จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1685

แต่ว่า สองกฎเกณฑ์นี้ ก็เป็นโอกาสของเขา ก็เป็นกฎเกณฑ์ที่เขาไม่ได้ทำความเข้าใจในชาติก่อน ภายใต้ความรู้สึกที่ใกล้ชิดเช่นนี้ ความเข้าใจก็ชัดเจนมากขึ้น

ในตอนนี้หลินหยุนก็ไม่กล้าคิดมาก เข้าใกล้เข้าไป นั่งขัดสมาธิ เริ่มสัมผัสถึงกฎเกณฑ์แห่งลูกธนู

ไม่กี่วันต่อมา ระยะต้นของลูกธนูตรงหน้าของหลินหยุน ก็ค่อยๆปรากฏตัวขึ้น

หลินหยุนลืมตาทั้งสองขึ้น

ระยะต้นของลูกศรลอยอยู่ในฝ่ามือ

แม้ว่าไม่ได้กระชั้นชิดมาก แต่ก็ถือได้ว่าสมบูรณ์

หลินหยุนเป่าเบาๆ กฎเกณฑ์หายไปในทันที

หลินหยุนลอยตัวไปอีกด้านหนึ่ง เริ่มเข้าใจกฎเกณฑ์แห่งน้ำแข็ง

ความเร็วในการทำความเข้าใจในครั้งนี้เร็วยิ่งขึ้น ภายในหนึ่งวัน ระยะต้นผลึกน้ำแข็งก็ปรากฏออกมา

สัมผัสได้ถึงสองกฎเกณฑ์ หลินหยุนลุกขึ้นออกไปที่ลึกยิ่งกว่านั้น

และในเวลานี้ เจียซินพูดไม่ออกอย่างสมบูรณ์

นี่นายเข้าใจกฎเกณฑ์เหรอ?

ใครเข้าใจกฎเกณฑ์ได้เร็วขนาดนี้อย่างนายกัน?

เจียซินรู้สึกจริงๆ ว่าอยู่กับหลินหยุน เธอก็ใกล้จะชินชา

หลินหยุนมักจะสร้างสิ่งต่างๆที่อยู่เหนือความรู้ของเธอให้กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นเรื่องที่เหลือเชื่ออย่างยิ่ง

หลังจากผ่านไปครึ่งวัน หลินหยุนก็เข้าไปในขอบของพื้นที่พัฒนา

ความมืดด้านหน้า อาจเป็นสถานที่ที่คาดเดาไม่ได้

หลินหยุนรู้สึกได้ชั่วขณะหนึ่ง สถานที่บางแห่งพลังจิตญาณสามารถทะลุเข้าไปได้ แต่สถานที่บางแห่งไม่สามารถทะลุเข้าไปไม่ได้

หลินหยุนเดินไปตามชายขอบของแผ่นดิน แต่กลับไม่ได้รับอะไรมาก

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน หลินหยุนก็ตัดสินใจที่จะทะลุเข้าไปในพื้นที่ที่ไม่รู้จัก

ขณะที่เข้าไป บนแผนผังดาวจักรวาลที่หมายถึงจุดสีดำของเขา ก็หายไปเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน ที่อยู่ของอีกสามจุดสีดำก็ค้นพบฉากนี้ ทั้งสามคนสีหน้าเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว

แต่ว่าก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

แม้ว่าจะเป็นสำนักเดียวกัน แต่ว่า อยู่ในสถานที่นี้ สามารถเสียชีวิตได้ตลอดเวลา

ไม่มีใครจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายใดๆเพราะใคร

เมื่อเข้าสู่สถานที่ที่ไม่รู้จัก หลินหยุนก็รู้สึกถึงความเยือกเย็นน่ากลัวอย่างหนึ่ง

ความเยือกเย็นนี้ก็เป็นพลังชนิดหนึ่งเช่นกัน แต่ว่ามันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง จากกฎเกณฑ์แห่งน้ำแข็งที่เขาเข้าใจเมื่อกี้นี้

หลินหยุนระมัดระวัง เดินไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน ก็พบเจอกับสนามรบขนาดเล็กอีก

แต่ถึงแม้ว่าสนามรบนี้จะสามารถสัมผัสได้ถึงลมปราณที่ปะปนกันไปบ้าง แต่กลับไม่ได้หลงเหลือร่องรอยไว้มากนัก

หลินหยุนมุ่งหน้าต่อไป ในไม่ช้าก็สัมผัสได้ถึงคลื่นค่ายกลที่แข็งแกร่ง ทรงตัวเอาไว้ในทันที เข้าใกล้ด้านหน้าอย่างระมัดระวัง

และในความมืดมิด ในไม่ช้าเขาก็เห็นแสงสว่างเล็กน้อย

ต่อมา ก็เป็นลมปราณสังหารเลือดที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ทรงพลังไร้ขอบเขต

แม้ว่าหลินหยุนจะรู้ว่าอันที่จริงตัวเองยังอยู่ไกลแสนไกล แต่หัวใจก็วิตกกังวล

ความแข็งแกร่งของพลังนี้ ความแข็งแกร่งของความรู้สึกกดดัน ไม่สามารถที่จะอธิบายได้จริงๆ

หายใจเข้าลึกๆ หลินหยุนค่อยๆเริ่มหมุนเวียนผลการฝึกตน และก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

เจียซินรีบพูดขึ้นมาว่า “ระวังหน่อย! ลมปราณนี้ เหนือกว่าแดนสู่ธรรมะอย่างแน่นอน! ไม่เช่นนั้นไม่มีทางเป็นเช่นนี้ แม้ว่าฉันจะอยู่ภายในหลิงไถ แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังกดดันที่ชัดเจนอย่างยิ่ง!”

หลินหยุนพยักหน้า เจียซินเป็นจิตญาณในร่างกาย ดังนั้นความรู้สึกก็ชัดเจนยิ่งขึ้น

ผลการฝึกตนของหลินหยุนหมุนเวียนออกมา ต่อต้านพลังแห่งจิตญาณนี้

ในไม่ช้า ก็ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้ที่อยู่ของแสงสว่าง