จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1694

แต่พลังของทั้งสองคนที่แสดงออกมานั้น มันต่างกันราวฟ้ากับเหว

ถึงแม้มู่อี้ห้าคนร่วมมือกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉวี่เหออยู่แล้ว

และฉวี่เหอที่อยู่ในกลุ่มอาวุโสของสำนักบูรพา เขาไม่ได้เป็นคนที่อ่อนแอที่สุดอยู่แล้ว

จากการคาดเดาของหลินหยุน แม้แต่ประมุขเขาจื่อหยุน ซึ่งเป็นอาจารย์ของมู่อี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแข็งแกร่งกว่าฉวี่เหอ!

ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้แข็งแกร่งกว่าฉวี่เหอ ด้วยพลังที่หลินหยุนมีอยู่ในตอนนี้ ถ้าเขาต่อสู้อย่างสุดกำลัง ก็สามารถทำให้อีกฝ่ายจนบาดเจ็บได้!

เขาไม่กลัวอยู่แล้ว!

แต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะละก็ เรื่องนี้ก็คงไม่ต้องพูดถึงแล้ว!

แต่มันก็คงไม่เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว!

เพราะยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะของสำนักบูรพา ไม่ใช่ประมุขเขาทั้งเก้าแห่งของสำนักบูรพาอยู่แล้ว!

เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้ มู่อี้พูดอย่างเย็นชา "แกจะไปรู้อะไร? ผู้อาวุโสฉวี่เหอแข็งแกร่งมากๆ แต่ความแข็งแกร่งของอาจารย์นั้น แกคาดคิดไม่ถึงอยู่แล้ว!"

"อาจารย์ของฉันกับฉวี่เหอ พวกเขาแข็งแกร่งพอๆกัน!"

"ฉวี่เหอไม่สามารถเอาชนะอาจารย์ของฉันได้!"

"พวกเขาสามารถเข้าสู่แดนสู่ธรรมะได้ตั้งนานแล้ว! แต่พวกเขาพยายามหลอมรวมพลังกฎเกณฑ์ให้ได้เยอะๆ ทำให้พวกเขาไม่ยอมเข้าสู่แดนธรรมะ!"

"ฉันเป็นยอดฝีมือแดนแดนดั่งเทพตอนปลาย ผู้อาวุโสฉวี่เหอกับอาจารย์ของฉันก็เป็นฝีมือแดนแดนดั่งเทพตอนปลายเช่นกัน แต่แกคิดว่ายอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลายอย่างฉัน สามารถเอาไปเปรียบเทียบกับพวกเขาได้เหรอ?"

"หลินหยุน แกไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!"

"ถ้ารอจนอาจารย์ของฉันมาถึงที่นี่จริงๆ แกจะต้องเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน!"

"ดังนั้นฉันยังคงพูดคำเดิม ถ้าให้ดีที่สุด แกปล่อยฉันไปตอนนี้เลย!"

"ฉันมู่อี้พ่ายแพ้ให้กับแก เพราะฉันแข็งแกร่งไม่พอ ดังนั้นฉันก็คงไม่เกิดความเคียดแค้นกับแก ดังนั้นแกไม่ต้องกังวลใจ ฉันไม่หาเรื่องแก้แค้นแกอยู่แล้ว!"

"เรื่องแบบนี้ ฉันมู่อี้ไม่ทำอยู่แล้ว!"

หลินหยุนเปล่งเสียงเย็นชาออกมาและพูด "เดิมทีฉันคิดจะสังหารแกอยู่แล้ว แต่ฉันอยากได้สิ่งรองรับ แกเข้าใจไหม?บางทีถ้าตอนนี้แกยอมมอบสิ่งรองรับสองอันให้ฉัน ฉันจะปล่อยแกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

"สำหรับเรื่องที่แกจะมาหาเรื่องแก้แค้นฉันหรือไม่?"

"ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว!"

"อาศัยคนที่อ่อนแอดั่งมดอย่างแก ถึงแม้แกอยากจะมาแก้แค้นจริงๆแล้วจะทำอะไรได้?"

"แกคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ?"

คำพูดนี้ไม่ได้เป็นคำพูดก้าวร้าวเลย แต่เป็นคำพูดที่ดูถูกคนมากๆ!

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ทำให้สีหน้าของมู่อี้ที่แย่อยู่แล้ว ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

มู่อี้หายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธเอาไว้และพูด "หลินหยุน สิ่งรองรับสองอัน แกกล้าพูดออกมาได้ไง? แกคิดว่าสิ่งรองรับคืออะไรเหรอ? คิดว่ามันมีเยอะมากๆเหรอ? เอ่ยปากก็ขอสองอันเลย?"

หลินหยุนพูดเบาๆ "ทำไม่ แกคิดว่าชีวิตของตัวเอง เทียบสิ่งรองรับสองอันไม่ได้เหรอ?"

มู่อี้เอ่ยปากพูด "ไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้ว! ฉันมู่อี้เป็นอัจฉริยะ ไม่ใช่สิ่งรองรับสองอันสามารถเปรียบเทียบได้ แต่มันก็ต้องคิดถึงความเป็นจริงไม่ใช่เหรอ? แกคิดว่าฉันมีสิ่งรองรับสองอันจริงๆเหรอ?"

หลินหยุนไม่ได้คิดแบบนั้นและพูด "แกเป็นศิษย์พี่รองของเขาจื่อหยุนที่เป็นหนึ่งในเก้ายอดภูเขาของสำนักบูรพา ถ้าให้แกมอบสิ่งรองรับสองอันออกมา มันก็คงไม่ใช่เรื่องยากลำบากอย่างแน่นอน?"

มู่อี้พูดอย่างเคร่งขรึม "ถ้าแกอยากหาเรื่องตาย! ก็ได้! ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ถ้างั้นแกก็รอต่อไปเลย! ฉันคิดว่าอาจารย์ของฉันจะต้องเอาสิ่งรองรับมาให้แกอย่างแน่นอน! เมื่อถึงตอนนั้น แกต้องมีปัญญารับมันไว้ให้ได้!"

หลินหยุนหัวเราะอย่างดูถูก เขาหันหลังและเดินขึ้นไปบนภูเขา

ในเวลานี้ เจียซินเอ่ยปากพูด "นายคิดจะทำอะไร? ถ้าคนที่มาคือยอดฝีมือระดับเดียวกับฉวี่เหอ พลังของนายที่มีอยู่ในตอนนี้คงรับมือได้ยาก!"

หลินหยุนพูด "ใช่แล้ว รับมือได้ยากจริงๆ! เพราะฉันยังอ่อนแอเกินไป!"

แต่ก็มีคนจำนวนมากเกิดความสงสัย หลินหยุนอาจจะมีฐานะที่ไม่ธรรมดาก็ได้!

ถ้าอาศัยแค่ตัวเองที่เป็นผู้ฝึกอิสระ ไม่มีฐานะและไม่มียอดฝีมือค่อยช่วยอยู่เบื้องหลัง มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากๆว่าเขาจะกล้าหาเรื่องสำนักบูรพาจริงๆ!

นี่ไม่ต่างอะไรกับการหาเรื่องตายชัดๆ

ทุกคนในสำนักจินต์ต่างก็ให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภูเขาเสี่ยวหยุน

แต่หลินหยุนกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย ทั่วทั้งภูเขาเสี่ยวหยุนเงียบสงบมากๆ

ไม่มีใครออกจากภูเขาเสี่ยวหยุนและไม่มีใครเข้าไปในภูเขาเสี่ยวหยุนเหมือนกัน!

เมื่อเวลาผ่านไปสิบสามวัน ในที่สุดก็มีคนมาถึง

มีคนๆหนึ่งบินมาจากทิศเหนือ และปรากฏตัวบนท้องฟ้าของภูเขาเสี่ยวหยุน

ทุกคนยังไม่ทันมองเห็นหน้าตาที่แท้จริงของคนๆนี้เลย พวกเขาแค่มองเห็น คนที่มาถึงโจมตีและทำให้ค่ายกลของภูเขาเสี่ยวหยุนแตกสลายทันที

จากนั้นก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของผู้หญิงดังขึ้น "ใครคือหลินหยุน?"

ในเวลานี้ สายตาของทุกคนมองไปที่คนๆนั้นทันที

เธอคือประมุขเขาจื่อหยุนและเธอก็ชื่อจื่อหยุนด้วย!

เขาจื่อหยุน ใช่ชื่อของเธอตั้งขึ้น

มันเหมือนกับเขาต้าเหอเลย อันที่จริงมันก็ใช้ชื่อของฉวี่เหอตั้งขึ้นเหมือนกัน!

ในเวลานี้มู่อี้ที่อยู่บนยอดเขา เนื่องจากก่อนหน้านี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และโดนทิ้งไว้บนยอดเขา เมื่อเห็นอาจารย์ของตัวเองมาถึง เขาก็ตะโกนด้วยความดีใจ "อาจารย์!"

สายตาอันเย็นชาของจื่อหยุนมองไปที่มู่อี้ที่อยู่บนยอดเขา เมื่อมองเห็นสภาพอันน่าเวทนาของมู่อี้ เธอก็เปล่งเสียงเย็นชาออกมา "ไอ้เศษสวะ!"