จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1693

เมื่อเข้ามาในภูเขาเสี่ยวหยุนแล้ว น้ำเสียงของหลินหยุนก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง "มีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน สำนักบูรพาของพวกแกเป็นพวกไร้ประโยชน์ตั้งแต่ลูกศิษย์ถึงอาจารย์หรือเปล่า! ถ้าพวกแกกล้าทำเรื่องที่ไร้ยางอายมากๆ พวกแกก็ใช้พลังทั้งหมดของสำนักมาต่อสู้กับฉันที่เป็นแค่ผู้ฝึกอิสระได้เลย!"

"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน สำนักบูรพาที่เป็นสำนักใหญ่ จะกล้าทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ไหม!"

"ตอนนี้ฉันไว้ชีวิตพวกแก รีบไสหัวไปซะ!"

น้ำเสียงของหลินหยุนสะเทือนฟ้าดิน รัศมีร้อยกิโลเมตรต่างได้ยินอย่างชัดเจน!

อันที่จริง ถึงแม้เขาไม่ทำแบบนี้ แต่บริเวณโดยรอบก็มีนักบำเพ็ญเซียนจำนวนมากค่อยสังเกตเรื่องที่เกิดขึ้นในภูเขาเสี่ยวหยุนอยู่แล้ว!

ตอนนี้น้ำเสียงของหลินหยุนแพร่กระจายไปทั่ว ทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

เมืองที่อยู่ไม่ไกลจากภูเขาเสี่ยวหยุนมากนัก เมืองนี้มีชื่อว่าเมืองเอี๋ยนหยาง

ในเวลานี้ บนกำแพงของประตูเมือง มีชายชราและเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน สีหน้าของชายวัยรุ่นแย่มากๆและพูด "หลินหยุนคนนี้หาเรื่องตายชัดๆ! เขาทำแบบนี้ เขาต้องการอะไรกันแน่? เขาได้ส่งป้ายประจำตัวผู้อาวุโสที่ปรึกษาให้เจ้าสำนักของเราแล้ว เขาคิดว่าสำนักจินต์ของเราจะยอมออกหน้าเพื่อช่วยเขาอีกเหรอ?"

ภูเขาเสี่ยวหยุนเป็นอาณาเขตของเมืองเอี๋ยนหยาง

อันที่จริงก่อนหน้านี้ ตอนที่คุณชายเทียนหยุนปรากฏตัวและหาเรื่องภูเขาเสี่ยวหยุน พวกเขาสองคนก็เคยปรากฏตัวเช่นกัน แต่เมื่อมองเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคุณชายเทียนหยุน ทำให้พวกเขาจากไปทันที

เพราะในเวลานั้น พวกเขายังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของหลินหยุน

แต่เมื่อจิ้งซือปรากฏตัวที่ภูเขาเสี่ยวหยุน เรื่องนี้ทำให้พวกเขาสองคนตกใจมากๆ

ทำให้พวกเขารู้ฐานะของหลินหยุน และตกตะลึงมากๆที่เจ้าสำนักต้องการให้หลินหยุนเข้ารวมสำนักของพวกเขา

ยังดีที่เจ้าสำนักไม่ได้ถือโทษโกรธพวกเขาสองคน!

และหลินหยุนก็ได้ส่งมอบป้ายประจำตัวผู้อาวุโสที่ปรึกษากลับมาด้วย!

ดังนั้นพวกเขาสองคนก็เลยไม่ได้ให้ความสนใจกับภูเขาเสี่ยวหยุนอีก

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่ทำให้พวกเขาสองคนคาดคิดไม่ถึงก็คือ ลูกศิษย์ของสำนักบูรพาไปหาเรื่องที่ภูเขาเสี่ยวหยุน และสุดท้ายเรื่องก็บานปลายมาถึงจุดนี้

ยังไงซะ ที่นี่ก็คืออาณาเขตของสำนักจินต์

ถ้ามู่อี้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่นี่ สำนักจินต์ก็คงต้องมีส่วนรับผิดชอบ

ชายชราหายใจเข้าลึกๆและเปล่งเสียงเย็นชาออกมา "หาเรื่องตายชัดๆ! รีบรายงานเรื่องนี้กลับไปที่สำนัก ให้คนในสำนักเป็นคนตัดสินใจ พวกเราสองคนไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ เพราะเรื่องแบบนี้พวกเราสองคนไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งอยู่แล้ว!"

ชายหนุ่มวัยรุ่นพยักหน้าทันที และรีบส่งข่าวกลับไปที่สำนักจินต์

ผ่านไปไม่นาน จิ้งซือได้รับข้อความทันที

เมื่อรู้ว่าลูกศิษย์ของสำนักบูรพามาหาเรื่องที่ภูเขาเสี่ยวหยุน มียอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลายโดนหลินหยุนโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกจับตัวเอาไว้ และให้อีกฝ่ายนำสิ่งรองรับสองอันมาแลกชีวิตของมู่อี้คืน ทำให้จิ้งซือตกตะลึงมากๆ

เรื่องที่ตกตะลึงก็คือ……หลินหยุนสามารถทำให้ยอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลายบาดเจ็บสาหัสได้!

ต้องรู้ไว้เรื่องหนึ่ง ลูกศิษย์ทุกคนของสำนักบูรพา พวกเขาต่างเป็นสุดยอดอัจฉริยะ และต่างจากผู้ฝึกอิสระมากๆ

ถ้าไม่ใช่สุดยอดอัจฉริยะหนึ่งในหมื่นคน พวกเขาไม่มีสิทธิ์เป็นลูกศิษย์ของสำนักบูรพาอยู่แล้ว

บางทีอาจจะไม่ใช่คัดเลือกจากหนึ่งในหมื่นคน แต่เป็นคัดเลือกจากหนึ่งในแสน หรือหนึ่งในล้านคนมากกว่า!

ดังนั้น ยอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลายของสำนักบูรพา ไม่ใช่ยอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลายทั่วไปสามารถเทียบได้อยู่แล้ว

ส่วนคนที่ชื่อมู่อี้!

จิ้งซือเคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาก่อน เขาเป็นสุดยอดอัจฉริยะอันดับสองของเขาจื่อหยุน

ฝึกฝนถึงแดนดั่งเทพตอนปลาย และเป็นสุดยอดอัจฉริยะด้วย !

แต่หลินหยุนฝึกฝนถึงระดับไหนเหรอ?

เวลาผ่านไปไม่นานเลย หลังจากเจอกันครั้งที่แล้วในภูเขาเสี่ยวหยุน

หลินหยุนต้องอัจฉริยะแค่ไหนกันแน่ ถึงทำให้เขาสามารถเอาชนะมู่อี้ได้?

ไม่เพียงทำลายกฎเกณฑ์หลอมรวมของอีกฝ่าย ยังสามารถจับตัวอีกฝ่ายเอาไว้ เรื่องนี้เหลือเชื่อมากๆ!