จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1686

เมื่อได้ยินคำถามไถ่ของหลินหยุน ผู้อาวุโสก็สูดลมหายใจเข้าใจลึกๆ แววตาปรากฏความทรงจำอันเจ็บปวด

หลังจากเวลาผ่านไปนาน ผู้อาวุโสพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา “ถูกต้อง ปีนั้นยายแก่มาถึงที่นี่จริงๆ แต่ว่าก็มาเพียงแค่หนึ่งครั้งเท่านั้น! เด็กน้อย เธอต้องรู้ว่า ทำไมสำนักจินต์ในตอนนี้ ถดถอยถึงขั้นนี้เหรอ?”

หลินหยุนแววตาสั่นไหว และพูดด้วยความสงสัยโดยไม่ตั้งใจ “หรือว่าสำนักจินต์ก่อนหน้านี้ ไม่ได้เป็นอยู่อย่างในตอนนี้?”

สำหรับประวัติของสำนักจินต์ หลินหยุนไม่ได้ไปทำความเข้าใจ

ดังนั้นย่อมไม่ค่อยรู้เป็นธรรมดา

เขาคิดว่าสำนักจินต์แต่เดิมก็เป็นสภาพนี้ มองไปที่หมื่นจักรวาล อันที่จริง ลูกศิษย์ไม่มากในสำนักก็มีมากมาย

หรือว่าเป็นเพราะว่าวิชาฝึกฝนรุนแรงเกินไป

หรือว่าเป็นเพราะประเพณีของสำนัก

สรุป และไม่ได้ถือเป็นเรื่องใหม่เกินไป

เขาคิดว่าสำนักจินต์ก็เป็นหนึ่งในนั้นเท่านั้นเอง และไม่ได้มีอะไรพิเศษเกินไป

แต่ตอนนี้ได้ยินผู้อาวุโสพูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แบบนี้ น่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับที่นี่

ผู้อาวุโสยิ้มอย่างเศร้าสร้อย และพูดขึ้นมาว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่ ฉันบอกกับนายได้ เมื่อหลายพันปีก่อน สำนักจินต์ของฉัน ยังเป็นสำนักที่แข็งกว่าสำนักบูรพา ตอนนั้น เจ้าสำนักในสำนักของฉัน และเจ้าสำนักของสำนักบูรพา ค้นพบดาวนี้เหมือนกัน”

“ทั้งสองคนยังคงเป็นเพื่อนสนิทกัน!”

“ในเวลานั้น ดาวนี้ยังไม่ได้ชื่อดาวบูรพา แต่ชื่อว่าดาวจินต์!”

“สำนักจินต์แข็งแกร่งกว่าสำนักบูรพา!”

“แต่ว่า ก็เป็นเพราะว่าที่นี่ ทำให้สำนักจินต์ของฉันตกอยู่ในสถานที่หายนะ!”

“เจ้าสำนักแห่งสำนักจินต์ของฉันในปีนั้น ผลการฝึกตนแดนสู่ธรรมะขั้นสูงสุด ก็เสียชีวิตอยู่ในที่นี้!”

“ไม่เพียงเช่นนี้ ตามด้วยเจ้าสำนักก็เสียชีวิตอยู่ที่นี่ ยังมีลูกศิษย์เกือบสองในสามในขณะนั้นด้วย!”

“ตั้งแต่นั้นมา สำนักจินต์ของฉันก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง!”

“ถึงกับสู้สำนักดาบลอยและสำนักกระบี่ไม่ได้”

“เป็นเวลาหลายพันปี สำนักของฉันทำได้แค่หดหายอย่างต่อเนื่อง ในที่สุด กลายเป็นสภาพอย่างวันนี้!”

“ก็เป็นเพราะว่าสถานที่นี้ห่างไกลเกินไป ถ้าไม่เช่นนั้น เปลี่ยนเป็นดาวบำเพ็ญใหญ่ใดๆ เกรงว่าสำนักของฉันก็ถูกทำลายไปนานแล้ว!”

“เด็กน้อย ระดับความอันตรายข้างใน ไม่ใช่ว่านายจะสามารถจินตนาการได้!”

“ดังนั้น ตามฉันออกไปเดี๋ยวนี้!”

หลินหยุนก็ตกตะลึง ถ้าหากสำนักจินต์ในปีนั้นแข็งแกร่งกว่าสำนักบูรพาระดับหนึ่ง หมายความว่าแดนสู่ธรรมะเสียชีวิตในสถานที่นี้ ไม่ใช่แค่แดนสู่ธรรมะเจ้าสำนักของสำนักจินต์คนเดียว

จะต้องมีแดนสู่ธรรมะอย่างอื่นเสียชีวิตอยู่ที่นี่

และยังมีลูกศิษย์สองในสาม……

ด้วยสำนักบูรพาของในตอนนี้ ถ้าหากบอกว่าสามท่านแดนสู่ธรรมะเสียชีวิต ประกอบกับลูกศิษย์สองในสามของแดนดั่งเทพและแดนจิตปฐม

แดนดั่งเทพในสำนักบูรพามีจำนวนสิบคน

จิตปฐมก็มากกว่าหนึ่งร้อยคน

พลังนี้ อันที่จริงก็ค่อนข้างทรงพลังแล้ว

แต่ว่าเสียชีวิตสองในสาม นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

หลินหยุนพูดด้วยความสงสัย “ผู้อาวุโส ในเมื่อมาที่นี่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนี้?”

เมื่อเห็นหลินหยุนไม่ตายใจ ผู้อาวุโสก็พูดขึ้นมาว่า “ดินแดนแห่งความตาย! ฉันทำได้แค่อธิบายกับนายเช่นนี้ นายจะถามฉันว่าทำไมทำได้แค่พูดเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะว่า พวกเราไม่เห็นอะไรเลย ทำได้เพียงรู้สึกถึงคลื่นของค่ายกอย่างรุนแรง ยังมีความอาฆาตแค้นอย่างไม่มีขีดจำกัด นอกเหนือจากนี้ ก็เป็นพลังต้าเต๋าที่ทรงพลังอย่างไร้ขอบเขต”

“สิ่งเหล่านี้ก็ซ่อนอยู่ในความมืดทั้งหมด”

“แต่ว่า ตอนที่นายเข้าใกล้ นายยังคงไม่เห็นอะไรเลย ต่อจากนั้นก็เสียชีวิตแล้ว! ดังนั้น นี่คือดินแดนที่แห่งความตาย”

เมื่อหลินหยุนได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วในทันที “ไม่ถึงกับต้องลึกลับขนาดนั้นหรอกมั้ง? งั้นเหตุผล ที่ผู้ฝึกเสียชีวิตคืออะไร?”