณฑ์ทั้งเก้าไม่น้อยเกินไปอย่างแน่นอน

และยังเข้ากันได้ดีทีเดียว ไม่มีการแยกตัวของกฎเกณฑ์ทั้งเก้า

หลินหยุนเสริมสร้างความแข็งแกร่งไปด้วย ไปทำความเข้าใจกฎเกณฑ์แห่งขวานอย่างต่อเนื่องไปด้วย

ขวาน ยังเป็นอาวุธทั่วไป เพียงแต่ว่าชาติก่อนหลินหยุนใช้กระบี่

สำหรับมีดและหอก ก็ไม่ได้ศึกษาอย่างลึกซึ้ง แต่กลับไม่มีความรู้สึกใด ต่อขวาน

ดังนั้นก็ไม่ได้ไปทำความเข้าใจกฎเกณฑ์แห่งขวาน

หลังจากผ่านไปหลายวัน หลินหยุนก็ยังไม่พบความรู้สึกใดๆ

หมดหนทางอย่างช่วยไม่ได้มากๆ

เจียซินพูดขึ้นมาว่า “นี่คือข้อเสียของการไม่มีสำนัก ถ้าหากมีสำนัก มีท่านอาจารย์ ในเวลานี้ก็จะได้รับคำชี้แนะมากมายอย่างตรงไปตรงมา หรือว่าทำให้กฎเกณฑ์ที่นายเข้าใจ ก็มีทิศทางแบบนี้ในทันที”